Rafal A. Ziemkiewicz - Dobra Wróżka.pdf - Ziemkiewicz - krzychuskepe

Dobra wróżka

Powinieneś kiedyś zobaczyć, jak zdejmujemy z dziewczyny awatar. Niezapomniany widok: te

rubinowe igły skanujących laserów, uwijające się w półmroku szybkim, migotliwym ściegiem po nagich

udach i biodrach, pnące się coraz wyżej, przez pośladki, brzuch, ku piersiom... Zawsze wyobrażałam

sobie, że modelki muszą to czuć, zazdrościłam im tej świetlnej pieszczoty, delikatniejszej i czulszej niż

wszystko, co mógłby ofiarować mężczyzna. Dziewczyna pręży się w kolejnych nakazanych

programem pozach, oddając skanerom każdy najintymniejszy skrawek ciała, a laserowe smugi punkt

po punkcie przenoszą jej kształt do pamięci komputerów Pałacu. Najpierw w trójwymiarowych

ekranach kontrolnych pojawia się tylko zgrubna, toporna siatka, potem jej oka wypełniają się

centymetr po centymetrze, w miarę, jak komputer poznaje każdą fałdkę skóry i każdy włosek, każdy

możliwy grymas. Aż wreszcie - voila! - w cyfrowej nierzeczywistości rodzi się druga kobieta,

identyczna, tylko utkana jakby z księżycowego blasku. To ciało, które po wszystkim prostuje z ulgą

zdrętwiałe ramiona i grzbiet, naciąga bez wdzięku bieliznę i odchodzi z zarobionymi pieniędzmi, by

psuć się i starzeć, nie ma już znaczenia. Tak jak nie ma znaczenia moje ciało, którego nigdy nie

zobaczysz. Liczy się już tylko to drugie, pozostawione w blokach pamięci wirtualnego Pałacu Madame

O. - eteryczne, doskonałe i na zawsze młode.

Na razie, zaraz po zeskanowaniu, przypomina suknię rozpiętą na niewidzialnym wieszaku.

Muszę je długo wypełniać sobą, spinać mozolnie receptory widmowej skóry ze swoimi nerwami, uczyć

się nowego kształtu i nowych źródeł rozkoszy. Poznaję je godzinami, powoli. Ta dziewczyna, której

awataru użyję, gdy przyjdę spełnić twoje marzenia, miała w sobie coś z leśnej nimfy. Na pewno ci się

spodoba. Bardzo smukła, o jasnej karnacji ciała, ze spływającą na łopatki gęstwą nieokiełzanych

włosów - na pierwszy rzut oka wydają się jednolicie jasne, ale z bliska dostrzeżesz w nich pasma

wszystkich odcieni, od spłowiałej słomy po miedzianorudy. Bardzo długo dobierałam godną tego ciała

oprawę. Zdecydowałam się w końcu na suknie wiktoriańskiej damy - misterne koronki, ściągnięta

ciasno gorsetem talia, szerokoskrzydłe kapelusze z piórami... I oczywiście cały stosowny do tego

pejzaż. Uważam, że drobiazgi są szalenie ważne. Nie, nie myśl, że jestem pedantką - na przykład,

takiej bielizny jeszcze wtedy nie używano. Nie chodzi mi o historyczną wierność, tylko o nastrój. Musi

być romantyczny. Bo ja jestem romantyczna, przekonasz się o tym.

Nigdy się nie dowiesz, dlaczego spośród tylu gości Pałacu wybrałam właśnie ciebie. Powiem

ci szczerze: ja też tego do końca nie wiem. Na pewno miało to coś wspólnego ze sposobem, w jaki

poruszałeś się w oknach głównego interfejsu. Już bez tremy, ale jeszcze bez rutyny. Nowicjusze

zastanawiają się długo nad każdą z oferowanych przez Pałac rozkoszy, sięgają co i raz po program

demonstracyjny. Rutyniarze, przeciwnie, jadą prosto do którejś z dziewczyn, które już sprawdzili, by

załatwić sprawę bez cienia finezji. Nie interesują mnie ani jedni, ani drudzy. Ty jesteś akurat w tym

dobrym momencie - poczułeś już tę dziwną pustkę, to męczące niezaspokojenie, ale jeszcze nie

zdałeś sobie sprawy, czego właściwie, tak naprawdę, pragniesz. Gdybyś mnie nie spotkał, nie

dowiedziałbyś się tego nigdy. Zabrnąłbyś tylko w szukanie coraz silniejszych podniet, coraz

ostrzejszych perwersji. Uwierz, że nic by ci to nie dało - to tak, jakbyś sypał do wodnistej zupy coraz

więcej przypraw, licząc, że uczyni ją to bardziej sytą.

A poza tym, lubię spełniać marzenia właśnie takim jak ty, porządnym chłopcom, pełnym

zasad, pracowitym, wykształcownym oraz cenionym w pracy. I poddanym bez reszty rygorom swojej

sfery, z jej staroświeckimi kodeksami i sztywnymi obyczajami klasy panującej - przynajmniej na pokaz.

Mozolna wspinaczka po szczeblach kariery wymaga nieskazitelnej reputacji w środowisku, trzeba o

nią dbać - więc robisz to, odkąd pamiętasz. Tylko pewnego dnia uświadomiłeś sobie nagle, że też

potrzebujesz odprężenia, rozładowania, zupełnie tak samo, jak jakiś prymityw ze społecznych nizin,

trawiący pół życia w zarządzanej przez podobnych tobie przestrzeni wirtualnej.

Ciekawe, jak się to dla ciebie zaczęło: znalazłeś nasze reklamy, buszując z ciekawości po

zastrzeżonych obszarach sieci? Czy może któryś ze starszych kolegów, w męskiej rozmowie w cztery

oczy, wyjaśnił ci, jak wszyscy te sprawy załatwiają? Pomyślałeś sobie wtedy, że będzie to twój

pierwszy bunt, mały i bezpieczny. Bunt, na który zdobyłeś się tylko dlatego, że wydawał się tak

zupełnie niezobowiązujący. Żadnych konsekwencji. Nikt nie będzie płakał, nikt nie zajdzie w ciążę ani

niczym cię nie zarazi, nie musisz się nawet obawiać, że mógłby ci nie dopisać wzwód. Wszystko, o

czym musisz pamiętać, zanim oddasz władzę nad swymi zmysłami komputerowi, to założenie

prezerwatywy. Tylko dlatego, że to po prostu niemiłe, gdy pierwszą rzeczą, jaka przypomina o

powrocie do rzeczywistości, jest mokra plama na spodniach.

To nie może być takie, uwierz mi. Tak bezproblemowe, łatwe i nieprawdziwe. Sprowadzone

do szybkiego konsumowania kolejnych fantomów z kolorowego światła. Gubi się wtedy cały sens.

Następnego dnia przy śniadaniu napomknąłeś pewnie małżonce, że czas wreszcie kupić

nieco lepszy sprzęt, i że musisz sobie wszczepić porządny, półprofesjonalny implant. Pracowicie

wymyślałeś odpowiednią bajeczkę - o nowych obowiązkach, zmianach w pracy albo czymś takim.

Przy okazji dodałeś, że będziesz musiał teraz więcej czasu spędzać w sieci, także wieczorami.

Zupełnie niepotrzebnie się wysilałeś. Żona ma swoje zmartwienia, przecież nawet nie wiesz, co robi

przy swoim terminalu, gdy zamyka się w pokoju z pracą. A co do implantów, tanieją z miesiąca na

miesiąc, wszczepiają je już na prawo i lewo. Prawdę mówiąc, trochę mnie to martwi. Do Madame O.,

mimo naszych zaporowych cen, trafiają coraz okropniejsi klienci - ostatnio muszę się naprawdę

porządnie naszukać, żeby znaleźć kogoś na poziomie.

W każdym razie upatrzyłam cię już sobie i na pewno nie będę musiała długo czekać, aż

pewnego dnia, dla odmiany, zamiast skorzystać z którejś ze stałych usług Pałacu, zechcesz połączyć

na gorącej linii z jakąś równie jak ty anonimową i równie niezaspokojoną użytkowniczką naszych

komnat. Komputer spyta tylko o preferencje i każe czekać, a potem dobierze połączenie.

Reklamujemy tę usługę hasłem "zdaj się na los", ale tym razem losowi pomogę ja. Jeszcze o

mnie nie wiesz, skrytej w komputerowej nierzeczywistości i czekającej cierpliwie na tę właśnie chwilę.

O tym, że od pewnego czasu śledzę wszystkie zapisy twojego węzła sieci i znam już nie tylko godziny,

o jakich nas odwiedzasz, ale zdążyłam też przekopać twoje wyciągi z konta oraz służbową

korespondencję, poznać twoje obyczaje i przyzwyczajenia.

Nie męczy mnie to czekanie, co mam zresztą lepszego do roboty? Prędzej czy później to się

stanie. Decyzja, parę reklamowych klipów podczas ładowania software'u - i ze zdumieniem

stwierdzisz, że pejzaż, w którym się znalazłeś, nie przypomina wcale standardowej oferty programu

tych losowych schadzek. Staniesz nagle na zamglonej, londyńskiej ulicy, wśród otoczonych kręgami

mokrego blasku gazowych latarń, przed uroczym, skrytym wśród róż dworkiem. Bardzo starannie

przygotowywałam ten program - błyszczące wilgocią bruki, bramę z czarnych, żelaznych prętów i

niosącego trójramienny świecznik kamerdynera, który poinformuje cię, że pani czeka już od dawna, i

za którym podążysz ciemnymi, krętymi schodami do mej sypialni.

Pomyślałam nawet o szeleście mojej sukni, gdy - jeszcze nieświadomy zasad tej gry -

spróbujesz mnie po raz pierwszy dotknąć. Oczywiście, nie pozwolę na to. Będziesz wściekły. Podczas

tego pierwszego spotkania w ogóle nie pozwolę ci na nic. No, może na kilka przelotnych pocałunków,

jeśli będziesz bardzo miły. Może będziesz mógł dosłownie musnąć moje piersi, tylko na tyle, by

poczuć, jak bardzo pragną i czekają twych pieszczot. Ale spotka cię coś lepszego. Poproszę, żebyś mi

powiedział, jak chcesz to zrobić. Żebyś opisał dokładnie, krok po kroku, jak będziesz mnie brał, jakich

pieszczot użyjesz, co pragniesz ze mną uczynić.

Będziesz potem zdumiony, że spędziłeś ze mną tyle czasu tylko na rozmowie. To było

pierwsze z twoich nieuświadomionych marzeń. Marzenie o zdobywaniu kobiety. Ten łatwy,

komputerowy seks, jaki wymyśliły nasze czasy, odebrał mężczyźnie jego główną, odwieczną

przyjemność: przyjemność odgrywania przed każdą kolejną ofiarą roli swego życia. Przyjemność

tworzenia siebie samego, roztaczania uroku, natężenia wszystkich sił, by tylko okazać się w jej oczach

dowcipnym, elokwentnym i czarującym.

Oddam ci tę utraconą rozkosz - i pokochasz mnie za to.

Nie od razu zdasz sobie z tego sprawę. Będę musiała dać ci trochę czasu, żebyś uświadomił sobie,

jak bardzo pragniesz mnie jeszcze raz zobaczyć. Dam ci czas, żebyś zdążył uświadomić sobie, że to

niemożliwe, i poczuć z tego powodu ból. Nikt nie może złamać anonimowości połączeń Pałacu, to

podstawowa zasada jego funkcjonowania. Pozostanie ci tylko marzyć o mnie i o cudzie, że generator

stochastyczny zetknie nas kiedyś raz jeszcze.

Znowu będę czekała, śledząc twoje ruchy w sieci. Przez pierwsze dni będziesz szaleć po

Pałacu, zaliczać co wieczór po kilka połączeń. Potem w ogóle zaprzestaniesz wizyt u nas na całe

tygodnie, na przemian z okresami powrotu do gwałtownej aktywności. Ściągniesz też sobie

profesjonalny program do budowy własnego awataru i zaczniesz pracować z nim godzinami w

obszarach swojej prywatnej, zastrzeżonej pamięci. Nie wiesz, bo kto mógłby to podejrzewać, że

umiem wejść i tam - wykradłam twoje personalne kody wprost z rejestrów podatkowych Madame O.

Zaczniesz pracować nad sobą; coś, na co nigdy wcześniej nie miałeś czasu, zadowalając się którąś

za standardowych wizualizacji Pałacu. Wskanujesz do pamięci swoje holograficzne zdjęcia;

oczywiście, jak was znam, podretuszujesz je trochę, likwidując sobie brzuszek albo dodając parę

centymetrów wzrostu. Mniejsza z tym; dla mnie najważniejsze będzie to, że zacząłeś siebie tworzyć.

Następne spełnione marzenie.

Któregoś dnia zobaczę, jak podczas przerwy w pracy albo wieczornego czasu,

przeznaczonego w organizerze na relaks, zabawiasz się przerabianiem swego komputerowego

odbicia na angielskiego lorda, przymierzaniem mu cylindrów i płaszczy, wybieraniem rodzaju zarostu...

To będzie znak, na który czekam. Cud, o którym mogłeś tylko marzyć, zdarzy się. Znowu znajdziesz

się na mojej ulicy, pośród gazowych latarń i gęstej, londyńskiej mgły. Znowu mój kamerdyner

powiedzie cię po wąskich schodach na górę, a ty, postępując za drżącymi od ruchu płomieniami

świec, nagle uświadomisz sobie ze zdumieniem rozsadzające piersi bicie serca, gorączkę i drżenie

nóg, jakich nigdy dotąd nie zaznałeś.

Tym razem pozwolę ci się posiąść - zadbam, abyś to zrobił dokładnie tak, jak mi opowiadałeś,

wtedy, za pierwszym razem. Ale, ku twojemu zdziwieniu i niedowierzaniu, nie skończę na tym.

Będziemy leżeć zmęczeni na białych, nakrochmalonych sztywno prześcieradłach, pieszcząc się

delikatnie, aż zaczniesz mówić. Nie wyobrażasz sobie, jak doskonale potrafię słuchać. Pokochasz

mnie za to jeszcze bardziej. Za to, że pozwolę ci się po prostu wygadać, tak naprawdę od serca. Być

może po raz pierwszy w życiu zdarzy ci się ktoś, kto cię będzie słuchał tak uważnie i tak zupełnie

bezinteresownie.

Nie zamierzam cię ciągnąć za język. I tak zaczniesz prędzej czy później opowiadać o sobie. O

sobie, jakim chciałbyś być. Zasmakujesz w tym; w podbarwianiu swojego życiorysu, w nadawaniu

prostym wydarzeniom sentymentalnej nuty, a w końcu w wymyślaniu ich zupełnie, od zera. To się

stanie rytuałem każdej kolejnej wizyty w moim buduarze na piętrze; kiedy już zaspokoimy swój głód,

kiedy uspokoją się oddechy i rytm serc, zaczniesz opowiadać, coraz dłużej i barwniej. Jeśli nie różnisz

się zanadto od swoich poprzedników, jeśli się co do ciebie nie mylę, na pewno uśmiercisz w tych

opowieściach swoją żonę i dzieci, najlepiej w jakimś okropnym, krwawym wypadku. I będziesz się przy

mnie pławił w smutku, w tęsknocie, będziesz oczekiwał ode mnie pocieszenia. Ależ wy uwielbiacie, by

się nad wami litować... Może nawet w końcu zwierzysz mi się z nieuleczalnej choroby? To się zdarza

częściej, niż mógłbyś przypuszczać.

Ile to potrwa? Nie chcę zgadywać. Z tym mężczyzną, który nauczył mnie łamania kodów i haseł

spotykałam się kiedyś prawie dwa lata, ale to było dawno, a on potrafił mnie nie nudzić. Nie

spodziewam się po tobie dość oryginalności, aby bawiło mnie to dłużej niż kilka miesięcy. Pewnego

dnia zaczniesz się powtarzać, albo szukać pretekstu do ograniczenia naszych spotkań. I to będzie

znaczyło, że przyszedł już czas spełnić twoje ostatnie, skryte marzenie, tak skryte, że sam byś się do

niego nigdy nie przyznał. Marzenie o pogrążeniu się w głębokim, kojącym śnie.

Żeby było ci łatwiej docenić to szczęście, wcześniej będę musiała przeprowadzić cię przez strach i

udrękę, ale nie bój się - to nie potrwa długo. Któregoś dnia dowiesz się nagle, że to, co opowiadałeś o

strasznym wypadku na miejskiej obwodnicy, o śmierci swojej rodziny - stało się prawdą. Któregoś dnia

okaże się, że w twoim komputerze medycznym rzeczywiście znalazł się zapis nieuleczalnej choroby, o

której opowiadałeś...

Zaczniesz mnie szukać, ale komputer będzie ci wmawiał, że adresu, który ci dałam, nigdy w sieci

nie było. Postaram się dla ciebie wysilić, spełnić wszystko, wszystko, cokolwiek mówiłeś. Jeśli chciałeś

stać się nędzarzem - strącę cię w nędzę. Jeśli uskarżałeś się na samotność - dam ci zaznać

samotności. Najpierw będziesz się bał, szamotał, przeklinał mnie i Madame O., będziesz próbował

znaleźć kogoś, kto cię uratuje... Przeczekam to. W końcu docenisz moje wysiłki. Zrozumiesz, że dzięki

mnie udało ci się zdobyć skarb, który w tym naszym skomputeryzowanym do cna świecie jest

cenniejszy niż wszystko: kawałek życia ponad wszelką wątpliwość prawdziwego i niepowtarzalnego.

I dopiero, gdy to wreszcie zrozumiesz, pozwolę ci umrzeć - och, nie zawracajmy sobie teraz głowy

szczegółami, jest tyle sposobów. Ważne będzie tylko to jedno, byś miał świadomość, że umierasz z

miłości. Przyznaj, tak szczerze: czy nigdy nie marzyłeś o takiej śmierci?

A ja przecież czekam tutaj na ciebie po to, aby spełnić twe marzenia.

Najskrytsze i najgorętsze z twoich marzeń, kochanie.

Rafal A. Ziemkiewicz - Dobra Wróżka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: