Kossakowska Maja Lidia - Schizma.pdf - Kossakowska - krzychuskepe

Maja Lidia Kossakowska

Schizma

Pamięci Janusza A. Zajdla

A kolita Silwanus z rozpaczą spojrzał na trzecią kanapkę. Sos wyciekający spomiędzy

dwóch grubych plastrów mięsa kapał na serwetkę. Silwanus poczuł podchodzącą do gardła

falę obrzydzenia. Jeśli spróbuje zjeść tę kanapkę, z pewnością zwymiotuje. W ten sposób

zmarnuje cały wysiłek jaki włożył w zjedzenie dwóch poprzednich i obfitego śniadania.

Westchnął ciężko. Ciekawe, czy świątobliwy Augustus także przeżywał podobne dylematy?

Z całą żarliwością swoich dwudziestu jeden lat Silwanus uważał, że Augustus powinien

niezwłocznie zostać kanonizowany. Ponieważ pełnił funkcję sekretarza Jego Jasności

Hreminiusa Revona, wiedział, że wniosek taki już wpłynął do kancelarii. Jednakże Jego

Jasność, jak dotąd, niczego w tym względzie nie mógł zrobić. Silwanus nie potrafił tego

zrozumieć. Pełne wyrzeczeń życie i złożona z niego ofiara, jako ukoronowanie pobożnych

wysiłków nie pozostawiały najmniejszej wątpliwości co do świętości Augustusa. Codziennie

poświęcał on od kilku do kilkunastu godzin na zakupy, a resztę czasu przeznaczał na

medytacje i oglądanie reklam. Znał je wszystkie na pamięć! Silwanus doskonale przypominał

sobie jego podniosły, choć nieco piskliwy z powodu zaawansowanego wieku głos, którym

recytował nabożne teksty. Co więcej, sam zasłynął jako autor wielu trafnych, wspaniałych

sloganów. „Kupujcie, nie żałujcie! Pan was widzi” lub „Gdy kupujesz nowy produkt Agon

się uśmiecha” należały do najcelniejszych. Śmierć Augustusa urastała w oczach młodego

akolity do rangi symbolu. Oto przykład prawdziwego poświęcenia i deklaracja niezachwianej

wiary! Pod koniec życia Augustus tak żarliwie nabywał, spożywał i użytkował, że osiągnął

wagę ponad stu czterdziestu kilo. W jego wieku już to tylko mogło okazać się zabójcze.

Jednakże świątobliwy mąż posunął się jeszcze dalej. Rozpoczął tak radykalną kurację

odchudzającą przy pomocy siedmiu na raz najnowszych środków przeciw otyłości, że po

kilku miesiącach zmarł w strasznych męczarniach. Odwaga i nieustępliwość, jakie cechowały

Augustusa, oraz ofiara, którą złożył na ołtarzu wiary stały się dla Silwanusa wzorem. W

skrytości ducha marzył, żeby dorównać świętemu mężowi i podobnie jak on wywalczyć sobie

palmę męczeństwa. Karcił się za takie myśli, bo jakże on, zwykły akolita, mógłby mierzyć się

z prawdziwym świętym, lecz pragnienie nie dawało się łatwo stłamsić.

Spojrzał znów na ostatnią, nędzną kanapkę i zawstydził się, że nie

wykrzesać z siebie więcej entuzjazmu. Świątobliwy Augustus pożarłby ją bez wahania i

choćby samą siłą woli zmusił do pozostania w żołądku, chociaż pieczone mięso z sosem

niechybnie zaszkodziłoby starcowi, który od wielu lat cierpiał na wątrobę. Silwanus

westchnął ponownie. Wtedy przypomniała mu się krótka rozmowa, którą odbył tego ranka z

Jego Jasnością Hreminiusem Revonem. Wspomnienie to nie należało do przyjemnych i

jeszcze bardziej pogłębiło przygnębienie i konsternację akolity.

Niespodziewanie, jak miał to często we zwyczaju, Hreminius Otworzył drzwi swego

gabinetu i szybkim krokiem przeszedł przez kancelarię. Jego bystrym oczom nie uszedł widok

Silwanusa siedzącego z nieszczęśliwą miną przy biurku oraz kanapek, wtedy jeszcze trzech,

które leżały przed nim na zatłuszczonym papierze.

— Mógłbyś przestać tak się obżerać, Silwanusie — powiedział szorstko

— Jesteś znacznie za gruby jak na swój wiek.

Silwanus, który zawsze odczuwał zmieszanie, zmuszony rozmawiać z Jego Jasnością,

zaczerwienił się i zerwał z krzesła.

— Ależ Wasza Jasność, ośmielę się zauważyć, że... jeśli.. eee... hmmm... będę tył w

odpowiednio szybkim tempie, to... rzecz jasna... przez ten czas zużyję o wiele więcej ubrań,

niż.., niż gdybym.,. eee... jadł normalnie. Poprzednie zrobią się za mała, więc... eee..., więc

będę musiał kupić nowe! wybąkał nieskładnie.

Wąska, sucha twarz Hreminiusa pozostała niewzruszona, ale w jego Czarnych oczach

zalśnił płomyk gniewu.

— Jakbym słyszał Augustusa! — mruknął z irytacją. Nie patrząc na sekretarza

energicznym krokiem skierował się ku drzwiom. Trzymając już

ręce klamkę odwrócił się i powiedział surowo:

— W każdym razie pamiętaj, że zabraniam ci robić z siebie podobne monstrum.

— Jeśli nie przestaniesz tyć; mogę nie mieć dłużej ochoty oglądać cię siedzącego za

tym biurkiem, Wybieraj co wolisz, Silwanusie: stracić miejsce czy kilka kilogramów wagi?

Wyszedł, nie czekając na odpowiedź.

Silwanus, wyczerpany, opadł na krzesło. Do głowy przyszła mu brzydka myśl, której

w żaden sposób nie potrafił się pozbyć. Według niego byłoby dobrze, gdyby Jego Jasność,

choć niewątpliwie godny najwyższego szacunku, uczony i szalenie inteligentny okazał się

chociaż w połowie tak świątobliwy jak Augustus.

Hreminius Revon krążył po swoim gabinecie zirytowany i przygnębiony. Niewiele

rzeczy do tego stopnia potrafiło wyprowadzić go z równowagi, co nieuzasadniony fanatyzm.

A zdawał sobie sprawę, że podobne nastroje bardzo się ostatnio nasiliły wśród wiernych we

Wszystkich Światach. Dochodziły go różne niepokojące sygnały z bliższych i dalszych

kolonii. Ktoś miał ponoć jakieś widzenie, inny zdefraudował publiczne mienie, żeby dokonać

zakupu w imię Agona, co gorsza zaś, grupa pielgrzymów obiła dotkliwie turystę będącego

wyznawcą kultu Reganzy Szczodrej, gdy ten próbował obejrzeć sanktuarium

Błogosławionego Wyboru. Niewątpliwie przyczyniła się do tego idiotyczna śmierć tego

nieszczęsnego durnia, Augustusa. Pomyśleć, że niemal wszyscy oczekują, iż go kanonizuje.

Nonsens! Najchętniej ostro by potępił podobnie szkodliwe dla zdrowia i rozumu praktyki,

jednak w ten sposób zaszkodziłby sam sobie, narażając się na gwałtowne ataki wrogów.

Augustus miał bowiem liczne grono zwolenników, tak wśród prostych wiernych, jak i w

samym ścisłym otoczeniu Głównego Hierarchy. Nawet jego osobisty sekretarz uległ tej

szkodliwej fascynacji. Hreminius na swój sposób lubił Silwanusa, chociaż nigdy nie

przyznałby się, że jest to sympatia zbliżona do uczucia, jakie mógłby żywić do wiernego, ale

głupiego psa. Pomyślał ze smutkiem, że być może będzie zmuszony pozbyć się chłopca i

zastąpić go kimś innym, niewykluczone, że bardziej inteligentnym, lecz bez wątpienia mniej

pewnym. Silwanus bowiem był wierny i całkowicie mu oddany. Hreminius nie miał co do

tego żadnych wątpliwości. Zawsze odznaczał się przenikliwością i umiejętnością oceny

ludzkich intencji. Te dwie cechy, plus wrodzona bystrość i nabyta wiedza pozwoliły mu

osiągnąć najwyższe stanowisko w hierarchii Wspólnoty Agona Dawcy Łask i zajmować je

nieprzerwanie od czternastu lat.

Podszedł do zastępującego całą ścianę okna i spojrzał na ogromny dziedziniec, po

którym spacerowało sporo pielgrzymów mimo że Święto Wielkich Dni miało się odbyć

dopiero w następnym tygodniu. Z prawej strony plac zamykał potężny masyw Głównej

Świątyni Targowej, największego z budynków sakralnych jakie kiedykolwiek Powstały we

Wszystkich Światach. Jej wyniosłe, kruche kopuły lśniły oślepiającą bielą.

Revon przymknął oczy i spróbował ogarnąć umysłem liczbę wiernych

Przygotowujący się właśnie do dorocznej pielgrzymki do którejś z Handlowych Świątyń w

obrębie Układu Wszystkich Światów. Tylko nieliczni, istna drobina w porównaniu z całością,

przybędą do Głównej Świątyni Targowej, ale i tak w mieście powstanie nieziemski ścisk.

Wyznawcy będą koczować pod gołym niebem, gdyż większość miejsc noclegowych zajęto

już wiele miesięcy przedtem Zazwyczaj takie podsumowania Poprawiały mu humor, jednak

dzisiaj czuł tylko straszliwy ciężar odpowiedzialności za całą tę ciżbę. Oparł czoło o szybę.

Chłód tafli przywołał go do rzeczywistości. Spojrzał na plac poniżej i zobaczył ubranego w

charakterystyczne zielone szaty mnicha Zakonu Roznosicieli, który szybkim krokiem

kierował się w stronę Głównej Świątyni. Przed sobą dźwigał z wyraźnym trudem ogromne

pudlo. Wydawał się jednak pogodny, a nawet szczęśliwy. Widocznie nie minął się ze swoim

powołaniem. Roznosiciele wędrowali niezmordowanie po domach, oferując różne drobne

towary. Byli fachowi, natarczywi życzliwi. Osiągali całkiem niezłe obroty. W niektórych

odległych koloniach stanowili jedyne źródło informacji o świecie i religijnej pociechy. Ich

małe ścigacze docierały do najdalszych zakątków Układu Hierarchowie innych wielkich

zakonów nie lubili ich, nazywając pogardliwie „detalistami” lecz wśród wiernych cieszyli się

opinią pobożnych i skromnych. Mało kto odsyłał ich z niczym od swoich drzwi. Przez wieki

Zakon Roznosicieli szczycił się tym, że po mistrzowsku szkoli swoich adeptów w oferowaniu

i sprzedaży najzupełniej zbędnych przedmiotów.

Na obrzeżach placu ustawiono już przenośne kramy najważniejszy Zakonów i

montowano cztery lśniące matową czernią ekrany, na których będą nieustannie emitowane

pobożne reklamy. Hreminius skrzywił się na myśl o tym jak ogarnięty religijnym zapałem

tłum podchwyci melodie i teksty, aby śpiewać i recytować do wtóry ekranom. Główny

Hierarcha podziękował w duchu własnej przezorności, która kazała mu dawno temu wydać

polecenie, aby starannie wytłumiono jego gabinet i prywatne apartamenty. W ten sposób, gdy

skończy oficjalne ceremonie, będzie mógł zaciemnić okna i pogrążyć się w lekturze, nie

widząc i nie słysząc zgiełku na dziedzińcu.

Prawdę powiedziawszy, Revon nie znosił Święta Wielkich Dni, bałaganu, który mu

towarzyszył oraz niekończących się nudnych uroczystości, jakim rokrocznie musiał

przewodzić. Do najgorszych obowiązków należał obchód wszystkich stoisk w Głównej

Świątyni Targowej oraz rytualny zakup, którego był zobowiązany dokonać. Hałas, ścisk i

ciężar paradnych szat czyniły tę konieczność prawdziwą udręką. Zazwyczaj najwięcej czasu

spędzał przy gablotach z antykami, jednak czasami, doprowadzony do rozpaczy całą tą

paradą, chwytał pierwszy lepszy produkt i nawet na niego nie spojrzawszy, odnosił do kasy,

tylko po to, aby skrócić mękę ceremonii. Hreminius musiał szczerze przyznać, że z biegiem

lat postępował tak coraz częściej.

Jedyną pociechę w nieszczęściu stanowiła wspaniała architektura Świątyni i

niepowtarzalny klimat jej wnętrz. Poza kilkoma dniami świąt Główny Hierarcha nie miał zbyt

wielu okazji odwiedzać najwspanialszego przybytku na wszystkich Światach. Zbyt duża

liczba wyznawców przychodziła tutaj, aby dokonać Corocznego Zakupu Luksusowego lub

Cyklicznego Kupna Sprzętu. Główna Świątynia Targowa uchodziła za miejsce błogosławione

i cudowne. Wiele ubogich rodzin oszczędzało przez lata, żeby wreszcie móc wybrać się tam

na zakupy, a później szczycić się tym z zupełną słusznością. Niektórzy odbywali nawet w tym

celu karkołomne podróże przez cały znany kosmos. Decyzjom o odwiedzeniu świątyni

najbardziej sprzyjał okres Świąt Wielkich Dni z ich rytualną pielgrzymką. Wtedy zjeżdżały tu

rzesze prostodusznych prostaczków z najodleglejszych kolonii, którzy z płaczem wzruszenia

padali na kolana na sam widok wyniosłej, białej budowli. W powszednim okresie w świątyni

również nie brakowało klientów, gdyż prawdziwi bogacze, oraz ci którzy usilnie starali się za

nich uchodzić, tradycyjnie załatwiali tutaj codzienne sprawunki. W Głównej Świątyni

panował więc nieustanny ruch. Z uwagi na to głowa Wspólnoty Agona, Główny Hierarcha

pojawiał się tam jedynie, gdy wymagał tego ceremoniał. Od czasu, kiedy przed czternastu laty

poprzednik Revona, Sulpinus Nero zginął z ręki skrytobójcy, groźba zamachu wciąż

pozostawała realna. Chociaż oficjalne śledztwo wykazało, że zabójca był członkiem nieznanej

dotąd, niezależnej sekty o nieprawdopodobnej i zapomnianej już nazwie, wszyscy wiedzieli,

że w morderstwie Sulpinusa maczali palce przywódcy kultu Reganzy, drugiej co do

wielkości, z trzech głównych religii ekonomicznych w Układzie Wszystkich Światów.

Hreminius starał się, co prawda, utrzymywać dobre stosunki ze starszyzną

oligarchicznego, ekspansywnego, opartego na ścisłym systemie kastowym kultu Reganzy

Szczodrej oraz Mędrcami z politeistycznego produktyzmu, w którym pomniejsi bogowie byli

jednak tylko emanacjami Jedynego Enteya, lecz mimo to nie mógł być pewny swojej głowy

nawet na własnym terenie. Kult Agona Dawcy Łask rozwijał się ostatnio znakomicie, wręcz

za dobrze. Wszelkie naruszenie równowagi między trzema religijnymi mocarstwami mogło

doprowadzić do niebezpiecznych konsekwencji. Polityczne zjednoczenie dwóch pozostałych

kultów przeciw Wspólnocie Agona skończyłoby się dla niej niechybną katastrofą. Hreminius

rósł w siłę i znajdował się teraz na najsilniejszej pozycji, ale, o ironio, w tym właśnie kryło się

prawdziwe zagrożenie. Głupiec lub pyszałek piastujący stanowisko Głównego Hierarchy

mógłby go nie dostrzegać, ale Revon nie był ani jednym, ani drugim, Wiedział doskonale, że

kult wyznawców Agona jest wciąż jeszcze znacznie za słaby, żeby stłamsić pozostałe religie i

zapanować nad Wszystkimi Światami. Hreminius starał się więc usilnie lawirować tak, aby

nie tracąc żadnych pozycji, sprawiać wrażenie, że faktycznie je stracił. Mimo to mógł żywić

uzasadnioną obawę, że gdy będzie prowadził procesję wokół stoisk w Głównej Świątyni

Targowej, jego głowa rozpęknie się nagle i otworzy jak dorodny tulipan, a on sam przeniesie

się do wieczności. Choćby tylko z tego powodu Hreminius miał prawo nie lubić Święta

Wielkich Dni.

Było ono starsze niż Wszystkie Światy. Ustanowiono je tysiące lat temu ku czci

świętego Megastora. O jego patronie właściwie niewiele wiadomo. Pochodził z

nieprawdopodobnie odległej przeszłości. Według legendy był założycielem pierwszej

świątyni handlowej. Prawdę mówiąc

Hreminius wątpił w istnienie Megastora i jakiś czas temu zastanawiał się nawet, czy nie

skreślić go z rejestru świętych, lecz ogromna popularność jego kultu i corocznych Wielkich

Dni z nim związanych powstrzymała go przed tym krokiem. Tak zdecydowana degradacja

Megastora, a co za tym idzie likwidacja świąt, lub zastąpienie ich patrona innym, byłoby

nierozważne, a nawet ryzykowne. Mogłoby doprowadzić do rozruchów, podejrzeń i oskarżeń,

albo co gorsza, do herezji.

Na wąskich wargach Hreminiusa pojawił się dziwny uśmiech. Zastukał palcem w

szybę i zmrużył oczy. Herezja, pomyślał. To słowo wydaje się warczeć jak wściekły pies.

Ciekawe, czy Główny Hierarcha, z urzędu posiadający dostęp do jedynie słusznej prawdy

może także okazać się heretykiem? Krzywy uśmieszek nie znikał z twarzy stojącego przy

oknie mężczyzny. Miał on bowiem mroczną, starannie skrywaną tajemnicę, której ujawnienie

oznaczałoby nie tylko wyrok śmierci dla niego, lecz również zachwiałoby podstawami całej

Wspólnoty. Otóż Główny Hierarcha, Jego Jasność Hreminius Revon nie wierzył ani w Agona

Dawcę Łask, ani w cały system religijny, którego był głową. Mimo to niewątpliwie wierzył w

jakiegoś Boga, potężną, szlachetną i wszechdobrą nadprzyrodzoną istotę, w imię której od

czternastu lat starał się utrzymać ład we Wszystkich Światach. Miał nadzieję, że ten Bóg

zrozumie i wybaczy wszystkie te czyny, których on sam wybaczyć sobie nie potrafił i z

powodu których budził się czasami z krzykiem w środku nocy. Pomyślał z goryczą czy to nie

śmieszne, że poplamił ręce krwią tylko po to, żeby nie dopuścić do jej rozlewu na wielką

skalę. Westchnął. powiódł wzrokiem po kramach na placu, a potem jeszcze dalej po

misternych kopułach świątyni.

— Cóż, mój bezimienny Boże — powiedział cicho — Policz mi na plus że zawsze tak

bardzo się starałem.

Z wysokości okna w swoim gabinecie Hreminius Revon musiał być dla ludzi na

dziedzińcu tylko maleńką figurką. Główny Hierarcha spoglądał w dół, rozmyślając o swojej

dojmującej samotności. Nie był pewien czy ktokolwiek z jego podwładnych rozumie jego

wysiłki. Miał nadzieję, że chociaż jeden z nich. Dowódca Straży Przybocznej i Tajnego

Wywiadu Hugo de Bellis, w którego oczach dostrzegał czasem przebłyski wiary w tego

samego bezimiennego Boga, jakiemu służył, Oczywiście nigdy, nawet poddany

najstraszliwszym torturom, nie wyparłby się głośno Agona, więc do głowy mu nie przyszło

zwierzać się komukolwiek ze swojej niewiary. Hugo, mimo iż jest jedynym człowiekiem,

jakiemu Revon naprawdę ufa i nie zawahałby się nazwać przyjacielem, nigdy nie dowie się,

w co wierzy i czego pragnie Główny Hierarcha. Na niektórych szczeblach władzy nie może

być mowy o zażyłości innej niż ograniczona. Jednak w Hugonie znajdował coś, co sprawiało,

że nie czuł się tak rozpaczliwie nierozumiany. Jego słowa i postępowanie zawsze cechowała

szczerość i sympatia względem Głównego Hierarchy. Hugo, pomyślał Revon, powinien

przyjąć po mnie pałeczkę. Nikogo odpowiedniejszego nie widzę. Zamyślił się, a potem

Kossakowska Maja Lidia - Schizma.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: