Wolski Marcin - Marcin Wolski w shortach 02 - Enklawa.pdf - Marcin Wolski - stokfisz1

M ARCIN W OLSKI

E NKLAWA

W OLSKI W SHORTACH (2)

E NKLAWA

W swojej radiowej wersji, jako serial słuchowiskowy do „60 minut na godzin ę ”

„Enklawa” powstała w roku 1977. Wkrótce potem dokonałem jej adaptacji na wersj ę

drukowan ą . Si ę gaj ą c po ni ą w ć wier ć wieku pó ź niej pocz ą tkowo zamierzałem napisa ć rzecz

na nowo. Tyle si ę zmieniło… Radiowe mikrosłuchowisko pisał trzydziestolatek, który nigdy

nie był na Zachodzie. I co wi ę cej, nie miał pewno ś ci, Ŝ e kiedykolwiek tam si ę znajdzie.

Jednak po namy ś le zrezygnowałem z wi ę kszych zmian, poza drobnymi korektami

stylistycznymi. Uznałem, Ŝ e pisanie o ś wiecie, o którym nie ma si ę poj ę cia, kryło w sobie

pewien wdzi ę k. Pozostawiłem zarazem to, co mogło wydawa ć si ę najbardziej kontrowersyjne.

Owo opisywanie Zachodu („Enklawa” w zamy ś le nie dzieje si ę w Ŝ adnym konkretnym

pa ń stwie) jako swoistej karykatury socjalistycznego PRL–u. Zreszt ą , po latach naszych

do ś wiadcze ń z „pokojowym budownictwem kapitalizmu”, a zarazem obserwuj ą c proces

„socjalizacji” tamtego ś wiata zauwa Ŝ am, Ŝ e wiele Ŝ artów zyskało wymiar aktualny, czasem

proroczy. Mo Ŝ na powiedzie ć , Ŝ e przez ć wier ć wieku wszystko si ę zmieniło i nic si ę nie

zmieniło. Mo Ŝ e tylko ka Ŝ dy człowiek jest coraz bardziej samotn ą enklaw ą . I nadal warto

czyta ć „Apokalips ę ś w. Jana”.

1. A UTOR

Nadejdzie dzie ń , w którym człowiek na widok odcisku stopy bli ź niego na piasku

przypadnie do ziemi ś lad ten ucałowa ć . A zwierz dziki zal ę gnie si ę w opustoszałych

domostwach, gdzie wilcy wy ć b ę d ą swoje pie ś ni, a mech poro ś nie pami ęć i tylko duch

wszechmocny unosi ć si ę b ę dzie ponad pustkowiami… — zabrzmiało złowieszczo z ulicy.

— Zamknij okno i sko ń cz si ę ubiera ć ! — powiedział Walter, wychodz ą c z toalety.

Zuzanna wykonała polecenie posłusznie, ś wiadoma faktu, Ŝ e min ę ła ju Ŝ 11.28 i do ko ń ca

spotkania nie zostało wi ę cej ni Ŝ trzy minuty. Przez jej dziecinn ą twarz o wielkich czarnych

oczach nie przemkn ą ł najmniejszy cie ń zdziwienia. Znała Waltera przeszło trzy miesi ą ce

i mimo swoich szesnastu lat zdawała sobie spraw ę , jakiego rodzaju był to człowiek. Kiedy

przy pomocy staro ś wieckiej d ź wigni zatrzaskiwała wywietrznik hotelowego okna, jej partner

sko ń czył ju Ŝ pobie Ŝ n ą toalet ę .

— Zobaczymy si ę … — błyskawicznie przejrzał swój elektroniczny notatnik — …w pi ą tek

o 16.24 w Hadze.

— Hotel „Hilton”?

— Nie. „Krasnopolsky”!

Skin ę ła głow ą jak dobrze wytresowana sekretarka, a potem, gdy Walter ju Ŝ wyszedł,

otworzyła okno i zaci ą gn ę ła si ę papierosem.

— A z czterech stron wyst ą pi ą Ŝ ywioły, za ś konie apokalipsy wypełni ą ś wiat swym

t ę tentem, a uszy trwog ą … I b ę dzie dzie ń wtóry, wieczór i zaranek… — grzmiał dalej prorok

przez r ę czny megafon.

Na skwerku wokół fontanny słuchaczy miał niewielu. Z bied ą do audytorium zaliczy ć

mo Ŝ na było ziewaj ą cego policjanta o twarzy znudzonego alfonsa, kobiet ę z wózkiem

dzieci ę cym i sprzedawc ę uwijaj ą cego si ę przy straganie ze ś wie Ŝ ymi owocami. W dalszej

perspektywie mo Ŝ na było natomiast zaobserwowa ć par ę migdal ą c ą si ę na szerokim

obramowaniu fontanny i kioskarza wbitego w swoj ą budk ę jak parówka w hot–doga. Atoli

katastrofista wyra ź nie nie dbał o publiczno ść i wyrzucał z siebie wariacje na motywach

Apokalipsy ś w. Jana w do ść dowolnej interpretacji. Prorok nosił si ę niedbale. Obszarpane

d Ŝ insy kontrował Ŝ ółtawy brudny Ŝ akiet, a głowa z wygolonym krzy Ŝ em kontrastowała

z rzadk ą be Ŝ ow ą bródk ą a la Ho Szi Min. Powieki, na których jaki ś biegły spec z Chi ń skiej

Dzielnicy wytatuował znak ryby, miał półprzymkni ę te, a cało ść postaci wygl ą dała jak

darmowy souvenir Rady Miejskiej dla przypadkowych turystów, którzy zapu ś ciliby si ę na ten

staro ś wiecki skwerek przydeptany kanciast ą brył ą hotelu.

— I nadejdzie to w dniu, w którym nikt si ę nie b ę dzie spodziewał. A nie z ziemi i nie

z nieba spłynie królestwo ś mierci.

Zuzanna u ś miechn ę ła si ę . Kiedy miała czterna ś cie lat, fascynowały j ą podobne gadki.

Odmiennie zareagował jej s ą siad z pokoju obok, łysawy emeryt o wygl ą dzie Winstona

Churchilla. Przez poprzedni kwadrans zajmował si ę podsłuchiwaniem erotycznych osi ą gni ęć

tandemu Walter — Zuzia; teraz z niesmakiem splun ą ł przez okno:

— Wizjonerzy, psiakrew… Jakby za mało było im codzienno ś ci!

Niech ę tnie si ę gn ą ł po gazet ę , w której wiadomo ść o porwaniu tramwaju przez terrorystów

w Belfa ś cie s ą siadowała z wie ś ci ą o zbiorowym amoku narkomanów w wesołym miasteczku

i wojn ą mi ę dzy dwoma bananowymi republikami wywołan ą kontrowersyjnym werdyktem

s ę dziego podczas rozgrywek futbolu… A cena złota znów szła w gór ę .

— I kto wówczas da ś wiadectwo prawdzie? Kto si ę ostanie? — głos mówcy załamał si ę

nagłym skowytem. — Kto?

— Ale musiał si ę na ć pa ć prochów — pomy ś lała Zuzanna i postanowiła zadba ć o siebie.

Jej ź renice rozszerzyły si ę jeszcze bardziej. Z kosmetyczki wyci ą gn ę ła jednorazow ą

strzykawk ę . Była godzina 11.31.

2. W ALTER

Lubi ę podró Ŝ owa ć noc ą . To mnie odpr ęŜ a. Je ś li człowiek kiedykolwiek bywa wolny, to

jestem nim ja, wła ś nie teraz, w mojej maszynie. Min ę ła 1.22. A ja mog ę zupełnie dokładnie

powiedzie ć , co si ę dzieje ze wszystkimi moimi lud ź mi. Tam, na ziemi i tu, na pokładzie:

George siedzi przy sterach, dobry stary George, pre cyzyjny jak szwajcarski zegarek. Mimo

autopilota ś ledzi uwa Ŝ nie wszystkie ś wiatełka wska ź ników. Drugi pilot mego gulfstreama,

Michael — drzemie. W kabinie obok Luke przygotowuje zestawienia na jutrzejsz ą

konferencj ę . Anna parzy herbat ę . Dwaj ochroniarze, pieszczotliwie nazywam ich

„orangutankami” (jak na „goryli” s ą zbyt szczupli i rudzi), relaksuj ą si ę gr ą w szachy, a my

suniemy wzdłu Ŝ wybrze Ŝ a, by za pi ęć minut zmieni ć kurs na północno–zachodni. I wszystko

jest w porz ą dku. Odpr ęŜ ony wł ą czam „Bł ę kitn ą Rapsodi ę ” Gershwina. Nie wiem dlaczego,

ale lubi ę te starocie. Co ś mieszniejsze, zawsze zadaj ę sobie podobne pytanie dopiero w chwili

wł ą czenia muzyki. Zuzia była dzi ś pyszna. To zabawne, Ŝ e mog ą c mie ć tyle dziewcz ą t

w najrozmaitszych zak ą tkach globu, tak cz ę sto spotykam si ę wła ś nie z ni ą . Fascynacja jej

wiekiem? Raczej nie. W Kalifornii zaliczałem ju Ŝ czternastolatki. Podoba mi si ę chyba to jej

przywi ą zanie. Jej pełna dyspozycyjno ść . Jej dziwkarska gotowo ść do miłosnego aktu

w jakiejkolwiek sytuacji — czy b ę dzie to szybkobie Ŝ na winda, biurko w sali Rady

Nadzorczej czy przypadkowa brama. Za ka Ŝ dym razem jest jej oboj ę tne, Ŝ e tu Ŝ obok moje

„orangutanki” graj ą w karty lub czytaj ą gazety, ona po prostu to lubi. Nie wiem nawet, czy

wa Ŝ ne jest dla niej, Ŝ e i ja to lubi ę … A czyj ą lubi ę ? Był czas, kiedy zadawałem sobie podobne

pytania. Jeszcze w college’u. Miałem na to czas. Potem zorientowałem si ę , Ŝ e filozofowanie

i tym podobne rozterki zbyt drogo kosztuj ą . Miewałem je wi ę c coraz rzadziej. Nawiasem

mówi ą c, je ś li kiedykolwiek jaki ś pieprzony Leonardo da Vinci wymy ś liłby maszynk ę do

kochania — to prototypem byłaby Zuzia. Pojutrze spotkamy si ę w Hadze, za tydzie ń

w Hongkongu czy innym Vegas. Przy moich pieni ą dzach znajd ę j ą tam jak ka Ŝ dy towar.

Pieni ą dze, mój Bo Ŝ e, jak ja mam du Ŝ o tych pieni ę dzy! I mno Ŝą si ę , mno Ŝą , drukuj ą si ę

realnie i wirtualnie, zalewaj ą ś wiat. Zielone jak zupa szczawiowa, przysmak mojego starego

w czasach Wielkiego Kryzysu.

Z tymi pieni ę dzmi robiłem sporo eksperymentów. Z nudów. Krety ń scy autorzy

dydaktycznych historyjek, przy których rzygaj ą nawet zakonnice, lubi ą gada ć , Ŝ e szmal

szcz ęś cia nie daje i nie wszystko mo Ŝ na mie ć za pieni ą dze. Bzdura! Wszystko mo Ŝ na! I ja to

mog ę ka Ŝ demu powiedzie ć . Wszystko ju Ŝ kupowałem. Miło ść ? Miło ść kupuje si ę najłatwiej.

Chocia Ŝ nie, ludzk ą sympati ę , szacunek, uwielbienie nabywa si ę jeszcze pro ś ciej…

Cholera, ale Ŝ filozofuj ę ! A gdzie mam filozofowa ć , jak nie w swoim samolocie.

A przywilej bluzgania te Ŝ kupiłem, studiuj ą c na najelitarniejszych uczelniach. Je ś li kto ś

potrafi przemawia ć najczystszym Ciceronem, mo Ŝ e sobie pozwoli ć na slang dokera. Jest to

nawet w dobrym tonie. A zreszt ą , pieprz ę dobry ton! Pieprz ę wszystko! Wracaj ą c do tych

transakcji — co jeszcze mo Ŝ na kupi ć ? Zdrowie? Mo Ŝ na. A Ŝ ycie? Gdybym nie wiedział, Ŝ e

stary Jeff zamra Ŝ a si ę w swoim grobowcu za osiemset milionów (wliczaj ą c rachunek za

ś wiatło na najbli Ŝ sze sto lat), mógłbym nie wierzy ć . Podobnie jest z bezpiecze ń stwem.

Ryzyko istnieje tylko tam, gdzie w gr ę wchodzi nieudolno ść . Ja nie znam tego uczucia. Wielu

nazwałoby moje Ŝ ycie nieustannym igraniem z ryzykiem. Ale jakie to igranie? Safari w Kenii,

gdzie ubezpiecza mnie sze ś ciu strzelców wyborowych, surfing na Wielkiej Rafie, gdy

w kryształowej toni zatoki przysiadło dwóch płetwonurków ratowników… Interesy, za które

niejeden chciałby przetr ą ci ć mi kark? To niech spróbuje.

W naszej chrzanionej epoce nagminnie porywa si ę przemysłowców i premierów, stało si ę

to nawet pewnego rodzaju hobby wynaturzonych ekstremistów. Dojdzie do tego, Ŝ e

zaczniemy gra ć w jak ąś lig ę terrorystów. Mnie nie porw ą ! Moi ludzie s ą za dobrzy.

Zreszt ą próbowano. Wszelkie działania s ą zawsze pojedynkiem inteligencji dwóch stron,

oboj ę tne, w polityce czy w seksie, wygrywa sprytniejszy, zwyci ęŜ a ten, który przewidzi

wi ę cej ewentualno ś ci, zreszt ą niekoniecznie przewidzi, mo Ŝ e tylko wyczuje, wymaca…

Wiadomo, sk ą d mo Ŝ e przyj ść zagro Ŝ enie. Rodzina Tanelly’ego? Simone pracuje tam od

dwóch lat… Trust TGD? Działaj ą z szybko ś ci ą ś limaka id ą cego tyłem.

A zreszt ą … Istnieje jeszcze asekuracja wy Ŝ szego rodzaju…

3. A UTOR

Główne biura konsorcjum Waltera Swampsona zajmowały kilkana ś cie pi ę ter Mega–

Buildingu, króluj ą cego samotnie po ś ród parku w południowej cz ęś ci metropolii wypełniaj ą cej

dno Wielkiej Depresji. Około godziny 2.20 w nocy czuwała w nim Magda, z racji swych

wymiarów — metr czterdzie ś ci wzwy Ŝ i prawie tyle samo wszerz — nazywana przez

przyjaciół Pulpetem. Była to chyba jedyna kobieta pracuj ą ca w centrali, nie posiadaj ą ca

warunków dziewczyny „Playboya”, trzymana głównie z powodu znakomitej operatywno ś ci.

Drugi powód był jeszcze wa Ŝ niejszy — Walter przy Magdzie odpoczywał, a jego

niepohamowany pop ę d płciowy cho ć na chwil ę mógł sobie wzi ąć wolne. Obok paru

interkomów i podr ę cznego komputera, centralnym przedmiotem na biurku Magdy był

terminarz zawieraj ą cy wszystkie sprawy jej szefa:

17.02 — człowiek od Thompsona — sprawa licencji.

17.19 — Rada Nadzorcza — margines tolerancji dziesi ęć minut — mog ą nudzi ć .

18.05 — kolacja na jedenastym pi ę trze z Norwegiem od analizy rynku (uwaga: lubi

ostrygi).

18.45 — przejrzenie kolekcji modelek (dopisek czerwonym ołówkiem — ewentualnie

pi ę tna ś cie minut na degustacj ę w saloniku B).

19.11 — spotkanie z wiceprezesem Rudolfim… itd.

Były to jednak terminy na drug ą połow ę dnia. Na najbli Ŝ sze godziny przewidziane było:

2.25 — l ą dowanie na prywatnym lotnisku, 2.40 — krótka wizyta na nocnym party u senatora.

(Nie wiadomo po co, gospodarz i tak przepadnie w kolejnych wyborach, a o tej porze

wszyscy musz ą by ć ju Ŝ pij ani w dym, ale Walt si ę uparł), 3.15 — ewentualne spotkanie

z mał ą Lind ą — ma by ć prze ś cieradło na tylnym siedzeniu rolls–royce’a… (Do licha, co za

ogier z tego mojego szefa!), 3.39 — wysadzenie Lindy przy stacji metra, 3.42 — bungalow,

spotkanie z Ŝ on ą i uroczyste powitanie na podje ź dzie, 3.45 do 6.55 — czas wolny. (Jak na

Waltera zadziwiaj ą co długi — od lat jego dewiz ą było przecie Ŝ : wykorzysta ć ka Ŝ d ą minut ę do

maksimum).

Magda nigdy nie pyta. Magda załatwia. Usuwa ewentualne przeszkody, rozładowuje

przypadkowe karambole, przeprasza, gdy zdarzy si ę dwuminutowy po ś lizg. Precyzja,

dokładno ść , funkcjonalno ść .

Tymczasem o 2.21 nieoczekiwanie dzwoni pomara ń czowy telefon z drugiej linii. Linii

przeznaczonej dla najwa Ŝ niejszych rozmów wewn ą trz firmy.

— Biuro pana Swampsona, słucham… — mówi Pulpet. Nim jeszcze zaskoczona my ś l

zanalizuje fakt, w jaki sposób kto ś obcy mógł wej ść na t ę lini ę , starannie dobrane słowa

przygwa Ŝ d Ŝ aj ą sekretark ę do fotela. Nie jest tych słów du Ŝ o. Niewiele zarejestruje

automatycznie wł ą czaj ą cy si ę magnetofon. Złowró Ŝ bny anonim urywa si ę po trzech zdaniach

— wzrok Magdy natychmiast pada na elektroniczn ą map ę ś wiata. Punkcik wskazuj ą cy

miejsce pobytu gulfstreama o kryptonimie „Petrela 3” jarzy si ę ju Ŝ na samym kra ń cu Wielkiej

Wolski Marcin - Marcin Wolski w shortach 02 - Enklawa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: