Carpenter Teresa - Cenny podarunek.pdf - E-BOOK Romans e - chomciomania

Teresa Carpenter

Cenny podarunek

Tytuł oryginału: Little Memento

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Alex Sullivan nie należał do osób lubiących niespodzianki.

Wolał polegać na ściśle określonych regułach. Będąc najstarszym z

szóstki braci, wcześnie zrozumiał, że takie reguły ułatwiają kontrolę nad

sytuacją. I chronią przed chaosem. Jako dyrektor liceum w Paradise Pines

doskonale wiedział, że tylko kontrola pozwala utrzymać porządek i zapobiec

anarchii.

Dlatego gdy w niedzielny poranek na progu swego domu ujrzał Samantę

Dell, nową szkolną pielęgniarkę, trzymającą na ręku niemowlę, od razu go

tknęło. Szykują się kłopoty.

– Cześć, Alex. – Samanta uśmiechnęła się na powitanie.

– Cześć, Samanto. – Popatrzył na zgrabną długonogą blondynkę w

opiętych dżinsach. Za każdym razem, gdy spoglądał w jej bystre zielone oczy,

musiał w duchu przywoływać się do porządku.

Miał zasady, których skrupulatnie przestrzegał. Praca jest pracą i

wszelkie kontakty z płcią przeciwną z założenia nie mogą przekroczyć ram

służbowych. Wprawdzie Samanta nie była pracownikiem szkoły i nie

podlegała mu, jednak łączyło ich miejsce pracy.

A jeśli zdrowy rozsądek nie pomoże, to pucołowaty bobasek Samanty

powinien skutecznie ochłodzić zapał miłosny Aleksa.

Upomniał się w duchu i przeniósł wzrok z apetycznej figury dziewczyny

na jej niezwykłe zielone oczy. Po chwili przesunął spojrzenie na ciemnowłose,

niebieskookie dziecko, które trzymała w ramionach. Co ich tu przywiodło w

ten chłodny styczniowy poranek?

– Chciałabym z tobą porozmawiać. – W oczach dziewczyny malował się

skrywany niepokój. – Mogę wejść?

– Zapraszam.

Popatrzył po sobie. Szorty i bawełniana koszulka jeszcze wilgotne po

porannym biegu. Świetny strój na przyjmowanie gości. W niedzielę zawsze

pozwalał sobie na trochę luzu. Spał godzinę dłużej, do codziennej przebieżki

dodawał dodatkowy odcinek, przy czytaniu prasy wypijał jedną czy dwie

filiżanki kawy więcej niż zwykle. Po lekturze gazet, a przed zwyczajowym

obiadem u babci snuł się po domu, robiąc tylko to, na co miał ochotę.

Zdarzały się chwile, gdy dokuczała mu samotność, jednak niezbyt często.

Lubił swoje spokojne, niczym nie zakłócone życie.

Wyraz twarzy Samanty jednoznacznie zapowiadał zburzenie tego

spokoju.

– Proszę, wejdź. – Cofnął się. Kilka razy widział ją z dzieckiem na

mieście, ale zawsze z daleka. – To twoje dziecko?

Samanta odwróciła się do niego, mocniej objęła dziecko. Chłopczyk

próbował uwolnić się z jej uścisku.

– Nie. To twój syn – wypaliła.

Zamurowało go. Chyba się przejęzyczyła, źle wyraziła. Niepomiernie

zdumiony i zaskoczony popatrzył na nią, potem na dziecko.

– Mój syn? Jak to?

Dziewczyna zamrugała, jakby zdziwiona jego pytaniem, ale szybko się

pozbierała.

– To twój syn. Jesteś jego ojcem.

– Niemożliwe. – Powiedział to bez chwili namysłu. Był tego pewien.

Zawsze pamiętał o zabezpieczeniu. – Znamy się dopiero od czterech miesięcy.

– Nie jestem jego matką, ale ty jesteś ojcem. – Mówiła cicho. – Zdaję

sobie sprawę, jaka to dla ciebie niespodzianka.

– Raczej szok.

Ona nie blefuje, to nie jest żart. Uświadomienie sobie tego przeraziło go,

poczuł zastrzyk adrenaliny. Spiął się w sobie, wyprostował, jakby szykował się

do odparcia ataku.

Samanta cofnęła się mimowolnie, popatrzyła na niego czujnie.

Uświadomił sobie, że ją przestraszył. Musi się opanować. Nie może

pozwolić, by zaczęły nim rządzić emocje. Rozchmurzył się i gestem zaprosił ją

do środka.

Dziewczyna zawahała się, jednak weszła. Usiadła na skórzanej kanapie,

położyła sobie dziecko na kolanach. Czule pogładziła chłopca po brązowych

włoskach. Dziecko uśmiechnęło się do niej szeroko, po chwili włożyło sobie

do buzi dwa paluszki.

Alex usiadł w fotelu stojącym nieco dalej. Przez te cztery miesiące

wyrobił sobie o niej dobre zdanie. Uważał ją za osobę inteligentną, oddaną

pracy, życzliwą ludziom. W stosunku do niego utrzymywała pewien dystans.

Tę rezerwę przypisywał przeświadczeniu o niestosowności łączenia spraw

zawodowych i osobistych. Co w pełni popierał.

Popatrzył na dziecko. Czerwona koszulka, miniaturowe ogrodniczki i

sportowe buciki. Sam już nie wiedział, co o tym myśleć.

Patrząc w błękitne oczy dziecka, widział lata wyrzeczeń i

odpowiedzialności. Jako najstarszy z rodzeństwa z nadwyżką wypełnił

braterski obowiązek. Miał czternaście lat, gdy zginęli rodzice. Musiał przejąć

rolę głowy rodziny i zająć się piątką małych braci. Rodzice pojechali do

Ameryki Południowej w sprawach służbowych, zamiast skupić się na

załatwianiu interesów, wybrali zwiedzanie wykopalisk. Tam zaskoczyło ich

trzęsienie ziemi. Gdyby zamiast zabawy zajęli się pracą... Ponieśli karę za

swoją lekkomyślność, ale zapłaciły dzieci.

Do dziś, wspominając ich, czuł smutek i żal.

Carpenter Teresa - Cenny podarunek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: