47[1].pdf

ISSN 1

OPOKA

505-0890

W KRAJU 47(68)

Kórnik grudzień 2003

Wydawnictwo seryjne, ukazujące się w nieregularnych odstępach czasu

pod redakcją Macieja Giertycha

Adres: ul. Parkowa 19/8, 62-035 Kórnik.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Podnieś rękę Boże Dziecię, Błogosław Ojczyznę miłą! W dobrych radach, w dobrym

bycie, wspieraj jej siłę Swą siłą . Będziemy potrzebować tej Bożej siły w walce o

utrzymanie nie tylko siły Polski, ale i samej Polski. Życzę wszystkim czytelnikom

Opoki w Kraju wielu łask Bożej Dzieciny w pracy dla dobra najbliższych, polskiego

Narodu i całej naszej Ojczyzny. Oby ten nowy rok 2004, rok dobrowolnego

przekazania naszej suwerenności w obce ręce, okazał się doświadczeniem,

przynoszącym nam pożytek doczesny i wieczny.

Sukces Polski w Brukseli

W dniu 13 grudnia 2003 r. Polska udowodniła w Brukseli, że pomiatać sobą nie

pozwoli. Spowodowane odroczenie konstytucji europejskiej może uchylić ją w ogóle!

Jest to niewątpliwy sukces premiera Millera, ale też i prawie całej polskiej sceny

politycznej. Prezydent bardzo chciał zastąpić premiera, ale ten, choć mocno

poturbowany po upadku helikoptera (zadziwia brak w mediach spekulacji na temat

możliwości, że był to zamach), którym wracał z uroczystości barbórkowych, zastąpić

się nie dał. Miał prawo obawiać się większej uległości prezydenta wobec unijnych

propagatorów projektu konstytucji europejskiej. Pojechał w gorsecie usztywniającym

mu nadwątlony kręgosłup. Jednym z najważniejszych elementów tego gorsetu była

uchwała Sejmu z 11.XII.03 r., za którą głosowała prawie cała izba.

Uchwała była pomysłem Ligi Polskich Rodzin. To nasi przedstawiciele

prowadzili rozmowy z klubami poselskimi by uzyskać ich akceptację. Na Konwencie

Seniorów, w godzinach popołudniowych 11.XII, udało się ustalić tekst konsensualny.

Jego istotą było zobligowanie premiera, by nie ustępował w sprawie niekorzystnego

dla Polski projektu zapisu sposobu głosowań w Radzie Ministrów i nie pozwolił, by

Rzeczpospolita Polska utraciła prawo weta przy jakichkolwiek zmianach traktatowych

w przyszłości. Kompromis, za którym opowiadał się prezydent, miał polegać na tym,

że temat głosowań w Radzie Ministrów miał być odłożony na czas, gdy już nie będzie

obowiązywało prawo weta krajów członkowskich. Premier okazał się uchwale wierny.

Uchwałę totalnie przemilczały media. To ukazuje kto nimi rządzi!

Sejm uchwałę podjął wieczorem 11.XII. Tylko kilku posłów było przeciw.

Chcieli zmian w uchwale, proponowanych przez Antoniego Macierewicza i Jana

Łopuszańskiego. Chcieli dyskusji, a więc odroczenia uchwały na inny termin, czyli już

po konferencji w Brukseli. Dla tych zmian i tak zgody większości sejmowej by nie

było. Kto nie umie zauważyć historycznego momentu i obstaje przy nieosiągalnym,

sam się ośmiesza. Przeciwnicy uchwały stanęli w jednym szeregu ze zwolennikami

konstytucji europejskiej takimi jak prezydent Kwaśniewski i Andrzej Olechowski.

Demokracja dewaluuje się

Wszyscy powtarzają stwierdzenie Churchilla, że „demokracja to bardzo zły

system, ale nikt nie wymyślił lepszego”. Nie zmienia to faktu, że trwają poszukiwania

systemu lepszego. Demokracja wyraźnie jest w kryzysie.

Ewolucja demokracji

Jesteśmy krajem, w którym demokracja zakorzeniona jest od wieków. Zaczęło

się od wyboru Jagiełły na króla Polski. Dokonali tego panowie małopolscy. Oferta

była nie byle jaka – władztwo nad potężnym państwem, a do tego młoda i słynąca z

piękności Jadwiga na żonę, na dodatek dziś już wiemy, że miała to być żona święta.

Ale były też warunki. Jagiełło musiał się ochrzcić i obiecać przeprowadzenie chrztu

swego dotychczasowego dziedzictwa, czyli Litwy. Musiał także zgodzić się na

ograniczenie swoich uprawnień władczych, na zasadę neminem captivabimus , czyli

zrezygnować z władzy absolutnej, którą cieszył się na Litwie. Polska weszła na drogę

demokracji, drogę zależności władcy od wyborców. Władza stała się umową między

władcą, a jego wyborcami. Grono wybierających było niewielkie, grupa najwyższej

arystokracji. Do dziś podziwiamy ich mądrość, nie tylko w podjętej decyzji o wydaniu

Jadwigi za Jagiełłę, ale i w dalszych ich działaniach u boku nowego króla.

Często niesłusznie traktujemy cały okres panowania Jagiellonów jako rezultat

tej jednej decyzji związanej z wyborem Jagiełły. Wybór był dożywotni, ale nie

obejmował następców. Nie było oczywistym, że po śmierci Jagiełły królem musi

zostać jego syn. To wymagało ponownej decyzji wyborców. Królem najczęściej

zostawał najstarszy syn, ale nie zawsze. To nie najstarszy syn Kazimierza

Jagiellończyka, Władysław, został królem Polski. Zygmunt Stary, obawiając się, że

jego syn Zygmunt August, może nie zostać wybranym zaaranżował jego elekcję

jeszcze za swego życia (stąd przydomek Stary dla odróżnienia od młodego króla

Zygmunta). Każdej elekcji towarzyszyła nowa umowa władcy z wyborcami. W ten

sposób z każdą elekcją rosła liczba praw ograniczających władzę króla i przywilejów

dla wyborców. Rosło również grono elektorów. Wzrastał zakres demokracji.

Stopniowo cała szlachta uzyskała prawo wyborcze. Zaraz jednak pojawiły się

ograniczniki, bo nadmiar wyborców stwarzał różne trudności. Ustaliła się zasada

głosowania osobistego, viritim , trzeba było pojawić się na polu elekcyjnym. Z drugiej

strony pojawiły się mechanizmy rozszerzające zakres demokracji, sejmiki lokalne i

przywożenie na elekcję pakietu głosów ze swego powiatu, a więc wybory pośrednie.

Równocześnie w miastach rosła zasada rządów przedstawicielskich, wybierano

rajców i to oni, z woli mieszczan, rządzili miastem. Dzięki temu niektóre miasta (np.

Gdańsk) stawały się odrębnymi potęgami, z którymi królowie musieli się liczyć.

Po wymarciu Jagiellonów każda elekcja króla w Polsce stała się wydarzeniem

zauważanym też i za granicą, która zaczęła się w nią angażować, a to dlatego, że

trwała zasada wybierania kogoś z rodu królewskiego. Na elekcję przyjeżdżali

przedstawiciele obcych dworów i tworzyli koterie popleczników dla swego kandydata.

Szczególnie po abdykacji Jana Kazimierza, gdy nie było królewicza z polskiej linii

Wazów, obce dwory mocno zaangażowały się w promocję swoich przedstawicieli do

polskiego tronu. Widząc to niekorzystne zjawisko podkanclerzy bp Andrzej Olszowski

rzucił hasło: ”Niech każdy złoży przysięgę, że nie będzie głosował na tego, od kogo

brał pieniądze!”. Zebrana szlachta na Woli błyskawicznie podjęła to hasło, żądając od

wszystkich przysięgi. Tym jednym posunięciem zostali wyeliminowani wszyscy obcy

kandydaci. Padło następne hasło: ”Chcemy króla Piasta!” Wnet wybranym został

Michał Korybut Wiśniowiecki, syn Jaremy, słynnego obrońcy kresowych stanic. W

tym samym duchu odbyła się następna elekcja, gdy królem został Sobieski. Polska

znalazła sposób na zgubną ewolucję demokracji.

Niestety, nie na długo. Obieranie przedstawicieli obcych rodów królewskich

powróciło - przyszła epoka Sasów. Ale elekcje Leszczyńskiego i Poniatowskiego

świadczą, że myśl o wybieraniu rodzimego króla trwała. Jednakże, trwały też obce

ingerencje w nasze elekcje Znalazło to wyraz w zapisie Konstytucji 3 Maja

domagającym się, by władza królewska była dziedziczną w celu „zamknięcia na

zawsze drogi wpływom mocarstw zagranicznych” w czasie bezkrólewia. Również

Amerykanie naśladujący naszą demokrację zapisali to w swojej konstytucji, że

prezydent ma być urodzony w USA. Do dziś uniemożliwia to kandydowanie na

prezydenta takim ludziom jak Kissinger, Brzeziński czy Schwarzenegger.

Konstytucja 3 Maja przyniosła jeszcze inny element. Dalej rozszerzyła prawa

obywatelskie. Nie tylko potwierdziła i umocniła prawa mieszczan, ale i zauważyła

chłopów i włościan, przejmując ich pod opiekę prawa państwowego i uznając ich

wolność. W USA konstytucja dała prawo głosu wszystkim, ale nie zniosła

niewolnictwa. Nasze prawa obywatelskie uznane zostały za zagrożenie dla sąsiednich

monarchii absolutnych i dostaliśmy się pod ich panowanie. Ale już pod koniec XIX w.

i tam pojawiły się organy przedstawicielskie powoływane drogą wyborów. Ordynacje

były różne. Nie wszyscy mieli prawo głosu (kobiety, koczownicy) lub głosy nie miały

równej wagi (głosy ziemian i arystokracji liczyły się więcej), ale i tak zakres

demokracji ciągle się poszerzał. W chwili wybuchu I wojny światowej mieliśmy

polskie przedstawicielstwa w parlamentach wszystkich trzech państw zaborczych.

(Koła polskie zdominowane były przez przedstawicieli narodowej demokracji - to oni

stanowili fundament odrodzonego Sejmu po odzyskaniu niepodległości).

Doszliśmy do obecnego stanu, ale ewolucja demokracji trwa. Modna dziś

propaganda równości mężczyzn i kobiet zmierza do zapewnienia odpowiedniej

obecności kobiet w organach przedstawicielskich ( numerus clausus ). Tu i ówdzie

obcokrajowców zrównuje się w prawach wyborczych z ludnością rodzimą. Umożliwia

się głosowania mieszkającym za granicą, w konsulatach. Rozważa sią umożliwienie

głosowania telefonicznego lub przez internet.

A jaka będzie dalsza ewolucja demokracji? Wielu się nad tym zastanawia.

Defekty demokracji

To, że demokracja ma wady widzi każdy. Podstawową jest to, że o ważnych

sprawach decydują ludzie, którzy nie mają pojęcia o co chodzi. Rozszerzanie

uprawnień wyborczych oddaje zasadnicze decyzje w ręce najmniej kompetentnych.

Dziś wyborcy to nie panowie małopolscy. Konsekwencją tego jest coraz niższy

poziom kampanii wyborczych, które nie są adresowane do tych, co mają określone

poglądy polityczne, ale do tych, co wiedzą najmniej. Polityków i ich partie sprzedaje

się jak każdy inny towar konsumpcyjny adresowanymi do podświadomości

reklamami. Mamy więc nic nie mówiące hasła w rodzaju ”pogoda dobrych ludzi” czy

”wybierz przyszłość”, lub obietnice bez pokrycia (np. mieszkanie dla każdego). W

rezultacie o wyniku wyborów decyduje ilość pieniędzy wydanych na billboardy i

reklamy w telewizji, względnie dostępność polityczna do telewizji publicznej.

Niska świadomość polityczna wyborców przekłada się często na bardzo niski

poziom świadomości politycznej wybranych. Do samorządów i parlamentów dostają

się ludzie popularni, sportowcy, gwiazdy telewizyjne, ludzie o atrakcyjnej aparycji,

względnie lokalni krzykacze, faworyci czy klienci różnych bogaczy lub po prostu

ludzie przypadkowi. Tzw. listy krajowe nie cieszą się popularnością i zostały usunięte

z naszej ordynacji wyborczej, a to one gwarantowały, by najważniejsi dla danej partii

ludzie, potrzebni przy sprawowaniu władzy lub prowadzeniu skutecznej opozycji,

dostali się do Sejmu. Potem Sejm czy poszczególni posłowie są krytykowani za brak

kompetencji, a tymczasem przyczyna leży w niesprawności systemu wyborczego.

Obecnie demokracja zaczęła obejmować sprawy, które nigdy pod osąd ludzki,

pod głosowania, nie powinny być poddawane. Przecież nad Dekalogiem się nie

głosuje! Tymczasem większością głosów różnych parlamentów wprowadza się prawo

do zabijania (aborcja, eutanazja, eksperymenty na ludzkich embrionach), legalizuje

cudzołóstwa i zboczenia, dopuszcza lichwę uprawianą przez banki itd. Jan Paweł II

naucza, że demokracja bez wartości zamienia się w totalitaryzm.

Innym defektem demokracji jest mała sprawność w rządzeniu. Na pewno

łatwiej jest rządzić mając uprawnienia dyktatorskie, gdy żadna opozycja nie

przeszkadza. Warto przy okazji dodać, że na ogół szary obywatel lubi rządy twardej

ręki i o takich marzy. To nie prawda, że w procesie demokratycznym uczestniczyć

chce każdy. Wielu zdaje sobie z tego sprawę, że do podejmowania decyzji nie nadaje

się, a chce, żeby ktoś rządził. Dotyczy to w szczególności ludzi wychowanych w

cywilizacji turańskiej. Rządy Łukaszenki na Białorusi nic wspólnego z demokracją nie

mają, co wcale nie oznacza, że nie ma on poparcia społecznego. Podobnie odbierany

jest Putin przez Rosjan, Aliyev przez Azerów, czy swego czasu Piłsudski u nas.

Wreszcie demokracja ma tę wadę, że często degeneruje się w system

dwupartyjny, gdzie partie praktycznie się nie różnią, a wyborcy mają tylko złudzenie,

że coś zmieniają wpuszczając inny zestaw twarzy do funkcji rządowych. Tymczasem

faktyczna władza jest za kulisami, w biznesie, w bankach, w służbach specjalnych, w

lożach - ale większość wyborców nie ma o tym pojęcia. Ludzie ambitni, którzy o tym

wiedzą, często świadomie dążą do odgrywania roli zakulisowej i nie angażują się do

pracy w organach przedstawicielskich – czyli programowo odrzucają demokrację jako

drogę do władzy. Taki George Soros, Henry Kissinger czy Józef Retinger nigdy nie

startowali w żadnych wyborach, a przecież nie sposób nie uważać ich za bardzo

wpływowych działaczy na światowej arenie politycznej.

Pozory demokracji

Rezultatem tych defektów demokracji jest to, że staje się ona pozorną. W PRL

niby można było wybrać 8 z 10 kandydatów, ale wszystkich wystawiała rządząca

partia oraz zalecano nikogo nie skreślać, czyli oddawać głos na pierwszych 8

kandydatów. Ludzie bali się, że będą odnotowani jako uchylający się od głosowania

lub, że poszli za kotarkę skreślać. W rezultacie cała ta ”demokracja” była farsą i

wszyscy o tym wiedzieli.

O wiele częściej wybory się po prostu kupuje. Można to zrobić w sposób

nielegalny – czyli fałszując wyniki, albo legalny kupując kampanię wyborczą.

Fałszowanie wyborów jest w stanie zorganizować jedynie dotychczasowa władza, bo

to ona organizuje wybory. Sprawa jest jednak ryzykowna, bo jeżeli zostanie

zdemaskowana o zmianach politycznych zadecyduje ulica, czyli dotychczasowa

władza usuwana jest metodą rewolucyjną (np. Gruzja). Również można fałszować

sondaże lub nagłaśniać tylko te dla siebie korzystne. Sondaże mają ogromny wpływ na

wyborców, bo ludzie z reguły wolą być wśród tych co się liczą, a partii skazanych na

przegraną popierać nie będą. Tutaj trudniej udowodnić fałszerstwo, więc z tą metodą

kupowania wyborów spotykamy się częściej. Najczęściej jednak mamy do czynienia z

zupełnie legalnym kupowaniem kampanii wyborczej. Polega to na monopolizacji

środków przekazu. Dzisiaj wybory wygrywa decydujący o tym, co się ukaże w

telewizji. Gdy oglądalność koncentruje się na telewizji publicznej, poprzez

ograniczanie dostępu opozycji do niej, sprawujący władzę przedłużają ją sobie. Gdy

telewizja prywatna jest bardziej oglądana, jej właściciel może zostać premierem (np.

Berlusconi we Włoszech). Oczywiście, wybory kosztują. Trzeba mieć środki na

reklamy w telewizji, radiu, na billboardach, na plakatach itd. Kto ma więcej pieniędzy,

temu łatwiej wynik wyborów kupić. Niestety, w wyborach wielokrotnie odgrywają też

rolę pieniądze zagraniczne. Przydałby się dziś ktoś taki jak bp Olszowski, kto by

znalazł sposób na wyeliminowanie obcych wpływów.

Pozory demokracji widać też przy różnych wyborach wewnątrz organizacji.

Dziś już nic nie zostawia się na żywioł. Wybory przygotowuje się w wąskim gronie

decydentów danej organizacji, a potem na zebraniu wyborczym dostarcza się

zaufanym członkom sugestie jak głosować oraz uprawia się indywidualny lobbing pod

owe ustalenia. Przygotowanie wyborów stało się normą. Rzeczywiste decyzje

wyprzedzają same wybory.

W jakimś zakresie ma to też miejsce w wyborach powszechnych. Niska

świadomość polityczna wyborców powoduje, że z reguły głosują na pierwsze

nazwisko na liście. Ustalenia wewnątrzpartyjne, dokonane na długo przed wyborami,

odnośnie tego, kto się znajdzie na pierwszym miejscu na liście, w dużym stopniu

determinują, kto wybory wygrywa.

Tak więc w rzeczywistości wyborcom tylko wmawia się, że to oni decydują.

Pomysły rozszerzające demokrację

Widząc te wszystkie niedomagania demokracji poszukuje się usprawnień w jej

funkcjonowaniu. Jedni uważają, że demokracji jest za mało i proponują ją poszerzyć.

Tu i ówdzie wprowadza się przymus głosowania – żeby rzeczywiście wszyscy

ponosili odpowiedzialność za wynik wyborów. (W PRL wymuszano udział w

wyborach strachem). Coraz to obniża się wiek uprawniający do czynnego i biernego

udziału w wyborach, gdyż uważa się, że młodzi wcześniej dojrzewają i winni mieć

prawo do głosu w sprawach ich dotyczących.

Widziałbym uzasadnienie dla jeszcze dalej idącego rozszerzenia liczby

uprawnionych. Można by uprawnić dzieci do udziału w głosowaniach, tyle tylko, że

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: