Lovecraft H.P. Sny.pdf

H.P. Lovecraft

Nie jest umarłym ten, który może spoczywać wiekami

Nawet śmierć może umrzeć wraz z dziwnymi eonami

Sny

Noc. Czas spokoju i przemocy. Czas snu, złych ludzi oraz mocy, które lepiej niech

pozostaną nie nazwane. Lęk przychodzi o zmroku i odchodzi wraz z pierwszymi

promieniami wschodzącego słońca. Boi się każdy, niezależnie od tego, co na ten temat mówi.

W każdym z nas jest zasiany strach. Strach przed nieznanym, przed przeznaczeniem, przed

śmiercią. Czasami zapominamy o nim, a kiedy indziej lęk paraliżuje nasze ruchy i myśli.

Odbiera swobodę działania. Wtedy ogarnia nas jedno pragnienie: uciec jak najdalej, uwolnić

się od tego uczucia. A to wszystko dlatego, aby nie odkryć, czego się boimy. Nikt nie lubi

stawać twarzą w twarz z własnymi lękami i koszmarami. Mogą to być zwykłe rzeczy: cień

poruszanej wiatrem zasłony, obudzony w gnieździe ptak, szum wiatru. Lecz są jeszcze inne

przyczyny: nocny krzyk przeszywający mroczną ciszę, przytłumione, powolne kroki

dochodzące z dachu, dźwięki nie dające się w żaden sposób przyporządkować ludziom bądź

zwierzętom lub też myśli przywołujące zdarzenia, o których chcielibyśmy zapomnieć.

Ja jednak nie zapomnę tego, co wydarzyło się pewnej jesieni. Tych dni nigdy nie uda mi

się wymazać z pamięci, a ich cień wciąż będzie podążał za mną aż do śmierci, która mam

nadzieję przyjdzie niebawem i uwolni mnie od tych wspomnień - na zawsze. Zanim jednak

umrę, chciałbym pozostawić innym przestrogę przed mocami, z którymi lepiej się nie

zadawać. Dlatego właśnie spisuję to, co mi się przydarzyło...

Z notatek....

Wszystko zaczęło się pewnej deszczowej nocy. Chcąc odprężyć się po całodziennej

pracy, postanowiłem poczytać przed snem książkę. Wziąłem pierwszą z brzegu, otworzyłem

na środku i zagłębiłem się w lekturze. Była to praca jakiegoś naukowca ? czy może raczej

szarlatana - traktująca o telepatii, jasnowidzeniu i tym podobnych bzdurach, które

uznawałem za bajki i wytwory chorej wyobraźni szaleńców. Coś, czego nie dawało się

fizycznie zmierzyć, nie istniało dla mnie. Rozdział, który zacząłem czytać, mówił

o powiązaniach snu ze światem realnym: jasnowidzenie śniących, przekazy myśli,

odwiedzanie we śnie odległych miejsc. Po kilku minutach wywody te zaczęły mnie nudzić,

lecz z jakiegoś powodu nie odłożyłem książki. W końcu odniosłem wrażenie, że znalazłem,

to czego szukałem. Był to ustęp o więzi, jaka podobno łączy ludzi śniących ze światem

zmarłych; o tym, że ci, którzy odeszli, mogą dzięki naszym snom przekazywać żywym

wiadomości. Są to najczęściej ostrzeżenia przed prowadzeniem złego stylu życia,

konieczności ustatkowania się i tak dalej. Czasami, według autora, zmarli proszą nas

o pomoc w sprawach, w których sami nie mogą sobie poradzić, np.: oczyszczenie

z niesłusznie postawionych zarzutów, spłatę długu lub zmianę miejsca pochówku.

Kiedy tylko przeczytałem ten fragment, poczułem ogarniająca mnie senność. Zgasiłem

światło i pogrążyłem się w cichej, spokojnej ciemności.

Zazwyczaj nie miewam snów. Lub też po prostu nie pamiętam ich. Jeśli mam sen, to

jego treść stanowią najczęściej wspomnienia różnych sytuacji, w których się kiedyś

znalazłem. Zazwyczaj jednak nie śnię. Ale nie czuję się z tego powodu pokrzywdzony, choć

podobno brak marzeń sennych cechuje osoby o małej wyobraźni, które całą uwagę

poświęcają problemom dnia codziennego.

Tym razem było inaczej. Gdy tylko wkroczyłem do krainy Morfeusza, zacząłem

dostrzegać powoli formujące się obrazy. Towarzyszyła temu zjawisku muzyka odgrywana

na dzwonach ? dziwna i bardzo spokojna ale jednocześnie ponura, wywołująca przejmujące

uczucie lęku. Ja sam wchodziłem po wysokich, skrzypiących, drewnianych schodach, coraz

bardziej zbliżając się do wirujących barwnych plam, powoli formujących rozmazane kształty

ponad moją głową. Kiedy dotarłem na szczyt schodów, plamy zaczęły tracić kolory, stawały

się mroczne, ciemniały, lecz wciąż mogłem rozróżnić pojedyncze barwy. Łączenie się plam

i przyjmowanie przez nie jednej formy zaczęło przebiegać teraz szybciej. Jednak co chwilę

płaty czerni ? tak, wszystkie kolory przemieniły się w gęstą, aksamitna czerń - zlewały się ze

sobą tworząc najróżniejsze kształty, jak gdyby nie mogły dojść do zgody, co mają stworzyć.

Ostatecznie ułożyły się w sylwetkę człowieka ubranego w długie, powłóczyste szaty.

W czasie, gdy ja stałem na platformie wieńczącej schody, on zdawał się unosić w tym, co

wypełniało krainę snu. Jakby płynął nad mrocznymi chmurami sennych mar. Nie widziałem

jego twarzy, gdyż nie było tu żadnego źródła światła skierowanego na tę tajemniczą postać.

Kiedy formowanie dobiegło końca, dzwony zamilkły. Zapanowała cisza zwiastująca

oczekiwanie...

Nagle po mojej prawej stronie pojawił się snop światła, który zaczął przybliżać się

zmierzając do oświetlenia mrocznej sylwetki stojącej naprzeciw mnie. Powoli z mroku

zaczęły wyłaniać się wyraźne kontury jej stroju. Pierwsze co przyszło mi do głowy, gdy

zobaczyłem granatową, sięgającą stóp sylwetki szatę, było nieodparte wrażenie, iż osoba ta

musi być jakimś kapłanem. Nie wiem, dlaczego tak pomyślałem. Światło w dalszym ciągu

ujawniało wygląd nieznajomego. W końcu ujrzałem go. Wyraźnie. Zalanego światłem.

Całego, za wyjątkiem twarzy, którą skrywał cień rzucony przez naciągnięty głęboko na oczy

kaptur. Dostrzec można było jedynie niewyraźną linię ust. Mogłem teraz dokładnie

stwierdzić, kogo spotkałem w moim śnie: był to, sądząc z budowy ciała, mężczyzna ubrany

w długą, granatową tunikę przywodzącą na myśl stój kapłański. Byliśmy mniej więcej

równego wzrostu. Wyczuwałem płynącą od niego siłę, nie dające się opisać uczucie własnej

wyższości oraz coś co wywoływało lęk: pierwotną, niepojętą moc, której potęgi umysł ludzki

nie byłby w stanie ogarnąć i zrozumieć. Przez jakiś czas staliśmy tak na przeciw siebie nie

wykonując żadnych ruchów. W pewnej chwili że jego usta rozwarły się, jakby

w przygotowaniu do wydania jakiegoś dźwięku. Lecz nic takiego nie nastąpiło. Usta

poruszały się powoli, najwyraźniej starając się przekazać mi jakąś wiadomość, lecz żaden

dźwięk nie naruszył panującej ciszy. Trwało to przez jakiś czas ? nie wiem dokładnie ile.

Mogła być to zarówno minuta, jak i godzina. Ja stałem w miejscu niczym zahipnotyzowany

i wpatrywałem się w stojącą przede mną postać. Wreszcie kapłan? najwyraźniej

zrezygnował z chęci porozumienia się ze mną, i zaczął zbierać się do odejścia ? po prostu

poczynając od stóp zaczął się rozmywać. W tym momencie nastąpiło coś, czego chyba nie

zapomnę do końca, mam nadzieje, że już niezbyt długiego, życia. Snop światła oświetlający

nas do tej pory z boku, przeniknął przeze mnie i podpłynął do znikającej postaci oświetlając

jej twarz! W trupiobladej poświacie bijącej od tajemniczego reflektora ujrzałem upiorny

widok: mój niedoszły rozmówca nie posiadał czegoś, co można by nazwać twarzą! Jej

miejsce zajmowała czaszka obciągnięta cienką, suchą i pomarszczoną skórą. Oczodoły ziały

pustką, a suche wargi odsłaniały pożółkłe ze starości zęby zaciśnięte w wiecznym grymasie.

Zacząłem krzyczeć.

W tym właśnie momencie obudziłem się krzycząc na cały głos. W panice zacząłem

szukać wyłącznika lampki nocnej. Gdy go znalazłem, natychmiast wcisnąłem, rozświetlając

pokój jasną barwą spokojnego, niosącego wybawienie elektrycznego światłą. Spojrzałem na

zegar. Było dwadzieścia po czwartej rano. Tej nocy już nie zmrużyłem oka.

Jak już wspomniałem, niezmiernie rzadko coś mi się śni. Są to ? o ile uda mi się je

zapamiętać - sny spokojne, przywołujące dawne zdarzenia i sytuacje, w których się

znalazłem. Koszmarów zaś nie miałem nigdy. Aż do tej pory.

Obudziwszy się, przesiedziałem na łóżku cztery godziny, starając nie myśleć o tym, co

zobaczyłem we śnie. Jednak nie było to łatwe. Ciągle w mych myślach pojawiała się straszna

wizja z mego snu: czaszka obciągnięta wiekową skórą, twarz pozbawiona oczu, pozbawiona

życia. A jednak postać, którą spotkałem we śnie była żywa! Próbowała coś mi powiedzieć,

lecz z jakichś nieznanych mi przyczyn nie mogła zrealizować swoich zamierzeń.

Nadejście dnia powitałem z ulgą. Oświetlony przez pierwsze promienie słońca

wpadające przez okno do mojego pokoju, powoli uspakajałem się. Wtedy mój wzrok padł na

leżącą na podłodze książkę, którą czytałem poprzedniego wieczoru. W nocy musiała spaść

z łóżka. Podniosłem ją. Była otwarta na rozdziale dotyczącym koszmarów sennych i ich

związku z osobistymi lękami śniącego. Zaczęły mi drżeć ręce. To ta książka spowodowała

moje nocne przeżycia! ? pomyślałem. Gdybym jej nie czytał, nie miałbym

najprawdopodobniej żadnego snu. Zdenerwowany poszedłem z nią do salonu i wrzuciłem

do kominka. Choć w domu było ciepło - rok temu zainstalowano centralne ogrzewanie -

rozpaliłem ogień i przez jakiś czas patrzyłem, jak białe strony czernieją w płomieniach

i zamieniają się w popiół. Trochę mi to pomogło. Następnie zjadłem śniadanie

i postanowiłem dla odprężenia przespacerować się po mieście.

Jesień w regionie, w którym mieszkam bywa różna: może być ciepła i sucha, łagodnie

przygotowująca nas na przyjście zimy, lecz może być również zimna i deszczowa, działająca

na wszystkich przygnębiająco i zmuszająca do rozmyślań nad sobą. Taka właśnie była

w tym roku. Zimna, mokra, atakująca wszystkich lodowatym wiatrem, który przedzierał się

przez najgrubsze nawet ubranie, wywołując dreszcze.

Postawiłem kołnierz i nałożyłem kapelusz. Wprawdzie nie padało, lecz wiał zimny

wiatr, zawodzący w szczelinach murów i przeciskający się przez najlepiej uszczelnione okna.

Czułem , że niesie on ze sobą jakieś uczucie nieokreślonego i irracjonalnego niepokoju, lecz

przypisałem to nocnym przeżyciom. Wciąż bowiem byłem wstrząśnięty tym, co ujrzałem we

śnie. Wyszedłem na ulicę i skierowałem się w stronę niewielkiego placyku znajdującego się

niedaleko od mojego domu.

Lubiłem to miejsce. Tam bowiem znajdowało się kilka sklepów z ulubionym

przedmiotem moich zainteresowań - książkami. Wokół placyku, na którego środku biła

niewielka fontanna, stało sześć czy siedem sklepów, z których cztery sprzedawały głównie

książki. Była tam księgarnia techniczna zaopatrująca przede wszystkim inżynierów,

księgarnia medyczna odwiedzana przez lekarzy i aptekarzy i księgarnia "dla wszystkich"

sprzedająca książki o najróżniejszej tematyce - od dziecięcych, poprzez książki dla młodzieży

i literaturę przybliżającą najnowsze osiągnięcia nauki i techniki, do dzieł autorów takich jak

Homer czy Kartezjusz. Ostatnim z najbardziej interesujących mnie sklepów był antykwariat.

Lubiłem tam przychodzić od czasu, jak tylko nauczyłem się w miarę poprawnie czytać.

Siedząc otoczony drobinami kurzu i zapachem skóry przeglądałem pożółkłe ze starości

woluminy, starając się jednocześnie zrozumieć jak najwięcej z ich treści.

Mimo, iż była niedziela, zdecydowałem się zajrzeć do antykwariatu choćby przez szybę,

gdyż od ponad miesiąca nie byłem tam. Przez jakiś czas szedłem ulicą samotnie, zmagając

się z przybierającym na sile wiatrem. Dopiero dwie przecznice od mojego domu zobaczyłem

pierwszych przechodniów. Wszyscy spieszyli się gdzieś i nie zwracali na siebie uwagi, mając

myśli zajęte swoimi sprawami. Zauważyłem jednak, że ci, którzy mnie mijali, uważnie

przyglądali mi się, a na ich twarzach malował się bezgraniczny strach. Nie wiedziałem, jak

się zachować, więc szedłem dalej, starając się omijać wszystkie napotkane osoby. Nagle

mocniejszy powiew wiatru strącił mi z głowy kapelusz. Chcąc założyć go w miarę prosto,

przystanąłem przy jednej z wystaw mijanych sklepów. Spojrzałem, na swoje odbicie i ziemia

w tym momencie usunęła mi się spod nóg. W odbiciu nie zobaczyłem siebie, lecz ów

potworny obraz z mojego snu: bladą czaszkę obciągniętą przezroczystą skórą. Potem

straciłem przytomność.

Ocuciły mnie pierwsze strugi deszczu. Powoli wstałem i z lękiem spojrzałem w szybę

wystawową. Nie ujrzałem w niej jednak nic poza swoim odbiciem. Stwierdziłem, że jestem

blady i trzęsę się, nie wiadomo czy z zimna, czy też ze strachu. Na szczęście to, co ujrzałem

wcześniej w szybie, było tylko złudzeniem - pomyślałem. Otrzepałem płaszcz i zawróciłem

w kierunku domu. Sądziłem, że jest to jedyne bezpieczne miejsce. Nie wiedziałem wówczas,

jak bardzo się myliłem.

Na progu domu znalazłem poranne wydanie lokalnej gazety. Wziąłem ją i wszedłem do

środka. Skierowałem swoje kroki do salonu. Rozpaliłem ponownie ogień w kominku,

usiadłem w fotelu i zacząłem czytać gazetę. Tak jak się spodziewałem, nie znalazłem w niej

nic ciekawego. Nic, za wyjątkiem artykułu na czwartej stronie, na której od kilku miesięcy

mieścił się dział przypominający historię miasta. Wydarzenia, o których mówił artykuł,

miały miejsce kilkadziesiąt lat temu. Ponieważ przez ponad dwadzieścia lat przebywałem za

granicą, zaciekawiło mnie to. Zdziwiony byłem również, że nikt mi o tym wcześniej nie

mówił.. Ale przejdźmy do rzeczy. Kilkadziesiąt lat temu pewien imigrant z Rosji, Borys

Gajdar, zaczął nawoływać ludzi do stworzenia Wspólnoty, w której jakakolwiek kontrola

jednostki sprawowana przez organy wyższe, takie jak rząd czy parlament nie istniała by.

Nawoływał do lekceważenia różnych ustaw, gdyż, jak mówił, to wszystko ogranicza wolę

człowieka, która powinna pozostać wolna, tak jak ją uczynił Bóg. Wielu ludzi podążyło za

jego wołaniem. Początkowo lekceważąc jedynie normy obyczajowe. Następnie jednak

zaczęli lekceważyć prawo, co doprowadziło do licznych konfliktów z policją. Jednak to nie

było wszystko. Po dłuższym czasie swojej działalności Gajdar stwierdził, że jakoby posiada

moc, dzięki której z boskiego nakazu ma wyrwać ludzi spod kontroli rządu. Moc ta miała

polegać na zdolności uzdrawiania oraz oczyszczania umysłów ludzi z "głupich

i niepotrzebnych praw narzuconych przez władze miasta i kraju". Gajdar twierdził, że jego

moc nie jest niewyczerpana i dlatego musi ją uzupełniać. Mówił, że najlepiej czerpie się ją z

dzieci, gdyż "nie są one jeszcze skażone nakazami ograniczającymi ich wolność". "Kapłan"

urządził sobie "salę modłów" w podziemiach, które podobno rozciągają się pod całym

miastem i prowadzą do wszystkich domów, które zbudowano w zeszłym stuleciu.

Podziemia te miały pełnić rolę schronienia na wypadek wojny lub klęski żywiołowej. Co

wieczór przyprowadzał do swej kryjówki grupkę dzieci. Kiedy następnego dnia rodzice

chcieli je zabrać do domów, mówił, iż są wyczerpane procesem przekazywania mocy

i zapadły w głęboki sen, z którego obudzą się dopiero po kilku dniach. Trwało to przez

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: