Cabot Meg - Amazonka.pdf - Dokumenty - akitar

Amazonka

Patricia Cabot

Lyming, Szkocja

luty 1847

P rzewoźnik nie żył.

Nie było co do tego żadnych wątpliwości. Nie miał tętna. Jego

skóra była lodowato zimna. Źrenice rozszerzone, oczy szkliste

i nieruchome. Reilly Stanton nie musiał być licencjonowanym

lekarzem, by stwierdzić, że ów człowiek znalazł się poza światem

żywych.

Lecz to nie Reilly'ego należało przekonywać. Obok niego stał

pomarszczony rybak, który zdawał się mieć co do tego jakieś

wątpliwości.

- Co mu jest? - zapytał, a jego oddech zmienił się w obłoczek

pary w mroźnym zimowym powietrzu.

- Właśnie. - Wątpliwości rybaka potwierdziło kilku jego ko

legów, którzy zebrali się, by obejrzeć zwłoki, wraz z Reillym,

któremu strzeliło do głowy, by wskoczyć do lodowatej wody

i wyłowić z niej tonącego.

- Obawiam się - powiedział Reilly, unosząc mokrą głowę

sponad piersi zmarłego - że odszedł.

- Odszedł? - Najstarszy z rybaków zamrugał oczami. - Co to

znaczy „odszedł"?

PATRICIA CABOT

- Inaczej mówiąc, przeniósł się na tamten świat. - Na widok

pozbawionych wyrazu twarzy Reilly spróbował jeszcze raz: -

Dokonał żywota.

Takie sformułowanie zazwyczaj wyjaśniało sprawę rodzinom

zmarłych pacjentów Reilly'ego w Mayfair *. Ale widząc, że wobec

tych tu jegomości cała jego delikatność poszła na marne, Reilly

dodał, z trudem, bo zęby szczękały mu z zimna. - Obawiam się,

że wasz przyjaciel nie żyje.

- Nie żyje? - Stary rybak wymienił niedowierzające spojrzenie

ze swymi towarzyszami. - Stuben nie żyje?

Reilly podniósł się na kolana, co stanowiło nie lada wyczyn,

zważywszy na to, że jego bryczesy były sztywne od zamarzniętej

morskiej wody, i tęsknym wzrokiem spojrzał w kierunku piwiarni.

A przynajmniej w kierunku tego, co sprawiało wrażenie piwiarni.

Był to dom położony najbliżej przystani, w której się znajdowali,

i Railly dostrzegł poprzez mgłę, że nad drzwiami kołysze się szyld,

a w oknach płonie ciepłe, zachęcające światło. Piwiarnia czy

burdel, dla Reilly'ego było wszystko jedno, byle tylko znaleźć się

tam i wyschnąć oraz rozgrzać się przy ogniu, najlepiej ze szklanecz

ką whisky w dłoni.

Ale najpierw, oczywiście, musiał obejrzeć martwego.

- To niemożliwe - upierał się bezzębny rybak. - Stuben nie

mógł umrzeć. Nigdy przedtem nie umarł.

- Cóż, na tym właśnie polega istota śmierci - powiedział Reilly

z pełnym współczucia uśmiechem. - Przydarza się nam tylko raz

w życiu.

- Ale nie Stubenowi. - Zebrani wokół zwłok rybacy z przeję

ciem pokręcili kudłatymi siwymi głowami. - Stuben znikał pod

wodą wiele razy, ale nigdy dotąd nie umarł.

- Cóż... - Reilly na próżno starał się wyobrazić sobie któregoś

ze swoich lepiej wykształconych kolegów po fachu, na przykład

* Mayfair - elegancka dzielnica Londynu (przyp. tłum.).

AMAZONKA

Pearsona, z jego nieodłącznym cygarem, lub Shelleya, z dziwaczną

laseczką o srebrnym uchwycie, której wcale nie potrzebował,

stojącego na pomoście w przystani i dyskutującego z pstrokato

ubranymi rybakami na temat tego, jak należy pojmować śmierć.

Zarówno Pearson, jak i Shelley mieliby dość rozsądku, by nie

zatrudniać się w takim miejscu. Dość rozsądku i mniej porywczości,

cechującej złotowłosego Reilly'ego.

- No, cóż, panowie. Obawiam się, że tym razem nie udało mu

się. Bardzo wam współczuję z powodu straty. Ale najwyraźniej był

upojony...

Delikatnie powiedziane. Przewoźnik był tak zalany, że Reilly

omal nie spytał, czy nie ma tu jakiejś innej łodzi, którą mógłby

się przeprawić na wyspę. Lecz powstrzymał się w ostatniej chwili.

Co mogło go spotkać ze strony pijanego przewoźnika? Że łódź

ugrzęźnie na mieliźnie lub, co gorsza, zatonie?

Najwyżej utonąłby w lodowatych i wzburzonych wodach u gó

rzystych wybrzeży północnej Szkocji. Wielkie rzeczy! I tak nie

miał po co żyć! Pozostała w Londynie Christine dowie się o tym,

że utonął, i będzie musiała żyć ze świadomością, że Reilly Stanton

zginął, usiłując zasłużyć na jej miłość...

Lecz w chwili, gdy ten głupiec stracił równowagę i wpadł do

morza, akurat wtedy, gdy już dobijali do przystani, Reilly nie

przejął się własnym bezpieczeństwem ani tym, co sobie pomyśli

panna Christine King. Bez wahania rzucił się w lodowate odmęty

i wyciągnął z nich okropnie ciężkiego starca na ląd.

Dopiero teraz, kiedy dygotał, ociekając wodą, przyszło mu do

głowy, że oto stracił następną doskonałą okazję, by obudzić

w Christine poczucie winy. Romantyczna śmierć przeszła mu obok

nosa! Nieomal słyszał, jak rozmawiają o nim damy w Mayfair:

„Słyszałaś, moja droga? Młody doktor Stanton, no wiesz, ósmy

markiz Stillworth, zginął we wzburzonych wodach, otaczających

Hebrydy, usiłując ratować życie człowieka. Nie potrafię sobie

wyobrazić, co myślała ta pozbawiona serca Christine King, żeby

PATRICIA CABOT

odtrącić takiego mężczyznę. Chyba straciła rozum. Taki pełen

poświęcenia, szlachetny dżentelmen... i przystojny, z tego co

słyszałam. Teraz nieszczęsna dziewczyna musi się zamartwiać".

Tak, z całą pewnością pokpił sprawę. A ponieważ, pomimo

jego usilnych starań, ten stary głupiec wziął i skonał, Reilly nie

może nawet napisać do domu, wspominając od niechcenia, że już

w pierwszym dniu pracy udało mu się uratować życie człowieka.

Niech to wszyscy diabli!

Kiedy skończy się jego niefart?

- Przykro mi z powodu pana Stubena - powiedział, zwracając

się do przyjaciół przewoźnika - ale jeśli to może stanowić jakąś

pociechę, umierając, nic nie czuł. Był całkowicie odurzony.

A teraz, jeśli panowie nie mają nic przeciwko temu, chciałbym

się schować przed tym wiatrem, jestem całkowicie przemoczony

i zmarznięty...

- Słusznie. - Kilku starców pokiwało siwymi głowami. - Za

bierzmy go z tego wiatru. I niech ktoś skoczy po pannę Brennę.

- Zrobione - zapewnił ich jakiś bezzębny dżentelmen. - Jak

tylko zobaczyłem, że Stuben poszedł pod wodę, wysłałem po nią

chłopaka.

- To świetnie, chłopie. - Stary rybak westchnął. - Ja chwycę

za głowę, a wy za nogi. Gotowi? Hej, rup!

Reilly stał targany wiatrem, spryskiwany słoną wodą, podczas

gdy sękate dłonie chwyciły i uniosły ciało przewoźnika. Następnie

uroczysta procesja ruszyła z zatrważającym brakiem pośpiechu

w stronę najbliższego domu, który pełen nadziei Reilly uznał za

piwiarnię.

Pozostawiony na przystani Reilly rozejrzał się dookoła. Miotany

wiatrem i podrzucany na falach prom uderzał o nabrzeże przystani.

Torby i kufer Reilly'ego wciąż znajdowały się na pokładzie, ale

ponieważ był on jedynym pasażerem promu, oprócz nich były

tam jedynie puste butelki przewoźnika, które z brzękiem turlały

się po deskach. Poza przyjaciółmi zmarłego przewoźnika oraz

Cabot Meg - Amazonka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: