13 Tajemnica gadającej czaszki.pdf

ALFRED HITCHCOCK

TAJEMNICA GADAJĄCEJ

CZASZKI

PRZYGODY TRZECH DETEKTYWÓW

(Przełożyła: DOROTA KRAŚNIEWSKA)

Słowo wstępne Alfreda Hitchcocka

Witajcie, miłośnicy tajemniczych opowieści! Przed Wami kolejna intrygująca

zagadka, z którą zmierzą się Trzej Detektywi. Ich dewiza brzmi: “Badamy wszystko”. Nie

wiem jednak, czy nie zmieniliby jej, gdyby wiedzieli, co ich czeka przy rozwiązywaniu

dziwnej tajemnicy gadającej czaszki. Sprawa ta pełna jest zaskakujących niespodzianek i

niebezpieczeństw. Jedna zagadka prowadzi do następnej. Na razie nie powiem już nic więcej.

Obiecałem, że nie wyjawię zbyt wiele, i zamierzam dotrzymać tej obietnicy. Może dodam

jeszcze tylko, iż Trzej Detektywi to Jupiter Jones, Pete Crenshaw i Bob Andrews. Mieszkają

oni w Rocky Beach, małym mieście w Kalifornii, leżącym nad oceanem niedaleko

Hollywoodu. Kwaterą Główną Chłopców jest przyczepa kempingowa, stojąca na terenie

składu złomu należącego do ciotki i wuja Jupitera, Matyldy i Tytusa Jonesów.

Chłopcy tworzą zgrany zespół. Jupiter ma błyskotliwy umysł i świetnie dedukuje. Pete

może nie dorównuje mu intelektualnie, lecz jest za to świetnym sportowcem. Bob jest

skrupulatny i dociekliwy. Razem udało im się już rozwikłać kilka naprawdę dziwnych

zagadek.

Na tym jednak zakończę, ponieważ wiem, iż nie możecie się już doczekać końca tego

wstępu i rozpoczęcia właściwej opowieści.

Alfred Hitchcock

Rozdział 1

Jupiter kupuje kufer

Wszystko zaczęło się od tego, że Jupiter Jones zajął się czytaniem gazety.

Trzej Detektywi - Jupiter, Pete Crenshaw i Bob Andrews - siedzieli w swojej bazie w

składzie złomu Jonesów. Bob robił jakieś notatki z ostatniej sprawy. Pete delektował się

porannym kalifornijskim słońcem, a Jupiter czytał gazetę.

Wtem uniósł głowę i zapytał:

- Czy któryś z was był kiedyś na aukcji?

Bob odparł, że nie. Pete pokręcił przecząco głową.

- Ja też nie byłem - powiedział Jupiter. - W gazecie jest ogłoszenie o porannej aukcji

w Domu Aukcyjnym Davisa w Hollywoodzie. Wystawiony będzie bezpański bagaż z różnych

hoteli. Przeczytałem tu, że mają kufry i walizki z nieznaną zawartością, pozostawione przez

gości hotelowych, którzy zapomnieli je zabrać lub nie mieli pieniędzy na zapłacenie

rachunku. Myślę, że wyprawa na taką aukcję może być interesująca.

- Czyżby? - zapytał Pete. - Nie jestem zainteresowany walizką pełną czyichś

znoszonych ubrań.

- Ani ja - powiedział Bob. - Chodźmy popływać.

- Powinniśmy szukać nowych wrażeń - powiedział Jupiter. - Każde nowe

doświadczenie wzbogaca nas jako detektywów. Dowiem się, czy wujek Tytus pozwoli

Hansowi zawieźć nas do Hollywoodu pikapem.

Hans, jeden z dwóch braci rodem z Bawarii, którzy pracowali w składnicy złomu, był

akurat wolny. I tak, godzinę później, chłopcy znaleźli się w wielkim, zatłoczonym

pomieszczeniu. Przyglądali się niskiemu grubasowi, który z podwyższenia prowadził aukcję,

wyzbywając się walizek i kufrów najszybciej, jak mógł. Akurat postawił przed sobą walizkę

wyglądającą na całkiem nową i poprowadził licytację.

- Po raz pierwszy! Po raz pierwszy! - krzyczał. - Po raz drugi! Po raz drugi!...

Sprzedana! Kupiona za dwanaście dolarów i pięćdziesiąt centów przez pana w czerwonym

krawacie.

Licytator uderzył młotkiem na znak, że transakcja została zawarta. Następnie odwrócił

się i sięgnął po kolejny bagaż.

- A teraz numer 98! - zawołał śpiewnie. - Niezwykle ciekawy przedmiot, panie i

panowie. Ciekawy i niespotykany. Chłopcy, podnieście go tak, żeby wszyscy widzieli.

Dwóch osiłków ustawiło na podwyższeniu mały, staromodny kufer. Pete zaczął się

kręcić niespokojnie. Dzień był upalny i w pomieszczeniu zrobiło się duszno. Licytacja bagaży

o nieznanej zawartości zdawała się coraz bardziej wciągać niektórych z jej uczestników. Pete

jednak nie znajdował w tym nic ciekawego.

- Jupe, chodźmy stąd! - mruknął do przyjaciela.

- Jeszcze chwileczkę - odszepnął Jupiter. - To wygląda całkiem interesująco. Chyba

się zgłoszę.

- Po to? - Pete wytrzeszczył oczy na kuferek. - Całkiem oszalałeś.

- Mimo wszystko, chyba spróbuję. Jeśli jest wart cokolwiek, podzielimy się równo.

- Wart cokolwiek? Jest pewnie pełen łachów, które wyszły z mody w 1890 - stwierdził

Bob.

Kuferek rzeczywiście wyglądał na stary. Zrobiony był z drewna, oblamowany skórą i

ozdobiony skórzanymi rzemieniami. Półokrągłe wieko wydawało się zamknięte na siedem

spustów.

- Panie i panowie! - krzyknął licytator. - Proszę zwrócić uwagę na to cacko. Wierzcie

mi, takich kufrów nie robi się już w naszych czasach!

Tłum odpowiedział stłumionym śmiechem. Z całą pewnością takich kufrów już się nie

robiło. Ten mógł mieć około pięćdziesięciu lat, lekko licząc.

- To pewnie kufer jakiegoś starego aktora - szepnął Jupiter do swych przyjaciół. -

Aktorzy grający w trupach objazdowych wozili swoje kostiumy w takich kufrach.

- Akurat najbardziej nam teraz potrzeba sterty starych kostiumów - odburknął Pete. -

Daj spokój, Jupe...

Tymczasem licytator kontynuował swoje zachwalanie.

- Spójrzcie tylko, panie i panowie, przyjrzyjcie mi się! - krzyczał.

- Zaiste nienowa to rzecz. Potraktujcie go jako antyk, jako drogą pamiątkę z czasów

naszych dziadków. A co też skrywa on w swoim wnętrzu?

Zastukał w kufer. Rozległ się głuchy odgłos.

- Któż może wiedzieć, co się w nim kryje? Może być tam wszystko. Kto wie, moi

państwo, może są tam klejnoty rodowe ostatnich carów Rosji? Nic mogę tego

zagwarantować, ale nie mogę też tego całkiem wykluczyć. A więc od czego zaczynamy

licytację? Proszę o zgłoszenia! Proszę o zgłoszenia!

Tłum milczał. Najwyraźniej nikt nie miał ochoty na stary kufer. Licytator był

poirytowany.

- No śmiało, kochani! - prosił. - Czekam na ofertę! Zaczynajmy licytację! Ten

wspaniały, antyczny kufer, ta drogocenna pamiątka dawno minionych dni, ten ...

Właśnie zaczynał się rozkręcać, kiedy Jupiter wystąpił do przodu.

- Jeden dolar! - zawołał nieco piskliwym z przejęcia głosem.

- Jeden dolar! - przerwał sam sobie licytator. - Jeden dolar od stojącego w pierwszym

rzędzie młodego człowieka o inteligentnym wyglądzie. I wiecie państwo, co teraz zrobię?

Wynagrodzę mu tę inteligencję i sprzedam kufer za jednego dolara! Sprzedany!

I huknął młotkiem z całych sił. Tłum zachichotał. Nie było więcej chętnych na kufer i

licytator nie zamierzał marnować czasu na zachęcanie do dalszych ofert. Tak oto, nieco

oszołomiony, Jupiter Jones stał się właścicielem antycznego kuferka o nieznanej zawartości,

zamkniętego na siedem spustów.

Nagle gdzieś z tyłu powstało zamieszanie. Jakaś kobieta przepychała się przez tłum.

Była to mała, siwa staruszka w staromodnym kapeluszu i okularach w złotej oprawce.

- Chwileczkę! - krzyczała. - Ja chcę licytować. Dziesięć dolarów! Daję dziesięć

dolarów za ten kuferek!

Ludzie przyglądali się jej, zdumieni, że ktoś dawał aż dziesięć dolarów za taki stary

rupieć.

- Dwadzieścia dolarów! - wołała staruszka, machając ręką. - Daję dwadzieścia

dolarów!

- Przykro mi, proszę pani - odpowiedział licytator. - Ten przedmiot został już

sprzedany. Nie odwołujemy zawartych transakcji. Zabierzcie to, panowie, zabierzcie. To nie

koniec licytacji.

Dwaj robotnicy znieśli kufer z podwyższenia i postawili koło Trzech Detektywów.

- Proszę bardzo - powiedział jeden z robotników. Pete i Jupiter podeszli do kufra.

- Wygląda na to, że staliśmy się właścicielami tego starego grata - mruknął Pete,

chwytając skórzany uchwyt z jednego boku. - I co teraz z nim zrobimy?

- Zabierzemy do składu złomu i otworzymy - odparł Jupiter, chwytając za uchwyt z

drugiej strony.

- Chwileczkę, panowie - odezwał się drugi robotnik. - Najpierw trzeba zapłacić. Nie

można zapominać o takim drobnym szczególe.

- Ach, tak, oczywiście - powiedział Jupiter. Opuścił kufer i sięgnął do kieszeni po

skórzany portfel. Wyjął z niego dolarowy banknot i podał go mężczyźnie. Ten nabazgrał coś

na skrawku papieru i wręczył Jupiterowi ze słowami;

- Oto pokwitowanie. Teraz kuferek należy do pana. Jeśli w środku są klejnoty, też są

pańskie. Cha, cha!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: