Izabela Szolc - I to minie.pdf - Szolc Izabela - glory24

I TO MINIE

Z antologii „Księga smoków”

Szolc Izabela

Izabela Szolc (ur. 1974 ) to polska pisarka, autorka

głównie literatury fantastycznej . Debiutowała w styczniu

1997 opowiadaniem Watykan opublikowanych na

łamach czasopisma "Nowy Talizman". Drukowała

opowiadania w " Click! Fantasy ", " Feniksie ", "Hunterze",

" Nowej Fantastyce ", "Nowym Talizmanie", " Science

Fiction ", " SFinksie ", "WróŜce". Publikowała równieŜ w

antologiach Wizje alternatywne 4 , Wizje alternatywne 5

pod redakcją Wojciecha Sedeńki , niemieckiej antologii

Reptilienliebe , Antologia Młodej Prozy pod redakcją

Konrada T. Lewandowskiego . Jest równieŜ autorką

scenariuszy do komiksów, scenariuszy filmowych oraz

współautorką albumu fotograficznego stworzonego wraz

z Piotrem Dłubakiem .

Nominowana do Srebrnego Globu ’98 za opowiadanie

Latarnia Heaven . Powieść Wszystkiego najlepszego

uzyskała wyróŜnienie w konkursie na "polską Bridget

Jones ".

I to minie - napis wyryty na wewnętrznej stronie pierścienia chińskiego cesarza.

I to minie

MęŜczyźni mają Ŝelazne serca,

natomiast serca kobiet zrobione są z wody.

Przysłowie chińskie

Jestem nikim - niechcianą dziewczyną . Ponadto pochodzę z narodu Kin. Urodziłam

się w wiosce, która leŜy na skraju rozległego imperium, a przynajmniej tak mówią o niej

cesarscy posłańcy, którzy znają i początek, i koniec Państwa Nieba. Wioska ma obowiązek

utrzymywać dwa łaciate konie o krótkich, ale rączych nogach. Stanowią wypoczętą zmianę

dla znuŜonych gońców. Edykty i polecenia cesarskie są rozwoŜone po całym kraju w dzień i

w nocy, bez wytchnienia. Cesarz jest bardzo dumny z tego systemu imperialnej poczty. Nam -

wieśniakom - pozostaje tylko ich słuchać.

Nazwa „Kin” oznacza „Złoty”. Podobno dawno, dawno temu przez tereny graniczne

przepływała złotonośna rzeka, z której cenny kruszec wydobywali moi przodkowie. JednakŜe

pewnego dnia, z kaprysu bogów, koryto rzeki zmieniło bieg, a później jej wody schroniły się

w piasku albo wyparowały do nieba. Naród Kin stracił źródło utrzymania, ale nazwa ludu

pozostała, by wiecznie naigrawać się z nas, biedaków.

* * *

Mówią na mnie Nu. „Nu” znaczy „dziewczyna”. Nie mam innego, osobistego imienia,

bo nikt dotąd mi go nie nadał. Mój ojciec jest nieznany. Moją matkę mieszkańcy wioski

przezywają Przeklętą. Nie przeszkadza im, Ŝe juŜ umarła. Nienawiść, którą do niej czują,

przekroczyła granicę śmierci. Prawdopodobnie moja matka jest upiorem, gdyŜ nie pochowano

jej zgodnie z zasadami, tylko wywieziono ciało na pustynię. Nie nakarmiono jej ducha

ryŜowym kleikiem. Kiedy słyszę, jak zawodzi wiatr, to czasem myślę, Ŝe to duch mojej matki

płacze z głodu.

Ja równieŜ nienawidzę swojej matki - martwej bądź Ŝywej - i dlatego w Święto

Wiosny, kiedy zaświaty są najbliŜej ziemi, nie wystawiam dla niej miski z jadłem. Niech jej

duch cierpi. Ludzie, jeŜeli w ogóle odzywają się do mnie, mówią, Ŝe gdyby matka mnie

kochała, to zabrałaby mnie ze sobą... Po chwili dodają, Ŝe rodzaj śmierci, jaki sobie wybrała,

był karygodny, bo naraził wioskę na jeszcze większą nędzę. I plują na mnie, nie mogą

bowiem dosięgnąć ducha.

* * *

Na urodziny niechcianych dziewcząt naród Kin ma swoje sposoby. Ludzie mówią:

„Karmić dziewczynkę to jak karmić stado wróbli”. Kiedy pojawi się Ŝeński noworodek,

bywa, Ŝe w ogóle nie pokaŜą go matce. PołoŜna albo najbliŜsza krewna rodzącej chwyci

dziewczynkę za tył głowy i zanurzy jej buzię w przygotowanym zawczasu popiele. Podobno

jest to bardzo łatwe. MoŜliwe, Ŝe nie boli.

* * *

Znaleziono mnie przy solnej studni. Płakałam, nikt jednak nie zwracał na mnie uwagi,

a kiedy wreszcie ktoś postanowił to zmienić, zdąŜyłam juŜ zniknąć. Nikogo to nie zmartwiło -

problemem był raczej mój powrót. Pewnego dnia zmaterializowałam się na ulicach wioski,

zupełnie jakby podrzuciły mnie demony. Urodziłam się w Roku Konia (fatalna wróŜba dla

dziewczynki), więc tamtego dnia musiałam mieć około siedmiu lat. Byłam jednak tak mała,

Ŝe wyglądałam na pięć. Nie mówiłam, a kiedy w końcu rózgi przekonały mnie do wyduszenia

jakiegoś kalekiego słowa, okazało się, Ŝe nie pamiętam nic ze swojego dotychczasowego

Ŝycia. Byłam naga i bardzo brudna, ale gdy zostałam wykąpana, wyszło na jaw, Ŝe niczego mi

nie brakuje. Rozczesano i wymyto moje włosy, dotąd matowe i pełne robactwa. Po tym

zabiegu były śliskie jak węgorz. Kiedy ktoś za nie szarpnął, Ŝaden kosmyk nie opuścił

swojego miejsca w skórze. Oznaczało to, Ŝe jestem silna i zdrowa. Wieśniacy postanowili

mnie sprzedać.

* * *

Najpierw wszyscy się bali, Ŝe znowu zniknę, i dlatego często przywiązywano mnie do

płotu, jakbym była krnąbrnym wieprzem. W końcu jednak wieśniakom się to znudziło i

bardzo dobrze, bo od sznurka miałam na nodze owrzodzenia. Moja skóra jest delikatna.

Byłam wolna, a rana mogła się goić, choć później pozostała blizna.

Ludzie unikali mnie tak bardzo, Ŝe nie znalazł się nawet ktoś w takiej potrzebie, by

dać mi coś do roboty. Patrzyłam na swoje rówieśniczki, które ścinały trawę i wyrywały

korzenie dla świń, a przede wszystkim opiekowały się młodszym rodzeństwem. Nosiły

niemowlęta w płachtach materiału zarzuconych na plecy. Jeśli ktoś zabierał od nich dziecko,

to natychmiast odrywały się od innych zajęć, aby poskakać przez sznurek. Spotkałam taką

grupę bawiących się, rozchichotanych dziewczynek i chciałam się do nich przyłączyć, ale

kazały mi iść precz.

Zapytałam Starca, który mnie kupił, dlaczego to zrobiły. Odpowiedział, Ŝe jestem dla

nich na guo ning, czyli Obcą. Mojej sytuacji nie poprawiał fakt, Ŝe jestem córką Przeklętej.

Na guo ning? Spytałam Starca, czy będzie tak na mnie wołał, bo nie ośmieliłam się

poprosić go, by nadał mi imię. Odparł, Ŝe jemu wystarczy samo Nu. Do niego miałam się

zwracać anda, czyli wychowawca, albo po prostu nazywać go Starcem. Starzec i

Dziewczynka - dobrana z nas była para.

* * *

Starzec mieszkał w Smoczych Górach, które pięły się za wioską. Wieśniacy

zapuszczali się tam w ostateczności, gdy trzeba było się ukryć przed prymitywnymi

najeźdźcami w labiryncie jaskiń albo poprosić Starca o pomoc. A teraz ja miałam pomagać

Starcowi. I bałam się: najmniej tego, Ŝe skoro kupił sobie dziewczynkę, to będzie chciał z nią

sypiać. Większy lęk czułam przed duchami, a Starzec uchodził za egzorcystę, i to najlepszego

na wiele dni drogi wokół; był tak dobry w tym, co robił, Ŝe o pomoc proszono go w

ostateczności, bojąc się, czego zaŜąda w zamian.

Starzec mawiał, Ŝe jest lekarzem i Ŝe będę pomagała mu kruszyć zioła. Uwierzyłam z

pewnymi oporami, bo jeszcze w wiosce spotkałam dwóch lekarzy całkowicie się od niego

róŜniących. Jeden wyrywał zęby Ŝelaznymi szczypcami, drugi obijał chorego kijem, Ŝeby

wygonić z niego gorączkę. Do obu medyków ustawiała się kolejka. No i Ŝaden nie był tak

stary jak Starzec. Nosili czarny kolor mędrców, a proste szaty Starca były białe. Biały to kolor

Ŝałoby, kolor śmierci - kiepska reklama dla kogoś, kto Ŝył z leczenia... Tamci lekarze nie

podpierali się kosturem. Ich czaszki były gładko ogolone. Mój anda zaś miał siwą brodę tak

długą, Ŝe musiał wciskać ją sobie za pas. Włosy zaś spinał w kok na czubku głowy, a kiedy je

rozpuszczał, miałam wraŜenie, Ŝe naszą grotę mieszkalną zalewa słony wodospad.

* * *

Solanka jest siwa. Kiedy złotonośna rzeka cofnęła się od narodu Kin, wieśniacy

odkryli, Ŝe nie są tak do końca przeklęci, jak im się zdawało. Ze Smoczych Gór biły słone

jeziorka, które później biegły w dół doliny, tyle Ŝe juŜ głęboko pod gruntem. Wieśniacy

natknęli się na nie, szukając jęzorów zagubionej złotonośnej rzeki. Nauczyli się kopać studnie

(jak juŜ wspominałam, Smocze Góry były dla nich niedostępne) i wydobywać słoną wodę.

Wlewają ją do naczyń, które później stawiają na rozgrzane paleniska: woda paruje, a sól

osadza się na dnie i ścianach garnków. Topki soli kupuje od narodu Kin sam cesarz.

* * *

Cesarz nie moŜe mieć Ŝadnych wad, bo jest Synem Niebiańskiego Smoka. Ma jednak

swoje słabości - na przykład jest strasznie łakomy na preparowane kacze jaja. ŚwieŜe jajka

wkłada się do słoi z wapnem i solą, a później zakopuje. Po wielu tygodniach wapno i sól

przesiąkają przez skorupy. Białko twardnieje i zielenieje, Ŝółtka czernieją. Dla cesarza nie ma

większego przysmaku niŜ te czarne Ŝółtka. Według cesarskiego kucharza na ich specyficzny

smak ma wpływ nasza sól.

Moją matkę ludzie Kin nazywają Przeklętą i głodzą jej ducha, poniewaŜ popełniła

samobójstwo, dusząc się w studni z solanką. Słona woda utrzymywała jej ciało na

powierzchni, ale to jedno konkretne źródło było juŜ zbrukane gorzką śmiercią. Matka naraziła

wioskę na znaczne finansowe straty. Mieszkańcy milczeli o okolicznościach jej śmierci i

tylko dlatego ominął ich cesarski gniew.

* * *

Nigdy dotąd nie widziałam cesarza, ale to normalne. Nawet ludzie z jego najbliŜszego

otoczenia mają z tym pewien kłopot - kiedy usłyszą szelest szat cesarza, od razu padają na

twarz, aby oddać Smokowi wcielonemu we władcę głęboki pokłon. Trudno sobie wyobrazić

to wszystko, chociaŜ Starzec twierdzi, Ŝe mam bujną fantazję. Niemniej on - w

przeciwieństwie do innych - nie uwaŜa tego za wadę. Sam marzy, ale poniewaŜ jego myśli

sztywnieją ze względu na zaawansowany wiek, do przywołania wyobraźni uŜywa opium. Ma

do niego słabość tak wielką, jak cesarz do kaczych jaj. Pierwszą czynnością, której mnie uczy

i której ode mnie zawsze wymaga, jest nabijanie fajki. Bez końca ugniatam kleiste kulki

opium; fajkę przetykam długim szpikulcem z kości słoniowej, jeśli się zapcha. Wtedy

napełniam ją i od razu podaję mojemu zniecierpliwionemu anda.

Kiedyś pochyliłam się nad nim z kolejną fajką - jego oczy były juŜ całkiem czarne,

jakby narkotyk rozlał mu źrenice. LeŜący Starzec nagle schwycił mnie i pociągnął. Byłam

chyba gotowa na wszystko, ale on tylko wskazał pieprzyk na mojej twarzy.

- Czarne znamię na policzku ciągnie człowieka do przodu - powiedział.

Wiedziałam, Ŝe podobne mam na karku, i pokazałam mu, ale juŜ się nie odezwał.

Izabela Szolc - I to minie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: