Henry N. Beard_Douglas C. Kenney - Nuda Pierścieni.pdf - Literatura SF - myping_starszy

HENRY N. BEARD, DOUGLAS C. KENNEY

Nuda Pierścieni

Ten Pierścień niezrównany elfy wykonały

I rodzone matki zań by dziś sprzedały.

Władca cieni, śmiertelnych i wszelkiego stwora

Ten ścichapęk siłą daje, lecz zmienia w potwora.

Moc potężną kryje w sobie ów jeden, Jedyny.

I pozwala niezwykle dokonywać czyny.

Rozbity czy popsuty, naprawić się nie da.

Znaleziony odesłać (za pobraniem) do Sorheda.

Słysząc takie kiepskie wiersze i mając na głowie upierdliwego Czarodzieja

wystawiającego mu walizki na próg, co ma robić biedny chochlik, pomyślał Frito. Nie ma

innego wyjścia - musi ruszyć w drogę, na spotkanie takich niewiarygodnych niebezpie-

czeństw, jak kiepskie bary szybkiej obsługi, nurkujące i zasypujące go pociskami

rozpryskowymi pelikany, a wszystko po to, żeby pozbyć się pierścienia, za który szanujący

się właściciel lombardu nie dałby złamanego grosza. No dobrze, im prędzej wyruszy, tym

szybciej skończy tę misję - chyba że ktoś najpierw skończy z nim...

- Czy podoba ci się to, co widzisz...? - pytała zmysłowa elfka, prowokacyjnie

rozchylając poły szaty i odsłaniając ukryte pod nią, krągłe wdzięki. Fritowi zaschło w gardle,

a w głowie zakręciło się od żądzy i piwska.

Elfka zrzuciła cieniutki peniuar i nie wstydząc się swojej nagości, podeszła do

zafascynowanego chochlika. Cudownie kształtną dłonią dotknęła owłosionych palców jego

stóp, a on bezradnie patrzył, jak podkurczają się pod wpływem dzikiej namiętności.

- Pozwól, a uczynię cię szczęśliwym - szepnęła ochryple, gmerając przy zapinkach

jego kamizelki, ze śmiechem odpinając mu miecz. - Pieść mnie, och, pieść mnie! - błagała.

Ręka Frita, jakby obdarzona własną wolą, wyciągnęła się i przesunęła po delikatnej

wypukłości elfiej piersi, podczas gdy druga powoli objęła wąską, idealną talię dziewki,

przyciskając ją do jego potężnej piersi.

- Paluchy, uwielbiam owłosione paluchy - jęczała, pociągając go na przetykany

srebrem dywan. Maleńkie, różowe paluszki jej stóp pieściły gęste futro na jego śródstopiu,

podczas gdy nos Frita szukał ciepła cudownego, elfiego pępuszka.

- Przecież ja jestem taki mały i włochaty, a ty... ty jesteś taka piękna - chlipał Frito,

niezgrabnie wyplątując się z szelek.

Elfka nie odpowiedziała, tylko westchnęła ciężko i mocniej przycisnęła go do swego

gibkiego ciała.

- Najpierw musisz coś dla mnie zrobić - szepnęła mu do porośniętego kudłami ucha.

- Wszystko, co zechcesz - załkał Frito, wiedziony nieodpartą potrzebą. - Wszystko!

Zamknęła oczy, a potem otwarła je, unosząc w górę.

- Pierścień - powiedziała. - Muszę mieć twój Pierścień. Całe ciało Frita napięło się

boleśnie.

- O nie - zawołał. - Nie to! Wszystko... tylko nie to!

- Muszę go mieć - rzekła, czule i zarazem gwałtownie. - Muszę mieć Pierścień!

Oczy Frita zamgliły się od łez i udręki.

- Nie mogę! - rzeki. - Nie wolno mi!

Jednak wiedział, że stracił wolę walki. Dłoń elfowej panny powoli sunęła w kierunku

łańcuszka przy kieszonce jego kamizelki, coraz bliżej Pierścienia, którego Frito strzegł tak

wiernie...

PRZEDMOWA

Chociaż nie możemy z pełnym przekonaniem stwierdzić, jak to robi profesor T., że

“historia ta rosła w trakcie opowiadania", przyznajemy, iż niniejsza historia (a raczej

konieczność zdobycia paru groszy) rosła wprost proporcjonalnie do złowieszczego kurczenia

się naszych kont bankowych w Harvard Trust w Cambridge, Massachusetts. Ten ubytek wagi

naszych i tak już chudych portfeli sam w sobie nie był powodem do alarmu (czy też “larum",

jak by ładnie ujął to profesor T.), w przeciwieństwie do gróźb i szturchańców, jakie

zbieraliśmy od naszych wierzycieli. Przemyślawszy to dobrze, schroniliśmy się w czytelni

naszego klubu, aby pomedytować nad zmiennymi kolejami losu.

Jesień zastała nas - dręczonych przez odleżyny i znacznie chudszych - w naszych

skórzanych fotelach. Nadal nie mieliśmy nawet sztucznej kości, którą moglibyśmy rzucić

wilczemu stadu ziejącemu przed frontowymi drzwiami. Właśnie wtedy w nasze drżące ręce

wpadł zaczytany egzemplarz dziewiętnastego wydania Władcy Pierścieni poczciwego

profesora Tolkiena. Z symbolami dolara w niewinnych oczach, szybko ustaliliśmy, że ta

książka wciąż sprzedaje się, jak dobrze wiecie co. Uzbrojeni po zęby w słowniki oraz odbitki

międzynarodowych praw dotyczących paszkwilantów, zamknęliśmy się w sali do gry w

squasha, zabierając ze sobą taką ilość czipsów i Dr. Peppera, którą udławiłby się koń.

(Prawdę mówiąc, napisanie tego rzeczywiście wymagało udławienia małego konia, ale to już

całkiem inna historia.)

Wiosna zastała nas z popsutymi zębami i kilkoma funtami papieru pokrytego kleksami

oraz nieczytelnymi gryzmołami. Ponownie przeczytawszy całość, stwierdziliśmy, że to

zadziwiająco celna satyra na lingwistyczne i mitologiczne elementy utworów Tolkiena, pełna

żarcików z jego sposobu wykorzystania staro - skandynawskich sag i fonemu spółgłosek

szczelinowych. Jednak pobieżna lektura odpowiedzi od potencjalnych wydawców przekonała

nas, że większą korzyść przyniosłoby nam spalenie rękopisu na bibliotecznym kominku.

Następnego dnia, udręczeni potwornym kacem i utratą prawie wszystkich włosów na głowach

(ale to jeszcze inna opowieść), zasiedliśmy z ekstra mocnymi, wysoko wydajnymi Smith

Coronami w zębach i spłodziliśmy ustęp, który teraz czytacie przed drugim śniadaniem. (A w

tych stronach śniadamy diablo wcześnie, koleś.) Rezultatem, jak zaraz sami się przekonacie,

jest książka tak czytelna jak równanie liniowe, o wartości literackiej zbliżonej do autografu

złożonego na siedziszczu Szymona Słupnika.

“Co do ukrytego znaczenia czy «przesłania»" - jak pisał profesor T. w swoim wstępie,

ten tekst nie zawiera nic prócz tego, czego sami się w nim doszukacie. (Wskazówka: Co,

według P.T. Barnuma, “rodzi się co minutę?) Mamy nadzieję, że dzięki tej książce czytelnik

nie tylko pogłębi znajomość problemu piractwa literackiego, ale także samego siebie.

(Wskazówka: Czego brakuje w tym słynnym cytacie? “_____to_____". Macie trzy minuty,

Uwaga, gotowi, start!)

Nuda Pierścieni została wydana jako parodia. To bardzo ważne. Chodzi o satyrę na

temat innej książki, a nie zwyczajne naśladownictwo. Dlatego z całym naciskiem

przypominamy, że to nie jest prawdziwa tolkienistyka! Jeśli zatem masz zamiar nabyć ten

tomik, myśląc, że to coś o Władcy Pierścieni, to lepiej od razu odłóż go na tę stertę

przecenionych książek, z której go wyciągnąłeś'. Och, ale skoro doczytałeś do tego miejsca, to

oznacza, że... że już kupiłeś... orany... ojej... (Dolicz jeszcze jedną, Jocko. “Brzęk!")

I wreszcie, mamy nadzieję, że ci z was, którzy czytali pamiętną trylogię profesora

Tolkiena, nie poczują się urażeni naszym pomysłem. Mówiąc całkiem poważnie, uważamy, iż

możliwość pożartowania sobie z tak znaczącego, prawdziwego arcydzieła geniuszu i

wyobraźni jest w istocie zaszczytem. W końcu, taka jest najważniejsza rola książki - bawić

czytelnika - a w tym przypadku i bawić, i rozśmieszać. I nie martw się zbytnio, jeśli nie

uśmiejesz się z tego, co przeczytasz, bo jeśli nadstawisz twoje różowe uszka, gdzieś daleko,

daleko usłyszysz radosny brzęk srebrzystych dzwoneczków...

To my, frajerze. Brzęk!

PROLOG - DOTYCZĄCY CHOCHLIKÓW

Głównym zadaniem tej książki jest zarobienie pieniędzy i z niej czytelnik może

dowiedzieć się wiele o charakterach i talentach literackich autorów. Jednak o chochlikach nie

dowie się prawie nic, ponieważ każdy, kto ma choć szczyptę rozumu w głowie, natychmiast

przyzna, że takie stworzenia istnieją wyłącznie w umysłach dzieci, które spędziły dzieciństwo

w wiklinowych koszykach i wyrosły na bandziorów, złodziei psów lub agentów ubez-

pieczeniowych. Mimo wszystko, sądząc po wysokości nakładów interesujących książek prof.

Tolkiena, jest to dość liczna grupa, łatwa do rozróżnienia po wypalonych w kieszeniach

dziurach, które mogły powstać jedynie w wyniku samozapłonu grubych warstw ciasno

zwiniętych banknotów. Dla takich czytelników zebraliśmy tu kilka płaskich dowcipów o

chochlikach, otrzymanych w wyniku długotrwałego skakania po ułożonych w stos książkach

prof. Tolkiena. Również dla nich zamieszczamy krótkie streszczenie wcześniejszych przygód

Dildo Buggera, które nazwał Podróże z popaprańcami w poszukiwaniu Śródziemia Dolnego,

lecz rozsądnie zatytułowane przez wydawcę Dolina trolli.

Chochliki to denerwujący i niezbyt atrakcyjny lud, którego liczebność drastycznie

zmalała od czasu ogromnego wzrostu zapotrzebowania na bajki. Ociężałe i ponure, a nawet

tępawe, wolą wieść spokojny, sielski żywot. Nie znoszą urządzeń bardziej skomplikowanych

od garoty, pałki czy lugiera i zawsze obawiały się “Wielkoludów" albo “Wielgusów", jak nas

nazywają. Teraz z zasady unikają nas, oprócz rzadkich okazji, kiedy zbierają się w

stuosobową bandę, żeby wykończyć samotnego farmera lub myśliwego. Są małe, mniejsze od

krasnoludów, które uważają je za karzełki, płochliwe i tajemnicze, często wspominając o

“chochelce kłopotów". Rzadko przekraczają trzy stopy wzrostu, lecz bez trudu potrafią

poradzić sobie ze stworzeniami o połowę mniejszymi od siebie, jeśli szybciej wyciągną broń.

Co do chochlików z Bagna, o które głównie nam chodzi, są to stworzenia o niezwykle

pospolitym wyglądzie, ubrane w nowiuteńkie szare garnitury z wąskimi klapami, alpejskie

kapelusiki i skórzane krawaty. Nie noszą butów i poruszają się na dwóch potężnych,

włochatych narządach zwanych stopami tylko ze względu na ich lokalizację na końcu nóg.

Ich pryszczate oblicza mają złośliwy wyraz świadczący o głębokim zamiłowaniu do

anonimowych, obscenicznych rozmów telefonicznych, a kiedy uśmiechają się, ich długie na

stopę jęzory poruszają się w sposób budzący zazdrość smoków z Komodo. Mają długie,

zwinne palce, jakie zazwyczaj wyobrażamy sobie zaciśnięte na szyi jakiegoś futrzastego

zwierzątka lub gmerające w cudzej kieszeni i z niezwykłą zręcznością wytwarzają rozmaite

skomplikowane rzeczy, takie jak spreparowane kości do gry lub ładunki wybuchowe.

Uwielbiają dobrze zjeść i wypić, grać w głuchy telefon z głupimi czworonogami i opowiadać

kiepskie dowcipy o krasnoludach. Wydają nudne przyjęcia i niewiele pieniędzy na prezenty,

ciesząc się takim samym szacunkiem i popularnością jak zdechła wydra.

Nie ulega wątpliwości, że chochliki to nasi krewni, jedno z ogniw łańcucha

ewolucyjnego wiodącego od wiewiórek przez wilkołaki do Włochów, jednak nie sposób

ustalić stopnia owego pokrewieństwa. Wywodzi się ono z Dawnych Dobrych Czasów, gdy

naszą planetę zamieszkiwały przeróżne niezwykłe stworzenia, które dziś można zobaczyć

dopiero po wypiciu kwaterki Jasia Wędrowniczka. Tylko u elfów zachowały się kroniki

tamtych czasów, przeważnie pełne elfich dyrdymałów, odrażających obrazków nagich trolli

oraz ohydnych opisów orgii urządzanych przez orki. Jednak chochliki najwidoczniej żyły w

Śródziemiu Dolnym na długo przed czasami Frita i Dilda, zanim - jak bardzo stare salami

nagle objawiające swoje istnienie - stały się problemem dla rządów Małych i Głupich.

Wszystko to działo się w Trzeciej Erze Śródziemia Dolnego - inaczej zwaną Epoką

Kamienia Lizanego - i krainy z owych czasów już dawno pochłonęło morze, a ich

mieszkańców szklane słoje gabinetu osobliwości pana Ripleya. Chochliki współczesne

Henry N. Beard_Douglas C. Kenney - Nuda Pierścieni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: