04. Linz Cathie - Namiętności 04 - Sposób na życie.pdf - Namiętności - askaa192

Cathie Linz

Sposób na życie

Rozdział 1

- Straciłam coś? - zapytała szeptem Julia Trent, kiedy wślizgnęła

się na miejsce obok swojej koleżanki, jak i ona instruktorki

zarządzania, Marii Hidalgo.

- Nie, zebranie jeszcze się nie zaczęło - szepnęła Maria.

- To dobrze. - Julia wsunęła teczkę pod krzesło, spostrzegając

przy okazji, że sala była wypełniona do granic możliwości. - Dziękuję

za zajęcie mi miejsca.

- Nie ma za co. Co cię zatrzymało? - spytała Maria.

- Seminarium na temat efektywności przedsiębiorstw, które

prowadziłam przeciągnęło się, a miałam je w drugim końcu budynku!

- Złe planowanie - zauważyła z żartobliwym uśmiechem Maria.

Julia odwzajemniła uśmiech. - Kto miał czas planować źle, czy w

ogóle jakkolwiek? Informację o tym zebraniu podano dopiero

wczoraj; niewiele dało się zrobić...

- Można się było jedynie zaniepokoić - wtrąciła Maria.

- Zaniepokoić? - Julia odwróciła się i spojrzała na nią zdziwiona.

- Czym?

- Tego typu zebrań nie zwołuje się przecież codziennie, a

przynajmniej nie tu, w korporacji Dynamics. Pracujesz tu dłużej niż ja

i z pewnością sama o tym wiesz.

- To prawda, że zazwyczaj informowano wcześniej - zgodziła się

Julia.

- I zazwyczaj wiedzieliśmy, co ma być na zebraniu. Nie robiono

niespodzianek. A tym razem wszyscy wyskakują ze skóry, żeby

zgadnąć o co chodzi. Ty pracujesz z naszą wiceprzewodniczącą. Co ci

Helena mówiła?

- Tylko to, że ma dla nas wszystkich miłą niespodziankę -

wzruszyła ramionami Julia. - Poza tym wiem dokładnie tyle, co i ty.

- Jak ty możesz być taka spokojna? Rozejrzyj się wokół siebie.

Wszyscy są choć trochę niespokojni, a z całą pewnością bardzo

zaciekawieni.

Julia już wcześniej wyczuła wyraźnie napiętą atmosferę -

uczestnicy zebrania siedzieli wyprostowani, usztywnieni. Nikt się nie

kręcił, nie szeptał. W oczekiwaniu na rozpoczęcie, wszyscy byli

skupieni, czekali na dobre nowiny lub obawiali się najgorszego.

- To przez tę niepewność ludzie są tacy zdenerwowani -

wyjaśniła Maria.

- Jestem przekonana, że zaraz się wszystkiego dowiemy -

szepnęła Julia, widząc że Helena Armstrong podchodzi do mównicy,

usytuowanej z przodu sali konferencyjnej.

- Teraz, kiedy już wszyscy jesteśmy - powiedziała Helena -

możemy rozpocząć nasze zebranie. Mam dla was wszystkich cudowną

niespodziankę. Przypadł mi zaszczyt ogłosić, że Dynamics zrobił duży

krok do przodu. Wszyscy o niego walczą, ale przynajmniej przez to

lato Adam MacKenzie jest nasz!

Dopiero teraz Julia poczuła się naprawdę zaintrygowana. Słyszała

o Adamie MacKenzie. Zresztą kto o nim nie słyszał? Był czołowym

autorytetem w dziedzinie twórczego myślenia. Julia pochyliła się do

przodu, starając się zobaczyć mężczyznę, którego Helena właśnie

przedstawiała, ale osoby siedzące przed nią ograniczały jej pole

widzenia.

- Nie muszę wam mówić, że Adam zdobył sławę - kontynuowała

Helena. - Nazywano go już bardzo różnie: i renegatem, i

nawiedzonym, ale wszyscy są zgodni co do tego, że jest wspaniałym

wykładowcą na seminariach oraz ekspertem w fascynującej dziedzinie

twórczego myślenia i rozwiązywania problemów. Z ogromną

przyjemnością witamy go w naszym gronie tu, w Dynamics.

Julia uprzejmie zaczęła klaskać, choć z nieco mniejszym

entuzjazmem niż jej współpracownicy. Helena miała rację, Adam

MacKenzie z pewnością zyskał sobie sławę. Jego nieszablonowe

techniki nauczania były sławne, lub raczej - zniesławione, w

zależności od tego, z kim się rozmawiało. Słyszała opowieści o

dzikich wyczynach na jego seminariach, takich, dzięki którym zyskał

przezwisko Szalonego Macka.

- Adam będzie pracował razem z tymi z was, którzy zostali

wytypowani do prowadzenia kursu w Intercorp - dodała Helena.

Julia poczuła pierwsze oznaki niezadowolenia. Szalony Mack?

Pracujący razem z nią na kursie w Intercorp? Och nie! Zanosi się na

kłopoty! Ta myśl przemknęła jej przez głowę jak ostrzegawczy znak

drogowy. Jako jedna z czwórki instruktorów przypisanych do kursu w

Intercorp, Julia poczuła się zaskoczona tą nowiną. Dlaczego Helena

jej nie ostrzegła? Jeszcze raz pochyliła się do przodu, zdecydowana

zobaczyć, z jakiego rodzaju człowiekiem przyjdzie jej mieć do

czynienia.

Osoba siedząca przed nią odchyliła się nieco i Julia wreszcie

zyskała dobre pole widzenia. Jej brązowe oczy otworzyły się szeroko

ze zdumienia. To był Adam MacKenzie? Szalony Mack? Nie

wyglądał na tyle staro, by mógł zdążyć zdobyć sobie taką sławę.

Wyglądał też zaskakująco normalnie, był nawet całkiem przystojny,

jeśli ktoś lubił mężczyzn z ciemnymi włosami i szerokim uśmiechem.

Niestety, osoba siedząca z przodu powróciła do swojej

poprzedniej pozycji, zasłaniając Julii widok.

- Jest młodszy, niż sądziłam - zaszeptała Maria. - Co o nim

myślisz?

Julia pokręciła głową: - Nie wiem, co myśleć.

Poza wszystkim widziała go tylko przelotnie. Na tyle długo, by

zdążył ją zaskoczyć jego stosunkowo młody wiek i z pozoru całkiem

normalny wygląd. Był ubrany w ciemny garnitur, białą koszulę i

ciemny krawat - trudno o bardziej konserwatywny ubiór. Sądząc

według poznanych opinii o nim, oczekiwała kogoś zupełnie innego,

zapewne jakiegoś ekscentrycznego osobnika, wyglądającego jak

profesor, z siwymi włosami, niechlujnego. Albo jakiegoś przeżytku z

pokolenia hippisów, z perłami miłości i w stroju w stylu Nehru.

Zamiast tego zobaczyła typowego, trzydziestoparoletniego

biznesmena.

Zapewne jego sława była przesadzona. Taka możliwość ożywiła

ją nieco. Bo Julia wolała rzeczy dające się przewidzieć, niż

niewiadomą każdego dnia.

Jej zaciekawienie wzrosło, gdy Adam wstał i zaczął mówić. Jak

tylko rozpoczął, miał już słuchaczy w garści. Robił wrażenie bardzo

pewnego siebie, co powodowało, że inni słuchali, co miał im do

powiedzenia. To, co mówił było zresztą trochę dziwne, a przynajmniej

tak się wydawało Julii.

- Uczę twórczego rozwiązywania problemów - oświadczył Adam

- ale zamiast mówić wam o tym, wolałbym pokazać, o co mi chodzi.

Chciałbym, żeby wszyscy w tej sali złożyli ręce tak, jak robiliście to w

szkole podstawowej, kiedy nauczyciel kazał wam położyć ręce na

ławce. - Przerwał, czekając aż wszyscy wykonają jego polecenie. - W

porządku, a teraz popatrzcie na swoje ręce: który kciuk jest na

wierzchu, lewy czy prawy?

Julia spojrzała na swoje dłonie, zastanawiając się, co to miało

wspólnego z rozwiązywaniem problemów, czy w ogóle z twórczym

myśleniem.

- Złożyliście ręce machinalnie, nie myśląc nawet o tym, jak to

robicie. To nawyk - poinformował ich Adam. - Chciałbym teraz,

żebyście ułożyli ręce tak, aby ten drugi kciuk znalazł się na wierzchu.

To się wydaje całkiem proste, prawda? Spróbujcie.

Julia spróbowała i stwierdziła, że nie wyszło jak trzeba. Jej ręce

układały się w normalny dla nich sposób i czuła się dziwnie, usiłując

ułożyć palce inaczej.

- Widzicie? - Adam uśmiechnął się ironicznie do publiczności. -

To nie takie proste. A dlaczego? Ponieważ teraz musicie myśleć o

tym. co robicie. Stosuję to ćwiczenie na moich zajęciach z grupami

jako przykład obrazujący sposób, w jaki tłumimy twórcze myślenie.

Jesteśmy niewolnikami nawyków. Ludzie popadają w rutynę,

wykonują czynności w określony sposób, tak jak na przykład składają

ręce, i nigdy nie próbują tego zmienić. Ponieważ łatwiej jest nie

myśleć o tym, co się robi, robić rzeczy tak, jak się je zawsze robiło.

Ale taki sposób działania zabija w nas twórcze myślenie, stwarza

bariery przed próbami znalezienia nowego podejścia. To tylko mały

przykład, ale to jeden ze sposobów zmuszenia was do szukania

waszych własnych dróg twórczego myślenia. Dziś możecie zacząć

składać ręce w odmienny sposób, jutro być może zaczniecie inaczej

myśleć, a wtedy - kto wie - może odkryjecie wspaniałe metody

rozwiązywania problemów? Jeśli zaczniecie twórczo myśleć. Gdzieś

tam jest do wynalezienia lepsza pułapka na myszy. - Adam zrobił

krótką przerwę, po czym z uniesioną do góry brwią spojrzał na

słuchaczy. - A mając wybór, czy nie wolelibyście raczej być

wynalazcą pułapki na myszy, niż jedną z tych myszy?

Wszyscy roześmieli się, po czym zaczęli bić brawo, dając tym

wyraz swego uznania.

Wszyscy, z wyjątkiem Julii. Z lekkim grymasem rozplątała

splecione palce. Ta zagrywka w stylu psychologii ludowej nie

odpowiadała jej wyobrażeniom o właściwym podejściu do

zarządzania biznesem.

Helena wstała i zaczęła mówić.

- Jak sami mogliście się przekonać podczas tej krótkiej

prezentacji, Adam jest bardzo przekonującym mówcą i my, tu w

04. Linz Cathie - Namiętności 04 - Sposób na życie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: