Opowiadanie o Ani
Była sobie raz dziewczynka o imieniu Ania. Mieszkała w wysokim bloku na wielkim osiedlu.Zazwyczaj, gdy budziła się rano, była szczęśliwa i wesoła, ale pewnego dnia obudziła się w złym humorze. Nie znosiła tak się czuć .Powlokła się do kuchni.
- Dlaczego nie ma jeszcze śniadania? - spytała mamę z pretensją w głosie.
- O mój Boże! Wyglądasz, jakbyś wstała dzisiaj lewą nogą - zawołała mama.
- Jakiś obrzydliwy motocykl przejechał z rykiem naszą ulicą, za nim zdążyłam się na dobre obudzić. Wcale nie chciałam jeszcze wstawać, ale zupełnie mnie to rozbudziło. - Ania była bardzo zła z tegopowodu. Uważała, że wszystkie motocykle powinno się oddać na złom i wrzucić do wielkiej maszyny żywiącej się karoseriami.
- Proszę, kochanie, twoje płatki są już gotowe -powiedziała mama.
-Nie chcę płatków, chcę chrupki - odburknęła Ania.
-Przykro mi, ale już wlałam mleko. Chrupki możesz zjeść jutro.
-Nie chcę jutro. Chcę dzisiaj. To nie w porządku! - powiedziałaAnia i pomaszerowała w kierunku pokoju, gdzie stał telewizor. - Powinnaś mnie spytać, zanim wlałaś mleko.
W pokoju Ania zajrzała do gazety z programem telewizyjnym i spojrzała na zegar. A niech to! Przegapiła swój ulubiony program. To nie w porządku .
-Nie obejrzałam swojego programu - skarżyła się mamie. - Powinnaś mnie obudzić. To nie w porządku!
- Przepraszam, kochanie - powiedziała mama, głaszcząc ją po ramieniu - nie wiedziałam, że chcesz go oglądać. Spróbuj może ułożyć
nowe puzzle.
Ania rozejrzała się dookoła. Jej nowe puzzle leżały na stoliku w dużym, błyszczącym pudełku, na którym było zdjęcie prześlicznych chomików. Ania bardzo lubiła te małe zwierzątka . Co prawda nigdy nie dotykała prawdziwego chomika, ale oglądała w telewizji film pt. „Przygody chomika Tuptusia i jego przyjaciół" i po prostu wiedziała, że kocha te śmieszne zwierzęta. Wczoraj wieczorem prosiła rodziców, aby kupili jej chomika, ale tata powiedział: „Nie. Wystarczy, że w domu jest pies. A poza tym kto by się nim zajmował? Absolutnie żadnych chomików, dopóki nie będziesz na tyle duża, aby sama się nim opiekować". To niesprawiedliwe, uważała Ania. Przecież ona chciała mieć tylko jednego, malutkiego chomiczka.
- Może jednak najpierw się ubierz. W piżamie może ci być zimno.
Ania poszła do swojego pokoju. Wiedziała już, w co się dzisiaj ubierze - w swoją ulubioną, czerwoną bluzę od dresu. Otworzyła szafkę.
-Nie ma mojej czerwonej bluzy! - zawołała do mamy.
- Jest w pralce. Włóż coś innego.
- Nie chcę czegoś innego. Chcę swoją bluzę od dresu –powiedziała Ania i ciężkim krokiem pomaszerowała z powrotem do pokoju, gdzie stał telewizor. Chciało jej się płakać.
- Masz dziś zły dzień, prawda ? - zapytała mama. Ania pokiwała głową.
- I czujesz się po prostu strasznie ? - pytała mama dalej.
- Tak. Czuję się okropnie -poskarżyła się Ania. - Fatalny dzień.
- Chcesz, żebym ci pokazała, jak poczuć się lepiej? Dzięki temu może przynajmniej reszta dnia będzie bardziej przyjemna i czas nie zostanie zmarnowany .
- Pewnie, że chcę. Ale jak to zrobić?
- Usiądź, a ja opowiem ci pewną historię. Kiedy będziesz jej słuchać, powinnaś poczuć się lepiej.
- Dobrze - zgodziła się Ania. Brzmiało to zachęcająco. Ania usiadła wygodnie, a mama zaczęła mówić.
„Była sobie raz dziewczynka, która miała na imię Ola. Na ogół była szczęśliwą, radosną dziewczynką, ale dzisiaj miała okropny dzień. Nic jej się nie udawało. Nie smakowało jej śniadanie, nie udały się rysunki i gdzieś się zapodziała jej ulubiona książka .
· Straszny dzień, czuję się okropnie - powiedziała do swojej mamy.
· Mam ci powiedzieć, jak poczuć się lepiej? - zaproponowała mama.
· Oczywiście - zawołała Ola, ponieważ nie lubiła czuć się tak jak dzisiaj. - Jak to zrobić ?
· Usiądź sobie wygodnie, a ja pokażę ci specjalny sposób oddychania, który pomoże ci poczuć się lepiej. Będziemy tu siedzieć i bardzo spokojnie, głęboko oddychać. Nie są to zwyczajne oddechy, ponieważ jest to specjalny, cudowny sposób oddychania. Za chwilę powiem ci, dlaczego" .
Mama Ani przerwała na chwilę i zwróciła się do córki :
-Jeśli chcesz, ty też możesz oddychać razem ze mną, z Olą i jej mamą. W ten sposób weźmiesz udział w specjalnym, magicznym oddychaniu.
-Wspaniale - powiedziała Ania. Zrobiłaby tak, nawet gdyby mama jej tego nie zaproponowała.
Mama Ani kontynuowała opowiadanie.
„Wtedy mama Oli powiedziała:
· Będziemy teraz siedzieć i spokojnie oddychać przez kilka minut. Nabieramy powietrza i czujemy, jak wypełnia nasze ciało, a następnie wydychamy je.
· Czuję to - powiedziała Ola".
- Ja też to czuję - przyznała Ania. Podobało się jej oddychanie i słuchanie historii. Czekała na wyjaśnienie, co tajemniczego i magicznego jest w tym oddychaniu. Lubiła wszystko, co tajemnicze i magiczne.
„- Teraz szczególna, magiczna część oddychania - ciągnęła mama Oli. - Zamknij oczy i wyobraź sobie bardzo dokładnie, że obserwujesz, jak przez twoje ciało przechodzi świeże powietrze. Kiedy wdychamy powietrze, jest ono czyste i połyskujące, jak światło czy szkło. Gdy wędruje po naszym ciele, zmienia kolor, tak że w końcu staje się zupełnie szare i mętne .
· Widzę to! - wykrzyknęła Ola. Miała zamknięte oczy, oddychała bardzo powoli i spokojnie, z łatwością wyobrażała sobie, jak powietrze jest wdychane i wydychane z organizmu.
· Jaki ma kolor? - dopytywała się mama.
· Kiedy je wdycham, jest piękne, połyskująco białe, jak perła. Kiedy je wydycham, jest prawie brązowe".
-Ja też widzę mój oddech - wtrąciła Ania. Miała zamknięte oczy i spokojnie oddychała.
- Powietrze jest białe, kiedy robię wdech. Kiedyje wydycham, ma ciemny kolor.
„- Dlaczego powietrze zmieniło kolor? - zapytała Ola.
· Zmienia kolor, ponieważ podczas wędrówki przez cale cialo zbiera wszystkie źle uczucia i wszystkie niemile rzeczy, które ci się dzisiaj przydarzyły. Zabiera j e i oczyszcza twoje cialo.
· Tak samo jak gąbka, gdy ścierasz okruchy ze stolu ? – chciała wiedzieć Ola.
· Tak. I tak samo jak z gąbką, im dokładniej wycieramy, tym mniej brudu zostaje. Jeśli, na przykład, przyjrzysz się teraz swojemu oddechowi, zobaczysz, że nie jest już taki brązowy jak przedtem.
· Rzeczywiście -przyznała Ola".
- I ja też to widzę! - zawołała Ania. - To wspaniałe.
„- Jeśli będziesz dłużej obserwować swój oddech - mówiła dalej mama Oli - zobaczysz, że stanie się coraz jaśniejszy i czystszy. Dzieje się tak dlatego, że coraz mniej nieprzyjemnych rzeczy pozostaje w tobie. Wszystkie złe uczucia i niemile sytuacje, które ci się dzisiaj przydarzyły, zostają usunięte przez magiczne oddychanie.
- Wspaniale, mój oddech jest już prawie zupełnie czysty – cieszyła się Ola".
- I mój też - dodała Ania. - Mój stał się czysty trochę wcześniej niż u Oli. Jest już cały biały. Niesamowite. Czuję się wspaniale. Bardzo mi się to podoba.
- Cieszę się -powiedziała mama Ani i kontynuowała opowieść.
„Mama Oli poprosiła córeczkę:
- Powiedz mi, kiedy twój oddech będzie już zupełnie czysty, bo wtedy zrobimy jeszcze coś, co na pewno bardzo ci się spodoba.
— Jest już czysty.
· Wspaniale. Teraz możemy wyruszyć na specjalną magiczną wyprawę do twojej wyobraźni.
· Co to będzie za wyprawa? - Ola nie mogła się już doczekać. Uwielbiała magiczne wycieczki.
· Będzie to podróż twoim własnym, latającym dywanem.
· Rety! - zawołała Ola".
- Ojej! - ucieszyła się Ania. Zawsze chciała wyruszyć w podróż latającym dywanem, ale nie wiedziała, że można to zrobić w wyobraźni.
„- W wyobraźni możesz zrobić wszystko -powiedziała mama Oli. -Możesz zrobić, co chcesz, ponieważ to jest twoja wyobraźnia i twoja głowa. Wszystko może się tam zdarzyć. Tak więc od tej chwili dzieją się tylko miłe i przyjemne rzeczy. - Wspaniale - powiedziała Ola".
- Świetnie - dodała Ania, czekając na to, co będzie dalej.
„- Najpierw musisz wybrać kolor swojego magicznego dywanu -ciągnęła mama Oli. - Ma być różowy, czerwony, żółty czy niebieski"? Zielony czy purpurowy, biały czy czarny? Ma być jednokolorowy czy różnokolorowy ? Ola zastanawiała się przez chwilę".
Ania również nie mogła się zdecydować. To było niesamowite, jak łatwo wyobrazić sobie to wszystko, kiedy zamknie się oczy. W wyobraźni pojawiały się prześliczne kolory. Który z nich wybrać? [...]
„- Mój będzie purpurowo-biały - zdecydowała Ola i wyobraziła sobie piękny purpurowo-bialy dywan. - Purpurę noszą książęta i księżniczki i dlatego ją lubię".
- Mój dywan będzie biało-purpurowy - powiedziała Ania i oczami wyobraźni zobaczyła piękny biało-purpurowy dywan. - Biały to kolor jednorożców, dlatego mi się podoba.
„- Jaki wzór ma twój dywan? - zapytała Olę mama. - Jest w ciapki czy w figury geometryczne? Może ma jakieś inne wzory? A może jest gładki? [...]
Ola przyjrzała się uważnie swojemu dywanowi. Był w białe księżyce na purpurowy m tle.
- Na moim dywanie są piękne księżyce".
Ania również spojrzała z uwagą na swój dywan. Był prześliczny. Miał piękny wzór: purpurowe gwiazdki na białym tle.
„- Bardzo mi się podoba mój dywan. Ma purpurowe gwiazdki.
· Na pewno wygląda wspaniale -powiedziała mama Oli".
· Na pewno wygląda pięknie - dodała mama Ani i opowiadała dalej.
„...
agacia_