KRÓLOWA POLSKI – misterium
Osoby: Narrator, 4 uczniów, 4 uczennice, chór
Na niebieskim tle obraz Matki Bożej Królowej Polski, nad nim hasło: Królowo Polski – módl się za nami,
pod obrazem biało-czerwone kwiaty, zapalona świeca
Pieśń maryjna
Narrator – Choć dziś są odległe królewskie tytuły, choć cenne korony zamknięte w szkatuły,
Królestwo Maryi trwać będzie na ziemi, i nic go nie może przekształcić i zmienić.
Uczennica 1 – Cóż więc oznacza ta godność Maryi,
Co płaszczem królewskim Jej postać okrywa?
Czy to przeżytek czasów bardzo dawnych,
Gdy naród miał króla, rycerstwo podwładnych?
Narrator – Nie! Królowanie Jej, nadane z góry, jest całkiem inne – duchowej natury.
Niesie pociechy, pomoc, zmiłowanie, ulgę cierpiącym, otuchę stroskanym.
Uzdrawia dusze zamarłe w udręce, Miłością Bożą rozpłomienia serca.
Uczennica 2 – A któż to nadał tę godność Maryi,
Co z gwiazd Jej koronę nad głową uwiła,
I rąbek miesiąca rzuciła pod nogi,
I umieściła po prawicy Bożej?
Czy barwy tęczy ten obraz wysnuły,
Czy pieśń poety, czy też harfy struny?
Narrator – Nie! Przez Opatrzność została wybraną, by stopą swą zetrzeć królestwo szatana,
I nowe królestwo założyć na ziemi, na ludzkość łask Bożych rozsyłać promienie.
Wszak król Salomon matkę swą Betsabe po prawej stronie swego tronu sadzał.
Czyż Król Nowego Zakonu nie może przyjąć swej Matki na Niebieskim dworze?
Uczeń 1 – Dlatego Apostoł w przedziwnym widzeniu
Ogląda Maryję w królewskim odzieniu.
Dlatego Kościół, już od niepamiętnych czasów,
W Niej skupił wszystkie cnoty świętych,
Uznał za nieba i ziemi Władczynię,
Ponad aniołów wywyższył Jej imię.
Narrator – A za Kościołem, przed swoją Królową lud katolicki kornie schylił głowę,
Jej królowaniu poddał się na wieki, mając w Niej pomoc, wsparcie i opiekę.
Narrator – Nie chciała Maryja królować w Niebiosach, daleka, wyniosła i chłodna jak posąg.
Nie chciała w szalonym, srebrzystym rydwanie błąkać się w przestworzach,
Jak zwycięska Diana.
Nie chciała na tronie utkanym z obłoków, przez tęczę dobroci łagodzić wyroków.
Pragnęła jak kiedyś zamieszkać na ziemi, wśród nocy grudniowej i śnieżnej zawiei.
Pragnęła jak kiedyś, by znowu w Jej duszy miecz siedmiu boleści odnowił katusze.
Jak kiedyś, jak niegdyś cierpieć wraz z Synem, i patrzeć, jak na krzyżu ginął.
Przeżywać z Nim mękę i chwile konania,
Przeżywać z Nim radość, chwałę Zmartwychwstania!
Uczeń 2 – Czy takie królestwo Bóg w świecie zachował,
By mogła w nim wiecznie Maryja królować?
Uczennica 3 – Czy takie królestwo jest na naszej ziemi,
Gdzie łzy i radość na przemian się mienią?
Narrator – Owe królestwo – to jest Polska, kraj cały, przez Świata Królową siedzibą obrany!
To Polska – jak Chrystus – w cierpieniu i chwale.
To Polska – jak Chrystus – przez śmierć zmartwychwstała!
Stolicą Królowej – miasto Częstochowa!
Tronem Królowej – Jasnogórski klasztor!
W nim, jak relikwie najdroższe przechował naród Jej obraz – strzeżony jak bastion.
(chwila ciszy)
Uczennica 4 – „Synu, nazwaj mnie Królową Polski!”
Uczeń 3 – Oto, co czyni Jej pragnieniom zadość.
Uczennica 1 – „Synu, nazwaj mnie Królową Polski!”
Uczeń 4 – Tytuł, co sprawia Jej największą radość.
Narrator – Krolowa Polski!
Uczeń 1 – Jak złota strzała Twoje wezwanie niebo przebija.
Narrator – Królowa Polski!
Uczeń 2 – Z zaraniem dziejów byłaś Nią zawsze, piękna Maryjo!
Uczeń 3 – Obrałaś sobie szczyt Jasnej Góry za tron swej chwały!
Uczeń 4 – Dziś i na wieki wielbić Cię będzie nasz naród cały!
Uczennica 1 – Nie berło władne włożone w Twą rękę
Przez nas, Maryjo, dodaje Ci wdzięku...
Uczennica 2 – Nie srebrna sukienka, nie złota korona,
Lecz Twoje oblicze podwójnie zranione...
Uczennica 3 – Bo w Twym obliczu ciemnym i zbolałym,
Bóle i rany Ojczyzny są całej...
Uczennica 4 – Nie wota cenne, nie różne pamiątki wokół obrazu,
Nie klejnotów świątki, radość Ci niosą...
Uczennica 1 – Lecz serca prawe, głęboka wiara,
Dziękczynnych modłów czysta ofiara, jak ranna rosa...
Narrator – Ta nazwa tak droga jest mocnym dowodem Jej stałej opieki nad naszym narodem.
Ufał Jej naród i w chwilach przemocy do Niej się zwracał, Jej wzywał pomocy.
Uczeń 1 – Okaż mi się Matką!
Narrator – Okrzyk Łokietkowy brzmiał poprzez wieki, jak dzwon alarmowy.
A rozkaz Królowej z wyżyn niebosiężnych, szedł mu na odzew.
Uczennica 2 – Ufaj, a zwyciężysz!
Narrator – Ufał król Jagiełło, kiedy staczał walkę, bitwę z Krzyżakami pod sławnym Grunwaldem.
Z pieśnią na ustach „Bogurodzica” odniósł zwycięstwo pod miastem Zborowem.
Ufał król Sobieski, gdy spieszył się z odsieczą pod Wiedeń, pod jawną Maryi opieką.
I legło zuchwałe, drapieżne pogaństwo, a Polska się stała „przedmurzem chrześcijaństwa”
Ufali królowie, hetmani, rycerze, ufał Jej lud prosty, niezachwiany w wierze.
A Jasnogórska, miłościwa Pani, „Pomoc Nieustająca” wspierała poddanych.
Narrator – Chwała Maryi!
Uczeń 2 – Drgające proporce, jak skrzydła motyli
I dumne chorągwie ze znakiem Maryi, od klęsk chroniły...
Uczennica 3 – Szkaplerz i ryngraf z „Obliczem Przemiłym”,
Co ręce matczyne na piersiach złożyły, tarczą im były...
Uczennica 4 – Obrazek pod zbroją, medalik na szyi,
Tajemny podarek kochanej dziewczyny, trwogi ich pozbyły...
Narrator – Chwała Maryi, Jasnogórskiej Pani! Wspomożycielce polskiego oręża!
Chwała Maryi, Jasnogórskiej Pani!
Uczeń 3 – Jak zwyciężałaś – zwyciężaj!
Pieśń „Bogurodzica”
Narrator – Jednak ze wszystkich zwycięstw Matki Bożej,
Najbardziej chwalebnym w historii narodu,
Promiennym jak słońce, co wyszło zza chmury,
Będzie po wieki – triumf Jasnej Góry!
Były to czasy klęsk, zdrady, zwątpienia, upadku wiary, ducha osłabienia.
Gdy kraj nękany przez najazdy wrogów, czekał bezwolny,
Aby mu kto pomógł dźwignąć się z upadku.
I wszystkim się zdało, że w gruzach ma legnąć chlubna przeszłość cała.
Już Szwed z północy wyciąga plugawą swą rękę po zdobycz!
Już padła Warszawa! Padł Kraków i Poznań! Cała Wielkopolska!
Mazury, Prusy, cała niemal Polska!
Uczeń 4 – Czy ducha narodu nic podnieść nie mogło?
Czy ucisk i zdrada i przemoc go zmogły?
Uczennica 1 – Czy legła Ojczyzna?
Czy król na wygnaniu, z resztkami rycerstwa tęsknie patrzył za nią?
Narrator – Nie padła Ojczyzna, nie zanikł duch wiary, Głęboko ukryty na dnie serc zuchwałych!
Uczeń 1 – Na wzgórzu, co naród nazwał go „Jasnym”,
Pośród fal potopu, jak arka, stał klasztor, a w nim – „Nadzieja”!
Narrator – Wielka Piastów Pani! Patronka Jagiełłów! Hetmanka Hetmanów! Tarcza narodu!
Pomoc nieustająca! Twierdza naszej wiary! Jasnogórska Pani!
Pieśń „Do Ciebie, Matko, Szafarko łask”
Chłopcy – Jasnogórska Pani!
Uczennica 2 – Na nic się zdały kule ogniste i sznury płynące ze świstem.
Klasztoru strzegła od ognia i głodu.
Chłopcy – Tarcza Narodu!
Uczennica 3 – Nie zmogły klasztoru potężne haubice, ciężkie kartauny, straszne hakownice.
Odniosła zwycięstwo bez zbroi i wojska.
Chłopcy – Królowa Polski!
Uczennica 4 – Na nic się zdały podkopy, reduty, groźby, podstępy i słowa zatrute.
Przemogła wroga haniebne zamiary.
Chłopcy – Twierdza naszej wiary!
Uczeń 2 – I okazała się Panna Najświętsza, że od burzących kolubryn mocniejsza.
Chłopcy – Twierdza naszej wiary! Pomoc nieustanna!
Tarcza narodu! Jasnogórska Panna!
Pieśń na zakończenie „Z dawna Polski Tyś Królową”
4
mruczek241