Kosmiczna podróż dinozaura
Andrzej Niedźwiedź, Natalia Usenko
Dinozaur zawsze lubił siedzieć na parapecie i patrzeć na Księżyc, ale ostatnio robił to coraz częściej. Zupełnie przestał spać i całe noce spędzał na oknie, z nosem przyklejonym do szyby.
- Jak myślisz, Kubusiu – spytał pewnego wieczoru – czy na Księżycu ktoś mieszka?
Kuba naprowadził na Księżyc swój nowy teleskop i przez chwilę wpatrywał się w niebo.
- Nic nie widzę – powiedział.
- Sądzę, że nikogo tam nie ma.
- A ja ciągle czuje, że ktoś mnie woła – wyznał dinozaur. – Jakiś księżycowy głos. Nie umiem tego wytłumaczyć.
- Czy coś się stało? Nie jesteś z nami szczęśliwy?
- Oczywiście, że jestem! – zawołał dinozaur – Tylko że... ja jestem inny. Nie pluszowy. Nawet ty, Kubusiu, jesteś trochę kudłaty, mam na myśli głowę! A ja jestem zupełnie łysy. Na całej Ziemi nie ma nikogo z mojego gatunku...
Po tej rozmowie Kuba nie mógł zasnąć do rana, a kiedy za oknami zrobiło się jasno, pobiegł do kuchni i rozpoczął przygotowania. Pożyczył od mamy wielką puszkę, wyszorował ją do połysku i skonstruowała dziób z odpornego na meteoryty kartonu. Rakietowy silnik wykonał i przymocował tata, który najlepiej znał się na takich rzeczach. Dodali jeszcze kilka drobiazgów i pojazd kosmiczny dla dinozaura był gotów. Start wyznaczono na 9.30.
- Uważaj na porzucone satelity! – ostrzegał przyjaciela Kuba – Są niebezpieczne jak dziury na drodze. I pamiętaj, że bardzo cię kochamy. Będziemy na ciebie czekać!
Pluszaki otoczyły pojazd kosmiczny i zaczęły odliczać:
- WUJEK FRANEK, CIOTKA LAURA ZOBACZYLI DINOZAURA. JAK PODNIEŚLI KRZYK, TO DINOZAUR ZNIKŁ! RAZ – DWA – TRZY – CZTERY – PIĘĆ! PĘDŹ, RAKIETO, PĘDŹ!!!
Błysnęło, rozległ się ogłuszający huk i wszyscy zamknęli oczy, a kiedy je otworzyli – rakiety już nie było. Tylko w niebie za oknem świecił mały punkcik, błyszczący jak srebrna puszka na mąkę.
Minęło kilka tygodni. Lekkomyślne pluszaki zdążyły zapomnieć o swoim przyjacielu, ale Kuba co noc kierował teleskop w stronę Księżyca. Wreszcie, w niedzielę nad ranem, do pokoju przez lufcik wleciała rakieta. Dziób miała mocno poobijany przez meteoryty, a blachę okopconą i brudną.
- Proszę się nie zbliżać! – krzyknął Kuba do zaciekawionych pluszaków.
Podszedł ostrożnie do rakiety i uchylił pokrywę.
- Ale numer! – wyszeptał – Tutaj jest ktoś obcy...
Rzeczywiście obok dinozaura siedział jakiś dość dziwaczny stworek: puchaty, malinowy i z trąbą.
- DZEN DOBLY! – zapiszczał nieznajomy.
- To mój przyjaciel – wytłumaczył dinozaur. – To on mnie wołał. Jest z kosmosu. Nazywa się Ufik.
- Zaraz, zaraz – przerwał mu Kuba. – Przecież on jest pluszowy, a ty szukałeś kogoś łysego jak ty.
Dinozaur zaczerwienił się po czubek uszu,
- Masz rację – westchnął. – Ale wiesz, Ufik też jest ostatni ze swojego gatunku! Do tego jest bardzo miły, a to tak, jakby był zupełnie łysy...
W tym momencie do pokoju weszła mama. Na widok blaszanej puszki oczy zaokrągliły jej się jak spodki.
- Oj... przepraszam – wyszeptał Kuba. – Nie wiedziałem, że ona się tak ubrudzi w kosmosie.
- Nie szkodzi! Grunt, że przydała się do czegoś naprawdę ważnego! – powiedziała uroczyście mama.
Pogłaskała Ufika po trąbie i podśpiewując pod nosem, poszła smażyć naleśniki.
doroti