Cartland Barbara - Przygoda berlińska.pdf - Cartland Barbara - emklara

Barbara Cartland

Berlińska przygoda

Bewildered in Berlin

Od Autorki

Uraza, jaką żywił książę Walii, późniejszy król Edward

VII, do cesarza Niemiec, została przedstawiona w tej powieści

zgodnie z prawdą. Wszystko zaczęło się w momencie, gdy

cesarz został - jak to nazywał książę - „mistrzem Cowes". To

książę zawsze dotąd był gwiazdą corocznych regat i pełnił

funkcję dowódcy Królewskiej Eskadry Morskiej i

Królewskiego Klubu Jachtowego, jak również prezesa

Stowarzyszenia Regat Jachtowych. Był bardzo dumny z tego,

że na pokładzie swego własnego jachtu „Britannia", który

nazywał „najwspanialszym jachtem na świecie", wygrał tak

wiele mistrzostw.

W 1893 roku cesarz popsuł to wszystko, pojawiając się w

Cowes na nowiutkim jachcie, zwanym „Meteor I", którym

pokonał księcia w mistrzostwach o Puchar Królowej. W roku

1895 naraził się Komitetowi Regat, ostentacyjnie wycofując

„Meteora I" z wyścigu i tłumacząc, że czynione mu trudności

nie są fair. Zanim jednak tego roku opuścił Cowes, co

wyjaśniłam w poniższej książce, skontaktował się z

George'em Lennoxem Watsonem, projektantem 300 - tonowej

„Britannii" i zamówił u niego jacht, który byłby jeszcze

szybszy i lepszy od „Meteora I".

Książę Walii nie mógł tego znieść i sprzedał „Britannię", z

której był tak dumny; i chociaż odkupił ją, gdy został królem i

bywał co roku w Cowes, nigdy więcej nie wziął udziału w

regatach.

W 1899 roku cesarz wygrał Puchar Królowej na swym

niezwyciężonym „Meteorze II".

Rozdział 1

ROK 1896

Lord Braydon wsiadł do pociągu, który miał go zabrać z

Ostendy do Berlina. Na jego twarzy malowało się

niezadowolenie i ci, którzy go znali, mogli się zorientować, że

był w bardzo złym humorze. Rzeczywiście, od rana nie czuł

się zbyt dobrze. Musiał przepłynąć Kanał i wyruszyć do

Niemiec, aby tam spełnić coś, co nazywał „misją głupca". Nie

lubił Niemców, chociaż znał kilku, z którymi dało się

wytrzymać, a co więcej, nie lubił spełniać poleceń księcia

Walii, kiedy wiedział, że z góry skazane są one na

niepowodzenie.

Trzy dni temu towarzyszył księciu w Królewskiej Operze

w Covent Garden. Ze sposobu, w jaki Jego Wysokość na

niego patrzył, wywnioskował, że zdarzy się coś niemiłego

jeszcze tego wieczoru. Jak zwykle, zanim książę przybył do

Opery, pojawił się szef kuchni i sześciu lokajów niosących

kosze pełne złotych talerzy, srebrnych sztućców i jedzenia,

ponieważ w czasie godzinnej przerwy serwowany był posiłek

składający się z dziesięciu albo i dwunastu dań. Dla lorda

Braydona, jak i dla wielu jego przyjaciół na dworze, było to

śmieszne, chociaż z drugiej strony, wspaniałe jedzenie i

wyborne wino przerywało na chwilę monotonię często

przydługiej opery.

Po przedstawieniu, kiedy lord wraz z księciem wrócili do

pałacu Marlborough, lord Braydon uczuł, że książę szuka

sposobności do rozmowy z nim. Było to jednak niemożliwe ze

względu na obecność księżniczki Aleksandry. Lord Braydon

miał nadzieję, iż uda mu się wymknąć, kiedy księżniczka się

odwróci, ale książę okazał się, niestety, szybszy.

- Chcę z panem porozmawiać, Braydon - powiedział i,

mimo że miało to być sotto voce, reszta towarzystwa usłyszała

go, zaczęła żegnać się i wychodzić.

Lord Braydon czekał tymczasem z tyłu nieco

zaniepokojony. Był to wysoki i wyjątkowo przystojny

mężczyzna, cieszący się niezwykłym powodzeniem wśród

pięknych kobiet, które jednak przyciągały jego uwagę tylko na

krótko, to znaczy do momentu, gdy już się taką panią znudził.

Głównym problemem lorda we wszystkich affaires de coeur

pozostawało niezmiennie to samo - szybko czuł się znudzony

ich, jak to nazywał, „oczywistą monotonią". Tęsknił za

przeżyciem niezwykłym, oryginalnym, innym. Jednocześnie

zdawał sobie sprawę, że żąda od życia zbyt wiele, gdyż los już

i tak okazał się dla niego łaskawy. Posiadał stary tytuł

szlachecki i był niezwykle bogaty. Dom jego przodków w

Oxfordshire należał do najpiękniejszych i najbardziej

efektownych w Anglii, stajni mu zazdroszczono nie tylko w

jego własnym kraju, ale i we Francji, a jego konie wyścigowe

dawały wystarczający powód do regularnego odwiedzania

najweselszej stolicy w Europie.

I był jeszcze jeden powód jego złości. W porcie czekał

bowiem pociąg na tych, którzy przepłynęli Kanał z Dover i

Folkestone, aby udać się do Paryża. Lord Braydon, który

płynął swym własnym jachtem, przybył do portu

równocześnie z parowcem i widok pasażerów jadących do

Francji sprawił, że wizja podróży do Berlina stała się dla niego

jeszcze bardziej irytująca.

Służący lorda, Watkins, który zawsze z nim podróżował,

dopilnował, aby wszystkie rzeczy, niepotrzebne lordowi

podczas podróży, zostały umieszczone w sąsiednim

przedziale, gdzie zresztą - zgodnie z życzeniem swego pana -

on sam miał się znajdować. Było to dla lorda bardzo wygodne,

gdyż, po pierwsze, miał swego służącego pod ręką, a po

drugie, nie musiał obawiać się innych pasażerów, którzy

często budzili go w nocy trzaskając drzwiami czy głośno

rozmawiając. Przyjaciele lorda uważali ten układ za

ekstrawagancję, ale on na to zwykle odpowiadał:

- Najważniejszą rzeczą, na którą powinno się wydawać

pieniądze, jest wygoda - a oni nie mogli zaprzeczyć, gdyż

stanowiło to również ich maksymę życiową.

Kiedy Watkins wręczył napiwek bagażowemu,

powiedział, zresztą całkiem niepotrzebnie:

- Gdyby Wasza Lordowska Mość mnie potrzebował,

jestem obok.

Lord Braydon nawet nie silił się na odpowiedź, usiadł na

jeszcze złożonym łóżku i zaczął się zastanawiać, kiedy uda

mu się wyrwać z Berlina i kiedy będzie musiał poinformować

księcia Walii, czego był najzupełniej pewien, że jego zadanie

nie zostało wykonane pomyślnie. Już teraz bowiem wiedział,

że misja zakończy się fiaskiem. Przecież tylko książę Walii

mógł wymyślić coś równie absurdalnego, jak próbę zdobycia

informacji na temat nowego niemieckiego programu

dotyczącego uzbrojenia marynarki wojennej! Stosunki księcia

z Niemcami nigdy nie były najlepsze. Zaczęło się od jego

sympatii do Francji podczas wojny francusko - pruskiej.

Następnie książę wraz z siostrą poparli związek księcia

Aleksandra z Battenburga z księżniczką Wiktorią, córką

księcia Prus, następcy tronu pruskiego. Potem książę Walii

odkrył, że jego bratanek, książę Wilhelm jest nieznośnym

młodym człowiekiem, który obraża królową Wiktorię, w

rezultacie czego odwołano wizytę księcia Wilhelma w Anglii i

pozostał on w Niemczech. Wilhelm mawiał często o swoim

wuju „nadęty paw", a babkę nazywał „starą wiedźmą". Odtąd

książę Walii po prostu go ignorował. W 1888 roku, w wieku

dwudziestu dziewięciu lat, Wilhelm został cesarzem. Książę

Walii nie ukrywał niechęci do nowego władcy i wypowiadając

się o bratanku rzadko trzymał język za zębami. Nazywał go

„Wilhelmem Wielkim" i był wściekły widząc, że ten nie

Cartland Barbara - Przygoda berlińska.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: