Heaven_Constance_-_Ród_Kuraginów.pdf

Heaven Constance

Ród Kuraginów

Młoda angielska dziewczyna, Amaryllis Weston przybywa w

1819 roku do Arachina - podpetersburskiej posiadłości hrabiego

Kuragina, przyjmując posadę guwernantki jego pięcioletniego syna.

Z początku jako obserwator śledzi rodowe tajemnice - jest

świadkiem konfliktu między braćmi hrabiego i roli, jaką odgrywa w

nim piękna żona gospodarza - Natalia.

Wkrótce jednak jej życie nieuchronnie splecie się z losami

pozostałych bohaterów, a serce Amaryllis Weston ogarnie gorąca

miłość.

Po raz pierwszy ujrzałam go z okna gospody w Helsingfors.

Zaintrygowała mnie jego twarz, nadzwyczaj energiczna i pełna wigoru;

nie widziałam takiej nigdy dotąd. Nie wydał mi się zbyt przystojny,

przynajmniej w tej chwili. Był na to zbyt zirytowany. Stał na dziedzińcu z

obnażoną głową, w ręku trzymał szpicrutę i chociaż miał na sobie cywilne

ubranie, a z ramion zwisał długi czarny płaszcz, coś w jego postaci,

barczystej, wysokiej i dziarskiej, podpowiadało mi, że jest żołnierzem.

Mówił coś szybko i niecierpliwie do człowieka w ciemnozielonym

płaszczu, a potem nieoczekiwanie odwrócił się i spojrzał wprost na mnie.

Miał wzrok tak przenikliwy i badawczy, że odruchowo cofnęłam się od

okna. Poczułam, że na twarz wystąpiły mi rumieńce. Wszystko to trwało

zaledwie chwilę, zdążyłam jednak zauważyć wyniosły ruch głowy, orli

nos oraz ciemne włosy zaczesane do tyłu i odsłaniające wysokie czoło.

Potem mężczyzna odepchnął parobka na bok i zniknął z pola widzenia, ja

zaś odniosłam wrażenie, jakby zostawił za sobą na dziedzińcu atmosferę

gwałtu i przemocy.

Poczułam się nieswojo, ale niemal natychmiast wzięłam się w garść.

Jakiż to mogło mieć związek z moją osobą? Czysty absurd! Ten człowiek

zapewne nawet nie dostrzegł mnie przez grube, zielonkawe szyby okna.

Wróciłam do mojej filiżanki z kawą. Przydała się, nawet

bardzo, gdyż mimo długiego polana płonącego na piecu dokuczał mi

przenikliwy ziąb i nawet palto podbite futrem nie pomogło wiele;

trzęsłam się jak galareta.

Przesunęłam stołek bliżej pieca i rozpostarłam dłonie nad ogniem,

delektując się jego ciepłem. Po tych długich dniach podróży, po tym

wszystkim, co się wydarzyło, nadal jeszcze wydawało mi się

nieprawdopodobne, że oto jestem już tu, w Finlandii. Czy to możliwe, że

upłynęły zaledwie dwa tygodnie, od czasu gdy siedziałam w biurze pani

Basset, a ta przeszywała mnie ostrym spojrzeniem swoich małych oczu?

- W dzisiejszych czasach nie tak łatwo o dobre posady dla zubożałych

młodych dam, panno Weston - powiedziała lodowatym tonem. - Ostatnio

nie jest już takie jak dawniej. Po tej nieszczęsnej wojnie ludzie

pochodzenia szlacheckiego znaleźli się w naprawdę trudnej sytuacji.

Wdowy i sieroty po naszych dzielnych rodakach poległych pod Waterloo

zachodzą do mnie bezustannie, szukają podobnie jak pani źródła

utrzymania.

Cios był celny. Pani Basset wiedziała doskonale, że mój ojciec nie zginął

śmiercią bohatera, wprost przeciwnie. Wciągnęłam powietrze głęboko do

płuc i zebrałam resztki odwagi.

- Ale ja mam wyjątkowe kwalifikacje, pani Basset. Ukończyłam z

wyróżnieniem Akademię dla Młodych Dam prowadzoną przez panią

Sennet. Zdobyłam doświadczenie i potrafię mówić płynnie po francusku.

- Z tego właśnie powodu radziłabym zastanowić się poważnie nad tą

ofertą. To doskonała okazja. Jest pani młoda, inne kraje powinny ściągać

pani uwagę, budzić żądzę przygód. Cóż znaczy w tej sytuacji niedaleka

podróż?

No właśnie! Uśmiech na twarzy pani Basset, który miał niewątpliwie

zachęcić do przyjęcia propozycji, przypominał minę kata prowadzącego

swą ofiarę na szafot. Czułam,

że mam duszę na ramieniu, wiedziałam jednak, że muszę coś zrobić, aby

poprawić sytuację rodziny, muszę coś zrobić za wszelką cenę. Pamięć

podsunęła mi obraz matki, która dwoiła się i troiła, aby zadbać o mnie, o

moich młodszych braci i siostrzyczki.

- Doskonale. Jaki to adres?

- Cieszę się bardzo, moje dziecko. Wiedziałam, że jeszcze zmieni pani

zdanie i przekona się do mojej propozycji. - Madame Basset poprawiła

okulary. - Musi pani spotkać się z panem Ponsonby z firmy prawniczej

Ponsonby i Gillet, w ich kancelarii w Lincolns Inn Fields dokładnie o

godzinie jedenastej piętnaście.

Podała mi wizytówkę, a ja czym prędzej wy szłam z jej obskurnego biura.

Z St. Martin's Lane do Lincolns Inn Fields czekała mnie długa droga, nie

miałam jednak pieniędzy na wynajęcie dorożki. Postanowiłam pójść

pieszo. Zimny marcowy wiatr przenikał do szpiku kości, ale pocieszała

mnie świadomość, że ta wyjątkowo przygnębiająca zima dobiega

wreszcie końca i przynajmniej świeci znowu słońce.

Szłam dziarskim krokiem zatłoczoną ulicą i próbowałam przypomnieć

sobie dokładnie, co powiedziała pani Basset. Pewien rosyjski szlachcic

poszukiwał młodej damy, która mogłaby dotrzymywać towarzystwa jego

żonie oraz udzielać pięcioletniemu synowi lekcji języka angielskiego.

Warunki, jakie oferował, były nadzwyczaj szczodre, ale... no właśnie,

gdyby nie ta Rosja!

Nie mogłam teraz myśleć o niczym innym, jak tylko o ponurych

niesamowitych opowieściach, które docierały co jakiś czas wraz z innymi

wiadomościami; opowieściach o dzikim kraju zamieszkałym przez wilki,

niedźwiedzie i niechlujnych barbarzyńców, o służbie zmuszanej do

ciężkiej, niewolniczej pracy

i wreszcie o tamtejszym sposobie życia, przed którym musiałaby się

cofnąć z lękiem każda dobrze wychowana młoda dama.

Wprawdzie w 1814 roku, a więc przed pięcioma laty, gdy byłam jeszcze

szesnastoletnią panienką, car Aleksander złożył wizytę w Londynie po

wypędzeniu z Moskwy tego korsykańskiego diabła i wówczas wydał mi

się całkiem przeciętnym człowiekiem. Co więcej: kiedy jechał konno

podczas parady zwycięstwa, połowa dziewcząt z Akademii zakochała się

w nim po uszy. Był taki wysoki i przystojny, miał złocistą czuprynę i

imponujący mundur! Odróżniał się też na szczęście wyraźnie od księcia

regenta*, którego mankamentów figury nie zdołały zatuszować nawet

wymyślne gorsety.

Ale prócz cara byli jeszcze ci Kozacy! O ich wyczynach w Paryżu nie

rozprawiano w wytwornym towarzystwie, mimo iż nie było nikogo, kto

by nie umierał wprost z chęci wysłuchania tych emocjonalnych opowie-

ści. Jeśli chodzi o mnie, miałam niewiele okazji, aby zobaczyć ich na

własne oczy, wydało mi się jednak, że mogą dostarczyć ożywczej

odmiany, jakże potrzebnej po obcowaniu z naszymi nudnymi angielskimi

dżentelmenami. Weźmy dla przykładu Johna Forstera r ,Jctóry w nie-

dzielne poranki nie odrywał ode mnie wzroku w kościele, potem zaś robił

wszystko, aby odprowadzić mnie do domu. Byłam z nim na dwóch

okropnych koncertach i na tym się skończyło. Gdybym miała czekać na

jego oświadczyny, znalazłabym się zapewne wpierw w grobie niż na

ślubnym kobiercu. Dziewczyna bez posagu znajduje się w wyjątkowo

niekorzystnej sytuacji.

Pan Ponsonby okazał się małym, zasuszonym człowieczkiem o rzadkich,

siwych włosach i bystrych brązowych oczach. Przeczytał list od pani

Basset, po czym podniósł na mnie wzrok i mrugnął dobrotliwie.

* Chodzi o Jerzego, księcia Walii, późniejszego Jerzego IV, króla

Wielkiej Brytanii i Irlandii w latach 1811-1820, gdy jego ojciec, Jerzy III,

żył jeszcze, był jednak chory umysłowo. - (przyp. tłum.)

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: