Światło minionych dni.pdf

A RTHUR C. C LARKE , S TEPHEN B AXTER

Ś WIATŁO MINIONYCH DNI

(P RZEKŁAD : E LŻBIETA G EPFERT , P IOTR W. C HOLEWA )

SCAN- DAL

Bobowi Shaw

Czy nie jest możliwe - często się zastanawiam - by zdarzenia, które tak intensywnie

przeżywaliśmy, dysponowały egzystencją niezależną od naszych umysłów? A jeśli tak, czy nie

będzie możliwe, z czasem, wynalezienie jakiegoś urządzenia, które potrafi do nich sięgnąć?

Zamiast wspominać tutaj scenę, tam jakiś glos, wcisnę wtyczkę do ściany i będę słuchała

przeszłości...

Virginia Woolf (1882-1941)

PROLOG

Bobby patrzył na Ziemię - piękną i spokojną w klatce srebrzystego światła.

Pasma zieleni i błękitu przeciskały się na nowe pustynie Azji i Środkowego Zachodu

Ameryki Północnej. Sztuczne rafy nad Morzem Karaibskim lśniły jasnym błękitem na tle

ciemniejszego oceanu. Wielkie mgliste maszyny pracowały nad biegunami, by naprawić

atmosferę. Powietrze było czyste jak szkło, gdyż ludzkość czerpała teraz energię z samego

jądra Ziemi.

I Bobby wiedział, że jeśli zechce, samym wysiłkiem woli potrafi spojrzeć w

przeszłość.

Mógł patrzeć, jak rozkwitają miasta na powierzchni cierpliwej planety, jak potem

rozsypują się i znikają niczym rdzawa rosa. Mógł patrzeć, jak gatunki wymierają i deewoluują

niczym liście zwijające się w pączki. Mógł obserwować powolny taniec kontynentów, gdy

Ziemia zasysała w swe żelazne serce pierwotny żar. Teraźniejszość była lśniącym,

rozszerzającym się pęcherzem życia i świadomości, z przeszłością zamkniętą wewnątrz,

uchwyconą i nieruchomą jak owad w bursztynie.

Na tej bogatej, rosnącej Ziemi zanurzona w swej wiedzy doskonała ludzkość przez

długi czas żyła w pokoju: pokoju niewyobrażalnym, gdy on sam przychodził na świat.

I wszystko to wzięło się z ambicji jednego człowieka - chciwego, zepsutego;

człowieka, który nigdy nie rozumiał, dokąd doprowadzą jego marzenia.

To zadziwiające, pomyślał.

Bobby spojrzał w swoją przeszłość - i w swoje serce.

CZĘŚĆ PIERWSZA

AKWARIUM

Wiemy, jak okrutna jest często prawda, i zastanawiamy się,

czy ułuda nie koi nas bardziej.

Henri Poincaré (1854-1912)