Kowboje Oceanu.pdf

Arthur C. Clarke

Kowboje oceanu

Przełożył Lech Jęczmyk

The Deep Range

Data wydania oryginalnego - 1957

Data wydania polskiego - 1978

Mike’owi, który uczył mnie morza

OD AUTORA

Pozwoliłem sobie wysunąć w tej powieści przypuszczenia co do maksymalnych

rozmiarów pewnych zwierząt morskich, które mogą być kwestionowane przez część

biologów. Nie oczekuję jednak takiej krytyki ze strony badaczy podwodnego świata, którzy

nierzadko spotykają ryby kilkakrotnie przekraczające rozmiarami największe egzemplarze

odnotowane w nauce.

Mam również nadzieją, że Uniwersytet Queenslandu wybaczy mi pewną ekstrapolację

jego urządzeń na Wyspie Czapli.

Wszystkie postacie występujące w tej książce, z wyjątkiem wielkiego strzępiela z

rozdziału trzeciego, są fikcyjne.

CZĘŚĆ PIERWSZA - UCZEŃ

Na pastwiska wdarł się drapieżca. Patrol powietrzny Południowego Pacyfiku

wypatrzył martwego wieloryba kołysanego falami i barwiącego morze wokół siebie na

czerwono. W ciągu kilku sekund został wprawiony w ruch skomplikowany system alarmowy;

od San Francisko do Brisbane ludzie dyżurujący przy mapach przesuwali chorągiewki i

mierzyli odległości. Zaś Don Burley, przecierając zaspane oczy, pochylił się nad tablicą

kontrolną swojej patrolowej łodzi podwodnej numer pięć, płynącej na głębokości dwudziestu

sążni.

Don był zadowolony, że alarm ogłoszono właśnie w jego rewirze; po raz pierwszy od

wielu miesięcy zdarzyło się coś naprawdę interesującego. Wpatrywał się w przybory, od

których zależało jego życie, jednocześnie wybiegając myślą daleko przed siebie. Co mogło

się zdarzyć? Krótki komunikat nie zawierał szczegółów; stwierdzał tylko, że znaleziono

świeżego trupa wieloryba, pływającego na powierzchni morza o dziesięć mil za głównym

stadem, które wciąż jeszcze uciekało w panice na północ. Najprawdopodobniej stado

drapieżnych orek zdołało w jakiś sposób przedrzeć się przez bariery otaczające pastwisko.

Jeśli rzeczywiście tak było, Don i pozostali inspektorzy będą mieli pełne ręce roboty.

Konstelacja zielonych światełek na tablicy kontrolnej była widomym symbolem

bezpieczeństwa. Dopóki ich wzór nie ulega zmianie, dopóki żadna z tych szmaragdowych

gwiazdek nie rozbłyśnie na czerwono, Don i jego mała łódeczka są bezpieczni. Powietrze,

paliwo, energia - od tych trzech elementów zależało jego życie. Jeśli zabraknie choć jednego

z nich, głębina pochłonie go wraz z jego stalową trumną, jak pochłonęła dwa lata temu Johna

Tyndalla. Na razie nie było jednak żadnych powodów do obaw, a poza tym Don uspokajał się

myślą, że wypadki, które się przewiduje, nigdy się nie zdarzają.

Pochylił się nad małą tablicą kontrolną i przemówił do mikrofonu. Jego piątka była

jeszcze na tyle blisko statku bazy, że łączność radiowa była możliwa; wkrótce będzie musiał

przejść na ultradźwięki.

- Kurs dwieście dwadzieścia pięć, szybkość pięćdziesiąt węzłów, głębokość

dwadzieścia sążni. Stacja hydroakustyczna nastawiona na obserwację okrężną.

Przypuszczalne dotarcie do wyznaczonej strefy - czterdzieści minut. Do czasu wykrycia celu

będę się zgłaszał co dziesięć minut. Przechodzę na odbiór.

Potwierdzenie z “Rorquala” było ledwie słyszalne i Don wyłączył radio. Należało się

rozejrzeć.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: