Świat po wybuchu 01 - Nowa ziemia.pdf - Bridget Asher (Julianna Baggott) - nightelf87

Asher Bridget (Baggott Julianna)

Nowa ziemia

Świat po wybuchu

Tom 1

PROLOG

Mniej więcej tydzień po Wybuchu - trudno było określić dokładny czas -w górze rozległ się głuchy warkot.

Niebo uginało się pod zwałami czarnych chmur, a powietrze było gęste od popiołów i pyłu, toteż nie

mogliśmy się zorientować, czy to nadleciał samolot lub inny statek powietrzny. Wydaje mi się, że przez

moment widziałem matowy błysk metalowego kadłuba jakiegoś' zniżającego się pojazdu, jednak zaraz

zniknął. Nie mogliśmy też jeszcze dostrzec Kopuły. W oddali na wzgórzu majaczyła jedynie przydymiona

półkułista poświata. Przypominała oświetlony pomponik i zdawała się swobodnie unosić nad ziemią.

Warkot oznaczał jakąś powietrzną misję. Zastanawialiśmy się, czy spadną kolejne bomby. Ale jaki to by

miało sens? Wszystko już zostało zniszczone - starte z powierzchni ziemi lub strawione przez ogień - i

pozostały tylko ciemne kałuże po czarnych deszczach. Niektórzy pili tę wodę i potem umierali.

Boleśnie dokuczały nam blizny, otwarte rany i złamania. Ci, którzy przeżyli, wlekli się, kulejąc i utykając,

niczym procesja śmierci, w nadziei, że znajdą jakieś' miejsce, które nie ucierpiało od bomb. Byliśmy

zrezygnowani i nie dbaliśmy o to, by skryć się przed eiventualnym nalotem. Być może niektórzy z nas

łudzili się, że oto nadchodzi pomoc humanitarna. Możliwe, że ja też tak myślałem.

Kto jeszcze zdołał, wstawał chwiejnie z rumowiska. Ja nie mogłem -straciłem prawą nogę poniżej kolana,

a dłoń miałem całą w pęcherzach od ściskania kawałka rury, na której wspierałem się jak na lasce. Ty,

Pressio, miałaś' zaledwie siedem lat i byłaś drobna jak na swój wiek. Wciąż jeszcze bolał cię obtarty

nadgarstek, a twarz paliła od oparzeń, ale poruszałas' się zwinnie. Wspięłaś się na stertę gruzu, żeby

znaleźć się bliżej źródła tego dźwięku, który przyciągał cię, gdyż był zniewalający i dochodził z nieba.

Wtedy całe niebo wypełniło kłębowisko pojedynczych trzepoczących bezcielesnych skrzydełek.

Skrawki papieru.

Spadały i osiadały wokół ciebie na ziemi niczym olbrzymie śnieżne płatki, jakie dzieci urycinają ze

złożonych kartek i przylepiają do szyb w klasie - tyle że te już poszarzały od zanieczyszczonego powietrza i

niesionych wiatrem popiołów.

Podniosłaś jeden świstek, podobnie jak inni, którzy zdołali, aż wreszcie zebrano wszystkie.

Podałaś mi tę karteczkę, a ja odczytałem nagłos:

Nasi bracia i siostry, wiemy, że tu jesteście. Pewnego dnia wyjdziemy z Kopuły i przyłączymy się do Was

w pokoju. A na razie przyglądamy się Wam życzliwie z oddali.

„Jak Bóg - wyszeptałem. - Czuwają nad nami jak dobrotliwe oko Bożej Opatrzności". Nie tylko ja tak

pomyślałem. Na twarzach wielu ludzi malował się trwożny podziw, choć inni wyglądali na wściekłych.

Jednak wszyscy zastygliśmy bez ruchu, oszołomieni i zszokowani. Zastanawialiśmy się, czy tamci zaproszą

niektórych z nas do wkroczenia przez bramy Kopuły, czy może odmówią nam do niej wstępu.

W rzeczywistości miną lata i oni o nas zapomną.

Jednak wtedy, na początku, te skrawki papieru wydawały się nam drogocenne jak banknoty. Nasza

nadzieja nie przetrwała długo. Zbyt wiele przecierpieliśmy.

Po przeczytaniu złożyłem kartkę i powiedziałem: „Przechowam to dla ciebie, dobrze?".

- f

Nie wiem, czy mnie zrozumiałaś. Nadal milczałaś i wydawałaś się nieobecna, a twoja twarz z szeroko

rozwartymi oczami była pusta jak twarz twojej lalki. Zamiast skinąć głową, pokiwałaś głową lalki, która już

na zawsze stała się częścią ciebie. Kiedy jej oczy mrugnęły, ty również zamrugałaś.

I tak było przez długi czas.

PRESSIA

SZAFKI

PRESSIA LEŻAŁA W SZAFCE. Właśnie tu będzie spała, kiedy za dwa tygodnie skończy szesnaście lat.

Mocno opierała się plecami o pociemniałą sklejkę; w nieruchomym, dusznym powietrzu unosiły się

drobiny popiołu. Aby przeżyć, będzie musiała zachowywać się grzecznie i cicho, a nocami ukrywać się,

gdy OPR patroluje ulice.

Pchnęła łokciem drzwi szafki i ujrzała swojego dziadka siedzącego na krześle przy wyjściu. Wiatraczek w

jego gardle terkotał cicho; kiedy dziadek wdychał powietrze, małe plastikowe łopatki obracały się w

jedną stronę, a w przeciwną - gdy je wydychał. Pressia tak przywykła do tego wiatraczka, że całymi

miesiącami w ogóle go nie zauważała, ale potem przychodziła chwila taka jak teraz, kiedy czuła się

oderwana od swego życia i wszystko ją dziwiło.

Uważasz, że możesz sypiać w środku? - zapytał. - Podoba ci się tam?

Nie cierpiała tej szafki, ale nie chciała go urazić.

Czuję się tu przytulnie, jak grzebień w futerale - odpowiedziała.

Mieszkali w magazynie na zapleczu spalonego zakładu fryzjerskiego. W tym niewielkim pomieszczeniu

były tylko dwa krzesła, stół i dwa sienniki na podłodze - na jednym sypiał teraz dziadek,

a drugi był jej dawnym posłaniem; na haku wbitym w sufit wisiała sklecona przez nią klatka dla ptaków.

Tylne drzwi magazynu wychodziły na małą ulicę. W czasach zwanych obecnie Przedtem w szafce

trzymano przybory fryzjerskie - pudełka z czarnymi grzebieniami, flaszki niebieskiego płynu po goleniu

Barbasol, pojemniki z kremem do golenia, starannie złożone ręczniki i małe białe fartuszki, które

zawiązywano klientom wokół szyi. Pressia była pewna, iż przyśni się jej, że jest niebieskim płynem

Barbasol uwięzionym w butelce.

Dziadek się rozkasłał i jego twarz spurpurowiała, a wiatraczek zawirował jak szalony. Pressia wygramoliła

się z szafki, szybko podeszła do dziadka i mocno uderzyła go w plecy. Z powodu tego kaszlu ludzie

przestali tu przychodzić i korzystać z jego usług — w czasach Przedtem był przedsiębiorą pogrzebowym, a

później zasłynął jako krawiec ciał stosujący do żywych umiejętności, jakie zdobył, zajmując się zmarłymi.

Pressia dawniej pomagała mu przemywać rany alkoholem i układać instrumenty, a czasem

przytrzymywała wyrywające się chore dziecko. Obecnie jednak ludzie sądzili, że jest zarażony

Dobrze się czujesz? - spytała.

Powoli odzyskał oddech i kiwnął głową.

Świetnie - odpowiedział.

Podniósł z podłogi cegłę i położył ją na kikucie nogi, tuż nad wtopionym weń kłębem drutów. Cegła była

jego jedynym środkiem obrony przed OPR.

Ta sypialnia to najlepsze, co mamy - rzekł. - Przekonasz się.

Pressia wiedziała, że powinna być mu bardziej wdzięczna. Zbudował tę kryjówkę przed kilkoma

miesiącami. Szafki stały wzdłuż całej tylnej ściany, za którą mieścił się właściwy dawny zakład fryzjerski.

Uległ on niemal całkowitemu zniszczeniu, a większość z tego, co ocalało, znalazła się pod gołym niebem,

gdyż eksplozja zdmuchnęła wielki kawał dachu. Dziadek powyjmował z szafek szuflady i półki i umieścił

na tylnej ścianie fałszywy panel, który działał jak klapa. W razie zagrożenia Pressia mogła go pchnąć

i umknąć do lokalu zakładu fryzjerskiego. Tylko dokąd miałaby dalej pójść? Dziadek pokazał jej starą rurę

irygacyjną, w której będzie mogła się ukryć, gdyby żołnierze OPR zaczęli przetrząsać magazyn i odkryli

pustą szafkę. Jej dziadek powie wtedy, że wnuczka odeszła przed kilkoma tygodniami, prawdopodobnie

na zawsze, a do tej pory może już nawet nie żyje. Wmawiał sobie, że mu uwierzą, że ona będzie mogła

wrócić, a OPR zostawi ich potem w spokoju. Oboje wiedzieli jednak, że to nieprawdopodobne.

Znała kilkoro starszych dzieci, które zdołały uciec: chłopca

0 imieniu Gorse i jego młodszą siostrę Fandrę - z którą się przyjaźniła, zanim oboje odeszli przed

kilkoma laty - oraz chłopaka bez dolnej szczęki i dwoje dzieciaków zapowiadających, że się pobiorą, gdy

już znajdą się daleko stąd. Opowiadano sobie o podziemiach, którymi te dzieci wydostały się z miasta,

minęły Stopione Ziemie

1 Martwe Ziemie i dotarły do miejsca, gdzie podobno żyją inni ocalali, całe cywilizacje. Kto wie?

Lecz były to tylko plotki, kłamstwa głoszone w dobrej wierze, ku pokrzepieniu. Te dzieciaki po prostu

zniknęły i nikt więcej ich nie widział.

- Myślę, że będę miała czas do tego przywyknąć, całą wieczność, licząc od dziś za dwa tygodnie -

powiedziała.

Kiedy skończy szesnaście lat, zostanie zamknięta w tym pomieszczeniu na zapleczu i będzie spała w

szafce. Dziadek wciąż powtarzał, że nie pozwoli jej stąd wyjść.

„Opuszczenie tego miejsca byłoby dla ciebie zbyt niebezpieczne - mówił. - Moje serce by tego nie

wytrzymało".

Obydwoje słyszeli pogłoski o tym, co grozi, jeśli w swoje szesnaste urodziny nie stawisz się w głównej

kwaterze OPR. Przyjdą po ciebie i wywloką cię z łóżka. Zgarną cię wędrującego samotnie przez

rumowiska. Zabiorą cię bez względu na to, komu zapłacisz i ile - co nie znaczy, że jej dziadka stać było na

to, by komukolwiek dać łapówkę.

Wezmą cię, jeśli się do nich nie zgłosisz. To nie tylko plotka, lecz prawda. Powiada się, że wywożą ludzi do

zewnętrznego obszaru, gdzie oduczają ich czytać - jeśli ktoś w ogóle wcześniej posiadł

tę umiejętność tak jak Pressia. Dziadek nauczył ją liter i pokazał jej Przesłanie: Nasi bracia i siostry,

wiemy, że tu jesteście... (Nikt już teraz nie wspominał o Przesłaniu, a dziadek gdzieś schował tę kartkę).

Krążą plotki, że potem uczą ich zabijania, używając do tego żywych celów - i że albo się tego nauczysz,

albo jeśli jesteś zbyt zniekształcony przez eksplozje, sam skończysz jako żywy cel.

Jak się obchodzi szesnaste urodziny w Kopule? Pressia przypuszczała, że tak jak Przedtem - tort, prezenty

opakowane w kolorowy papier oraz wiszące sztuczne zwierzątka wypchane cukierkami, które uderza się

kijkiem.

Czy mogę skoczyć na targ? - zapytała. - Już prawie skończyły się nam korzonki.

Umiała dobrze gotować pewne rodzaje korzonków, które stanowiły ich główne pożywienie. A poza tym

chciała się przewietrzyć.

Dziadek popatrzył na nią z niepokojem.

Mojego imienia nie ma nawet jeszcze na wywieszonej liście -przypomniała mu.

Oficjalną listę tych, którzy muszą się zgłosić do OPR, rozlepia się w całym mieście - imiona i daty urodzin

w dwóch równych kolumnach, zgodne z danymi zebranymi przez OPR. Ta grupa powstała zaraz po

Wybuchu - wówczas skrót oznaczał Operację Poszukiwawczo-Ratowniczą - i zajmowała się

odbudowywaniem zniszczonych przychodni lekarskich, sporządzaniem spisów ocalałych i zabitych, a

później formowaniem niewielkich oddziałów milicji w celu utrzymania porządku. Lecz pierwszych

przywódców obalono i OPR stała się Organizacją Przenajświętszej Rewolucji, a jej liderzy rządzili za

pomocą zastraszania i zamierzali pewnego dnia zdobyć Kopułę.

Obecnie OPR ustanowiła obowiązek rejestrowania wszystkich noworodków pod groźbą kary dla ich

rodziców. Urządzała też naloty na losowo wybrane domy. Ludzie przemieszczali się tak często, że OPR nie

była nigdy w stanie ustalić miejsc ich pobytu. Nie istniało już nic takiego jak adresy - zniknęły, zostały

zniszczone

wraz z nazwami ulic. Ponieważ Pressii nie było na owej liście, zagrożenie wciąż nie wydawało się jej

realne. Miała nadzieję, że jej nazwisko nigdy się tam nie pojawi. Może znajdowało się w jakiejś stercie

akt, która zaginęła. Może zapomniano ojej istnieniu.

Poza tym - dodała - musimy zrobić zapasy.

Zamierzała zgromadzić tyle jedzenia, ile zdoła, zanim dziadek zastąpi ją w wyprawach na targ. Zawsze

była lepsza od niego w handlu wymiennym i martwiła się, jak on sobie z tym poradzi.

Świat po wybuchu 01 - Nowa ziemia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: