Detektyw 11.2009[4P2P][PL].pdf

MIESIĘCZNIK

UKAZUJE SIĘ OD 1987 ROKU

LISTOPAD 2009

TYLKO DLA DOROSŁYCH

SYNDYKAT ZBRODNI

FRAUCYMER

BOGINI WENUS

PROGENITURA

ISSN 0860-4436

www.e-detektyw.pl cena 2 zł 90 gr <..nn.7%wi>

SPIS TREŚCI

OD REDAKCJI

Moniko Frączak

Mowa trawa... - Od redakcji

gu kojarzono głównie z mło

dzieżą. Specjalnynn, tajnym

językiem porozumiewały się osoby

z marginesu, przestępcy i więźnio

wie zakładów kamycłi. Ci pierwsi,

czyli młodzi ludzie po prostu mieli

w pogardzie język „wapniaków", a ci

drudzy nie chcieli, aby wszyscy rozu

mieli o czym mówią. Od jakiegoś

czasu prawie każda grupa zawo

dowa używa znanycłi tylko sobie

i nielicznej grupie wtajemniczonycłi,

zwrotów. Swoistym językiem posłu

gują się też i inne nieformalne grupy,

np. użytkownicy CB-radia.

Holino Głowacka

- •

Syndykat zbrodni a. l/ll - Mafio ze Wschodu

Dariusz Gizok

Bezsenne noce - Podpalacz no przepustce

Stanisław Milewski

Fraucymer bogini Wenus - Seksbiznes po staropolska

Katarzyno Strzelecko

Drugi pocisk - Tojemnicze zabójstwo

Ireneusz Kutrzubo

Małżeństwo niedoskonołe - Związek z sadystą

Z kraju i ze świata - Rozrywka z Temidą

Miśki suszą

C B-radio przeżywa obecnie

Artur Lisowski

Patologiczny gwołdciel - Wynaturzona osobowość

swój złoty okres. Dawniej jego

posiadaczami byli tylko nie

liczni. Po pewnym czasie telefony

komórkowe, nie tyle co wyparły, ile

zmieniły zastosowanie tego urzą

dzenia. Kiedyś każdy z ówczesnych

użytkowników „radyjka" miał ksywę.

Dzisiaj CB posiada bardzo wielu kie

rowców, trudno więc, aby funkcjono

wały pseudonimy. Jednak charak

terystyczny dla tej grupy osób język

nadal funkcjonuje.

- Uwaga mobilki, na czterysta

dwudziestym miśki suszą! - można

usłyszeć na falach radia. Oznacza

to, że na 420 kilometrze stoi policja

z radarem.

Użytkownicy CB mówią o sobie

„mobilki", policjanci to „miśki" {jeśli

poruszają się na motocyklach -

„miśki na hulajnodze"), kontrolerzy

Głównego Inspektoratu Transportu

Drogowego - to „krokodyle", radar

- „suszarka", droga to „ścieżka" lub

„dróżka", natomiast korek nazywany

jest „zatwardzeniem". Mobilki czę

sto życzą sobie „szerokości" (dobrej

drogi) i „zimnego kapsla" wieczorem

(zimnego piwa). W CB-radiowych

rozmowach nie ma sztywnej formy

„pan", „pani", wszyscy zwracają się

do siebie: kolego, koleżanko, a na do

widzenia najczęściej mówią „bajo".

CB-radiowcy pamiętają, aby podzię

kować np. za zrobienie miejsca na

drodze: „dzięki za margines kolego".

Na frapujące kierowcę pytanie np.

„Koledzy jak ścieżka do Katowic?",

odpowiadają np. „masz czysto kole

go" - oczywiście, jeśli nie ma na

drodze policji.

Anna Drzewiecka

Zlecenie - Rodzinne więzi

Jerzy Bloszyński

Krew na kalendanu - Sylwester na placu

Jeremi Kostecki

Progeniłura - Stary gliniarz opowiada

Stefon Gawlikowski

Taksówkarz - Postrach Londynu

Krzyżówka i paragrafem

Fałszywy trop - Zagadko kryminalna

n Sł PriB<isi^Drshhio

Prenumerata: Oddziały .Ruch" SA (infolinia O 804 200 600).

Prenumeratę ze zleceniem wysyłki za granicę przyjmuje .HutSi"

^WydowniciB

•

SA Oddział Krajowel Dyslrybucji Prasy, Q1-34S Warszawa,

-• Raecjpospoiiu SA

^j jg^a Kazimierza 31 ''33, lelelony; 022 532S-B19,022 5328-816,

Al Jerozolimslue 107

D22 5328-623, www.ruch.com.pi

oa-011 Warszawa

Prenumeratę można zamówić również na poczcie lub

Tel.; (22) 429 24 00 Fa:<; (22) 429 25 90

U listonOMa:

www.pwrsa.pl e -mail: sekretanaI@owrsa.pi

- do 30 listopada na i kwartai

P„ „pn-Kf, 11

- do Iwńca lutego na II kwarlal

ADHES REDAKCJI

_ ^^ 3, ^naja na III kwartał

ni mi°w ""

•

-"" 31 S'^^"'^ "^ '^ '*^^''^-

0?-0ii Warszawa

Zamówienia na prenumeratę można również realizować

SEKRETARIAT REDAKCJI

^^ pośrednictwem wilryny iniemetowej Poczty Polskiej pod

Tel.; (22) 429 24 50 Fax; (22) 429 35 92

adresem; www.poczta-polska.pl/prenumerata

www.e-detektyw.pl e -mail; detektyw@pwrsa.pl

REDAKTOR NACZELNY

Tel.; (22) 429 24 41

>rfW.

Adam Kościelniak: adam.ko5cielniak@pwrsa.pl

e-mail; reklama@pwrsa.pl

mLuTTimimit

•

injBHSiJtwjrw

SEKRETARZ REDAKCJI

__,.„

Krzysztof Kilijanek: krjysztof.kilijanek@pwrsa.pl

p^^^^^ ^^^^^ 3^^^^^ gp ^^^^ ^„^^

REDAKTOR

Nakład; 278 106 egz.

Monika Frączak; monika, fraczak@pwisa.pl

Oddano do druku; Ofl.10.2009 r.

Ewa Zientek: ewa.zientek@pwrsa.pl

Wydawca miesięcznika „Detektyw" ostrzega, że bezumowna

ILUSTRACJE

^ itine\ cenie niż wydrukowana na okładce jest diiirianiem

Jacek Rupiński

nielegalnym I skutkuje odpowiedziatnaścią kamą.

Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionycti, zastrze-

AKAPIT, Jakub Nikodem; jakub.nikodem@pwrea.pl

i rozpowszecłinianie publikowanycłi materiałów wymaga

KOLPORTAŻ

pisemnej zgody Wydawcy. Wydawca nie ponosi oc^Kwie-

Tel • (2?l 429 24 19

dzialności za treść reklam i ogtosień.

Fax;

(22)

429

•v.

e-mail: kolponaz@pwrsa.pl

KOLPORTAŻ ZAGRANICZNY:

USA: ,EXLIBRtS" - 5708 W. Belmont Ave. Cfiicago, 1L. 60634

Kanada: .POLPRESS" 90 Cor6ova Ave. Unit 908 Toronta

-"eteKiyw

y r c± I

-^ MW

I ; \ hU

Etobia)ke,aN,M9A2HBTei;(416)239 06 48

•—^ '

'^'

1'-''--^'-'

"-^ '^^

K iedyś używanie swoistego slan

WYDAWCA

REDAKTOR

sprzedaż aktualnych i archiwalnych numerów miesięcznika

SKŁAD I ŁAMANIE

ga sotłie prawo redagowania i zmiany tekstów. Kopiowanie

OD REDAKCJI

Movra travra

Nauczyć się tego slangu wcale nie jest trudno. Po

prostu trzeba chwilę posłuchać innych „mobilków", aby

cokolwiek powiedzieć do „gruchy" (mikrofonu).

kloca w dęlx)wą jesionkę" (trzeba włożyć zmarłego do

trumny). Inne określenia na zmarłego to: „sztywniak"

lub „skóra". Natomiast jeśli zmarły to wisielec, zostanie

on nazwany „brelokiem", a topielec „boją". W sytuacji

kiedy nieboszczyk jest wyjątkowo szczupły zosta

nie nazwany „sucharkiem", natomiast ten z nadwagą

„klockiem". Trumna to „dętx>wa jesionka", „garnitur",

„pudło" lub „piórnik" (jeśli z ciałem, to - „piórnik z wkła

dem"). Kontrowersyjne słownictwo nie omija także ciał

które zostały skremowane. Urna to „doniczka", a urna

z zawartością „gorący kubek".

Oczywiście, pracownicy zakładów pogrzebowych

nie używają tal^ego słownictwa przy rodzinie zmarłego,

ale niewykluczone, że takie określenia trafią do uszu

pogrążonych w smutku żałobników. Dla pana z „pogrze-

bówki", kolejne ciało to trup, a dla cztonka rodziny zmar

łego, to cały czas ukochana mama, mąż itd.

- Trzeba jakoś rozładować stres - tłumaczy taki

sposób wyrażania się pracownik jednego z łódzkich

zakładów pogrzebowych.

Trzeba przyznać, że to ciężka i niewdzięczna praca,

co nie zdejmuje z ludzi obowiązku szacunku dla

zwłok i zachowania wyjątkowego taktu wobec rodziny

zmarłego.

rozprzestrzenia się błyskawicznie są korporacje.

Najczęściej występujący miks angielsko-polski

zaczyna być językiem naturalnym. Dziś spec od rekla

my nie mówi już o grupie docelowej, ale o targecie do

którego kierowany jest produkt czy usługa. Szef działu

handlowego denerwuje się jeśli „nie schodzi mu się

wolumen" (plan zakładany na dany miesiąc nie zostaje

zrealizowany). Pracownicy działu marketingu zastana

wiając się np. w jakim sklepie zrobić promocję, biorą pod

uwagę „trafik" w danym obiekcie (ruch, czyli jak dużo

osób tam przychodzi). Kiedy trzeba znaleźć prezesa

pada hasło „stargetuj presa". A na pożegnanie można

usłyszeć „będziemy w intaczu" (będziemy w kontakcie).

W niektórych branżach rzekomo konieczne jest uży

wanie obcojęzycznych określeń, bo podobno świadczy

to o profesjonalizmie. Mówiący w ten sposób ma

nadzieję, że takie sformułowania dodadzą mu auto

rytetu i szacunku, bo jakoby świadczą o zawodowym

doświadczeniu. Tymczasem to tylko snobizm, bo zasa

da używania zapożyczeń z języków obcych jest taka,

że korzystamy z nich tylko wtedy, gdy nie ma polskiego

odpowiednika.

- W nowej firmie pracowałam dopiero kilka dni,

kiedy kierownik poprosił mnie o „przelizanie" raportu -

opowiada Magda z Warszawy. - Kiedy już otrząsnęłam

się z osłupienia, wydedukowałam, że prawdopodobnie

chodzi o bardzo dokładne przejrzenie owego raportu.

Wiadomo przecież, że zawsze może wkraść się jakiś

błąd. Na szczęście przed wielogodzinnym ślęczeniem

nad kartkami uchroniła mnie koleżanka, wyjaśniając,

że „przelizanie" oznacza ułożenie kartek, zalaminowa-

nie i zbindowanie.

Dla nieobeznanych z korporacyjnym językiem nie

spodzianki czekająnawet w wiadomościach mailowych.

Coraz bardziej popularne w takiej korespondencji staje

się używanie skrótów, np. IMO (in my opinion - moim

zdaniem...), ASAP (as soon as possible - tak szybko

jak to możliwe), CU (see you - do zobaczenia) itd. A co

jeśli wysyłając e~fnail ktoś nas prosi abyśmy ,/robili

do kogoś cecetkę"? Nic prostszego, przecież chodzi

o to, aby list trafił również do wiadomości innej osoby.

Dla nowych pracowników, którzy nigdy nie spotkali się

z takimi skrótowcami, pierwsze dni w korporacyjnym

świecie mogą być nie lada wyzwaniem.

.•

być związane z pracą w stresie i ciągłym ruchu,

jak to się dzieje w przypadku ratowników medycz

nych. Slang tej grupy zawodowej budzi podobne kon--

trowersje jak pracowników zakładów pogrzebowych.

- Jeśli pacjent umarł to mówimy, że trafiły nam się

„zimne nóżki" - mówi Paweł, ratownik medyczny.

Poszkodowany w wypadku motocyklowym to

„dawca", a w samochodowym - „kanapka". Alkoholik

lub bezdomny nazywany jest „nurkiem" lub „leżakiem",

w sytuacji gdy się awanturuje - „leżakiem postulatyw-

nym". Jeśli okazuje się, że pacjent ,7jeżdża do bazy"

czyli umiera, podpina mu się „parzydełka, czyli defi

brylator. Natomiast EKG to „depesza z Damaszku".

Pacjenci z urazami głowy, czyli „stłuczki" zawożeni są

na „przeloctk" (rezonans magnetyczny).

Zdaniem ratowników takie słownictwo pozwala im

zachować zimną krew i dystans, cechy bardzo potrzeb

ne w obliczu codziennego oglądania ciężko chorych

i zmasakrowanych osób. Dodatkowo slang zdecydo

wanie skraca komunikację.

Używanie slangu stało się niestety modne w okre

ślonych kręgach, trzeba jednak mieć na uwadze i to,

że mało wyrafinowane zwroty mogą komuś sprawić

przykrość. Pozostaje też kwestia zaśmiecania języka

polskiego, przez bezkrytyczne zastępowanie polskich

wyrażeń i zwrotów naleciałościami zaczerpniętymi

z innych języków (jak to ma miejsce np. w korporacyj

nym środowisku).

Piórnik z wkładem

W yjątkowo bulwersujące jest słownictwo używa

Monika Frączak

Trafik w targecie

B ardzo popularnym miejscem gdzie nowomowa

Zimne nóżki

U żywanie skrótów i specyficznego języka może

ne przez pracowników zakładów pogrzebo

wych. Czy ktokolwiek z nas chciałby usłyszeć,

jak o naszym bliskim zmarłym ktoś mówi: „Trzeba ubrać

SYNDYKAT

cz. I/II

Halina GŁOWACKA

ZBRODNI

Ostatnia dekada dwu

dziestego wieku to okres

wyjątkowo wytężonej

pracy trójmiejskiej policji.

Trudno się temu dziwić,

skoro w opinii wielu spe

cjalistów to właśnie tam

narodziła się polska mafia

samocłiodowa, na ogrom

ną skalę rozwijał się prze

myt narkotyków, a nawet

kwitł handel „żywym

towarem". W Gdańsku,

Sopocie i Gdyni czę

sto było słychiać strzały,

które były efektem prze

stępczych porachunków,

a wymuszenia haraczy od

kupców i biznesmenów

były niemal na porządku

dziennym. Dopiero z per

spektywy czasu można

powiedzieć, że tamtejszym

przestępcom na szczę

ście daleko było do praw

dziwych mafiosów, choć

przestępstwa, których się

dopuszczali, przerażają

bestialstwem. Najlepszym

tego przykładem jest dzia

łalność gangu Andisa R.

ps. „William". - To jedna

z największych bestii,

jakie kiedykolwiek nosiła

ta ziemia - skomentowali

zatrzymanie przestępcy

w 2003 roku poszukujący

go funkcjonariusze.

MAFIA ZE WSCHODU

T ak zdeterminowanych złoczyńców nie było

dyci mogli ujechać nawet kilkanaście kilometrów.

Zresztą nie skorzystali nawet z tej szansy. Jeszcze

tego samego dnia znaleziono Opla Asconę, którym

przyjechali na miejsce napadu. Bandyci porzucili go

po przejechaniu zaledwie kilkuset metrów, nieopodal

hotelu „Hanza" i tam najprawdopodobniej przesiedli

się do innego pojazdu, w którym być może czekał

na nich kolejny kompan. Jak można się było od razu

domyślać, zarówno auto, jak i niemieckie tablice

rejestracyjne, zostały wcześniej skradzione.

nika 1999 roku zapowiadał się na zwyczajny

dzień pracy. Pierwszy poranny kurs mieli

wykonać do Urzędu Pocztowego Gdańsk 1 przy

ulicy Obrońców Poczty Polskiej. W opancerzonym

żółtym Volkswagenie Transporterze znajdowało się

blisko 2,5 miliona złotych, które były zapakowane do

jedenastu zaplombowanych worków (w większości

z nich był bilon). Pod pocztę, gdzie mieli wyładować

cenny ładunek, podjechali kilka godzin po godzinie

siódmej rano. Zgodnie z wewnętrzną instrukcją,

jeden z ochroniarzy stanął przy wejściu na zaple

czu budynku, a jego dwaj koledzy chwilę później

mieli rozpocząć przenoszenie worków z banknotami

i bilonem. Wtedy niespodziewanie pojawili się trzej

napastnicy, którzy podjechali starym, sfatygowanym

Oplem Asconą, na niemieckich numerach rejestra

cyjnych. Na pierwszy rzut oka trudno było rozpoznać

w nich bandytów. Nie mieli zamaskowanych twarzy,

ubrani byli w zwykłe sportowe stroje. Tyle tylko,

że w ręku mieli pistolety maszynowe. Na agentów

ochrony raczej nie wyglądali. Zaatakowali jednego

z ochroniarzy, uderzając go w głowę kolbą od pisto

letu. Jego kompan, chyba sparaliżowany strachem,

niemal zamarł w bezruchu. Bandyci zabrali ze sobą

tylko dwa worki pieniędzy.

Wprawdzie wydarzenia rozgrywały się bardzo

szybko, na szczęście w tym momencie napastni

ków spostrzegł trzeci z ochroniarzy, który wyszedł

z budynku poczty. Widząc co się dzieje, nie namy

ślał się wiele, sięgnął po broń służbową I zaczął

strzelać. Jak się potem okaże, oddał pięć strzałów.

Żaden z nich nie zranił bandytów, którzy pomimo

posiadania broni automatycznej, nie odpowiedzieli

ogniem. W mgnieniu oka dwaj napastnicy wsie

dli do samochodu, którym przyjechali, I odjechali

z piskiem opon w nieznanym kierunku. Trzeci

z rabusiów salwował się pieszą ucieczką. Przedtem

jednak wyrzucili na ziemię jeden z worków, który -

jak się potem okaże - wypełniony bilonem był dla

nich zbyt ciężki.

Gdańsk o siódmej rano dopiero budził się do

życia. Na ulicach w centrum miasta było jeszcze

luźno. Zanim informacja o napadzie dotarła do

policji, zanim zorganizowano blokadę ulic, ban

du na konwój z pieniędzmi, do jakiego

doszło w gdańskim Urzędzie Pocztowym.

Funkcjonariusze nigdy tego oficjalnie nie przyznali,

ale w prywatnych rozmowach wspominali o swoich

zastrzeżeniach co do sposobu ochraniania pienię

dzy: Konwojentom nie płaci się za dźwiganie wor

ków z pieniędzmi, jak to miało miejsce w tamtym

przypadku, bo mają w tym momencie skrępowane

ręce i nie są w stanie skutecznie zadziałać w razie

ataku. Oni powinni jedynie ochraniać i ubezpieczać

pracownika, który niesie ważący niekiedy kilkana

ście kilogramów ładunek.

W jednym worku, który rabusie zabrali ze sobą

z Volkswagena Transportera, było ponad 880 tysię

cy złotych w używanych banknotach. Jeszcze nigdy

w dziejach gdańskiej przestępczości łupem rabu

siów nie padła tak duża kwota pieniędzy. Nic

dziwnego, że media już następnego dnia donosiły

o „napadzie stulecia". Trójmiejska policja miała

ciężki orzech do zgryzienia. To był 22 taki napad

na terenie województwa od początku roku. Łupem

sprawców podczas wcześniejszych napadów padło

łącznie 800 tysięcy złotych. Wprawdzie kilka tygodni

wcześniej śledczym udało się wpaść na trop dobrze

zorganizowanej bandy, która miała na swoim koncie

napady na banki, stacje benzynowe, hurtownie,

a nawet niewielkie sklepy spożywcze.

- Udało nam się zatrzymać płotki, wiemy, że ich

szefowie są nadal na wolności - Informował jeden

z trójmiejskich policjantów. - Dowodem tego były

m.in. grypsy, jakie wysyłali z aresztu, a przechwy

cone przez strażników. Podejrzani namawiali swoich

kompanów, aby dla odwrócenia od nich podejrzeń,

zorganizowali jakiś głośny skok. Dlatego jedna

z przyjętych przez nas hipotez zakładała, że napad

na gdańską pocztę był konsekwentną realizacją

tych planów.

Póki co były to tylko niczym nie poparte podejrze

nia, z perspektywy czasu wiadomo, że był to niewła

ściwy trop. Częściowo rozbita banda specjalizowała

się w napadach na małe banki spółdzielcze. Ich

„skoki" nie były nadzwyczaj finezyjne. Przyjeżdżali

rano skradzionym samochodem pod słabo chro

nione placówki, po czym uzbrojeni i zamaskowani

na tamtym terenie co najmniej od kilku

dziesięciu lat. Działali zaledwie dwa lata,

a jednak na długo zapiszą się w trójmiej

skich kronikach kryminalnych. Początkowo

policja nie wiązała ze sobą w jedną całość

wielu popełnianych przestępstw, a informacje o nie

których zabójstwach udało się uzyskać dopiero od

skruszonych morderców. Początkiem ich końca był

gdański „napad stulecia".

Strzały pod pocztą

D la trójki trójmiejskich konwojentów 5 paździer

Nie wszystko było w porządku

P olicja rozpoczęła śledztwo w sprawie napa

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: