Henderson Dee - Świadek.pdf - NOWE KSIAZKI (h.123) - akinorew12

Dee Henderson

Świadek

(The Witness)

Przełożył Krzysztof Bednarek

Przed godziną Luke Granger postanowił zatrzymać się przy centrum handlowym, żeby

kupić siostrze na urodziny wazon z rżniętego szkła, i jeszcze kryminał dla siebie na wolny

dzień. Przy okazji warto było również nabyć kilka przedmiotów codziennego użytku. Godzina

minęła i Luke nie miał już ochoty zaglądać do kolejnego sklepu, mimo że pozostały mu na

liście jeszcze dwie rzeczy, które początkowo planował kupić.

– Panie policjancie...

Odwrócił się.

– W łazience jest kobieta, która potrzebuje pomocy! – oznajmiła z niepokojem jakaś

młoda matka, trzymająca w jednej ręce torby z zakupami, a w drugiej – rączkę trzyletniej

córeczki. – Poprosiła mnie, żebym zawołała ochronę...

Luke był policjantem, właśnie zszedł ze służby, więc miał na sobie mundur. Cały dzień

spędził w sądzie, kobieta w łazience nie była daleko...

– Jest tam ktoś jeszcze? – spytał.

– Nie.

Skinął głowąi ruszył na korytarz, gdzie były automaty telefoniczne i dalej, toalety. Przy

drzwiach z napisem „Obsługa” stał wózek sprzątaczy. Luke przesunął go, aby zastawić za

sobą wejście do damskiej łazienki.

– Jestem z policji, wchodzę! – zawołał głośno, po czym otworzył drzwi, przechodząc

przez małą poczekalnię z czterema krzesłami i miejscem na wózki. Znalazł się w umywalni.

Kobieta miała czterdzieści – czterdzieści pięć lat. Bez wątpienia była chora – blada jak

papier, bardziej opierała się o obudowę zlewu niż stała na nogach. Luke zawrócił do

poczekalni, odstawił zakupy i szybko wrócił z wygodnym krzesłem.

– Proszę usiąść – poradził, zakręcając kran. Pomógł chorej znaleźć się bezpiecznie na

krześle. Miała na sobie elegancką białą bluzkę i czarne spodnie od kostiumu, chyba była

sprzedawczynią z jakiegoś sklepu. Spodnie były brudne i pogniecione. Zgwałcono ją? –

pomyślał, ściągając kurtkę. Owinął nią dygoczącą kobietę. Był potężnym mężczyzną,

wysokim i dobrze zbudowanym, więc w jego kurtce wydawała się malutka.

– Miał takie zimne piwne oczy odezwałasię bezbarwnym tonem. Zadrżała.

– Rozumiem. – Luke przesunął dłonią po jej tułowiu, próbując odnaleźć źródło wypływu

krwi, która pobrudziła ściankę przed zlewem. Na spodniach kobiety, na wysokości jej

prawego uda była rozmazana krew, ale nie sączyła się ze znajdującej się pod tkaniną rany.

– Bressmahs, sklep jubilerski – poinformowała kobieta. – Na zapleczu...

Luke spojrzał kobiecie w oczy.

– Wszyscy nie żyją. Sprawdziłam.

– Proszę tu zaczekać – rzucił, szybko zapinając na niej kurtkę.

Kobieta skinęła krótko głową i Luke wypadł z łazienki.

Wszedł do sklepu Bressmahs Jewelry. Nad frontową gablotą widniała informacja, że

jedynie w tym tygodniu naszyjniki z diamentami kosztują o trzydzieści procent mniej. Nie

było widać sprzedawców. Luke obszedł ladę i wkroczył na małe zaplecze, a potem skręcił w

wąski korytarzyk, równoległy do tego z toaletami. Jakieś drzwi poruszały się od powiewu

klimatyzacji, było też słychać radio nastawione na stację, która nadawała muzykę country.

Nie było widać ani słychać żadnych ludzi.

Luke otworzył szeroko drzwi i zajrzał do pomieszczenia, gdzie trzymano zapas wyrobów.

Utrzymał się na nogach tylko dlatego, że był policjantem. I tak przez całą minutę stał

zaszokowany, przyglądając się ofiarom zbrodni. Czworo pracowników zapędzono tutaj i

rozstrzelano, krew poplamiła półki na biżuterię. Najmłodsza dziewczyna musiała chyba

dopiero skończyć liceum, miała nienaganny makijaż i pomalowane na różowo paznokcie.

Obok leżała kobieta w wieku jej matki, zamordowana strzałem w głowę. Kierownik sklepu i

trzeci sprzedawca – obaj byli mężczyznami w średnim wieku – zostali zabici przy stojaku z

pudełkami na prezenty. Much na razie prawie nie było – dziesięć minut? Dwadzieścia?

To stało się w moim mieście, na moim terenie! – myślał z gniewem Luke. Był zastępcą

komendanta miejskiej policji, a nie zdołał zapobiec tej potwornej zbrodni. Zebrał się w sobie i

sięgnął po nadajnik.

– 55-14 – zgłosił się.

– 10-2.

Rozpoznał głos dyspozytorki.

– Janice, mam wielokrotne 187 w centrum handlowym Ellerton, sklep jubilerski

Bressman’s Jewelry. – Zastanowił się, którzy z detektywów są na dyżurze. – Proszę wezwać

Connora, Marsha, Mayfielda i St. James. Niech się spieszą.

– Tak jest. Zaraz roześlę wezwanie priorytetowe.

– Przydziel do tej sprawy osobną częstotliwość.

– Czwórka.

Przełączył krótkofalówkę na kanał czwarty.

– Jakie służby wezwać? – spytała Janice.

– Lekarzy sądowych – kod pomarańczowy, i niech przygotują laboratorium. Potrzeba mi

tu czterdziestu policjantów. Poznajduj ilu się da, w domach, pościągaj z Westford, w dalszej

kolejności powiadom tych, którzy zeszli z dyżuru. Przydziałami będzie kierował na miejscu

Marsh. Gdzie jest Paul Riker?

– W tej chwili powinien udzielać wywiadu. Dziennikarze z prasy.

– Przekażcie mu wiadomość. Potrzebny mi tutaj.

– Tak jest.

– Masz pytania?

– Dam radę.

– Dobrze. Mój kod wywoławczy – 4.

Rozległy się kroki. Luke odwrócił się na pięcie i zobaczył dwóch strażników centrum

handlowego.

– Pilnujcie sklepu od zewnątrz – rzucił, wychodząc z pomieszczenia i wracając z

mężczyznami do części dla klientów. – Na zapleczu była strzelanina. Ilu macie strażników na

terenie obiektu?

– Czterech.

– Dobrze, trzeba zamknąć całe centrum handlowe. Zróbcie to wy dwaj, panowie. Po

zamknięciu wejścia, pan, panie Parker, będzie siedział przy drzwiach dla personelu. Nie

wolno wpuszczać nikogo poza policjantami z Brentwood i Westwood. Inaczej już jutro nie

będzie pan pracował – zrozumiano?

– Tak jest.

– Pan, panie Richards, wezwie dwóch pozostałych strażników i wyjdzie z nimi na

parking. Pospisujcie numery rejestracyjne wszystkich stojących tam samochodów. Do roboty,

panowie.

Dwaj mężczyźni pobiegli do wejścia. Po chwili spod sufitu zaczęła zjeżdżać żaluzja.

Luke podszedł do ściany przy ladzie. Szósta fotografia z kolei – pani Kelly Brown,

świadek zbrodni. Na zdjęciu wyglądała lepiej niż przed chwilą w łazience... Imię Kelly nie

pasuje do kobiety po czterdziestce. Zmieniła fryzurę – na zdjęciu miała krótsze włosy, a ich

kasztanowa barwa była teraz nieco ciemniejsza. Lecz jej niebieskie oczy były dokładnie takie

same.

Luke schował fotografię i przyjrzał się ladom. Wszystkie wyroby leżały chyba na

miejscach, nienaruszone. Sklep jubilerski, napad rabunkowy z wielokrotnym morderstwem – i

nie zabrano żadnej biżuterii? Jaka może być sumaryczna wartość wszystkiego, co mieliście do

sprzedania? – myślał. Sto tysięcy dolarów? Więcej? Czy jest jakieś pomieszczenie z

najdroższymi wyrobami, pani Kelly? Pierścionkami, zegarkami, naszyjnikami w cenie mojej

rocznej pensji. A pani nie ma dzisiaj na sobie żadnej biżuterii, ani jednego pierścionka,

obrączki. To zaskakujące.

Kasa również wydawała się nienaruszona. Luke podniósł wzrok – przybyli pierwsi

wezwani przez niego detektywi – Connor i górujący nad nim z tyłu Marsh. Connor miał metr

siedemdziesiąt pięć wzrostu, był ubrany w czarne dżinsy i bluzę, jakie nosił do codziennej

pracy na ulicach. Marsh mierzył sto dziewięćdziesiąt trzy centymetry i miał aparycję

alkoholika cierpiącego po spożyciu minionego wieczora zbyt dużej ilości trunku. Zbyt wiele

lat spędził w ciemnych zakamarkach miasta. Tego dnia jego oczy były chyba bardziej

podkrążone niż zwykle. Luke uważał obu detektywów za jednych z najlepszych, jakimi

dysponował, choć żaden z nich nie miał ochoty na jego publiczne pochwały – groziłoby im

przejście do kadry zarządzającej.

– Co tu mamy, szefie? – zagadnął Connor.

– Przekazuję ci dowodzenie akcją na miejscu – odpowiedział Luke, wskazując mu

zaplecze sklepu. – Marsh, ty będziesz przydzielał do poszczególnych zadań zgłaszających się

do was funkcjonariuszy. Ja zajmę się świadkiem zbrodni. Chcę natychmiast uzyskać

personalia i adresy ofiar – nie wydaje mi się, żeby motywem strzelaniny był rabunek. To stało

się mniej niż godzinę temu, więc każda minuta może być dla nas cenna!

– Zrozumiano!

– Cała komunikacja na kanale czwartym. Dajcie mi znać, kiedy przyjedzie Riker. Nie

będziemy mogli opędzić się od dziennikarzy.

Wyprowadzenie z centrum handlowego wszystkich klientów nie wydawało się możliwe

do zrealizowania. Chyba żeby wezwać jednostkę antyterrorystyczną; ale wtedy wybuchnie

panika, która pociągnie za sobą więcej ofiar... Morderca wkroczył do sklepu, zapędził

personel na zaplecze, do jednego pomieszczenia, po czym zastrzelił wszystkich. Najwyraźniej

starał się opuścić miejsce zbrodni tak, żeby nie zwrócić na siebie uwagi. I na pewno już nie

było go w centrum handlowym – strzelanina miała miejsce przed więcej niż kilkoma

minutami. Trzeba więc było na razie stopniowo powiększać przeszukiwany obszar, starając

się przy tym nie pogarszać całej sytuacji.

I tak już zbierał się tłumek klientów – zwalniali kroku, przystawali, zaczynali zadawać

sobie nawzajem pytania. Luke przeszedł pomiędzy zebranymi i skierował się ku toaletom.

Wózek ekipy sprzątającej wciąż zastawiał wejście do damskiej łazienki. Luke przecisnął się

obok niego.

– Pani Brown? – odezwał się, wszedłszy do umywalni. Krzesło było puste, pozostała na

nim tylko jego złożona kurtka. – Pani Kelly?

Ruszył w stronę kabin. Wszystkie były puste. Jego świadek zniknął. Pani Brown zdołała

jakoś wyjść, mimo szoku, w jakim się znajdowała.

Luke wyszedł z powrotem na korytarz i rozejrzał się. Nie było jej w tłumku przy sklepie,

w którym rozegrała się tragedia. Dlaczego pani uciekła? – dziwił się w myślach. Przecież

teraz była pani bezpieczna.

– Ustalcie mi adres i markę samochodu Kelly Brown – rzucił do radiotelefonu. – Kobieta

po czterdziestce. Ściągnijcie dla mnie wszystkie dane, jakimi dysponuje na temat osoby o

tych personaliach i mniej więcej w takim wieku miejski wydział pojazdów. – W ten sposób

Luke rozpoczął śledztwo. Podszedł do automatu telefonicznego i odnalazł w książce

teleadresowej firmę Bressman’s Jewelry. Dysponowała w mieście pięcioma sklepami.

Dlaczego masakra rozegrała się akurat w tym? Luke wydarł stronę z książki.

Wrócił na zaplecze sklepu, zrobiło się tu gęsto od lekarzy sądowych.

– Co ze świadkiem? – spytał Connor.

– Znikła. Z tego co mówiła wcześniej, widziała mordercę. Kazałem szukać jej

samochodu. Czy znaleźliście gdzieś adresy albo telefony pracowników sklepu?

– Na razie przeglądałem księgę z informacjami o klientach – naprawach wyrobów,

specjalnych zamówieniach. Są tylko imiona pracowników, przyklejone przy telefonie, razem

z listą numerów. Natomiast pełne dane na temat personelu ma główny oddział Bressman’s

Jewelry, posłałem tam funkcjonariusza, żeby je nam dostarczył.

Luke spojrzał na kartkę koło telefonu. Rzeczywiście, same imiona – ale tylko jedna Kelly.

– Podajcie mi adres Kelly Brown, o numerze telefonu... – odczytał do krótkofalówki

numer. Po chwili usłyszał adres.

– To niedaleko, jadę tam. Jak wam idzie?

– Zaczynamy pracę na podstawie zdjęć, imion i numerów telefonów – odpowiedział

Connor. – Lekarzom sądowym kazałem ustalić po pierwsze, z jakiej broni strzelano. Za

dwadzieścia minut mamy otrzymać wstępną listę wyrobów, jakie powinny znajdować się w

sklepie. Na razie wygląda na to, że rzeczywiście niczego nie brakuje.

Henderson Dee - Świadek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: