Amis Martin - Strzała czasu albo natura występku.pdf - Częsc 1 - barjad7

Amis Martin

Strzała czasu albo natura wyst¦pku

Time’s arrow, or the nature of the oense

Rok pierwszego wydania: 1997

CZ I

Rozdział 1

Co kr¡»y, tu zd¡»y

Ruszyłem naprzód, z najczarniejszego snu prosto mi¦dzy le-

karzy… ameryka«skich: czułem ich wigor, ledwie pow±ci¡gany,

jak obﬁte uwłosienie ich ciał; i srogi dotyk srogich dłoni ¶ lekar-

skich, takich silnych, czystych, aromatycznych. Cho¢ byłem ju»

prawie sparali»owany, okazało si¦, »e mog¦ poruszy¢ oczami.

W ka»dym razie jako± si¦ poruszyły. Lekarze chyba wykorzy-

stywali mój bezruch. Rozmawiali ¶ czułem to ¶ o moim przy-

padku, lecz tak»e o innych sprawach, o wolnym czasie, które-

go mieli w bród: o ró»nych swoich konikach i tak dalej. Wtem

przyszła mi do głowy my±l, zaskakuj¡co klarowna i niew¡tpli-

wa, w pełni ukształtowana, dojrzała: Jak ja nienawidz¦ lekarzy.

Wszystkich. Wszelkich. Cho¢by ten »ydowski kawał o starusz-

ce, która biegnie brzegiem morza i krzyczy z rozpaczy: Ratunku!

Mój syn lekarz tonie! I to ma by¢ ±mieszne. Jej duma chyba rze-

czywi±cie ±mieszy: silniejsza od jej miło±ci. Ale czemu wła±nie

dum¡ napawaj¡ ludzi te dzieci z lekarskimi dyplomami (czemu

nie wstydem, czemu nie pełn¡ niedowierzania zgroz¡?), za pan

brat z bakcylami i trychinami, z bólem i cierpieniem, operuj¡ce

wstr¦tnym słownictwem i równie wstr¦tnymi narz¦dziami (za-

krwawiony fartuch gumowy na haku). Od¹wierni »ycia. Czemu

si¦ tego podejmuj¡?

Lekarze wokół mojego łó»ka (oczywi±cie swobodnie ubrani,

opaleni) promieniowali puchat¡ pewno±ci¡ siebie ¶ i jednomy±l-

no±ci¡, jak¡ daje ostoja w grupie. W swojej sytuacji mogłem

czu¢ si¦ ura»ony t¡ beztrosk¡. Lecz wła±nie uspokajała mnie

nijako±¢ tych lekarzy (sportsmenów, atletów, speców od wigo-

ru) ¶ zapewne skutek uboczny ich ±miertelnie powa»nej pogo-

ni za „dobrym »yciem”. No có», lepsze dobre ni» złe. Zmie±ci

si¦ w nim surﬁng, błogie frymarczenie przyszło±ci¡, łucznictwo,

lotnia, wykwintne kolacje. Zanim si¦ zbudziłem, ±niło mi si¦…

Nie, nie tak. Inaczej: nad ciemno±ci¡, z której si¦ wyłoniłem,

dominowała jaka± ﬁgura, sylwetka m¦»czyzny o absolutnie nie-

poskromionej aurze, nasyconej pi¦knem, przera»eniem, miło-

±ci¡, ohyd¡, a przede wszystkim moc¡. Ta m¦ska posta¢ czy te»

esencja miała chyba na sobie biały płaszcz (±nie»nobiały kitel).

I czarne buty z cholewami. A na ustach szczególny u±miech.

Mógł to wła±ciwie by¢ negatyw-zjawa lekarza numer jeden: jego

czarnego dresu i przepot¦»nych pepegów oraz zadowolonej mi-

ny, z jak¡ wskazał palcem moj¡ pier±, kr¦c¡c głow¡. Czas płyn¡ł

niedocieczonym nurtem, bo wypełniała go walka; łó»ko wygl¡-

dało jak pułapka lub wilczy dół, zasłoni¦te sieciami, i było tak,

jakby si¦ wyruszało w straszn¡ podró» do strasznego sekretu.

Czego mógłby ten sekret dotyczy¢? Jego, wła±nie jego: najgor-

szego człowieka w najgorszym miejscu i czasie. Wyra¹nie na-

bierałem sił. Lekarze o ci¦»kich dłoniach i ci¦»kich oddechach

przychodzili i odchodzili, podziwiaj¡c moje nowe charkoty i sko-

wyty, co bardziej efektowne tiki, atletyczne skurcze. Cz¦sto sia-

dywała przy mnie piel¦gniarka, sama jedna, i czaruj¡co nade

mn¡ czuwała. Jej kremowy uniform szele±cił jak opakowanie,

a ja wiedziałem, »e mog¦ w tym d¹wi¦ku zło»y¢ wszystkie swo-

je t¦sknoty i cał¡ ufno±¢. Czułem si¦ ju» bowiem zdecydowanie

lepiej, po prostu tip-top. Jak nigdy. Najpierw w lewym boku (na-

gle), a potem w prawym (rozkosznie, ukradkiem) wróciło mi czu-

cie i wszelkie jego uroki. Doczekałem si¦ nawet pochwały z ust

piel¦gniarki, bo zr¦cznie wygi¡łem grzbiet, i to prawie bez po-

mocy, kiedy robiła ten swój numer z basenem… W ka»dym ra-

zie le»ałem sobie w nastroju z cicha od±wi¦tnym, nie wiem jak

długo, póki nie wybiła zła godzina i nie przyszli sanitariusze.

Doktorów od golfa mogłem jako± ±cierpie¢, a piel¦gniarka miała

same plusy. Ale sanitariusze dobrali si¦ do mnie elektryczno±ci¡

i powietrzem. Trzej. Bezceremonialni. Wpadli do sali, wbili mnie

w ubranie i wynie±li na noszach do ogrodu. Tak jest. A pó¹niej

elektrodami jak słuchawki (białymi ¶ rozgrzanymi do biało±ci)

stukn¦li w pier±. Zanim wreszcie sobie poszli, jeden mnie poca-

łował. Chyba nawet wiem, jak si¦ taki zabieg nazywa: pocałunek

»ycia. Potem musiałem pewnie zemdle¢.

Kiedy oprzytomniałem, a» mi cmokn¦ło w uszach i zaraz

ogarn¦ło mnie przepyszne osamotnienie, fala miło±ci i podzi-

wu dla du»ego, ﬂegmatycznego ciała, w którym tkwiłem, tak za-

prz¡tni¦tego sob¡, oboj¦tnego, ciała, które wła±nie si¦ pochylało

nad klombem ró» i wyci¡gało r¦ce do zwisaj¡cego p¦du klema-

tisu, »eby go zaczepi¢ na drewnianej ±cianie. To du»e ciało dłu-

bało w ziemi umiej¦tnie, bez po±piechu: owszem, zna si¦ na tej

robocie. Chciałem chwil¦ odpocz¡¢, porz¡dnie si¦ rozejrze¢ po

ogrodzie ¶ ale co± tu nie gra. Co± nie gra: ciało, w którym siedz¦,

nie jest posłuszne mojej woli. Rozejrzyj si¦, mówi¦ mu. Ale jego

szyja mnie ignoruje. Oczy maj¡ własne plany. Czy to co± powa»-

nego? Co± nam dolega? Nie wpadłem w popłoch. Zadowoliłem

si¦ widzeniem peryferyjnym, najlepsz¡ w ko«cu namiastk¡. Zo-

baczyłem sk¦dzierzawion¡ ﬂor¦, pikuj¡c¡ z góry na dół i dr»¡-

c¡: co± jakby pulsacja lub seria delikatnych eksplozji w skro-

ni. I dookoln¡ blad¡ ziele«, pr¡»kowan¡ i inkrustowan¡ bladym

±wiatłem, w odcieniu… w odcieniu ameryka«skich pieni¦dzy.

Dłubałem w ziemi, póki nie zacz¦ło si¦ ±ciemnia¢. Cisn¡łem na-

rz¦dzia do komórki. Zaraz, zaraz. Czemu id¦ do domu tyłem?

Zaraz. Czy to zmierzch nadci¡ga, czy ±wit? Jaka jest ¶ jaki jest

w tej mojej podró»y szyk zdarze«? Jakie zasady? Czemu ptaki

Amis Martin - Strzała czasu albo natura występku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: