05 Strumienie Srebra - Salvatore R.A.pdf - Legenda Drizzta - Ketuif

R. A. Salvatore

Strumienie Srebra

Trylogia Doliny Lodowego Wichru

Księga Druga

Tłumaczenie:

Monika Klonowska, Grzegorz Borecki

Jak wszystko co robię,

mojej żonie, Diane

i najważniejszym osobom

w naszym życiu

Brianowi, Geno, Caitlin.

Preludium

Na ciemnym tronie, w ciemnym miejscu siedział smok cienia. Nie był wielki, lecz

był najwstrętniejszy ze wstrętnych, sama jego obecność była czernią, jego szpony –

miecze, używane w tysiącach tysięcy morderstw, jego szczęki – zawsze gorące od

krwi ofiar, jego czarny oddech – rozpacz. Chmara kruków badała jego niski, tak

bogate ciemnością, że aż migoczące kolorami; iskrząca się fasada piękności

bezdusznego potwora. Jego słudzy nazywali go Shimmergloom i oddawali mu wszelką

cześć.

Gromadząc siły przez stulecia, tak jak to czynią smoki, Shimmergloom trzymał

skrzydła złożone i w ogóle się nie poruszał, chyba, że miał pożreć ofiarę lub zgładzić

zuchwałego poddanego. Zrobił to, co do niego należało, aby zabezpieczyć to miejsca,

rozgramiając główną część armii krasnoludów, która wyruszyła na jego

sprzymierzeńców.

Jak wspaniale jadł smok w tamtych dniach! Ciała krasnoludów były żylaste

i muskularne, ale ostre jak brzytwy zęby były doskonale przystosowane do takiego

pożywienia. Teraz liczni słudzy smoka robili za niego wszystko, przynosząc mu

jedzenie i spełniając każdą jego zachciankę. Nadejdzie dzień, gdy będą znów

potrzebowali siły smoka i Shimmergloom będzie gotowy. Olbrzymi pagórek

zrabowanych skarbów ożywiał siłę smoka, a pod tym względem Shimmerglooma nie

prześcignął żaden z przedstawicieli jego gatunku; posiadał skarb przerastający

wyobrażenie najbogatszego króla.

I gromadę lojalnych sług, dobrowolnych niewolników smoka ciemności.

* * *

Zimny wicher, który dał nazwę Dolinie Lodowego Wichru, gwizdał w ich uszach,

nieustanny jego jęk wykluczał zdawkową rozmowę czterech zazwyczaj radosnych

przyjaciół. Wędrowali na zachód przez nagą tundrę, zaś wiatr, jak zawsze, wiał im

w plecy ze wschodu, przyśpieszając ich i tak już mocne kroki. Ich postawa i pewny

krok odbijały żądzę nowo rozpoczętej przygody, ale wyraz twarzy każdego

z wędrowców wskazywał na inną perspektywę tej podróży.

Krasnolud, Bruenor Battlehammer, pochylił się do przodu; jego pieńkowate nogi

pracowały pod nim potężnie, a szpiczasty nos, wystający nad kudłami trzęsącej się

rudej brody, wskazywał kierunek. Cały wydawał się być wykuty z kamienia,

z wyjątkiem nóg i brody. Pewnie trzymał przed sobą w sękatych rękach naznaczony

wieloma karbami topór, jego tarcza, oznaczona malowidłem kufla pieniącego się piwa,

przywiązana była mocno do przeładowanego plecaka, a jego głowa, przystrojona

w pozaginany, rogaty hełm, nie odwracała się w żadną stronę. Nie spuszczał oczu ze

szlaku, rzadko nawet mrugał nimi. Bruenor zapoczątkował tę podróż, aby znaleźć

prastarą ojczyznę Klanu Battlehammer i choć w pełni zdawał sobie sprawę z tego, że

srebrne sale jego dzieciństwa znajdują się o setki mil stąd, maszerował z zapałem

kogoś, kto widzi wyraźnie swój długo oczekiwany cel.

Obok Bruenora – olbrzymi barbarzyńca, jakby lekko podenerwowany. Wulfgar

szedł sprawnie, wielkie kroki jego długich nóg łatwo dorównywały pośpiesznym

krokom krasnoluda. Wyczuwało się w nim pośpiech, jak u pełnokrwistego konia,

biegnącego na krótkim dystansie. W jego bladych oczach płonęły ognie głodu

przygody tak wyraźnie, jak w oczach Bruenora, lecz w przeciwieństwie do krasnoluda,

wzrok Wulfgara nie był utkwiony w widniejącej przed nimi prostej drodze. Był

młodym człowiekiem, który wyruszył, aby po raz pierwszy zobaczyć szeroki świat

i nieustannie rozglądał się na boki, chłonąc każdy widok i wrażenie, które mógł mu

dostarczyć krajobraz. Wyruszył, żeby pomóc przyjaciołom w ich przygodzie, lecz

także, aby poszerzyć horyzonty swego własnego świata. Całe swoje młode życie

spędził w izolowanych, naturalnych granicach Doliny Lodowego Wichru,

ograniczających jego doświadczenia do prastarych zachowań jego klanowych

pobratymców i ludzi pogranicza z Dekapolis. Na zewnątrz było coś więcej, Wulfgar

wiedział o tym i był zdecydowany zaczerpnąć z tego tak wiele, jak tylko będzie

w stanie.

Mniej zainteresowany widokami był Drizzt Do’Urden – opatulona w płaszcz

postać, maszerująca bez wysiłku obok Wulfgara. Płynny sposób poruszania się

wskazywał na elfie pochodzenie, lecz cień jego nisko nasuniętego kaptura sugerował

coś innego. Drizzt był drowem – czarnym elfem, mieszkańcem podziemnego świata,

pozbawionego światła. Wbrew swemu urodzeniu spędził na powierzchni już kilka lat,

lecz jak na razie stwierdził, że nie może pozbyć się, wrodzonej jego ludowi awersji do

słońca. Zapadł się więc w cienie swego kaptura, jego kroki były nonszalanckie,

a nawet pełne swoistej negacji, były tylko przedłużeniem jego istnienia, następną

przygodą w trwającym całe życie ciągu przygód. Porzuciwszy swój lud w ciemnym

mieście Menzoberranzan, Drizzt Do’Urden z chęcią powędrował szlakami nomadów.

Wiedział, że nigdy naprawdę nie zostanie zaakceptowany nigdzie na powierzchni;

uważano jego lud (słusznie zresztą) za zbyt nikczemny, aby przyjęły go nawet

najbardziej tolerancyjne wspólnoty. Teraz jego domem była droga. Już wcześniej

wędrował, pragnąc pozbyć się nieprzyjemnego bólu, jaki gościł w jego sercu z powodu

konieczności opuszczania miejsc, które mógłby polubić. Dekapolis było czasowym

schronieniem. W zapomnianych w głuszy osadach znajdowało dom wielu łajdaków

i wyrzutków i mimo tego, że Drizzt nie był mile witany, jego ustalona reputacja jako

strażnika granic miast gwarantowała mu niewielką miarę respektu i tolerancji ze strony

wielu osiedleńców. Bruenor nazywał go jednak prawdziwym przyjacielem i Drizzt

z chęcią wędrował obok krasnoluda, mimo obaw, że wpływy jego reputacji mogłyby

spowodować, że sposób, w jaki go traktowano byłby mniej niż grzeczny.

Drizzt często zostawał kilka lub więcej jardów z tyłu, aby poczekać na czwartego

członka grupy. Sapiący i dyszący halfling Regis zamykał pochód (nie z własnej woli),

z brzuchem zbyt okrągłym jak na jakąkolwiek wędrówkę i nogami zbyt krótkimi, aby

mógł dorównać szybkim krokom krasnoluda. Płacąc teraz za miesiące luksusu,

którymi cieszył się w pałacu w Bryn Shander, Regis przeklinał zwrot swego szczęścia,

który ponownie zmusił go do wędrówki. Jego największą miłością był komfort

i pracował nad doprowadzaniem do perfekcji sztuki jedzenia i spania tak pilnie, jak

młodzieniec marzący o bohaterskich czynach wymachuje swym pierwszym mieczem.

Jego przyjaciele byli naprawdę zaskoczeni, gdy do nich dołączył, lecz byli szczęśliwi,

że idzie z nimi i nawet Bruenor, tak zdecydowany znów zobaczyć swą prastarą

ojczyznę, starał się zbytnio nie przyśpieszać kroku, żeby Regis mógł mu dorównać.

Regis z pewnością osiągnął granice swej wytrzymałości bez zwyczajnych skarg.

W przeciwieństwie jednak do swych towarzyszy, których oczy spoglądały na wijącą

się przed nimi drogę, stale oglądał się przez ramię w kierunku Dekapolis i domu, który

tak tajemniczo porzucił, aby dołączyć do wyprawy.

Drizzt zauważył to z pewną troską.

Regis przed czymś uciekał.

Towarzysze wędrowali na zachód przez kilka dni. Na południu towarzyszyły ich

wędrówce pokryte śniegiem, poszarpane szczyty Grzbietu Świata. Ten masyw górski

stanowił zarazem wschodnią granicę Doliny Lodowego Wichru i wkrótce zniknęła im

ona z oczu. Gdy najdalej wysunięty na zachód szczyt zniknął, przechodząc w płaską

równinę, skręcili na południe, w przejście między górami a morzem, prowadzące

z doliny do oddalonego o setki mil nadbrzeżnego miasta Luskan. Rozpoczynali

wędrówkę zanim słońce wstało za ich plecami i szli do ostatnich, różowych blasków

zachodu, zatrzymując się w ostatniej chwili, zanim zerwał się zimny wiatr nocy, aby

rozbić obóz. Potem znów znajdowali się w drodze przed świtem, każdy z nich

wędrował w samotności swych perspektyw i obaw.

Była to milcząca podróż, jeśli nie liczyć wiecznie ciągnącego się pomruku

wschodniego wiatru.

05 Strumienie Srebra - Salvatore R.A.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: