Curwood James - Osadnicy.pdf - Ebooki Przygoda z sensacją - j.nowak59

OSADNICY

James Oliver Curwood

Rozdział I

OSADA W PUSZCZY

Piotr Gourdon kochał Boga całym swym uczciwym, dzielnym sercem, a w to słoneczne, lipcowe

popołudnie doznawał wprost wrażenia, że wielka głusza kanadyjska, która się rozpościera wokół,

zanosi wraz z nim korne modły do stóp najwyższego Stwórcy. Piotr bowiem był synem leśnego

włóczęgi, człowieka, którego ojciec również zmierzył bory przepastne, i przepłynął rzeki burzliwe,

toteż zamiłowanie do przygód i natury miał we krwi; jedynie na łonie przyrody, śród dzikich ostępów

i mateczników czuł jak jego dusza zespalała się z Bogiem, które to poglądy wywoływały lekki

sprzeciw poczciwego katechety z St. Anne de Beaupre. Piotr ściśle łączył Stwórcę z przyrodą, i nie

zamierzał zmieniać wiary aż do śmierci. Mimo że przebył na kolanach schody kościoła Św. Anny,

mimo że święconą wodą uczynił na czole znak krzyża, że z lękiem pełnym czci spoglądał na stosy

lasek i krukwi pozostawionych na znak wdzięczności przez tych, co przyszedłszy tutaj jako bezradne

kaleki, odeszli jako ludzie zdrowi, zbywszy zarazem choroby duszy i ciała — mimo to wszystko,

Piotr miał przekonanie najgłębsze, że tego słonecznego, lipcowego popołudnia znajduje się bliżej

Boga, niźli w jakimkolwiek innym czasie i miejscu.

Żona jego, Józia, szczupła i wyczerpana, z odkrytą ciemną głową gorliwie i naiwnie modliła się

w zachodzącym słońcu u boku męża, prosząc, by długa ich włóczęga w górę rzeki Św. Wawrzyńca

dobiegła wreszcie kresu, i by mogli już raz wypocząć osiedliwszy się w jednym miejscu do końca

swoich dni.

W głębi, nad strugą wypływającą z chłodnej gęstwy boru, chłopczyk łaził niestrudzenie na

czworakach wśród zielonej trawy i pierzastych paproci poszukując leśnych truskawek, i mimo że

pora jagód miała się już ku końcowi, buzia malca ociekała wciąż szkarłatnym sokiem.

Mężczyzna wskazał w dal, mówiąc:

— To jezioro sprawia zupełnie wrażenie czegoś żywego. Niby zaborcza ręka.

— Tak, z jeziora wycieka pięć strug, niby pięć palców — przyznała Józia, siadając ciężko na

wielkim głazie. — Tylko, że wielki palec jest za długi w stosunku do innych.

Oto w jaki sposób miejscowość ta otrzymała swą nazwę „Pięć Palców" i po dziś dzień

zachowała ją w tym samym brzmieniu.

Malec podbiegł do matki, niosąc jej pełną garstkę truskawek; mężczyzna zaś, wlazłszy na blok

skalny, przyłożył dłonie do ust w kształcie tuby, nawołując póty, aż w odpowiedzi zabrzmiał inny

głos spośród gęstwy sosen i jodeł, a po chwili na skraju lasu ukazał się Dominik Beauvais.

Zarośnięta twarz tego ostatniego promieniała radosną ciekawością; żona jego, Maria, będąc

drobnego wzrostu, musiała dobrze wyciągać nogi, by nadążyć za ogromnym mężem.

— Dobrze się tu będzie żyło! — rzekł. — To jest właśnie to, czego szukaliśmy.

Dominik przytwierdził z zapałem. Kobiety uśmiechały się. Było wesoło i przyjemnie. Malec

szukał dalej w trawie truskawek. Taki już miał wiecznie pusty brzuszek.

Gdy wracali do obozowiska rozbitego w pewnej odległości przed dwiema godzinami, Piotr

Gourdon ucałował gładkie włosy żony, po czym na całe gardło zaśpiewał dziką pieśń wioślarzy

północnych, przejętą od ojca za owych dni, zanim w St. Anne Józia nawinęła mu się na oczy.

Dominik zawtórował ochotnie poprzez gęsty zarost. Kobiety uśmiechały się słodziej i oczy miały

bardziej błyszczące, gdyż skoro mężczyźni byli nareszcie zadowoleni, a miejsce pobytu ustalone,

zmęczenie Józi i Marii pierzchło nieomal całkowicie.

Tegoż wieczoru, po kolacji, siedząc przy ognisku z płonącymi szczapami brzozowymi snuli

przyjemne plany; a chociaż dziewięcioletni Joe wpełzł już między dery służące mu za legowisko,

oczy kobiet zaś mrużyły się do snu, Piotr i Dominik napychali faje coraz to nowym tytoniem, słowami

i myślą budując wspaniałe zamki na lodzie.

Młodzi i radośni, pełni dziarskiego zapału będącego spuścizną po przodkach włóczęgach, mieli

pewność niezachwianą, iż najbliższy wschód słońca przyniesie im spełnienie dawno pieszczonych w

sercu życzeń. Wreszcie Józia usnęła, z głową przytuloną tuż do głowy synka, przy czym usta jej,

świeże i dziewczęce mimo macierzyństwa i długiej włóczęgi, miały wyjątkowo pogodny wyraz.

Piotr i Dominik, ćmiąc nadal fajki, słowami malowali przyszłość. Niebawem księżyc wypłynął

ponad szczyty drzew sąsiednich; wielki, złoty, uśmiechnięty przyjaźnie w stronę nowych przybyszów.

Od jeziora dął wiatr coraz chłodniejszy, aż wreszcie, z niezmierzonej dali doleciał typowy dźwięk

północnej głuszy: wycie wilcze.

Dominik nasłuchiwał chwilę milcząc, po czym starannie wytrząsnął popiół z fajki na wyciągniętą

prawą dłoń.

— Gdzie wilki polują, tam jest dużo zwierzyny, a gdzie dużo zwierzyny, tam się opłaca zastawiać

sidła! — rzekł.

Teraz zabrzmiał nowy głos, na dźwięk którego serca obu mężczyzn przestały bić na chwilę. Było

to echo raczej, odległe i już ginące, bardzo słabe i bardzo niewyraźne, a jednak dające się pochwycić

na tle ogromnej ciszy leśnej.

— Statek — szepnął Piotr.

— Tak, statek! — potwierdził Dominik, podnosząc się na wpół jakby w pościgu za zamierającą

melodią.

Działo się to bowiem przed półwiekiem, gdy w tamtych stronach łatwiej było o wycie wilków,

niż o gwizd parowca.

Osadnicy posnęli. Żółty księżyc piął się coraz wyżej, aż stanął tuż ponad ich głowami. W

głębokim lesie poruszały się cienie, niby żywe istoty. Wyły wilki, podchodząc wybraną zdobycz, by

umilknąć nad świeżym padłem. Ciemność pulsowała energią. Pierzaste sowy ważyły się niby duchy

na rozpostartych skrzydłach. Dziesiątki bacznych oczu stróżowały obóz śpiących ludzi. Jeżozwierz

zawieruszył się w pobliżu gaworząc i chichocząc na swój zwykły, niemądry sposób. Kozioł czując

niemiły zapach tupnął kopytkiem i świsnął ostrzegawczo. Coś szeptało wśród wierzchołków jodeł. Z

nieprzebytych ostępów wynurzały się zwierzęta stąpając bezszelestnie futrzanymi łapami. Małe

ptaszki, milczące za dnia, świergoliły przez sen.

Pasmo księżycowego blasku oświetliło twarz Józi, nadając jej urodzie wyraz nieziemskiego

wprost uduchowienia. Chłopczyk śnił o czymś miłym. Piotr spał z głową ukrytą w zgięciu ramienia.

Dominik obrócił ku niebu brodate oblicze, surowe i groźne na pozór, jak gdyby trzymając straż u

boku maleńkiej, zmęczonej żony. Tak minęła noc i nadszedł świt, budząc wędrowców hałaśliwym

gwarem mrowia rudych wiewiórek, zamieszkujących w niezliczonej ilości ten ziemski zakątek,

którego piękna i ciszy nie zniweczyła dotychczas obecność ludzka.

Pierwszego zaraz dnia topory Dominika i Piotra poczęły czynić wyłom w pachnącej żywicą

leśnej ścianie. Lecz wprzódy rozejrzeli się jeszcze w okolicy, mającej odtąd stanowić ich siedzibę.

W głębi rosła się puszcza, przecięta skarpami urwistych parowów, wężowiskiem strug, z ukrytą

tu i ówdzie łączką lub mokradłem. Ten sam kraj dziki, bezludny rozpościerał się milami, aż po

odległe, morskie wybrzeże, wzdłuż którego taiły się z rzadka mizerne ludzkie sadyby. Sosny w borze

świeciły mosiężną barwą pni, czernią uschłych konarów, zielenią młodych igieł; słońce złociło

murawę na kotlinach i pagórkach. Lecz Piotr wyobrażał sobie, jak te same dolinki i wzgórza

pociemnieją podczas burzy lub jak je zimą skuje biel śniegu i lodu. Wiedział, że wiosną wezbrane

wody potoków, strug i rzeczek ruszą hucząc we wściekłym pędzie, więc serce rosło mu z uciechy,

bowiem lubił donośny głos i niepowstrzymany pęd żywiołów.

Miejsce na osadę obrali na krańcu małej zatoczki, która drążąc wąską smugą kamieniste

wybrzeże jeziora, tworzyła najdłuższy z pięciu wodnych palców. Na jeziorze fala, lekko wzburzona

nawet wśród największej ciszy, szemrała dniem i nocą. Lecz długie pasmo wody wąskie i wygięte,

niby przełamany w połowie palec, miało łagodną barwę przetykanej srebrem zieleni. Pływały po nim

mewy, pokrzykując przyjaźnie w stronę osadników; na białym piasku zaś było pełno śladów łap

zwierzęcych oraz łapek ptasich, gdyż stworzenia leśne baraszkowały tutaj chętnie, przychodząc

ugasić pragnienie.

Pomiędzy pogodną tonią a chłodną gęstwą boru, była gładka przestrzeń porośnięta soczystą

murawą, malownicza jak zakątek parku. Na jej krańcu, w cieniu pierwszych jodeł, Piotr i Dominik

wbili kolki, odmierzyli prostokąt, słowem szykowali teren pod przyszłą budowę.

Dni biegły. Co rano chór rudych wiewiórek witał pierwszy błysk słońca. W ciągu letnich godzin

brzmiał niestrudzenie łoskot siekier, rozlegał się śmiech i gwar. Piotr śpiewał pełnym głosem

pradziadowe pieśni, przy czym Dominik wtórował mu nieraz fałszywie, choć z przejęciem. Świergot

ptasi oraz śmiech kobiet miały tę samą nutę. Józia i Maria przypominały sobie lata panieńskie, malec

zaś wskazywał im coraz to nowe plantacje jagód, ukryte pośród mchu i paproci w malowniczych

zakątkach.

Wtargnięcie ludzkich istot było na razie dla puszczy rzeczą zupełnie nową, toteż czas jakiś

przyroda boczyła się jak gdyby. Lecz że ptaki i wiewiórki dały dobry przykład, więc inne zwierzęta

poszły niebawem za ich namową. Jeleń zbiegał o zmierzchu do wodopoju, a wielkie łopaty łosia

chrobotały po nazbyt zwarto stojących pniach. Sikorki łowiły okruchy chleba prawie spod ręki;

drozdy, podlatując tuż, wrzeszczały wyzywająco jak Indianie, a kukułka kukała tak donośnie, że Piotr

często przerywał robotę, mówiąc:

— To dopiero przyjemnie będzie żyć, mając bór za plecami, a morze u samych drzwi!

Jezioro Superior nazywali morzem; w ciągu pierwszego tygodnia dwukrotnie zobaczyli w

mglistej dali białe, połyskliwie centki, nie będące niczym innym jak tylko białymi żaglami mijających

okrętów.

Pierwsza chata dźwigała się już formowana z wielkich, ciosanych siekierą bali. Ledwo

wyprowadzono ją pod dach, już Józia wraz z Marią zasadzały wokoło pąsowe krzaki głogu i dzikie

dzwonki. W zacisznych zakątkach szukały pilnie fiołków i konwalii; w kotlinach o podmokłej glebie

hiacyntów i kaczeńców. Pod wieczór, po skończeniu dziennej pracy i zjedzeniu kolacji, kobiety i

mężczyźni, wziąwszy się za ręce, oglądali najżyźniejsze skrawki ziemi radząc, gdzie zasadzą na rok

przyszły kartofle, a gdzie marchew, gdzie znów wsieją słoneczniki oraz inne dobre rzeczy, do których

przywykli w czasie długiego pobytu w St. Anne.

W sierpniu obie chaty stanęły pod dachem, małe rozmiarem, wygodne natomiast niby gniazdka,

więc oczy Marii i Józi spoważniały ponownie. Obarczał je na nowo obowiązek gospodyń i

jakkolwiek skromny był zakres ich pracy i ograniczone środki, możliwości i nadzieje rozrastały się

niezmiernie. Patrzyły z ciężkim sercem, że oto marnuje się tyle dobra, gdyż dojrzewały właśnie

maliny w tak wielkich ilościach, że niedźwiedzie, pasące się na połoninach, oblewały się dosłownie

tłuszczem. Pęczniały czarne jagody i jeżyny, kapały słodkim sokiem dzikie śliwy, a szkarłatne

żurawiny czekały jedynie pierwszych mrozów, by nabrać właściwego smaku i aromatu.

Dominik zatem, wziąwszy dnia pewnego siekierę, wyznaczył drogę do najbliższego osiedla

odległego o trzydzieści mil, po czym, kolejno, to jeden mężczyzna, to drugi szedł z pustymi sakwami,

Curwood James - Osadnicy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: