Zachowanie zmierzające do zniszczenia lub uszkodzenia przedmiotów bądź ludzi, a nawet siebie /samoagresja/, co może prowadzić do samobójstwa. Agresja występuje jako reakcja na sytuację trudną lub jako następstwo frustracji i przejawia się w ataku werbalnym lub fizycznym.
W rozumieniu ustawy o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 roku istotnymi częściami amunicji są:
pociski wypełnione materiałami wybuchowymi, chemicznymi środkami obezwładniającymi lub zapalającymi albo innymi substancjami, których działanie zagraża życiu lub zdrowiu, spłonki inicjujące spalanie materiału miotającego, materiał miotający w postaci prochu strzelniczego.
Amunicja do broni krótkiej.
Budowa:
-pocisk - w momencie strzału po oddzieleniu od łuski jest wyrzucany z lufy.
-ładunek miotający /proch/ - spalając się wydziela dużą ilość gazów, co powoduje gwałtowny wzrost ciśnienia i wypchnięcie pocisku z przewodu lufy.
-łuska - zwykle wykonana z mosiądzu lub stali
-kowadełko - jest występem w środku wgłębienia w denku łuski lub osobną kształtką z blachy.
-ładunek inicjujący – jest umieszczony w zagłębieniu znajdującym się w środku zewnętrznej strony denka łuski, na kowadełku. Płomień powstający w momencie wybuchu przedostaje się przez jeden lub dwa kanaliki ogniowe do wnętrza łuski, gdzie powoduje zapłon ładunku miotającego.
-miseczka spłonki – wykonana z cienkiej blachy, zamyka wgłębienie w denku łuski, gdzie znajduje się ładunek inicjujący. Iglica uderzając w ścianę miseczki, powoduje zgniecenie ładunku i jego wybuch. Zespół: kowadełko, miseczka spłonki
i ładunek inicjujący określa się mianem spłonki.
Amunicja do broni gładkolufowej.
-łuska - wykonana z tworzywa sztucznego, w tylnej części z metalowym okuciem, na którym uformowana jest wystająca kryza.
-ładunek miotający – proch; ziarna są większe niż w nabojach do broni krótkiej /ma mniejszą prędkość spalania ze względu na długość lufy/.
-przybitka - za jej pośrednictwem gazy prochowe nadają prędkość pociskowi.
-pocisk /jeden lub kilka/ - wyrzucony z lufy przez przybitkę popychaną gazami.
-wieczko - zamyka łuskę od przodu, dzięki czemu pociski utrzymywane są wewnątrz niej.
-spłonka - w formie grzybka lub walca z cienkiej blachy mosiężnej, wewnątrz którego znajduje się ładunek inicjujący.
Badaniom lekarskim i psychologicznym, przeprowadzanym w celu oceny zdolności fizycznej i psychicznej do wykonywania zadań pracownika ochrony fizycznej, podlegają:
osoby ubiegające się o wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego i drugiego stopnia oraz osoby posiadające licencję pracownika ochrony fizycznej.
Badanie psychologiczne: obejmuje w szczególności ocenę poziomu umysłowego, ocenę osobowości z uwzględnieniem funkcjonowania w sytuacjach trudnych oraz ocenę poziomu dojrzałości społecznej. Zakres badania psychologicznego może zostać poszerzony, jeżeli psycholog uzna to za niezbędne do prawidłowej oceny zdolności psychicznej osoby badanej.
Badanie lekarskie obejmuje:
Badanie ogólne stanu zdrowia, obejmujące w szczególności ocenę układu krążenia i oddechowego oraz ocenę narządu ruchu,
Badania specjalistyczne: okulistyczne, otolaryngologiczne, psychiatryczne i neurologiczne,
Inne badania specjalistyczne i badania pomocnicze, zlecone przez lekarza przeprowadzającego badanie ogólne stanu zdrowia.
Po przeprowadzeniu badania ogólnego stanu zdrowia oraz na podstawie opinii psychologa i opinii lekarzy specjalistów,
a także wyników badań pomocniczych, lekarz wydaje orzeczenie lekarskie. W razie stwierdzenia w orzeczeniu lekarskim braku zdolności fizycznej i psychicznej do uzyskania licencji pracownika ochrony fizycznej lub dalszego wykonywania zadań pracownika ochrony fizycznej, lekarz sporządza dodatkowy egzemplarz orzeczenia lekarskiego i przekazuje listem poleconym, z zachowaniem poufności, właściwemu terytorialnie komendantowi wojewódzkiemu Policji.
Jest dziedziną nauki zajmującą się ruchem pocisku od momentu wprawienia go w ruch do momentu zatrzymania się w celu lub poza nim. Balistykę dzieli się na wewnętrzną, zewnętrzną i końcową.
Balistyka wewnętrzna: zwana inaczej balistyką przewodu lufy, zajmuje się ruchem pocisku w przewodzie, od momentu wprawienia go w ruch, do momentu, gdy opuści on lufę.
Kolejne etapy występujące podczas tej fazy, to:
wybuch ładunku inicjującego /w spłonce/, wywołany uderzeniem iglicy,
zapalenie się ładunku miotającego /prochu/,
wzrost ciśnienia pod wpływem wydzielania się gazów,
rozcalenie naboju – początek ruchu pocisku,
gwałtowny wzrost ciśnienia gazów i prędkości pocisku,
spadek ciśnienia do zera, krótko po opuszczeniu lufy przez pocisk.
Balistyka zewnętrzna: zajmuje się ruchem pocisku w powietrzu, od momentu, w którym opuszcza on lufę, do chwili jego zetknięcia z powierzchnią celu lub przeszkodą.
Trajektoria, czyli tor lotu, po którym porusza się pocisk, to tzw. “krzywa balistyczna”.
Tuż po opuszczeniu lufy wylatujące za pociskiem gazy mają większą prędkość niż pocisk. Powoduje to dodatkowy wzrost prędkości już poza przewodem lufy. Tak, więc pocisk osiąga maksymalną prędkość w odległości kilku, kilkunastu centymetrów od wylotu lufy. Ponieważ różnica pomiędzy prędkością wylotową pocisku, a jego prędkością maksymalną jest niewielka, przyrost prędkości nie ma praktycznie znaczenia. Faza ta to tzw. balistyka przejściowa.
Krzywa balistyczna jest linią prostą, jeżeli strzał oddano pionowo w górę lub w dół, a na pocisk nie oddziaływały żadne dodatkowe czynniki. W praktyce na tor lotu pocisku mogą też wpływać i generalnie wpływają warunki atmosferyczne /deszcz, wiatr/, które zmieniają jego kształt w stosunku do teoretycznej krzywej balistycznej.
Kąt strzału, dla którego donośność pocisku jest największa, wynosi dla broni krótkiej około 40 stopni. Zwiększenie lub zmniejszenie tego kąta powoduje zmniejszenie donośności. Poza wartością kąta strzału, na donośność pocisku wpływają:
-jego kształt
-prędkość początkowa
-obciążenie przekroju poprzecznego pocisku /stosunek masy do pola przekroju poprzecznego/.
Siły działające na pocisk i wpływające na kształt krzywej balistycznej, to /rysunek/:
-siła bezwładności /korzystna - dzięki niej pocisk porusza się/: zależna jest od masy i prędkości pocisku.
-siła oporu powietrza /niekorzystna/
-siła ciężkości /niekorzystna/, powodująca opadanie pocisku podczas lotu, zależna od ciężaru pocisku.
Balistyka końcowa – zajmuje się ruchem pocisku od momentu jego zetknięcia się z celem lub przeszkodą, do chwili jego całkowitego zatrzymania się. Pocisk może zatrzymać się w celu /przeszkodzie/ lub przebić go.
Na moc obalającą pocisku, wpływ mają następujące elementy:
-kaliber pocisku; większy kaliber tworzy większy kanał trwały, a tym samym powoduje poważniejsze obrażenia wewnętrzne,
-ilość energii, którą pocisk przekazał celowi, czyli ilość przekazanej energii kinetycznej, zależnej od prędkości i masy pocisku,
-rodzaj pocisku; aby uzyskać dużą moc obalającą pocisk powinien mieć dużą energię i głęboko penetrować. Jednocześnie nie powinien przebić celu. Przykładem są tzw. pociski grzybkujące, zwiększające swoją średnicę po wniknięciu do celu.
Komora zamkowa – łączy wszystkie zespoły i mechanizmy strzelby. Wewnątrz komory zamkowej umieszczone są obrotowo rozdzielacz i ustalacz naboju. W przedniej części komory zamkowej znajduje się gniazdo lufy, w tylnej otwór do mocowania kolby. W dolnej ściance komory zamkowej znajduje się okno załadowcze, przez które ładowany jest magazynek rurowy. W prawej ściance bocznej wykonane jest okno wyrzutnika łusek. Komora zamkowa połączona jest z mechanizmem spustowo-uderzeniowym za pomocą sworznia. Kolba z trzewikiem gumowym /w zależności od wersji/ łagodzącym odrzut, przykręcona jest śrubą do komory zamkowej.
Jest to zachowanie się niemające charakteru ani czynnej napaści lub czynnego oporu, ale które ma na celu przeszkadzanie czynnościom służbowym lub sprzeciwianie się żądaniom pracownika ochrony. Bierny opór następuje wówczas, gdy ujęta osoba nie zagraża pracownikowi ochrony tj. nie atakuje go, lecz przez swoje zachowanie pragnie uniemożliwić mu wykonanie czynności służbowej np. położy się usiądzie, chwyci się jakiegoś przedmiotu np. drzwi, ramy okiennej drzewa itp., i nie chce udać się z pracownikiem ochrony, albo stanie w drzwiach z rozkrzyżowanymi rękami i nie chce ustąpić czy przepuścić.
Broń biologiczna od dawna stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa państw, a przede wszystkim - ich ludności cywilnej. Po terrorystycznym ataku na World Trade Center poczucie zagrożenia niepomiernie wzrosło. W obecnej sytuacji szczególnie ważne jest staranne wykonywanie rutynowych procedur, np. stałych kontroli ujęć wody czy magazynów trucizn przez sanepidy, szkolenie pracowników ochrony zdrowia i inspekcji sanitarnej w zakresie schematów postępowania w momencie zagrożenia, a także szybkie reagowanie odpowiednich służb na wszelkie niepokojące sygnały. Broń biologiczna, zwana też bakteriologiczną, jest zaliczana do broni masowego rażenia. Wykorzystuje się w niej mikroorganizmy chorobotwórcze, jak wirusy, bakterie lub toksyny niektórych mikroorganizmów. Mogą być przenoszone przez bomby, pojemniki z zakażonymi cieczami i gazami, ewentualnie owady, które wywołują choroby. Użycie broni biologicznej zostało zakazane protokołem genewskim z 1925. W 1972 podpisano konwencję o zakazie prowadzenia badań, produkcji oraz gromadzenia broni biologicznej. Umowę ratyfikowało ponad 140 państw. Jednak społeczność międzynarodowa nie wypracowała skutecznych mechanizmów weryfikacji tego zobowiązania, które było wielokrotnie łamane przez różne kraje. Działo się tak, mimo systematycznie organizowanych konferencji przeglądowych dotyczących przestrzegania konwencji. Statystyki prowadzone przez Instytut Studiów Międzynarodowych w Monterey odnotowują, że od 1975 r. do sierpnia, 2000 r. terroryści atakowali na całym świecie 126 razy używając jako broni substancji chemicznych lub biologicznych. Znaczną część tej statystyki wypełnia działalność japońskiej sekty Najwyższa Prawda (Aum Szinrikjo). Efekty, jeśli porównać je z wynikami ataków “konwencjonalnych” pochłaniających setki, a w przypadku ataku na WTC tysiące ofiar, były mizerne. Najbardziej spektakularny atak chemiczny Najwyższej Prawdy na tokijskie metro 20 marca 1995 r. spowodował śmierć 12 osób. Wcześniejsze próby użycia wąglika, np. zamach na gmach parlamentu czy atak podczas uroczystości ślubu następcy tronu cesarskiego spełzły na niczym. Czy dlatego, jak twierdziło wielu analityków, że terrorystom tak naprawdę nie chodziło o jak największą liczbę ofiar, lecz o rozgłos? Szczegóły dochodzeń w najgłośniejszych sprawach, w tym śledztwo dotyczące Aum Szinrikjo pokazują, że terroryści nie mieli żadnych skrupułów i liczyli na większą skuteczność swoich tajnych broni. Na szczęście zabrakło im umiejętności. Okazuje się, że przygotowanie sarinu lub wąglika w formie umożliwiającej masową zagładę wymaga nie lada wiedzy, aparatury i doświadczenia, które wbrew wielu obiegowym opiniom wcale niełatwo kupić za pieniądze. Na liście zarazków, które mogą zostać użyte znajdują się niebezpieczne mikroby o wielkiej sile rażenia, jak wąglik, ospa, dżuma, wirusy gorączek krwotocznych; terroryści mogą też wykorzystać jad kiełbasiany.
Na kilka z tych chorób działają szczepionki. Jednak w praktyce nie można z nich skorzystać, ponieważ należałoby zaszczepić setki tysięcy osób, a ponadto nie wiadomo, na którą z ewentualnych chorób i nie można jednej osobie podać wszystkich szczepionek. Skutki użycia broni biologicznej nie występują od razu, czasami dopiero po kilkunastu dniach. Ogromnie ważne jest, więc wykrycie wszelkich symptomów i szybkie zdiagnozowanie rodzaju zastosowanych bakterii czy wirusów.
W związku z częstymi przypadkami zgłoszeń podejrzanych przesyłek pocztowych kojarzonych z potencjalnym zagrożeniem epidemiologicznym - mimo nie stwierdzenia w Polsce żadnego realnego zagrożenia bronią biologiczną – wskazane jest zachowanie maksymalnej ostrożności, a w szczególności profilaktyczne:
nieotwieranie kopert, paczek przesyłanych pocztą lub gońcem, jeżeli nie jest nam znany nadawca lub, gdy nadawca nie potwierdza wysyłki,
nieotwieranie przygodnie znalezionych paczek lub innych przedmiotów pozostawionych przez nieznane osoby w różnych miejscach publicznych lub prywatnych posesjach,
niedotykanie nieznanych, rozsypanych lub rozlanych substancji oraz niedopuszczanie do ich rozprzestrzenienia się, poprzez szczelne nakrycie ich folią lub tkaniną.
W przypadku znalezienia lub otrzymania wymienionych przedmiotów konieczne jest niezwłoczne powiadomienie Policji
i Straży Pożarnej.
Ustawa o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 roku precyzuje pojęcie broni. W rozumieniu art. 4.1. należy pod tym pojęciem rozumieć:
Broń palną, w tym bojową, myśliwską, sportową, gazową, alarmową i sygnałową,
Broń pneumatyczną,
Miotacze gazu obezwładniającego,
Narzędzia i urządzenia, których używanie może zagrażać życiu lub zdrowiu:
a/ broń białą w postaci:
ostrzy ukrytych w przedmiotach niemających wyglądu broni,
kastetów i nunczaków,
pałek posiadających zakończenie z ciężkiego i twardego materiału lub zawierających wkładki z takiego materiału,
pałek wykonanych z drewna lub innego ciężkiego i twardego materiału, imitujących kij bejsbolowy,
b/ broń cięciwową w postaci kusz,
c/ przedmioty przeznaczone do obezwładniania za pomocą energii elektrycznej.
W rozumieniu ustawy o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 roku /art. 7/ bronią palną:
Jest to niebezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, jest zdolne do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy albo z elementu zastępującego lufę, a przez to do rażenia celów na odległość.
Ogólna budowa broni palnej:
-szkielet
-lufa
-zamek
-komora zamkowa
-mechanizm spustowo - uderzeniowy
-mechanizm zabezpieczający
-przyrządy celownicze
-sprężyna powrotna
W rozumieniu ustawy istotnymi częściami broni palnej i pneumatycznej są:
-szkielet broni,
-baskila,
-lufa,
-zamek,
-komora zamkowa.
W rozumieniu ustawy o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 roku /art. 8/ bronią pneumatyczną:
Jest to niebezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężonego gazu jest zdolne do wystrzelenia pocisku z lufy gwintowanej albo z elementu ja zastępującego, a przez to do rażenia celów na odległość.
Broń palna, w której energia jednego wystrzału przygotowuje następny wystrzał, tj. przeładowuje broń.
Określenie celów dostępu do broni.
W art. 10 ust. 3 ustawy o broni i amunicji określono cele, w jakich może być wydane pozwolenie na broń. Należą do nich:
Ochrona osobista lub ochrona bezpieczeństwa innych osób oraz mienia.
Cele łowieckie.
Cele sportowe.
Kolekcjonerskie
Pamiątkowe.
Szkoleniowe.
Właściwy organ Policji może - w pozwoleniu na broń – ograniczyć lub wykluczyć prawo jej noszenia, co potwierdza się w legitymacji posiadacza broni.
Ustawa wyraźnie określa /art. 12 ust. 1/, że pozwolenie na broń jest decyzją administracyjną wydawaną przez właściwy organ Policji. Oznacza to, że postępowanie w przedmiocie uzyskania uprawnienia do posiadania broni /pozwolenie na broń/ podlega przepisom Kodeksu postępowania administracyjnego. W decyzji wydanej na jego podstawie zostają określone:
cel wydania pozwolenia /np. ochrona osób, łowiectwo itd./,
-rodzaj broni,
-liczbę egzemplarzy broni.
Od decyzji odmownej można się będzie odwoływać jak od każdej innej decyzji administracyjnej.
Przyjęto zasadę, że pozwolenie na broń ma charakter uprawnienia na czas nieokreślony /art. 9 ust. 4/.
Broń palną i amunicję do tej broni można posiadać na podstawie pozwolenia wydanego przez właściwego ze względu na miejsce zamieszkania lub siedzibę zainteresowanego podmiotu komendanta wojewódzkiego Policji.
Pozwolenia na broń pneumatyczną oraz posiadanie narzędzi i urządzeń wymienionych w art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy /broń biała w postaci ostrzy ukrytych w przedmiotach niemających wyglądu broni, kastetów i nunczaków, pałek, pałek imitujących kije bejsbolowe, kusz, przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania za pomocą energii elektrycznej/ wydaje komendant powiatowy Policji.
Pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku:
-Posiadania broni palnej wytworzonej przed rokiem 1850.
-Gromadzenia broni w zbiorach muzealnych na podstawie odrębnych przepisów.
-Dysponowania bronią przez przedsiębiorców dokonujących obrotu bronią i amunicją na podstawie koncesji lub świadczących usługi rusznikarskie na podstawie odrębnych przepisów, o ile jest to związane bezpośrednio z prowadzeniem działalności gospodarczej.
-Używania broni w celach sportowych, szkoleniowych lub rekreacyjnych na strzelnicy działającej na podstawie zezwolenia właściwego organu.
-Posiadania broni alarmowej o kalibrze do 6 mm.
-Posiadania ręcznych miotaczy gazu obezwładniającego.
-Posiadania przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie nieprzekraczającej 10 mA i energii nieprzekraczającej 300 mJ.
Kryteria osobowe.
Zgodnie z treścią art. 15 pozwolenia na broń nie wydaje się osobom:
Niemającym ukończonych 21 lat.
Z zaburzeniami psychicznymi, o których mowa w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 roku o ochronie zdrowia psychicznego, lub o znacznie ograniczonej sprawności psychofizycznej.
Wykazującym istotne zaburzenia funkcjonowania psychologicznego.
Uzależnionym od alkoholu lub substancji psychoaktywnych.
Nieposiadających miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Co, do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej albo, wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takiego przestępstwa?
W wyjątkowych przypadkach pozwolenia na broń do celów sportowych mogą otrzymać osoby, które ukończyły 18 lat, ale może to nastąpić jedynie na wniosek szkoły, organizacji sportowej bądź stowarzyszenia obronnego.
Osoba posiadająca pozwolenie na broń obowiązana jest raz na 5 lat przedstawić właściwemu organowi Policji aktualne orzeczenie lekarskie i psychologiczne. Osoba, która występuje z podaniem o wydanie pozwolenia na broń, jest obowiązana zdać egzamin przed komisja powołaną przez właściwy organ Policji ze znajomości przepisów dotyczących posiadania i używania danej broni oraz umiejętności posługiwania się tą bronią.
Ważnym rozwiązaniem jest utrwalenie zawartej w ustawie o ochronie osób i mienia koncepcji rozszerzenia kręgu podmiotów mogących uzyskać świadectwa upoważniające do posiadania tzw. broni obiektowej. Art. 29 ustawy wymienia sześć takich podmiotów mogących uzyskać świadectwa upoważniające do posiadania tzw. broni obiektowej.
Pozwolenia na broń na okaziciela zwane "świadectwem broni” może być wydane:
Przedsiębiorcom i jednostkom organizacyjnym, którzy na podstawie odrębnych przepisów powołali wewnętrzne służby ochrony, jeżeli broń jest niezbędna do wykonywania przez te służby.
Przedsiębiorcom, którzy uzyskali koncesje na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, jeżeli broń jest im niezbędna w zakresie i formach określonych w koncesji.
Podmiotom prowadzącym strzelnicę.
Szkołom, organizacjom sportowym i łowieckim, stowarzyszeniom obronnym w celu szkolenia i realizacji ćwiczeń strzeleckich lub innym placówkom oświatowym oraz organizatorom kursów, kształcącym w zawodzie pracownika ochrony.
Podmiotom wykonującym zadania związane z realizacją filmów i innych przedsięwzięć artystycznych.
Urzędom, instytucjom, zakładom, przedsiębiorcom i innym podmiotom, których pracownikom broń jest niezbędna do ochrony osobistej w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków pracowniczych związanych ze szczególnym narażeniem na zamach przeciwko życiu lub zdrowiu.
Pracownicy zatrudnieni przez te podmioty, lecz nieposiadający licencji pracownika ochrony, mogą zostać dopuszczeni do broni obiektowej w czasie wykonywania zadań służbowych określonych w art. 29 ustawy, jeśli spełniają wymagane kryteria osobowe tj. zdali egzamin ze znajomości broni i praktycznych umiejętności posługiwania się nią oraz przeszli odpowiednie badania.
Osoby posiadające licencję pracownika ochrony mogą być de facto dopuszczone do dostępu do broni obiektowej. Licencja zawiera w sobie pozwolenie na broń, a jej uzyskanie oznacza, że licencjonowany pracownik ochrony spełnia warunki określone w art. 15 ust 1-5 oraz art. 16 ust 1 ustawy o broni i amunicji.
Dopuszczenie do posiadania broni obiektowej następuje w drodze decyzji administracyjnej.
W przełożeniu na język praktyki uregulowania ustawowe oznaczają, że właściwy organ Policji będzie wydawał pozwolenia na określona liczbę jednostek określonego rodzaju broni szefom firm świadczących usługi w dziedzinie ochrony osób
i mienia. Broń będzie musiała być zaewidencjonowana i złożona w odpowiednim miejscu zabezpieczonym zgodnie z odrębnymi przepisami. Pracownicy ochrony będą ją otrzymywali tylko na czas pełnienia służby. Noszenie broni obiektowej przez pracowników po służbie będzie karane tak, jak jej nielegalne posiadanie. W obiektach podlegających obowiązkowej ochronie posiadanie na służbie broni innej niż obiektowa – na podstawie indywidualnych pozwoleń – będzie niedopuszczalne.
Celem użycia tych środków jest zmuszenie drugiego człowieka do podporządkowania się poleceniom wydanym na podstawie obowiązującego prawa, przez pracownika ochrony.
Z powyższego wynika, że użycie środków przymusu nie może być podyktowane np. zemstą, czy odwetem, wymierzeniem samemu sprawiedliwości drugiemu człowiekowi itp., lecz ma być środkiem koniecznym do wymuszenia podporządkowania się określonym poleceniom. Mogą to być oczywiście nakazy lub zakazy wydane zgodnie z obowiązującym prawem.
Celowanie w strzelaniu bojowym – polega na możliwie szybkim ustawieniu broni w kierunku celu:
celowanie z użyciem przyrządów celowniczych, czyli muszki i celownika. Dominującym okiem należy patrzeć na muszkę celem prawidłowego zgrania ze szczerbinką, z uwzględnieniem odchylenia pionowego,
celowanie “po zamku” lub “po lufie” stosuje się generalnie na krótkim dystansie /5-10 m// Polega na szybkim kontrolowaniu wzrokiem prawidłowego skierowania broni na cel, ale bez użycia przyrządów celowniczych,
celowanie intuicyjne stosuje się generalnie na dystansie bezpośrednim /do 5 m/. Celujący nie patrzy na broń, a wyłącznie na cel. Skierowanie broni jest regulowane wyłącznie pamięcią mięśniową. Skuteczność zależy od odległości, stopnia wytrenowania strzelca. Odmianą jest tzw. strzelanie z biodra. Polega na oddaniu strzału natychmiast po wyjęciu broni z kabury
i skierowaniu jej na cel.
Największy wpływ na celność strzelania ma strzelający. Błędy popełnione przy oddawaniu strzału decydują o wyniku strzelania. Na celne oddanie strzału składa się wiele czynników, jak postawa, złożenie się do strzału, wycelowanie, oddech, ściąganie języka spustowego.
Wzrok. Celowanie, jak wiadomo, stawia wysokie wymagania w stosunku do wzroku, ponieważ dokładność celowania zależy od ostrości widzenia.
Oddychanie. Jest silnie związane nie tylko z oddaniem każdego strzału oddzielnie, lecz z przebiegiem strzelania w ogóle.
W czasie celowania oddychać nie wolno, ponieważ związane jest ono z rytmiczną pracą klatki piersiowej, barków, brzucha, co zakłóca możliwość oddania celnego strzału. Każdy człowiek może bez wielkiego trudu zatrzymać oddech na 12-15 sekund. Czas ten jest wystarczający do oddania strzału. Doświadczeni strzelcy zwykle przed oddaniem strzału robią głęboki wdech, potem spokojny wydech i na wydechu stopniowo wstrzymują oddychanie, skupiając uwagę na celowniku oraz płynnym ściągnięciu spustu.
Ściąganie spustu. Na celność strzelania oprócz dokładności celowania wielki wpływ wywiera poprawne ściąganie spustu. Strzelec powinien umieć ściągać spust bez szczególnego wysiłku i nie namyślając się nad tym, jak ma to wykonać.
Aby celnie strzelać należy ściągnąć spust płynnie i stopniowo, wstrzymując oddech i doprowadzić ściąganie spustu,
aż do oddania strzału bez specjalnego nacisku na język spustowy.
W różnych rodzajach broni spotkać można różne przyrządy celownicze:
-otwarte
-dioptryczne
-optyczne
C...
xsmtx