Arado Ar-234 "Blitz"

Niemcy zbudowały nie tylko pierwszy odrzutowy samolot myśliwski Messerschmitt Me-262, ale tez budując Arado Ar-234 Blitz - pierwszy na świecie samolot bombowy napędzany silnikami odrzutowymi. Jednak projekt Arado wykonany na zlecenie Ministerstwa Lotnictwa Rzeszy z założenia był szybkim samolotem rozpoznawczym. W październiku 1940 roku skończyła się "bitwa o Anglię" porażką Niemiec. Odnieśli oni ciężkie straty w sprzęcie lotniczym i loty zwiadowcze nad Wyspami Brytyjskimi stały się niemal niemożliwe. Z tego tez powodu jednostki rozpoznania lotniczego Luftwaffe żądały od RLM wydajniejszych (szybszych i wyżej latających) samolotów.

Dlatego tez Zakłady Lotnicze Arado rozpoczęły prace nad szybkim samolotem dalekiego rozpoznania, który miał być napędzany silnikami odrzutowymi, jako ze niemożliwe było spełnienie żądań Luftwaffe instalując jako napęd dostępne aktualnie silniki tłokowe. Pod oznaczeniem E.370 powstał projekt górnopłata z dwoma podwieszonymi pod płatami silnikami odrzutowymi i smukłym kadłubem, którego wielkość wykluczała zastosowanie typowego podwozia. Dla rozwiązania tego problemu zastosowano na początku koncepcje odrzucanego po starcie trzykołowego wózka, (który następnie miał lądować na spadochronie do ponownego wykorzystania), oraz wysuwana z pod kadłuba płozę i dwie pomocnicze płozy mieszczące się pod gondolami silników. W kwietniu 1942 roku, podczas przekazania zlecenia na sześć Prototypów oznaczony przez Arado projekt E.370 otrzymał od RML oficjalne oznaczenie Ar-234. 14 grudnia 1942 roku nastąpiło zamówienie kolejnych 14 prototypów V7 do V20.

Z powodu opóźnienia w konstrukcji silników odrzutowych, pierwsza para silników Jumo 004B dotarła do Warnemünde dopiero w lutym 1943 roku. Zostały one wbudowane do czekającego już na nie, gotowego prototypu, i w marcu można było już rozpocząć próby "kołowe". Do maja zainstalowano w pierwszym prototypie dwa przystosowane do lotu silniki, i maszynę te przetransportowano do Rheine, gdzie 30 lipca odbył się pierwszy lot z Kapitanem Selle za sterami. Największe jednak problemy sprawiał używany do startu wózek. Działanie jego wyglądało tak, ze był on zwalniany na wysokości ok. 60 metrów, i miał lądować bezpiecznie na ziemi z pomocą spadochronu hamującego, tak żeby go można było ponownie wykorzystać. Po tym jak pierwsze dwa wózki startowe roztrzaskały się o ziemie, bo zawiódł system zwalniania spadochronu, zdecydowano ze wózek będzie zwalniany w momencie odrywania się maszyny od ziemi.

Wersja ze startem za pomocą wózka otrzymała oznaczenie Ar-234A. Trzeci prototyp (V3), którego pierwszy lot odbył się 22 sierpnia 1943 roku, wyposażony był pomocnicze rakiety startowe, tzw."Rauchgeräten"- urządzenia dymne, zamocowane pod skrzydłami, kabinę ciśnieniową i fotel wyrzucany. V4 i V5 odbyły pierwsze loty 15 i 20 grudnia 1943 roku. Jako następny wzleciał ósmy prototyp, wyposażony w cztery, zabudowane parami silniki odrzutowe BMW 003A-1 o ciągu 800 kg. Ten sam typ silnika zabudowano w czterech pojedynczych gondolach w maszynie V6, której pierwszy lot nastąpił 8 kwietnia 1944. W międzyczasie jednak silniki Junkersa 004B osiągały już ciąg 800 kg. V7 (ostatnia maszyna prototypowa serii A) służyła do prób z tymi silniejszymi silnikami. Z powodu pożaru podczas lotu, maszyna ta spadla na ziemie, i kapitan Selle- najstarszy służbą pilot doświadczalny w zakładach Arado- zginął.
 

Ponieważ przygotowania startowe z wózkiem, jak i sam start był nie do przyjęcia w warunkach bojowych, opracowano wersje B. Samolot wersji B posiadał trochę szerszy kadłub (usunięty środkowy zbiornik paliwa, a w zamian powiększono zbiorniki przedni i tylny), w którym zamontowany typowe podwozie -tyle ze o węższym rozstawie kół. Jako pierwszy przedstawiciel nowej wersji 10 marca 1944 roku wzniósł się w powietrze prototyp V9. Po nim oblatano dziesiątą maszynę, bez fotela wyrzucanego i kabiny ciśnieniowej, ale za to z belkami do podwieszenia bomb pod gondolami silników i urządzeniem celowniczym dla bombardowania w locie nurkowym (BZA). Pozostałymi godnymi wzmianki prototypami serii B, były V13 z dwoma parami silników odrzutowych BMW 003A, a także V15 i V17 z silnikami tego samego typu, które służyły jako do prób przy usuwaniu niedociągnięć napędu. Rozpoczęcie produkcji seryjnej wersji B planowano na wrzesień 1944 roku. Jednak z powodu przeniesienia produkcji do Landeshut (Kamienna Góra - w Polsce), termin się przeciągnął. Pomimo pewnych problemów z przemieszczaniem się na ziemi, w lipcu 1944 roku dwa prototypy; V5 i V7 przekazano do 1./Versuchsverband Oberbefehlshaber der Luftwaffe w Jivincourt (pobliże Reims- Francja) do lotów rozpoznawczych. Wyposażone dodatkowo w silniki rakietowe Waltera (Rauchgeräten) prowadziły liczne rozpoznania unikając wszystkich prób przechwycenia ich przez nieprzyjacielskie myśliwce. Później wyposażono tez Sonderkommandos Götz, Hecht, Sperling und Sommer (próbne grupy rozpoznawcze) w pewna ilość samolotów Ar-234 B-1. Dwie inne grupy; 1.(F)/33 und 1.(F)/100, były tez jeszcze przed końcem wojny gotowe do akcji. Odbywały one loty nad zachodnia i północną Europą, Anglią i Włochami.

Wersja bombowa Ar-234 została zastosowana po raz pierwszy przez Stabsstaffel des KG 76; 24 grudnia 1944 kapitan Diether Lukesch, dowódca 9.Staffel des Kampfgeschwaders 76, i ośmiu jego ludzi wystartowało na Arado Ar-234B z lotniska w Münster-Handorf do pierwszego na świecie ataku bombowców o napędzie odrzutowym. Ich celem było belgijskie miasto Lüttich; stad właśnie zaopatrywali Alianci swoje oddziały broniące się przed rozpoczętą właśnie przez Niemców ofensywa w Ardenach. 1 stycznia 1945 roku bombowce Arado Ar-234B, razem z 800 myśliwcami wzięły udział w wielkiej ofensywie lotniczej skierowanej przeciwko lotniskom w Holandii, Belgii i północnej Francji. W Marzu Arado atakują most w Remagen, który właśnie wpadł amerykanom w ręce.

W marcu 1945 roku Kommando Bonow, próbny oddział myśliwców nocnych rozpoczął loty bojowe z Ar-234 B-2, przerobionymi na myśliwce nocne.
W marcu 1945 roku wojska radzieckie zajmują zakłady Arado, wstrzymując na zawsze produkcje samolotu. Do końca wojny zbudowano około 200 samolotów seryjnych wersji 234 B-1 i B-2, 12 prototypów serii C i 19 maszyn seryjnych wersji C.

Warianty

Ar-234 B-0: 20 samolotów przed seryjnych, które w większości próbowano w Rechlinie; bez kabiny ciśnieniowej i fotela wyrzucanego.

Ar-234 B-1: Wersja rozpoznawcza, która mogła być wyposażona w dwie kamery Rb 50/30 lub Rb 75/30 albo jedna Rb 20/30.

Ar-234 B-2: Wersja bombowa z maksymalnym udźwigiem bomb 2000 kg na uchwytach ETC 503 - pod gondolami silników.

Ar-234 C: cztero-silnikowa wersja seryjna z silnikami turboodrzutowymi BMW 003 A-1; standard ten odpowiadał 19-temu prototypowi, którego pierwszy lot miał miejsce 30 września 1944 roku.

Ar-234 C-1: cztero-silnikowa maszyna - udoskonalona wersja B-1 z kabina ciśnieniowa, i dwoma strzelającymi do tylu działkami MG 151/20 - 20 mm.

Ar-234 C-2: czterosilnikowe kolejne udoskonalenie B-1.

Ar-234 C-3: Wersja wielocelowa; V21-V25 z powiększona i przerobiona kabina; uzbrojenie jak C-1, ze wzmocnieniem dwoma działkami MG 151/20 - 20 mm z przodu, zmienne załadowanie bomb umocowanych na trzech uchwytach ETC 504; szybkość maksymalna 855 km/h na wysokości 6 000 m, pułap praktyczny 11 000 m i zasięg 1 230 km.

Ar-234 C-3/N: Planowany dwuosobowy myśliwiec nocny z dwoma strzelającymi do przodu działkami 20-mm - MG 151/20, i dwoma działkami 30 mm - MK 108 oraz radarem FuG 217 Neptun V.

Ar-234 C-4: Uzbrojona wersja zwiadowcza z dwoma kamerami lotniczymi i czteroma działkami 20 mm.

Ar-234 C-5:V28 miał dwa zainstalowane obok siebie fotele; dla pilota i celowniczego; projekt rozwojowy dla nowej koncepcji samolotu bombowego.

Ar-234 C-6: Propozycja dwuosobowej wersji samolotu rozpoznawczego.

Ar-234 C-7: Wersja myśliwca nocnego, podobna do C-3/N, ale z dwoma umiejscowionymi obok siebie fotelami i silniejszym radarem FuG 245 Bremen.

Ar-234 C-8: Proponowana jednomiejscowa wersja bombowa z dwoma silnikami odrzutowymi Jumo-004D o ciągu 1080 kg każdy.

Ar-234 D:V31-V40, które zbudowano krotko przed końcem wojny, były przedstawicielami tej wersji wyposażonej w dwa silniki turbinowe typu Heinkel-Hirth HeS 011A o ciągu 1300 kg każdy.

Ar-234 D-1: Proponowana wersja rozpoznawcza z silnikami Heinkel-Hirth-Triebwerken HeS 011A.

Ar-234 D-2:Proponowana wersja bombowa z silnikami HeS 011A.

Ar-234 P: Projektowana seria myśliwca nocnego.

Ar-234 P-1: Dwumiejscowa wersja z czterema silnikami BMW 003A-1; jednym dziełkiem 20 mm - MG 151/20, i jednym 30 mm - MK 108.

Ar-234 P-2: Tak samo dwumiejscowa wersja z przeprojektowana kabina, chroniona 13 mm płyta pancerna.

Ar-234 P-3:P-2 z silnikami HeS 011A jako napęd i para działek MG 151/20 i MK 108 jako uzbrojenie.

Ar-234 P-4:Jak P-3, jednak napędzany silnikami Jumo 004D.

Ar-234 P-5:trzy-miejscowa wersja z silnikami HeS 011A, jednym dziełkiem 20-mm - MG 151/20 i czterema działkami MK 108.