Wióry - Krystyna Kofta.pdf - Różne - q63

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytaæ ten tytuł w pełnej wersji kliknij tutaj .

Niniejsza publikacja mo¿e byæ kopiowana, oraz dowolnie

rozprowadzana tylko i wył¹cznie w formie dostarczonej przez

NetPress Digital Sp. z o.o., operatora sklepu na którym mo¿na

nabyæ niniejszy tytuł w pełnej wersji . Zabronione s¹

jakiekolwiek zmiany w zawartoœci publikacji bez pisemnej zgody

NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania siê jej

od-sprzeda¿y, zgodnie z regulaminem serwisu .

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym e-booksweb.pl - Audiobooki, ksi¹zki audio,

e-booki .

Przyjechala Żydala z Paryżala

– Pani Doniuuu! – wołała kobieta, patrząc w uchylone

okno wysokiego parteru. – Pani Doniu!! – zawołała jesz-

cze głośniej.

Jej głos przeszywał powietrze jak gwizdek. W oknie

pojawił się kot. Wpatrzył się wąskimi, nieruchomymi

źrenicami w wołającą kobietę.

– Pani Doniuuu!! – krzyk brzmiał w spokoju letniego

podwórka nienaturalnie dramatycznie.

Dzieci przerwały zabawę za krzakami obrastającymi

spory trawnik i wyłaniały się powoli, niosąc ze sobą lalki,

kije, butelki i koc, który rozłożyły na trawie, bliżej woła-

jącej kobiety.

Przyciągnął je wysoki, koloraturowy głos, a zaciekawił

jej strój: dziwaczny kapelusz z woalką, błyszczący płaszcz

w kolorze kardynalskim i białe koronkowe rękawiczki.

– Pani Doniu!! – Zrobiła parę kroków do tyłu, jakby

chciała zajrzeć w głąb mieszkania. Kot zeskoczył z para-

petu i zniknął w pokoju. Dzieci patrzyły na nią bez zaże-

nowania, komentując zwłaszcza kapelusz z woalką, jakie-

go być może nigdy nie widziały.

Przeszła kilka kroków w kierunku śmietników, ale do-

chodzący stamtąd zgniły smród odepchnął ją w przeciw-

ną stronę.

Wyjęła z torebki mały flakonik i wylała parę kropel na

śnieżnobiałą chustkę, którą przytknęła do nosa.

– Pani Doniu! – zawołał piskliwie mały chłopiec i na-

tychmiast wpadł za krzaki, jakby groziło mu niebezpie-

czeństwo.

Albo nie usłyszała, albo udawała, że nie słyszy, bo nie

zareagowała żadnym gestem.

Najstarszy chłopak wyciągnął skądś rower i zaczął ob-

jeżdżać podwórko dookoła. Inne dzieci naradzały się nad

czymś półgłosem, ale kobieta nie zwracała na nie uwagi.

Ciągle wpatrywała się w okno na parterze.

– Pa-ni-Do-niu-pa-ni-Do-niu-pa-ni-Do-niu!!! – dzieci

skandowały to jak hasło, stojąc na skraju trawnika, goto-

we w każdej chwili rozbiec się w bezpieczne miejsca,

których dookoła było wiele: bramy klatek schodowych,

dziury w płocie łączące podwórko z sąsiedztwem,

a przede wszystkim piwnice, labirynty czarnych od węg-

lowego pyłu korytarzy, wypełnione stęchłym zapachem

zeszłorocznych ziemniaków.

Ale nic się nie działo.

Kobieta wytyczyła krokami mały okrąg, z którego

trasy nie schodziła. Słońce stało pionowo nad jej kapelu-

szem. Było tak gorąco, że dzieci zdejmowały nawet pod-

koszulki. Porozsiadały się na kocu i piły wodę z przeźro-

czystych butelek po wódce, z czerwoną kartką.

Kobieta wytarła chustką czoło pod woalką, odsła-

niając na moment mięsisty nos i małe, osadzone blisko

siebie oczy w twarzy dużej i płaskiej, matowobiałej od

pudru.

Stado gołębi wzbiło się na wysokość trzeciego piętra,

gdzie niewidzialna ręka wyrzuciła im codzienny deputat

składający się z okruchów chleba, kaszy i ryżu.

Wióry - Krystyna Kofta.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: