2. Harry na Dworze
Po obiedzie Harry miał trening quidditcha. Draco przyszedł na boisko wcześniej i usiadł w słonecznym cieple, obracając w dłoniach Błyskawicę – wyglądała pięknie, musiał to przyznać. Jego ojciec stwierdził jednak, że nie kupi mu takiej, dopóki Draco nie pokona Harry’ego w quidditcha – co, jak zauważył Draco, było mało prawdopodobne dopóki nie miał Błyskawicy by dorównać Harry’emu.
Kątem oka dostrzegł ruch, ktoś jeszcze był na boisku; ktoś, kto szedł w jego kierunku. Była to bardzo ładna dziewczyna w niebieskiej szacie; długie czarne włosy miała splecione w warkocz. No ta, Cho Chang - szukająca Ravenclawu, grał już przeciwko niej niejednokrotnie.
- Cześć, Harry! – zawołała śpiewnym głosem.
Draco kiwnął głową. Nadal badał Błyskawicę. W rzeczywistości był trochę zdenerwowany treningiem. Harry miał charakterystyczny styl latania, a cóż… Draco nie chciał tego przyznać, ale w rzeczywistości Harry latał lepiej od niego. Członkowie jego drużyny mogliby…
Dziewczyna klapnęła na trawę obok niego, przerywając tok jego myśli. Draco zirytował się. Naprawdę cieszył się tymi paroma samotnymi chwilami z Błyskawicą, zapoznawaniem się z nią.
– Harry, Harry, Harry... – powiedziała dziewczyna, patrząc na niego jakby był cudownym, ale raczej tępym dzieciakiem.
- Tak? – odparł Draco. – Chciałaś czegoś?
- Nie zaprosiłeś mnie nigdzie w trakcie ostatnich dwóch dni – odpowiedziała dziewczyna. – Zwykle już byś mnie gonił po korytarzach, albo przysłał sowę.
- Byłem zajęty – odparł Draco krótko.
- Zajęty? – zapytała dziewczyna głosem sugerującym, że jeszcze nigdy żaden chłopak nie powiedział jej, że jest zajęty.
- Bycie Harry’m Potterem to nie jest spokojne życie – kontynuował Draco, podgrzewając temat. – Mam lekcje, plus quidditcha, plus wywiady dla Proroka, mnóstwo dobra do zrobienia i zła do pokonania, plus bycie ściganym przez bezlitosnego mordercę, który zabił moich rodziców. Nie mam czasu na łażenie za dziewczynami.
Dziewczyna przyglądała mu się z otwartymi ustami. W ten sposób wyglądała dużo mniej ładnie.
– Jeśli sądzisz, że zacznę z tobą chodzić dlatego, że tak mówisz – powiedziała z głosem zdłąwionym z wściekłości – to się mylisz, Harry Potterze!
- Dobra – odparł Draco. – Nie umawiaj ze mną. Jestem naprawdę sławny, mogę chodzić z każdą.
Krzyknęła z wściekłości, wstała i odmaszerowała przez boisko. Draco patrzył jak odchodziła, nieco wdzięczny, że odwróciła jego uwagę od horroru treningu quidditcha.
***
Gdyby Harry wiedział, że w tej właśnie chwili Draco Malfoy niweczy jakąkolwiek szansę na to, aby mógł kiedyś być z Cho Chang, mógłby się zdenerwować. Ale ponieważ spał w niewidzialnej karecie Lucjusza Malfoya (Madam Pomfrey nie pozwoliła Lucjuszowi zdeportować się wraz z synem, kiedy chłopak był nieprzytomny) wieziony szybko poprzez pustkowia i wietrzne wrzosowiska w kierunku Dworu Malfoyów, więc ominął go szczęśliwe ten stres.
Na boisku Draco odkrył, że niepotrzebnie się martwił: nie tylko odziedziczył nędzny wzrok Harry’ego, ale również zyskał jego spektakularne umiejętności gry w quidditcha. Draco pikował i nurkował na swojej miotle, zaskoczony łatwością, z jaką mu to przychodziło. Kiedy rozegrali treningową grę, złapał z łatwością znicza i wykonał ósemkę w powietrzu, podczas gdy członkowie drużyny Harry’ego klaskali i gwizdali. Hermiona, która przyszła obejrzeć jego trening, również wiwatowała.
– Jesteś niesamowity, Harry! – krzyknęła do niego.
Draco pomachał jej i wtedy to się stało: nie widząc Hermiony, George uderzył mocno w tłuczek kierując go w stronę ziemi. Metalowa kula leciała prosto na Hermionę - zbyt zaskoczoną, aby się ruszyć.
Draco bez zastanowienia pochylił Błyskawicę Harry’ego do spektakularnego pikowania, wystrzeliwując się w stronę ziemi jak pocisk. Przyśpieszył w kierunku tłuczka, leciał tak szybko, że nie mógł w to uwierzyć – był już na równi z nim, ale już prawie na ziemi – był przed tłuczkiem – szarpnął mocno miotłę umiejscawiając się pomiędzy nim a Hermioną – i tłuczek uderzył go mocno w brzuch, strącając z miotły na ziemię, teraz już tylko na wysokości trzech stóp. Błyskawica upadła na niego.
Draco leżał przez chwilę nieruchomo, łapiąc z wielkim trudem powietrze. Usłyszał odgłos stóp uderzających o ziemię - to drużyna Gryffindoru wylądowała i biegła zobaczyć, czy nic mu się nie stało.
Powoli podniósł się na łokciach – bolał go brzuch, ale raczej nic nie miał złamanego. Uniósł głowę i ujrzał pobladłą Hermionę.
– Harry – powiedziała. – Mogłeś zginąć.
Odwrócił wzrok, czując się bardzo nieswojo i zobaczył jak reszta drużyny kuca przy nim. George przepraszał, Fred bił George’a, a Angelina, Kathie i Alicja na zmianę pocieszały Hermionę i gładziły Dracona po głowie. Wreszcie Draco zdołał wstać.
- No dobra – odezwał się Fred, kapitan drużyny. – Idź do zamku, Harry. Wystarczy ci na dziś emocji.
- Odprowadzę go – zaoferowała Hermiona, wstając pośpiesznie.
Hermiona, dziwnie nerwowa, mówiła przez całą drogę powrotną do zamku.
– Wszyscy mówią o tym, jak odstraszyłeś Goyle’a podczas Opieki nad Magicznymi Stworzeniami, Harry. To było niesamowite, co mu powiedziałeś?
Draco uśmiechnął się szeroko.
– Nic, zastraszyłem go tylko małym czarodziejskim pojedynkiem… Wiesz, on się na tych rzeczach zupełnie nie zna.
- Cóż, byłeś znakomity. Ta jego mina! I jak uciekał!
Hermiona zaczęła chichotać. Draco zatrzymał się i, nie zastanawiając się nad tym co robi, upuścił Błyskawicę i swoje szaty do quidditcha, chwycił Hermionę i pocałował ją.
Przez chwilę zatopiła się w pocałunku. Następnie zesztywniała i odepchnęła go.
– Harry, nie! – Jej oczy, wielkie i zszokowane, wpatrywały się w niego.
Po raz pierwszy w życiu Draco nie wiedział co powiedzieć.
- Nie powinieneś sobie robić ze mnie w ten sposób żartów – powiedziała ze łzami w oczach. – To nie fair.
- Nie robię sobie z ciebie żartów! – wybełkotał Draco, odzyskując głos.
- To nie fair – powtórzyła. – Harry, jesteś moim najlepszym przyjacielem i wiem, co czujesz do Cho…
- Cho? Szukająca Ravenclawu?
Hermiona wpatrywała się w niego.
- To tłumaczyłoby dlaczego tak się zachowywała! – wykrzyknął Draco, potem zerknął na Hermioną i powiedział ożywiony. – Słuchaj, Hermiona, już mi z nią przeszło. Ona nawet…
- Harry! – ostrzegła.
Popatrzyli na siebie. I Draco zrobił coś, czego nie zrobił jeszcze nigdy wcześniej.
- Przepraszam, Hermiona – powiedział.
Wyraz jej twarzy złagodniał, więc dodał: - Dziwnie się czuję od, uch... odkąd Draco uderzył mnie w głowę podczas Eliksirów…
To była niewłaściwa rzecz. Hermiona odwróciła głowę. – W porządku – odezwała się bardzo cienkim głosem, znowu zaczynając iść. – Wiem, że tego nie chciałeś.
„Co do cholery jest ze mną nie tak?” – myślał, idąc za nią do zamku. - „Ten Eliksir Wielosokowy wpływa na mój umysł.”
Byli już w połowie drogi, kiedy zobaczył Rona biegnącego w ich kierunku po ścieżce.
– Harry! – krzyczał. – Nie mogę uwierzyć, że przegapiłem Opiekę nad Magicznymi Stworzeniami! Słyszałem, że zupełnie zniszczyłeś Goyle’a!
- „Zniszczyłem” to trochę za mocno powiedziane – zaprotestował Draco, ale śmiał się, kiedy Ron prowadził go po ścieżce.
- Muszę iść do biblioteki – powiedziała Hermiona, kiedy już byli w zamku. – Przepraszam! – i pobiegła, nie odwracając się za siebie.
Ron popatrzył za nią z ciekawością. – Nic jej nie jest?
- Tylko panikuje przed naszym jutrzejszym testem z Zaklęć; wiesz, jaka jest – skłamał Draco i poczuł przy tym irytujące wyrzuty sumienia.
Kiedy dotarli do pokoju wspólnego Gryffindoru, Dean Thomas i Neville Longbottom przywitali ich radośnie. Draco jednak nie był w nastroju. Przepchnął się koło nich i poszedł na górę, gdzie siedział przez dłuższy czas, patrząc na album pełen czarodziejskich zdjęć rodziców Harry’ego, którzy machali do niego i uśmiechali się. Draco nie pamiętał, aby jego rodzice uśmiechali się kiedykolwiek do niego w taki sposób i to była niemiła myśl.
Hermiona rzeczywiście poszła do biblioteki, ale nie po to, aby się uczyć. Potrzebowała chwili, aby pomyśleć w samotności.
Harry ją pocałował. Powinna być wniebowzięta, albo przynajmniej zadowolona? Była zachwycona, kiedy objął ją ramieniem, ale sekundę później zalało ją uczucie przerażającej niewłaściwości, jakiej jeszcze nigdy nie czuła. To dlatego go odepchnęła. Znała Harry’ego tak dobrze, że wiedziała, jak wygląda kiedy się budzi, jak brzmi jego głos, kiedy jest zmęczony, szczęśliwy, przestraszony, zmartwiony; jak pachnie... Zazwyczaj pachniał mydłem i trawą z boiska do quidditcha. Ale tym razem, kiedy objęła go ramieniem pachniał inaczej… jak… pieprz?
Jęknęła i oparła głowę o stół. „Hermiona” – myślała. „Jesteś taka głupia. Od lat kochasz się w Harry’m, więc co z tego, jeśli zmienił wodę kolońską?”
Wstała i zeszła na kolację.
Tego wieczora, przy stole Gryffindoru Draco siedział pomiędzy Ronem a Hermioną (która wyglądała na zdecydowaną zachowywać się tak, jakby nic się nie stało). O dziwo, nie był głodny. Przesuwał widelcem jedzenie po talerzu i słuchał jak rozmawiają, i śmieją się. W jego myślach kłębiło się wiele pytań. Dlaczego nikt nie zauważył, że nie był Harry’m? Z pewnością nie mógł się zachowywać jak Potter, nienawidził Pottera, nie mógłby się zachowywać tak jak on, nawet gdyby chciał. Po prostu wyglądał jak Harry, więc wszyscy zakładali, że był Harry’m, więc go lubili. Nie tylko Gryfoni, ale Puchoni i Krukowi, uczniowie, których imion Draco nigdy nawet nie starał się poznać, podchodzili i rozmawiali z nim swobodnie. To było dezorientujące.
Jeszcze bardziej dezorientujące było to, że to lubił, to było tak, jakby wraz z wyglądem Harry’ego przyswoił jakąś jego część i nie był w stanie tego zabić czy zniszczyć. To siedziało w jego piersi, zmuszając go do robienia rzeczy w rodzaju ratowania ropuchy Neville’a, osłaniania Hermiony przed tłuczkiem i… i całowania Hermiony. Nie mógł uwierzyć, że to zrobił. Dlaczego? Powodem musiało być to, że Harry coś do niej czuł, a teraz również czuł to Draco. Ale gdyby ona wiedziała… wiedziała, kim on naprawdę jest…
Coś, co go dręczyło, nagle skrystalizowało się w ostrą i bolesną myśl. A jeśli Harry umrze? Co będzie, jeśli się nigdy nie obudzi? Czy on, Draco Malfoy, będzie skazany na bycie Harry’m Potterem już zawsze?
- Harry – usłyszał głos Hermiony. – Co się stało? Wyglądasz, jakbyś był miliony kilometrów stąd.
Draco odsunął od stołu krzesło i nagle wstał.
– Muszę iść – wymamrotał i wybiegł obok zaskoczonego Rona i Hermiony z Wielkiej Sali, przez hall i po schodach do skrzydła szpitalnego. Łomotał w zamknięte drzwi, dopóki nie otwarła ich przestraszona Madam Pomfrey, która zrobiła wielkie oczy, kiedy go zobaczyła.
- Co się stało, Potter, jesteś chory? – domagała się odpowiedzi.
- Jestem tu dlatego… Muszę zobaczyć… Malfoya – złapał powietrze. – Nadal jest nieprzytomny?
Madam Pomfrey spojrzała na niego podejrzliwie.
– Myślę, że równie dobrze możesz wiedzieć – powiedziała. – Dracona Malfoya już z nami nie ma.
Szok sprawił, że Draco omal nie upadł. Przed oczami zaczęły migać mu plamy i wykrztusił z trudem: - On… czy on… on nie umarł?
Madam Pomfrey wyglądała na zszokowaną.
– Nie, Potter, oczywiście, że nie umarł! – burknęła. – Naprawdę! Został tymczasowo wysłany do domu. Jego ojciec przybył po niego i zabrał go po południu.
I zamknęła mu drzwi przed nosem.
Światło, na początku było słabe, później tak mocne, że aż kłujące. Harry leżał w sypialni, ale w sypialni, jakiej jeszcze nigdy wcześniej nie widział. Ściany były z matowego kamienia, sufit tak wysoko, że krył się w cieniu pomimo jasnego światła przedostającego się przez szybę okienną. Wielkie łoże, na którym leżał, miało baldachim z czarnego aksamitu z nadrukowanymi srebrnymi wężami, i było jedynym meblem w pomieszczeniu, nie licząc wielkiej garderoby ozdobionej pozłacaną literą M, znajdującej się przy odległej ścianie.
To właśnie to „M” sprawiło, że Harry usiadł i głośno zaklął patrząc na swoje dłonie – to nie były jego dłonie – smukłe, blade i nieznajome. Dotknął czoła i nie wyczuł blizny. Wreszcie w desperacji wyrwał sobie kilka włosów i spojrzał jak srebrno-białe pasemka upadają na czarną pościel.
Nadal był Draconem. I co gorsze znalazł się – nie wiadomo jak – w jego domu. Musiał stracić przytomność na dłuższy czas, a ktoś musiał go tutaj sprowadzić.
Jak na zawołanie otworzyły się drzwi i stanął w nich Lucjusz Malfoy. Miał na sobie czarny strój, jak za każdym razem, kiedy go Harry widział. Harry zamarł z obawy.
- Więc, chłopcze – odezwał się Lucjusz podchodząc do łóżka. – Wiesz teraz kim jesteś?
Harry patrzył na niego. Z pewnością Lucjusz nie mógł wiedzieć, kim w rzeczywistości był. Gdyby wiedział, że ma Harry’ego Pottera w domu…
- Draco Malfoy – odpowiedział. – Twój syn.
Twarz Lucjusza wykrzywiła się w chłodnym uśmiechu.
– Powiedziałem tej Pomfrey, że sama nie wie o czym mówi – stwierdził usatysfakcjonowany. – Nic ci nie jest, chłopcze. Żaden Malfoy nigdy nie zapomniał kim jest.
Harry spojrzał w zimne, szare oczy Malfoya seniora i nie powiedział nic.
- Cóż, skoro już tu jesteś – powiedział pan Malfoy. – Możemy się zabawić.
Odsunął połę płaszcza i Harry zobaczył u jego pasa długi, srebrny miecz. Zamarł. „Nie wierzy, że jestem Draconem” – myślał zdesperowany. - „Posieka mnie na kawałki.”
- Co powiesz na mały trening fechtunku? – kontynuował Lucjusz Malfoy. – Próbę charakteru, chłopcze?
„Świetnie” – pomyślał sarkastycznie Harry, który nigdy nawet nie widział pojedynku na miecze. - „Wierzy, że jestem Draconem, ale i tak pokroi mnie na kawałki.”
- Dobrze, ojcze – odpowiedział, usiłując naśladować sposób mówienia Dracona. Pan Malfoy patrzył niecierpliwie, więc Harry zsunął nogi z łóżka i prawie wrzasnął, kiedy dotknął stopą podłogi – była lodowata. Jednak Malfoy nie wyglądał na zmartwionego tym, że jego syn może sobie odmrozić nogi – wyszedł pośpiesznie z pokoju i Harry, nadal bosy, podążył za nim.
Musiał prawie biec, aby nadążyć za Lucjuszem Malfoyem, kiedy szli długim korytarzem wzdłuż którego wisiały rodzinne portrety Malfoyów. Było tam kilka wie...
mysteriousgirlsuper97