Opowieści 30 - W cieniu podejrzeń - Margit Sandemo.pdf - Margrit Sandemo - Opowieści - MonikaBk

MARGIT SANDEMO

W CIENIU PODEJRZE Ń

ROZDZIAŁ I

Z mlecznobiałej, g ę stej mgły spowijaj ą cej ś wiadomo ść wyłaniał si ę obraz.

Rozproszony i nieuchwytny. Nie potrafiła go skojarzy ć z niczym znajomym.

Miała wra Ŝ enie, Ŝ e stoi w pogr ąŜ onej w półmroku zamkowej krypcie. Z oddali

dochodziły ciche d ź wi ę ki chorału gregoria ń skiego ś piewanego gł ę bokim głosem.

Najpierw ujrzała r ę ce.

Niczym wyrze ź bione przez artyst ę spoczywały na piersi m ęŜ czyzny. Były silne i

kształtne. Ogarn ę ła j ą absurdalna t ę sknota, by poczu ć ich dotyk.

Przeniosła wzrok na twarz le Ŝą cego i niemal wstrzymała oddech.

Wydał si ę jej najprzystojniejszym m ęŜ czyzn ą , jakiego kiedykolwiek widziała. Ciemne

kr ę cone włosy okalały twarz o niewiarygodnie czystych rysach. Nie było w niej nic z

kobiecego pi ę kna, wprost przeciwnie, odzwierciedlała pierwotn ą sił ę . Ruchliwe płomienie

ś wiec tworzyły cienie pod jego ko ść mi policzkowymi. Rz ę sy zdawały si ę kruczoczarne, a

brwi mocno zarysowane, nos prosty, usta pełne. Opalona skóra o barwie złocistej nieco

skrywała blado ść .

Cała posta ć , ubrana na czarno, sprawiała wra Ŝ enie tak doskonale zbudowanej, i Ŝ

wydawało si ę , Ŝ e została stworzona z inspiracji mistrza.

M ęŜ czyzna był martwy.

Obraz zacz ą ł si ę oddala ć , a Ŝ znikn ą ł zupełnie.

Próbowała wydosta ć si ę z mgły, która j ą otaczała, jednak wszystko dokoła si ę

rozmywało. Czuła si ę tak, jakby jej Ŝ ycie składało si ę z okruchów rozbitego lustra,

rozrzuconych w kł ę bach g ę stego, białego jak mleko dymu. Jaskrawe, migoc ą ce kryształki

kr ąŜ yły powoli dookoła i nie dawały si ę złapa ć .

Na chwil ę pojawił si ę w pami ę ci jeszcze jeden fragment: co ś małego, czarnego i

czworok ą tnego.

- Mam to - wymamrotała niewyra ź nie. - Musz ę mu to odda ć .

Jakby z daleka usłyszała pytanie:

- Co pani mówiła?

Automatycznie przetłumaczyła na francuski to, co przed chwil ą powiedziała.

Obcy głos nale Ŝ ał do osoby pewnej siebie, pogodnej, z poczuciem humoru.

- Co takiego pani ma?

Obraz ponownie znikn ą ł.

- Nie wiem. Krypta zamkowa... Nie, nie pami ę tam.

- Kim jest „on”? Powiedziała pani: „Musz ę mu to odda ć ”. .

- Nie wiem. Jestem taka zm ę czona.

- Wspomniała pani o krypcie zamkowej. Skupiła si ę , by sobie przypomnie ć .

- Ach, to! To tylko obraz ze snu. Snu o kim ś doskonałym, nieosi ą galnym. On nie

istnieje.

- Czy to jemu miała pani odda ć to co ś ?

- Nie, nie - odparła zniecierpliwiona. - Przecie Ŝ on nie Ŝ ył. Ten sen miał chyba

znaczy ć , Ŝ e to, co doskonałe, nie istnieje w ś wiecie Ŝ ywych. To tylko utopia.

Otworzyła oczy i ujrzała obc ą m ę sk ą twarz. Zreszt ą wszystko tutaj było jej obce, nie

znała tej rzeczywisto ś ci. Nie mogła tak Ŝ e przypomnie ć sobie swej przeszło ś ci, otaczała j ą

ogromna pustka.

Twarz o piwnych oczach i, co do ść zabawne, pokryta piegami, była nawet

poci ą gaj ą ca, mogła si ę podoba ć . Jak Ŝ e jednak mo Ŝ na twierdzi ć , Ŝ e co ś jest pi ę kne, je ś li

wcze ś niej we ś nie widziało si ę kogo ś tak fantastycznego, jak m ęŜ czyzna z podziemia?

W pokoju unosił si ę silny szpitalny zapach. Nieznajomy, siedz ą cy przy jej łó Ŝ ku, miał

na sobie biały fartuch.

Ponownie zamkn ę ła oczy. Zadała klasyczne pytanie: , Gdzie ja jestem?

- W szpitalu, w Cannes.

- W Cannes? Na Riwierze? Ale ja przecie Ŝ nie znam francuskiego.

- Mówi pani ś wietnie po francusku, mademoiselle. Oszołomiona przetarła r ę k ą czoło.

Ci ą gle szukała w pami ę ci jakiego ś punktu zaczepienia, ale znajdowała tylko okruchy

rozbitego lustra.

M ęŜ czyzna, który najwidoczniej był lekarzem, spytał:

- Zanik pami ę ci?

Zastanowiła si ę .

- Nie - odparła po chwili. - Nie wierz ę w co ś takie go jak zanik pami ę ci. To tylko

chwyt cz ę sto stosowany przez pisarzy, bo tak jest ciekawiej. W rzeczywisto ś ci jednak to

bardzo rzadkie zjawisko.

- To prawda. Jest pani inteligentna, mademoiselle.

Co ś za ś witało jej w głowie i gorzko si ę u ś miechn ę ła.

- Nazwał mnie głupi ą . „Głupia kwoka”, powiedział.

- Kim jest „on”?

- Nie wiem. Wszystko wydaje si ę takie niewyra ź ne.

Nagle zadr Ŝ ała.

- Co si ę stało? - zaniepokoił si ę lekarz. - Co ś pani ą przestraszyło.

- Tak. Gdzie ś czai si ę zło. Rozumie pan, moj ą ś wiadomo ść spowija g ę sta biała mgła.

Nagle z tej mgły wyłoniło si ę co ś du Ŝ ego i ciemnego, przepełnionego złem. Nie udało mi si ę

odgadn ąć , co to takiego, bo ju Ŝ znikn ę ło.

- Blokada?

- My ś li pan, Ŝ e pod ś wiadomie tłumi ę wspomnienia, gdy Ŝ jest w nich co ś , czego nie

znios ę ? Nie, nie s ą dz ę .

- W takim razie co to takiego? Zawahała si ę , lecz po chwili odparła:

- Uwa Ŝ am, Ŝ e jestem pod wpływem jakiego ś ś rodka.

- Czy pani jest narkomank ą ?

- Nie, oczywi ś cie, Ŝ e nie. Ale z drugiej strony mogła bym przysi ą c, Ŝ e nie znam

francuskiego, a tak nie jest, wi ę c ju Ŝ sama nie wiem. W moim Ŝ yciu mogło si ę bardzo wiele

wydarzy ć . Jednak nie mog ę sobie wyobrazi ć , Ŝ ebym kiedykolwiek próbowała narkotyków.

Nie, nie ja.

Lekarz przysun ą ł si ę bli Ŝ ej.

- Musimy rozwikła ć ten problem. Na szcz ęś cie nie nast ą pił całkowity zanik pami ę ci,

poniewa Ŝ potrafi pani mówi ć i jasno ocenia ć sytuacj ę . Czy wie pani, jak si ę pani nazywa?

Zastanowiła si ę , zaledwie ułamek sekundy szukała w pami ę ci.

- Tak. Marie - Louise - odparła. U ś miechn ę ła si ę rozmarzona. - Nazywał mnie Malou.

- Czy to ten sam człowiek, o którym pani wcze ś niej wspomniała?

- Prawdopodobnie. Ale nie mog ę go sobie przypomnie ć . Co ś mi przeszkadza.

- Pani nie jest Francuzk ą . Na pocz ą tku mówiła pani w jakim ś skandynawskim j ę zyku.

Sk ą d pani pochodzi?

- Z Norwegii - odrzekła bez zastanowienia. Potem znowu si ę zawahała. - Nazywam

si ę Marie - Louise Krogh i mieszkam w Oslo.

- Naprawd ę ? - spytał zaskoczony. - Czy pami ę ta pani, jak pani wygl ą da?

- Tak, niestety.

- Dlaczego niestety?

- Poniewa Ŝ nie ma nic szczególnego do pami ę tania - westchn ę ła. - Br ą zowe włosy.

Br ą zowe oczy. Przeci ę tne rysy, Ŝ adnych znaków szczególnych, gdyby kto ś mnie chciał

poszukiwa ć . Gin ę w tłumie.

- No có Ŝ , niezupełnie bym si ę z tym zgodził - zaprotestował. - Jeszcze nigdy nie

widziałem osoby o tym samym kasztanowobr ą zowym kolorze włosów, brwi i rz ę s. Bardzo

frapuj ą ce. A pani oczy, tak Ŝ yczliwe i sympatyczne! Linie w ich k ą cikach ś wiadcz ą o du Ŝ ym

poczuciu humoru, mimo Ŝ e teraz jest pani powa Ŝ na. Wymowne i pi ę kne usta. U Ŝ ywaj ą c

okre ś lenia „wymowne”, nie mam oczywi ś cie na my ś li tego, Ŝ e pani du Ŝ o mówi.

- W jaki sposób trafiłam do tego szpitala?

- Znaleziono pani ą w górach, niedaleko Grasse.

Weszła piel ę gniarka, lecz Marie - Louise nie miała nawet siły odwróci ć głowy.

Usłyszała tylko, jak tamta powiedziała co ś szeptem do lekarza i wyszła.

- W moich wspomnieniach pojawił si ę nowy obraz - wyznała Marie - Louise. - To

kobieta. Nosi dziwne imi ę . Nie lubi ę jej.

- Mo Ŝ e to zazdro ść ? - spytał lekarz z u ś miechem.

- Niewykluczone. Jest bardzo pi ę kna. Jak ona miała na imi ę ? Nie, nie mog ę sobie

przypomnie ć .

- Prosz ę opowiedzie ć raczej o swoim Ŝ yciu w Norwegii. Musimy zacz ąć od tego

okresu, bo najwyra ź niej wi ę cej pani pami ę ta. Czy ma pani rodzin ę ?

Ten temat nie budził miłych wspomnie ń .

- Tak, rodziców. Oni... si ę rozwiedli. Tak! Teraz przypomniałam sobie co ś wa Ŝ nego.

Chodziłam do szkoły. Niestety, nie ko ń cz ą ce si ę konflikty i wreszcie rozwód miały na mnie

tak negatywny wpływ, Ŝ e nie uko ń czyłam nauki.

- Czuje si ę wi ę c pani nieszcz ęś liwym dzieckiem z rozbitej rodziny?

- Nie, nie to chciałam powiedzie ć . Widocznie mój umysł nie pracuje jeszcze

normalnie. Wa Ŝ ne jest to, Ŝ e kiedy przerwałam nauk ę , rodzice postanowili wysła ć mnie do

Pary Ŝ a, abym si ę podszkoliła we francuskim. Jako dziewczyna do dziecka.

- Aha, teraz wszystko zaczyna si ę wyja ś nia ć . Czy pani tam pojechała?

Przymkn ę ła oczy.

- Tak. Jestem bardzo zm ę czona.

- Rozumiem. Zaraz sko ń czymy. Czy pami ę ta pani, kiedy przyjechała do Pary Ŝ a?

Marie - Louise zamy ś liła si ę .

- W pa ź dzierniku. Kiedy sko ń czyłam dwadzie ś cia lat.

- W pa ź dzierniku? Mamy wrzesie ń . A według paszportu ma pani prawie dwadzie ś cia

jeden lat. Uporz ą dkowali ś my wi ę c daty. Teraz musimy tylko ustali ć , co pani pami ę ta z

ostatniego okresu.

Opowieści 30 - W cieniu podejrzeń - Margit Sandemo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: