Uczucia powracają - Palmer Diana.pdf - 2 Palmer Diana - barjad7

DIANA BLAYNE

UCZUCIA POWRACAJĄ

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Od samego rana wszystko układało się źle. Dwa najlepsze

szkice Keeny Whitman zostały zniszczone, kiedy Faye rozlała na nie

kawę. Musiała robić wszystko od nowa, a jej klienci bardzo

niecierpliwili się, że muszą czekać. Spóźniła się na umówiony ze

znajomymi lunch, a jakby tego było mało, dowiedziała się, że

wykroje bluzek, nad którymi pracowała cały zeszły tydzień, muszą

zostać niezwłocznie poprawione.

Kiedy wieczorem znalazła się w swoim mieszkaniu na

Manhattanie, była zupełnie wykończona. Zrzuciła z nóg pantofle na

wysokich obcasach, wyciągnęła się na przykrytym niebieską,

aksamitną narzutą tapczanie i westchnęła ciężko. Ile to już czasu

minęło od chwili, kiedy zaczęła pracę w tym wielkim Domu Mody?

Zaczynała od zera, a teraz miała własny dom i była jedną z

najlepszych projektantek w kraju. Mimo to, nie czuła się w pełni

szczęśliwa. Czegoś w jej życiu brakowało. Czegoś, co pobudzałoby

ją do działania. Keena nie miała nawet pojęcia, co to może być.

Prawdopodobnie paskudna zimowa pogoda była powodem tej

chandry. Z upragnieniem czekała na wiosnę, na ciepłe promienie

słońca i delikatny powiew wiatru. O takiej porze roku zawsze czuła

się dużo lepiej.

Leżała na plecach i wpatrywała się w sufit. Była szczupłą,

zgrabną kobietą, o krótkich ciemnych włosach i oczach tak zielonych

jak wiosenna trawa. Miała brzoskwiniową cerę i idealnie wykrojone

usta. Pomimo swoich dwudziestu siedmiu lat, wyglądała bardzo

dziewczęco. Na pierwszy rzut oka, nikt nie powiedziałby, że ma

ogromne doświadczenie życiowe. A przecież Nicholas stwierdził, że

je ma.

Nicholas. Zamknęła oczy i uśmiechnęła się. De czasu już

upłynęło od chwili, kiedy Nicholas Coleman zaproponował jej pracę

asystentki w swoim Domu Mody? Minęło sześć lat Spotkała go zaraz

po ukończeniu szkoły. Tak bardzo bała się wtedy potężnego

mężczyzny o nazwisku Coleman, którego biuro mieściło się w

jednym z drapaczy chmur w Atlancie.

Tydzień czasu przygotowywała się na spotkanie z tym

człowiekiem. Straciła wtedy mnóstwo nerwów. Wiedziała, że

Coleman szuka nowych talentów, a ona przecież jeszcze nic sobą nie

reprezentowała.

Do tej pory pamięta, jak bardzo obawiała się tego mężczyzny o

poważnej twarzy, który zdawał się nigdy nie uśmiechać.

- Pokaż, co potrafisz, kochanie - odezwał się cynicznie. - I nie

bój się, nie będę bił.

Drżącymi rękami rozłożyła swoje rysunki na politurowanym

blacie biurka i ze ściśniętym gardłem czekała na jego reakcję. Jednak

ani jego twarz, ani brązowe, głęboko osadzone oczy nie wyrażały

żadnych uczuć. Pokiwał głową i to było wszystko. Potem okręcił się

na obrotowym krześle i spojrzał na nią.

- Praktyka?

- Tylko tyle, co w szkole. Mój ojciec jest krawcem i często

pomagałam mu, gdy przyjeżdżałam na ferie do domu...

- Gdzie jest ten dom? - przerwał jej.

- W Ashton.

Skinął głową i poprosił, by kontynuowała, wydawał się jednak

nie przejawiać żadnego zainteresowania tym, co mówi.

- Od niego też się wiele nauczyłam - wymamrotała. - A

projektowanie ubrań zawsze było moją największą pasją. Och, panie

Coleman, wiem, że potrafię to robić. Proszę tylko dać mi szansę.

Wiem, że potrafię. - W te słowa włożyła całe swoje serce i

młodzieńczy entuzjazm. - Wiem, że trzeba ogromnego

doświadczenia do tego rodzaju pracy, ale jeśli da pan mi szansę,

obiecuję, że pana nie zawiodę. Zaprojektuję ciuchy, jakich pan

jeszcze nie widział. Będę pracować w weekendy, nie chcę żadnych

wakacji, ja....

- Miesiąc - wpadł jej w słowo. - Tyle czasu dostanie pani, by

udowodnić, co jest warta.

Potem zaproponował pensję, pożegnał ją skinieniem głowy i

zajął się starannie poukładanymi na biurku papierami. Był żonaty, ale

po kilku dniach pracy Keeny, jego żona zmarła na atak serca. Byli

małżeństwem przez dziesięć lat. Wszyscy bezustannie o tym

rozmawiali, ale dziewczyna nie zwracała uwagi na plotki. Mówiono,

że Coleman zdradzał żonę i dlatego zachorowała. Keena nie chciała

wierzyć, że zdrada małżeńska mogłaby być przyczyną ataku serca i

ostro odpowiedziała jednej z kobiet, że pan Coleman z pewnością do

tego typu mężczyzn nie należy. Miała wrażenie, że ten człowiek ma

dobre serce. Zresztą, nie trzymałby na biurku zdjęcia żony, gdyby jej

nie kochał.

Nie wiadomo, w jaki sposób ta niewinna rozmowa dotarła do

niego. Tydzień później odszukał ją w kantynie podczas przerwy na

lunch i poprosił o wyjaśnienia.

- W takich sytuacjach zawsze powstają plotki - powiedziała,

trzymając w ręku plastikowy kubek z kawą.

Uśmiechnął się, słysząc jej słowa, a Keena pomyślała, że to

pierwszy uśmiech po śmierci żony.

Pani Coleman była prawdziwą pięknością. Miała długie blond

włosy i filigranową sylwetkę. Była zupełnym przeciwieństwem

potężnego, ciemnowłosego mężczyzny, jakim był jej mąż. Widać, że

bardzo cierpiał po jej śmierci. Jego temperament powoli stawał się

legendą. Więcej czasu spędzał w fabryce, niż w biurze, często

odwiedzał konkurencyjne firmy. Jasne było, że szwankuje mu

zdrowie, a organizm domaga się odpoczynku. Włosy zaczęły

srebrzyć się na skroniach, a pod oczami pokazały się ciemne cienie.

Za to interes kwitł coraz piękniej. Ktoś powiedział, że pan Coleman

już od dawna jest bilionerem. Inny dodał, że ma zamiar stworzyć

największe w Ameryce imperium i chce przejąć inne firmy. Tylko

Keena zdawała się dostrzegać, jak bardzo samotny jest ów

niezmordowany biznesmen. Pozostali pracownicy mogli myśleć, że

ich szef ma stalowe zdrowie i nerwy, ale ona była pewna, że tak nie

jest. Czasami spotykała go w windzie czy w kafeterii, a pewnego

razu podszedł do jej stolika w kantynie. Trzymając w ręku kubek

Uczucia powracają - Palmer Diana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: