Mimoza - Palmer Diana.pdf - 2 Palmer Diana - barjad7

Przełożyła Bożena Kucharuk

Wydawnictwo Da Capo

Warszawa

Południowo-wschodni Teksas, 1900

Z wszystkich rzeczy na świecie Bernadette Barron najbardziej kochała własny

ogród, mimo że często wiosną musiała z niego gwałtownie uciekać z powodu astmy.

W południowo-wschodnim Teksasie było mnóstwo kwiatów i wiele okazji, by

przystrajać nimi okazały rodzinny dom w stylu wiktoriańskim. Do Colstona Barrona

należało co najmniej pół okręgu Valladolid, położonego w połowie drogi pomiędzy

dużym i bogatym miastem San Antonio a mniejszym Del Rio na granicy z

Meksykiem.

Jak na irlandzkiego imigranta, który rozpoczął karierę od pracy przy budowie

torów, Colston Barron poczynał sobie niezwykle dzielnie. Teraz, po trzydziestu

trzech latach pobytu w Stanach Zjednoczonych, był właścicielem dwóch linii

kolejowych.

Choć był człowiekiem bardzo majętnym, dotkliwie odczuwał brak akceptacji i

lekceważenie ze strony elity. Wyraźny irlandzki akcent i brak obowiązujących w

środowisku manier sprawiały, że czuł się odrzucony przez grono wpływowych

rodzin. Był zdecydowany za wszelką cenę zmienić tę sytuację, a Bernadette miała

posłużyć mu jako środek do osiągnięcia celu.

Jego ukochana żona, Eloise, zmarła wkrótce po urodzeniu Bernadette. Starsza

córka umarła przy porodzie. Jedyny syn, Albert, któremu niedawno urodziło się

dziecko, mieszkał na wschodnim wybrzeżu Stanów, pracował jako rybak i bardzo

rzadko kontaktował się z ojcem. Popadł w niełaskę, ponieważ ośmielił się ożenić z

miłości, odrzucając propozycję małżeństwa, które zaaranżował ojciec. W domu

została, więc już tylko Bernadette. Jej brat z trudem utrzymywał swą niewielką

rodzinę, gdyby, więc do niego pojechała, musiałaby podjąć pracę, na przykład,

nauczycielki. Na razie jednak z powodu choroby Bernadette nie wchodziło to w

rachubę. Zmuszona więc była jakoś sobie radzić z wygórowanymi aspiracjami ojca.

Nie chodziło o to, że w ogóle nie chciała wyjść za mąż. Owszem, pielęgnowała

swoje marzenia o domu i rodzinie, lecz ojciec upierał się, by wybrać jej męża nie

tylko bogatego, ale i odpowiednio usytuowanego w hierarchii społecznej. Colston

Barron pragnął zięcia utytułowanego; od biedy mógłby być Amerykaninem, ale

wtedy musiałby pochodzić z rodziny cieszącej się powszechnym szacunkiem.

Pierwsza próba wyswatania Bernadette z angielskim księciem okazała się

niewypałem. Co prawda zubożały arystokrata był bardzo chętny do ożenku, został

nawet przedstawiony Bernadette, lecz dziewczyna z sobie tylko wiadomych

powodów wystąpiła w postrzępionych dżinsach brata i w brudnej koszuli, dwa zęby

zaczerniła woskiem, a piękne długie włosy koloru platyny natłuściła jakimś

cuchnącym smarem. Książę natychmiast wyjechał, rzekomo z powodu nagłej

wiadomości o śmiertelnej chorobie jednego z członków rodziny. Ciekawe, w jaki

sposób wiadomość ta dotarła tak szybko do zapadłej dziury w południowo-

wschodnim Teksasie...

Wściekłość Colstona wcale nie wywołała u Bernadette skruchy. Dziewczyna

lodowatym tonem poinformowała ojca, że nie zamierza poślubić żadnego

mężczyzny tylko dla tytułu! Brat zostawił swoje stare ubrania na ranczu i Bernadette

bez wahania ubierała się jak wariatka, ilekroć ojciec zapraszał upatrzonego przez

siebie kandydata do jej ręki. Jednakże tego dnia nie była należycie przygotowana.

Miała na sobie niebieską kraciastą sukienkę, jasne włosy upięła w luźny węzeł;

zielone oczy wpatrzone w róże, którymi Bernadette właśnie się zajmowała, miały

wyraz zachwytu i rozmarzenia. Ani trochę nie przypominała w tej chwili

zwariowanej chłopczycy. W każdym razie na pewno nie tak ją widział przyglądający

się jej niepostrzeżenie mężczyzna na lśniącym czarnym ogierze.

W pewnej chwili poczuła, że jest obserwowana... szacowana badawczym

wzrokiem pary roziskrzonych czarnych oczu. Jego oczu. To dziwne, pomyślała, że

zawsze udawało jej się wyczuć jego obecność, mimo że najczęściej nie słyszała, gdy

się zbliżał.

Wstała i odwróciła się. Zarumieniona, roziskrzonym wzrokiem objęła

eleganckiego mężczyznę w roboczym ubraniu - w dżinsach pod skórzanymi

kowbojskimi spodniami, butach z ostrogami, flanelowej koszuli i dżinsowej kurtce.

Jego proste czarne włosy były ledwie widoczne pod szerokim kapeluszem, który

osłaniał twarz przed promieniami słońca.

- Mam dygnąć, wasza ekscelencjo? - zapytała z od

cieniem ironii w głosie. Ich rozmowy często niebezpiecznie

balansowały na granicy kłótni.

Eduardo Rodrigo Ramirez y Cortes skinął głową w żartobliwym geście; cienkie

wargi o okrutnym wyrazie wykrzywiły się w złośliwym uśmieszku. Był niepokojąco

urodziwy, choć nieskazitelność jego zuchwałej męskiej urody mąciła blizna

biegnąca wzdłuż policzka, pozostałość po stoczonej w młodości walce na noże. Miał

trzydzieści sześć lat, wyrazistą twarz, oliwkową cerę, czarne oczy... i był w pewien

sposób niebezpieczny.

Jego ojciec, szlachetnie urodzony Hiszpan, nie żył już od wielu lat. Matka,

jasnowłosa piękność, należąca do elity San Antonio, mieszkała z drugim mężem w

Nowym Jorku. Eduardo nie odziedziczył po niej ani urody, ani charakteru i

temperamentu. Był w każdym calu Hiszpanem. Dla pracowników rancza był el jefe,

opiekunem i szefem. W Hiszpanii był el conde, hrabią, którego krewnych można

było znaleźć we wszystkich królewskich rodzinach Europy. Dla Bernadette był

wrogiem... a przynajmniej bywał nim od czasu do czasu. Walczyła z nim, nie chcąc,

by zauważył to, co naprawdę do niego czuje. Przez ostatnie dwa lat ukrywanie tego

przychodziło jej z coraz większym trudem.

- Jeśli szukasz mojego ojca, to jest zajęty. Rozmyśla,

które bogate rodziny z San Antonio powinien zaprosić na

bal. Zamierza go wyprawić za miesiąc od przyszłej soboty -

poinformowała, z trudem opanowując wzburzenie.

Mimo że szczupła twarz Eduarda kryła się w cieniu szerokiego kapelusza,

Bernadette widziała jego pałający wzrok. Jak na człowieka tak szlachetnie

urodzonego, przyglądał się jej zdecydowanie zbyt zuchwale, lecz po chwili jego

spojrzenie zobojętniało, jakby nie znalazł niczego ciekawego w szczupłej sylwetce

dziewczyny i jej ładnie zaokrąglonym biuście. Przypomniała sobie, że chociaż

Mimoza - Palmer Diana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: