Wacław Korabiewicz - Tajemnica młodości i śmierci Jezusa.pdf - WIECZNE ŻYCIE - Marchewka2008

Wacław Korabiewicz

Tajemnica młodości i śmierci Chrystusa

Redakcja i przygotowanie do druku: Dorota Kiełczyk

Okładkę i kartę tytułową projektował Zbigniew Kasperski

Na okładce wykorzystano fragment obrazu Albrechta Diirera

Wydawnictwo Przedświt

00-332 Warszawa

ul. Oboźna 11 m. 24c

tel. 635-95-56

Istnieje od 1982 roku

ISBN 83-7057-017-8

To nie w Chrystusie rzecz,

Nie w Buddzie i nie w Mahomecie,

Jeno w miłości wszechogromnej

Wszechludzi we wszechświecie.

To taka zwykła rzecz sama do serca woła,

A przecież tyle sekt, a jednak tyle kościołów!

Widocznie miłowanie jest wielkie i... maluczkie,

Jedno przymiotem Mistrzów, drugie przymiotem uczni.

Więc daruj nam o Chryste! - Bądź miłości w Panie!

Żeśmy nie pojęli Twojego Miłowania.

Wacław Korabiewicz

HINDUSKIM SZLAKIEM

Któregoś dnia znalazłem się u podnóża Himalajów, na drodze wiodącej do Tybetu. Przede mną

wisiał linowy most przerzucony przez rzekę Ganges. Tuż przed tym mostem, z boku, stał dziwnie

sklepiony kamienny budynek. Na progu szeroko otwartych drzwi ujrzałem chudą, smukłą postać

starca o wygolonej głowie. Miał na sobie pomarańczowy płaszcz, a spod nawisłych brwi, z

głęboko zapadniętych oczu przeszywał mnie stalowy, mocny wzrok, który przykuł mnie i

zniewolił. Powolnym, niezdecydowanym krokiem ruszyłem w stronę starca. Gestem nagiego

ramienia wskazał gościnnie drzwi. Przekroczyłem próg i przystanąłem zdumiony tym, co

ujrzałem. Miałem przed sobą wysoko sklepioną, okrągłą salę. Biblioteczne regały, pełne ksiąg

oprawnych w skórę, sięgały aż pod sufit.

- To nasza podręczna biblioteka dla medytujących sadhu - cichym, niskim głosem objaśnił

starzec. -Jeśli pan sobie życzy - mogę mu wypożyczyć każdą książkę. Mamy sporo nowości

europejskich, a nawet amerykańskich.

-Dziękuję - odrzekłem, - ale dzisiaj jeszcze opuszczam Riszi Kesz.

To mówiąc spostrzegłem leżącą tuż obok na stoliku otwartą książkę. Widocznie przed chwilą

czytał ją i odłożył, gdy wszedłem.

Przeczytałem tytuł: „The Life of Jesus" - Ernest, Renan.

- O! - wyrwało mi się niechcący.

- Pan się dziwi? - przemówił znowu jogin. - Wszakże to nasz człowiek.

-Renan? - zdziwiłem się.

-Nie - odrzekł. - Jezus.

Powiedział to w sposób naturalny i zwyczajny, a mnie jakby coś przykuło do miejsca. Nie

mogłem się poruszyć. Stałem dalej machinalnie przewracając kartki książki. Musiałem jakoś

opanować to moje psychiczne roztargnienie. Gdyby nie ten Ganges u moich stóp, gdyby nie ten

tak realny most linowy przerzucony przez rzekę, ginący w ciemnej zieleni mangowego lasu,

gdyby nie domki joginów bielejące w gąszczu i ten cały archaiczny, uduchowiony nastrój, może

by ta dziwna informacja przeszła niezauważona. Mój informator jednak daleki był od wszelkich

krotochwili. Jego poważne, zamyślone oczy wyrażały niezachwianą, pozbawioną jakichkolwiek

wątpliwości pewność. Dlatego słowa jego zapadły mi głęboko w duszę, budząc uśpione od

dawna refleksje. Nie pytałem o nic więcej. Jednak rzucone ziarno kiełkowało, chęć sprawdzenia

tej wiadomości nie dawała mi odtąd spokoju. „Nasz człowiek" - powiedział i nie miałem prawa

wątpić w szczerość tego wyznania.

Czemu miałby kłamać? Jezus „ich człowiek". Może wcielenie jakiegoś Kriszny? Tym

dociekaniom dałem jednak spokój. Byłem zajęty czymś innym.

Minęły lata. Znalazłem się w Anglii. Przeglądałem wielkie katalogi British Museum w Londynie.

Były to ostatnie godziny przed moim odlotem do Afryki. I oto nagle, zupełnie przypadkowo

natrafiłem w katalogu na zagadkowy tytuł: „Unknown Life of Jesus Christ" - Nikołaj Notowicz.

(Nieznane życie Jezusa Chrystusa).

Nie miałem już czasu na zamówienie tej książki, ponieważ oczekiwanie trwałoby około dwóch

godzin. Zresztą temat nie należał do moich aktualnych literackich planów. Miałem wówczas

myśl zajętą czymś innym. Odleciałem do Afryki i nie pamiętam dokładnie, kiedy, ale chyba

znowu po dłuższym czasie, przy jakimś ognisku w dżungli, przypomniał mi się ten dziwny tytuł

„Unknown Life of Jesus".

Skojarzyłem go mimo woli z owym joginem i zapragnąłem tej książki. Może ona coś wyjaśni?

Los mi sprzyjał. Wkrótce w muzeum w Der es Salaam w Tanzanii (gdzie pracowałem) spotkałem

Amerykankę -właścicielkę antykwariatu w Nowym Jorku. Obiecała wyszukać i przysłać mi tę

książkę. Otrzymałem ją dopiero po paru miesiącach. Była stara i mocno podniszczona. Wydano

ją w roku 1904 w Nowym Jorku. Przeczytałem tekst jednym tchem. Wydało mi się, że znalazłem

wreszcie odpowiedź na dręczące mnie pytanie. Poruszony w książce temat obudził we mnie

jeszcze inne zainteresowania, a także emocję twórczą. Zacząłem studia nad Pismem Świętym.

Jakże inaczej teraz czytałem znaną mi wcześniej książkę, jakże inaczej teraz myślałem i

widziałem. A wszystko zaczęło się przecież od jednego zdania wypowiedzianego przez mnicha w

ową noc przed tybetańskim mostem, rozwieszonym pod gwiaździstym niebem odbitym w

Gangesie.

Bibliografia dotycząca życia i śmierci Chrystusa jest przebogata. Mimo rozmaitych ujęć tematu,

wszędzie brak obiektywizmu, który przychodzi niełatwo, gdy wszelka wątpliwość nie jest

wskazana.

Tymczasem brakuje dowodów. Gdyby, choć jedna, współczesna Mu kronika, jakiś krótki

lakoniczny zapis. Niestety, nic się do naszych czasów nie zachowało. Najstarsza z czterech, tak

zwanych Kanonicznych Ewangelii - Ewangelia św. Mateusza, napisana w języku aramejskim,

najprawdopodobniej gdzieś w 55-56 roku, zaginęła bez śladu. Dokładność późniejszych greckich

tłumaczeń pozostaje pod wielkim znakiem zapytania. Oto, co pisze jeden ze znawców w tej

dziedzinie, ksiądz Marian Wolniewicz we wstępie do Ewangelii św. Mateusza w „Piśmie

Świętym" wydanym przez Księgarnię Św. Wojciecha:

„Tekst grecki nie jest przekładem, w ścisłym słowa tego znaczeniu, lecz parafrazą, a może

opracowaniem aramejskiej ewangelii, uwzględniającym w szerszym stopniu niż ona potrzeby

wyznawców judaizmu."

Oryginalnego tekstu nie znali nawet najstarsi pisarze chrześcijańscy. We wstępie ogólnym do

tegoż Pisma Świętego, na stronie 2 czytamy: „Modyfikacje wprowadzone do ustnej katechezy

znalazły swój wyraz w Ewangeliach Kanonicznych, co więcej, wprowadzono do nich dalsze

zmiany redakcyjne".

Te „zmiany redakcyjne'' musiały być ogromne, gdyż styl przekładów greckich otrzymał piękną

archaiczno-literacka formę, na którą nie mógł się zdobyć żaden z trzech przeciętnie przecież

wykształconych Ewangelistów. Musiało, więc nad tym pracować wielu wysoce oświeconych

ludzi. Prócz św. Łukasza, pozostali Ewangeliści to ludzie niezdolni do przemawiania w tak

wyrafinowanej, skrótowej formie. Nie potrafili też nadać informacjom chronologicznego

porządku. Zresztą, któż by mógł pamiętać i odtworzyć dokładnie sceny widziane przed

kilkudziesięciu laty, któż by mógł powtórzyć dosłownie alegoryczne i trudne do zgłębienia nauki

Chrystusa? Stąd musiały wyłonić się różnice w postrzeganiu tych samych wydarzeń, a nawet

znalazły się przeoczenia. Często Ewangeliści nie są ze sobą zgodni. Dla przykładu przytoczę

kilka argumentów świadczących o tym, że „Kanon" nie może być... kanonem. Podam tylko trzy

niejasności. W Ewangeliach jest ich oczywiście znacznie więcej.

1. Mat. VIII,28\34 - Jezus uwolnił od złego ducha dwóch opętanych. Marek V,2\8 i Łuk.

VIII,26\29 - mówią tylko o jednym opętanym.

2. Mat. 29 - XX,29\34 - mówi o dwóch uleczonych ślepcach. Marek X,46\52 i Łuk.

XVIII,35\43 - mówią tylko o jednym ślepcu.

3. Marek XIV,27\72 - mówi o dwukrotnym pianiu koguta. Mat. XXVI,31 \35 i Łuk.

XXII,31 \34 - mówią o jednym tylko pianiu koguta.

Wspomniany ksiądz Wolniewicz we wstępie ogólnym do Ewangelii wykazuje statystycznie, jak

mała część Ewangelii pisana była przez autorów, a wielka przez rozmaitych „pomocników".

Wiemy, że:

W Ewangelii św. Mateusza z 1072 wierszy na autora przypada tylko 330.

W Ewangelii ś w. Marka na 677 przypada tylko 68 własnych wierszy.

W Ewangelii św. Łukasza na 1152 wierszy przypada na autora 541.

Sobór Nicejski w 325 roku z przedstawionych sobie pism religijnych wybrał 27 jako

„prawdziwe". Resztę zaś, tak zwanych apokryfów, nie odrzucał jeszcze, tylko powołał specjalnie

upoważnionych, tak zwanych korektorów, zadaniem, których było (wg profesora Nestle)

korygować wszelkie teksty porównując z tym, co już zostało uznane za prawdziwe. Oni też przez

skreślenia lub wstawki poddali wszelkie źródła procesowi ujednolicenia. Chodziło tu przede

wszystkim o zharmonizowanie informacji podanych w Ewangelii. Trwało to aż do roku 382 (za

papieża Damazjana), kiedy Kanon został definitywnie zamknięty i ustalony. Wszelkie inne pisma

uważano odtąd za heretyckie i palono na stosie. Wiele bezcennych dzieł uległo w ten sposób

zniszczeniu, tylko nieliczne udało się przechować w jakichś zakamarkach klasztornych. Do

takich należą: „Codex Cantabrigeniensis" i „Codex Syrus - Sinaitivus". Korzystali z nich, jeszcze

w IV wieku, Wielki Anastazy i Wielki Markariusz, tworząc swoje Agrafy

Gdzież, więc szukać zapisów i informacji pochodzących od bezpośrednich świadków? Jak można

być pewnym prawdy? Możemy twierdzić z całą pewnością, że Ewangelie były tworzone przez

zespół doradców i to „doradzanie" trwało dobrych sto lat.

Jedynie Ewangelia św. Jana wydaje się być oryginalną i pisaną przez jednego człowieka, ale

także z perspektywy... wielu dziesiątków lat!

Istnieje kilka hipotez usiłujących wytłumaczyć różnice powstałe w treści poszczególnych

Ewangelii. Zastanowić się jedynie trzeba nad pominięciem przez niektórych Ewangelistów

wydarzeń zasadniczych, które tworzą podstawę religii. Zjawiska takie nie mogły być

niezauważone, zlekceważone czy też zapomniane. Do takich zaliczyć należy:

a) niepokalane poczęcie,

b) zmartwychwstanie,

c) wniebowstąpienie.

Te trzy zjawiska, jako nie mające żadnego racjonalnego ani logicznego wytłumaczenia, muszą

być zaliczone do dziedziny parapsychologii. Cała trudność polega jednakże na tym, że ślepa

wiara nie dopuszcza zwątpień. Kto na przestrzeni wielu wieków odważył się zwątpić w istnienie

któregoś z tych kanonów, ten był z reguły kamienowany lub palony na stosie. Wszakże

niedawno, bo jeszcze w XVIII wieku, takie egzekucje były na porządku dziennym. Chcę wierzyć,

że dziś już możemy dyskutować na wszelkie tematy bez arbitralnych zakazów.

Czyż można dopuścić myśl, że któreś z tych zjawisk zostało nie zauważone, nie zanotowane

przez ludzi najbliższych Jezusowi? A jednak wygląda na to, że tak było. Jeden widział - drugi

nie. Jeden o tym mówi, drugi milczy. Jeden słyszał - drugi nie.

Brak naukowych i poważnych opracowań historycznych dotyczących biografii Jezusa tłumaczyć

należy przede wszystkim lękiem. Od najwcześniejszych, bowiem lat istnienia chrześcijaństwa nie

mogło być mowy o szczerej i otwartej krytyce kanonów. Każda nieśmiała choćby próba

dociekania prawdy była gaszona w zarodku. Śmiałek, który by się odważył wystąpić z jakąś

uwagą, z miejsca zostałby ukrzyżowany. Stan taki trwał przez wieki, poprzez grozę świętej

inkwizycji, poprzez klątwy i... egzorcyzmy. Świat bał się uchylić rąbka prawdziwej historii tych

trzech chrześcijańskich „tabu". Każdy drżał przed posądzeniem go o bluźnierstwo. Ewangelie

były nietykalne.

Odważnym człowiekiem, który zdobył się na głębokie i bezstronne studia biograficzne ukochanej

przez siebie postaci Chrystusa, był profesor Ernest Renan, francuski historyk i filozof. Poświęcił

temu tematowi całe swoje życie. A jaka była reakcja kleru? Klątwa rzucona ze wszystkich ambon

i wciągnięcie jego dzieła na czarną listę lektury zakazanej.

Najważniejszym dokonaniem Renana były historyczne studia nad cielesnym istnieniem Jezusa.

Dotychczas wszystko opierało się jedynie na ślepej wierze i na legendach. Wszystko, co

powiedziano w Ewangeliach, musiało być brane na słowo honoru.

Wacław Korabiewicz - Tajemnica młodości i śmierci Jezusa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: