Kwestia wyboru.PDF

OBERTS

KWESTIA WYBORU

NORA

tak od rana, odkąd otrzymał wezwanie do nadkomisarza Dodsona.

Głęboko zaciągnął się dymem i zdusił niedopałek w popielniczce na

sokiej nóżce. Trwał w bezruchu. Umiał czekać.

Nie dalej jak poprzedniej nocy spędził pięć godzin w ciemnym, zim

nym samochodzie, w dzielnicy, gdzie najlepiej mieć oczy z tyłu głowy

i dodatkową parą rąk do pilnowania portfela. Był to zmarnowany czas,

bo obserwacja nie przyniosła oczekiwanych rezultatów. On jednak do

skonale zdawał sobie sprawą, że praca policjanta to głównie nuda, prze

kładanie papierków i kilometrowe spacery, a wszystko okraszone garścią

przemocy. Gdyby miał wybierać, wolałby spędzić pięć godzin na czatach

niż dwadzieścia minut przed gabinetem nadkomisarza. W korytarzu uno

sił się zapach cytrynowego płynu do czyszczenia mebli, a teraz jeszcze

dym z jego papierosa. Pod wprawnymi palcami sekretarki klekotała mo

notonnie maszyna do pisania.

Czego on chce, do cholery? - głowił się Slade. Od początku służby

w policji starannie omijał wszelkie biura, bo nic znosił papierkowej ro

boty. Pokonał długą drogę od szeregowego do detektywa, lecz niewiele

było okazji, podczas których szlaki Dodsona i jego mogły się skrzyżo

wać.

Spotkał go na pogrzebie ojca. Kapitana Thomasa C. Sladermana po

chowano z wszelką pompą należną policjantowi po dwudziestu ośmiu

J ames Sladerman ściągnął brwi w gniewnym grymasie. Marszczył je

latach służby. I po śmierci w akcji. Slade zapamiętał, że nadkomisarz

składał kondolencje jego matce i siostrze. Z nim samym też zamienił kil

ka ciepłych słów. Być może Dodson odbierał tę stratą do pewnego stop

nia osobiście; przed laty on i Tom Sladerman byli partnerami. Ich drogi

szybko się rozeszły: jeden wybrał bezpieczną posadą w administracji,

drugiego pociągało ryzyko.

Jeszcze tylko raz Slade rozmawiał z Dodsonem w cztery oczy. Leżał

wtedy w szpitalu, ranny. To, że nadkomisarz odwiedza zwykłego detek

tywa, rozniosło się szerokim echem i wzbudziło plotki, które Slade'a

denerwowały i zawstydzały.

Również i tym razem na całym posterunku będzie aż huczało, gdy

się dowiedzą, że stary go wezwał. Zmarszczka na jego czole się pogłębi

ła. Przez krótką chwilą rozważał, czy nic dopuścił się jakiegoś niedopa

trzenia w procedurze, i zaraz skarcił się w duchu, że sią denerwuje jak

uczniak wezwany przed oblicze dyrektora szkoły.

Niech to diabli. Niespokojnie wiercił się na krześle. Było miękkie,

za miękkie i za niskie. W poszukiwaniu wygodniejszej pozycji wypro

stował długie nogi. Zmrużył oczy. Po tej rozmowie czeka go kolejna noc

na czatach. Jeśli tym razem się uda, może zdoła wygospodarować kilka

wieczorów na pisanie. Przy odrobinie szczęścia i nie za dużej ilości pra

cy skończy powieść w ciągu miesiąca. Zapomniał o całym świecie, kon

struując w myśli następny rozdział.

- Sierżant Sladerman?

Zły, że się mu przeszkadza, uniósł powieki. Po chwili ponura mina

znikła bez śladu; uświadomił sobie, że tracił czas, wpatrując się w podło

gą. Sekretarka nadkomisarza stanowiła dużo ciekawszy widok. Uśmiech

nął się szeroko.

- Pan nadkomisarz pana prosi. - Odwzajemniła jego uśmiech. Szko

da, że dopiero teraz patrzy na nią takim wzrokiem, przedtem był nadęty

i ponury. Żadna kobieta nic oparłaby się jego urodzie: pociągłej twarzy

o regularnych rysach i smagłej karnacji, spadku po włoskich przodkach

ze strony matki. Kiedy był poważny, jego usta zaciskały się w wąską kre-

skę , ale teraz, wygięte w chłopięcym uśmiechu, świadczyły o gorącej krwi

Czarne włosy i szare oczy zrobiłyby wrażenie na każdej, zwłaszcza że

włosy były gęste i niesforne, a oczy przenikliwe i tajemnicze. Interesują

cy facet, oceniła obserwując, jak powoli wstaje z krzesła.

Szedł za nią w stronę dębowych drzwi. Zauważył, że na serdecznym

palcu lewej ręki nie ma obrączki. Przez chwilą zastanawiał się, czy wy-

chodząc nic poprosić jej o numer telefonu. Zapomniał o tym, gdy wszedł

do gabinetu nadkomisarza.

Na prawej ścianie wisiała litografia Perilla - samotny kowboj na ko

niu. Na lewej widniały liczne dyplomy, pochwały i oprawione fotografie.

Nawet jeśli Slade uznał to za dosyć nietypowe zestawienie, zachował

spostrzeżenie dla siebie. Przy oknie stało biurko z ciemnego dębu. Pię

trzyły się na nim sterty papierów, pozłacany stojak na długopisy i kilka

oprawionych fotografii. Za tym bałaganem siedział Dodson, nieduży,

schludny człowieczek, który Slade'owi zawsze przypominał raczej wiej

skiego proboszcza niż nadkomisarza policji Nowego Jorku. Miał spo

kojne, niewinne, niebieskie oczy i zdrowe rumiane policzki. We włosach

połyskiwały siwe pasma. Wyglądał jak wiejski dżentelmen, ale ponura

mina zaprzeczała dobrodusznemu wyglądowi.

- Dzień dobry, sierżancie Sladerman. - Gestem dał mu znak, żeby

usiadł. Wykapany ojciec, ocenił w myśli, obserwując młodszego męż-

czyzną. - Długo czekałeś, chłopcze?

- Trochę.

Dodson z trudem powstrzymał uśmiech. Naprawdę podobny do ojca,

tyle że chyba bardziej niż praca w policji interesuje go pisanie. Tom za

wsze zbywał to machnięciem ręki. Dodson pamiętał, jak powtarzał: „Mój

chłopak jest gliniarzem, i to dobrym gliniarzem", w co zresztą nadkomi

sarz wcale nic wątpił, zwłaszcza w tej chwili.

- Co w domu? - zapytał od niechcenia, nie spuszczając z niego spoj

rzenia pozornie naiwnych oczu.

- Dziękuję, sir, wszystko w porządku.

- Janiec zadowolona z pobytu w college'u? - Poczęstował Slade'a

cygarem. Kiedy ten odmówił, zapalił sam. Slade odczekał chwilę, zanim

odpowiedział. Zastanowiło go, skąd Dodson wiedział, co robi jego sio

stra.

- Tak, bardzo.

- A jak tam pisanie?

Musiał skupić całą siłę woli, żeby nie okazać zdumienia. Nie zmienił

się ani wyraz jego oczu, ani spokojny głos.

- Jakoś leci.

Nie pora na pogaduszki, stwierdził w myśli Dodson, strzepując po

piół z cygara. Chłopak aż się pali, żeby stąd wyjść. Pozycja nadkomisa-

rza dawała mu jednak pewną przewagę. Zaciągnął się głęboko. Obser

wował, jak dym leniwie wzbija się pod sufit.

- Czytałem twoje opowiadanie w „Mirror" - rzucił. - Niezłe.

- Dziękują. - O co mu. do cholery, chodzi? Slade powoli tracił cier

pliwość.

- Nic powiodło się z powieścią?

Slade zmrużył oczy.

- Jeszcze nie.

Dodson poprawił się w fotelu i z namysłem przyglądał się siedzące

mu naprzeciwko mężczyźnie. Podobny do ojca jak dwie krople wody,

również fizycznie, skonstatował. Ta sama pociągła twarz, przystojna

i twarda zarazem. Ciekawe, czy uśmiech syna jest równie rozbrajający

jak ojca. Oczy miał po matce - ciemnoszare, zamyślone, skrywające uczu

cia. Dotychczasowa kariera w policji? Nie uchodził co prawda za tak

błyskotliwego, narwanego glinę jak ojciec, za to był rzetelny i skrupulat

ny. I, dzięki Bogu, nie tak impulsywny. Po latach służby, w tym trzech

w wydziale zabójstw, można go ze spokojnym sumieniem uznać za do

świadczonego policjanta. Nowojorski gliniarz albo jest doświadczony

w wieku trzydziestu dwóch lat, albo nie żyje. Slade był znany z zimnej

krwi, może zbyt zimnej, ale nigdy nie popełniał błędów. Dodson nie po

trzebował człowieka, który szuka kłopotów, tylko takiego, który wie, co

zrobić, kiedy kłopoty odnajdą jego.

nej posiadłości niedaleko Westport. Piękny dom, przy plaży. Spokojny,

cichy. - Zabębnił palcami o powierzchnię biurka. - Idealne miejsce dla

pisarza.

W głowie Slade'a zrodziło się nieprzyjemne podejrzenie. Czym prę

dzej odepchnął je od siebie.

- Pewnie tak. - Czyżby stary bawił się w swata? O mało nie parsk

nął śmiechem na tę myśl. Nie, to absurdalne.

- W ciągu minionych dziewięciu miesięcy w Europie zanotowano

serię kradzieży.

Nagła zmiana tematu zaskoczyła Slade'a do tego stopnia, że nie uda

ło mu się opanować wyrazu zdumienia na twarzy. Dopiero po chwili uniósł

pytająco brew.

- Poważnych kradzieży - kontynuował Dodson. - Głównie z muze

ów. Giną klejnoty, monety, znaczki pocztowe. We Francji. Hiszpanii,

Włoszech, Anglii... na razie wszystko wskazuje na to, że kradzione do

bra przemycane są do Stanów.

- Przemyt to działka federalnych - rzucił Slade. Nie ma nic wspól

nego z detektywem z wydziału zabójstw i czyjąś rozpieszczoną córecz

ką, dodał w myśli. Do głowy przychodziły mu różne niemiłe podejrze

nia. Starał się je zignorować.

- Przemyt to działka federalnych - zgodził się Dodson, nieco zbyt

gorliwie, jak na gust Slade'a. Złożył dłonie i obserwował młodego męż

czyznę znad czubków palców. - Mam znajomości w FBI. Konsultowali

się ze mną ze względu na... delikatny charakter tej sprawy. - Przerwał na

wystarczająco długą chwilę, by Slade mógł się odezwać, gdyby chciał. -

Trop prowadzi do małego ekskluzywnego sklepu z antykami. Zdaniem

federalnych tam tkwi mózg całej operacji. Z moich informacji wynika,

że złodzieje ograniczyli liczbę możliwych punktów odbioru kradzionych

rzeczy, aten sklepik należy do nich. Prawdopodobnie ktoś z personelu

macza palce w całym przedsięwzięciu. - Urwał, zajęty poprawianiem

fotografii w srebrnej ramce. - Chcą umieścić tam kogoś incognito ,żeby

główny przestępca tym razem się im nie wymknął. Jest bardzo przebie

gły - mruknął jakby do siebie.

Znowu zamilkł na chwilę, żeby dać Slade'owi okazję do wypowie

dzenia swojego zdania, i podjął przerwany wątek, gdy młodszy mężczy-

zna nic odezwał się ani słowem.

- Zakłada się, że kradzione precjoza są ukrywane w antykach., przy-

wożone do tego sklepu i stamtąd wysyłane dalej.

- Slade... - Pozwolił sobie na mały uśmieszek. - Tak cię nazywają,

prawda?

- Tak jest, sir. - Uśmiech obudził w nim niepokój, poufałość wpra

wiła w zakłopotanie.

- Na pewno słyszałeś o sędzim Lawrensie Winslowie.

Najpierw poczuł ciekawość, dopiero po chwili skupił się na tyle, by

poszukać w pamięci.

- Sędzia w sądzie apelacyjnym Nowego Jorku, jakieś piętnaście lat

temu wybrano go sędzią Sądu Najwyższego stanu Connecticut. Zmarł na

atak serca jakieś cztery czy pięć lat temu.

Dane i fakty, przemknęło Dodsonowi przez głowę. Chłopak nie rzu

ca słów na wiatr.

- Był także diabelnie dobrym prawnikiem, sędzią, który jak mało kto

pojmował ideę sprawiedliwości. I dobrym człowiekiem. Wdowa po nim

powtórnie wyszła za mąż dwa lata temu i teraz, mieszka na południu Francji.

I co z tego? Slade'a na nowo ogarnęła niecierpliwość.

- Jestem ojcem chrzestnym jego córki, Jessiki. Slade nadal nie

wiedział,o co chodzi. Dodson spojrzał mu w oczy. -Mieszka w rodzin-

- Więc federalni mają wszystko pod kontrolą. - Slade z trudem ukry

wał zniecierpliwienie. Nerwowo sięgnął po papierosa

- Wynikły pewne komplikacje. - Dodson zaczekał na syk zapalanej

zapałki i jasny płomień. - Nie ma żadnych konkretnych dowodów. Nie

znają tożsamości szefa gangu. Płotki, i owszem, ale chodzi, o głównego

organizatora... albo organizatorkę- zakończył cicho.

Nowy ton w jego głosie sprawił, że w oczach Slade'a błysnęło zain

teresowanie. Nie zapalaj się, upomniał się w myśli. To nie ma nic wspól

nego z tobą. Nic pozwolił sobie na zadanie pytań, które cisnęły mu się na

usta. Zamiast tego głęboko zaciągnął się papierosem i czekał.

- To nie wszystko. - Po raz pierwszy, odkąd Slade wszedł do gabine

tu Dodson okazał zdenerwowanie. Nerwowo bawił się pozłacanym wiecz

nym piórem. - Antykwariat, do którego prawdopodobnie trafiają meble

z ukrytymi wewnątrz klejnotami, należy do mojej córki chrzestnej.

Ciemne brwi lekko się uniosły, ale z szarych oczu nic dało się nicze

go wyczytać.

- Do córki sędziego Winslowa.

- Zakładają, że Jessica nie ma pojęcia o niezgodnym z prawem wy

korzystaniem jej sklepu, jeśli oczywiście coś takiego w ogóle ma miej

sce. - Ponownie sięgnął po pióro. Tym razem ukrył je w złożonych dło

niach. - Ja wiem, że ona jest niewinna. Nie tylko dlatego, że jest moją

chrześnicą - rzucił, uprzedzając słowa Slade'a. - Przede wszystkim dla

tego, że ją znam. Jest równie uczciwa jak jej ojciec. Bardzo go kochała

i podziwiała. Poza tym - ostrożnie odłożył pióro na biurko - nie potrze

buje tych pieniędzy.

- Jasne, nie potrzebuje - mruknął Slade. Oczami wyobraźni ujrzał

rozpieszczoną dziedziczkę z mnóstwem pieniędzy i czasu do zabicia. Robi

to dla dreszczyku emocji, pomyślał. Co za odmiana po ciągłych przyję

ciach i zakupach.

- Federalni zacieśniają sieci - mówił Dodson. - W ciągu najbliższych

tygodni rozpęta się burza, a to może się okazać dla niej niebezpieczne. -

Slade z trudem powstrzymał pogardliwe parsknięcie. - Nie będzie mo

gła tłumaczyć się niewiedzą, jeśli się okaże, że to jej antykwariat... Na

mawiałem ją, żeby przyjechała do Nowego Jorku z wizytą, ale.... - urwał.

Na jego twarzy irytacja walczyła z rozbawieniem. - Jessica jest uparta.

Twierdzi, że nic ma czasu i że to ja powinienem ją odwiedzić. - Dodson

potrząsnął głową i westchnął przeciągle. - Brałem to pod uwagę, lecz

moja obecność mogłaby zagrozić całej operacji. Niemniej uważam, że

Jessica potrzebuje ochrony. Dyskretnej ochrony. Kogoś, kto da sobie radę

w każdej sytuacji, kto może przebywać w pobliżu, nic budząc podejrzeń. -

Na jego ustach pojawił się nikły uśmiech. - Kogoś, kto mógłby pomagać

w śledztwie od wewnątrz.

Slade zmarszczył brwi. Ta rozmowa podobała mu się coraz mniej.

Zdusił niedopałek w popielniczce, żeby zyskać trochę czasu.

- A jak, pana zdaniem, miałbym to zrobić?

Dodson uśmiechnął się szeroko. Podobała mu się i irytacja Slade'a,

i jego bezpośredniość.

- Jessica zrobi, o co poproszę... do pewnego stopnia. - Poprawił się

na wyściełanym krześle. - Ostatnio ciągle narzeka na bałagan w biblio

tece i skarży się, że nie ma czasu, żeby wszystko uporządkować i skata

logować. Zadzwonię i powiem, że wysyłam do niej syna starego przyja

ciela mojego i jej ojca. To prawda, tak przy okazji - rzucił. - Tom i Larry

znali się przed laty. Prosta sprawa. Jesteś pisarzem, który potrzebuje spo

koju. W zamian za gościnę uporządkujesz jej księgozbiór.

Oczy Slade'a pociemniały, kiedy słuchał wywodu Dodsona.

- Jurysdykcja... - zaczął.

- To papierkowa robota - zbył go nadkomisarz. - Zajmę się tym.

Bądź co bądź, po wszystkim cały splendor przypadnie chłopcom z FBI.

- A ja mam bawić się w bibliotekarza i niańkę. - Slade skrzywił się

z niesmakiem. - Proszę posłuchać, jestem o tyle - tu złożył palec wska

zujący i kciuk razem - od aresztowania mordercy Bitronellego. Jeśli...

- I dobrze. - Dodson nie dał mu dokończyć. W jego głosie pojawiły

się stalowe nuty. - Prasa ma niezłe używanie naszym kosztem przez tę

sprawę. A skoro jesteś tak blisko... - zignorował wściekłe spojrzenie

Slade'a. - Nic nic stoi na przeszkodzie, żebyś za kilka dni wyruszył do

Connecticut. Federalnym zależy na obecności gliny w domu. Gliny, któ

ry ma oczy i uszy otwarte. Sprawdzili cię i popierają mój wybór.

- No, świetnie - burknął Slade podnosząc się z krzesła. - Jestem

w zabójstwach, nic we włamaniach.

- Jesteś policjantem - poprawił oschle Dodson.

- Taak. - Niańczyć zepsutą bogaczkę, która albo szmugluje dla roz

rywki, albo jest zbyt tępa, żeby widzieć, co się dzieje pod jej własnym

nosem... dobre sobie - podsumował Slade ze złością. - Świetnie - po

wtórzył.

Niech tylko Janiec skończy college, zaraz rzuci służbę w policji i po

święci się wyłącznie pisaniu. Miał dosyć. Dosyć cierpienia, które widywał

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: