Sztuka podstępu.pdf

Nora Roberts

Sztuka podstępu

Tłumaczyła

Monika Chilewicz

Nora Roberts

podstępu

Sztuka

Toronto

•

Nowy Jork

•

Londyn

Amsterdam

•

Ateny

•

Budapeszt

•

Hamburg

Madryt

•

Mediolan

•

Paryż

Sydney

•

Sztokholm

•

Tokio

•

Warszawa

Rozdział pierwszy

Budynek ten trudno było nazwać po prostu do-

mem, bardziej przypominał pałac, zbudowany z szare-

go, mieniącego się różnobarwnie kamienia. Z wielo-

spadzistego dachu wyrastały okrągłe wieżyczki, które

w dawniejszych czasach mogłyby służyć do celów

obronnych. Szyby w wysokich, podłużnych oknach

podzielone były szprosami na mniejsze części

w kształcie rombów. Ekscentryczna budowla stała na

wysokim brzegu rzeki Hudson i nie sposób było

oprzeć się wrażeniu, że przegląda się w lustrze wody

jak próżna panna, świadoma swej urody. Jeśli opowie-

ści o właścicielu tego domostwa były prawdziwe,

pasowało ono do jego charakteru jak ulał.

Tylko tu brakuje fosy, zwodzonego mostu i smoka,

pomyślał z przekąsem Adam, przemierzając brukowa-

ny dziedziniec.

Po obydwu stronach kamiennych schodów spoczy-

wały ogromne gargulce, szczerzące zęby w szerokim,

Nora Roberts

niepokojącym uśmiechu. Jako człowiek o praktycz-

nym podejściu do życia Adam był zdania, że gargulce

i wieżyczki obronne wyglądały dobrze tylko we właś-

ciwym sobie miejscu, które z pewnością nie znaj-

dowało się w na obrzeżach Nowego Jorku, dwie

godziny drogi samochodem od serca Manhattanu.

Postanowiwszy jeszcze się wstrzymać z wydawa-

niem kategorycznych opinii, uniósł ciężką kołatkę,

która z głośnym stukiem opadła ponownie na solidne

drzwi, wykonane z honduraskiego mahoniu. Dopiero

trzecie stuknięcie sprawiło, że drzwi uchyliły się

z niegłośnym skrzypnięciem. Powstrzymawszy się od

okazania zniecierpliwienia, Adam spojrzał w dół na

niewysoką, szczupła dziewczynę o ogromnych sza-

rych oczach, czarnych warkoczach i usmarowanej

sadzą twarzy. Ubrana była w wyświechtane dżinsy

i pogniecioną bluzę. Wierzchem dłoni niespiesznie

otarła nos, po czym odwzajemniła jego wyczekujące

spojrzenie.

– Nazywam się Adam Haines – oznajmił powoli

i wyraźnie, na wypadek gdyby miała kłopoty ze

zrozumieniem. – Pan Fairchild oczekuje mnie.

– Oczekuje pana? – powtórzyła z mocnym północ-

nym akcentem, przyglądając mu się uważnie spod

zmrużonych powiek.

Po chwili wahania skrzywiła się, wzruszając jedno-

cześnie ramionami, po czym odsunęła się, aby mógł

wejść.

Szeroki, przestrzenny hol zdawał się nie mieć

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: