Beishir Norma - Aniołowie Północy.pdf - książki różne - rikiman45

Dla kochanego syna Collina ...

skończonego drania.

Złodziej ma wymówkę,

Gdy się sam sędzia kradzieży dopuszcza.

Shakespeare, ,,Miarka za miarkę, II, 2

Przekład Leona Ulricha

Nowy Jork, lipiec 1987

Apartament na najwyższym piętrze ekskluzywnego wieżowca tonął w mroku. N a tarasie kobieta i

mężczyzna, ubrani w czarne luźne kombinezony, przygotowywali się do złożenia

niekonwencjonalnej wizyty. Kobieta, trzymając wielki płócienny plecak, przyglądała się swemu

towarzyszowi, który dłonią w rękawiczce badał uważnie futrynę szklanych drzwi. Wreszcie trafił na

to, czego szukał - przewód systemu alarmowego. Sięgnął do plecaka i wydobył z niego szczypce

oraz zwój kabla, zakończonego z obu stron żabkami. Ponownie nachylił się nad przewodem. Powoli

i z wielką ostrożnością szedł jego śladem, dopóki nie napotkał źródła systemu. Delikatnie odłączył

przewód i zabezpieczył go żabką. Wziął do ręki szczypce, a kobieta mimowolnie wstrzymała

oddech, jakby w obawie, że za chwilę usłyszyalarm.

Gdy przeciął kabel, rozluźniła się. Zastanawiała się, dlaczego nie pozbyła się jeszcze tych

idiotycznych obaw? W ciągu kilku miesięcy tyle razy współdziałali najwyższy czas się

przyzwyczaić! Czyżby zapomniała, że może na nim polegać? Przecież on zawsze wie, co robi. Nie

mogła przestać myśleć o tym, co mówił, gdy wchodziła z nim w ten przeklęty układ. "Jeden

fałszywy krok może być ostatni". Tak powiedział... Spojrzała na wspólnika. Nadal nie potrafiła

wyjść z podziwu nad jego pewnością siebie. Ma chyba nerwy ze stali - myślała często. Właśnie

wyciągał z worka diament do cięcia szkła. Ostrożnie wyciął w szybie kółko na tyle duże, by

swobodnie sięgnąć do środka i otworzyć zamek.

- Dzięki Bogu, już po wszystkim - powiedziała kobieta i odetchnęła z ulgą widząc, jak mężczyzna

rozsuwa drzwi i wchodzi do mieszkania.

Odwrócił się do niej. Jego stanowcza, surowa twarz jaśniała w bladym świetle księżyca. Kosmyk

gęstych, ciemnych włosów opadał na czoło.

- Niestety, to dopiero początek - odparł niskim, głębokim głosem.

Z kieszeni kombinezonu wyjął dwie pary okularów noktowizyjnych i podał jedną kobiecie. Włożył

swoje i pokazał jej na migi, by zrobiła to samo. Wykonała polecenie i rozejrzała się. Pokój nagle

zapłonął niesamowitym, czerwonym blaskiem. Widzieli promienie podczerwone, krzyżujące się w

całym pokoju, zdradzieckie światło - niewidoczne bez okularów _ które mogłoby w każdej chwili

uruchomić elektroniczny system bezpieczeństwa. Reagowało na najmniejsze zmiany natężenia

światła, jakie nieuchronnie musiałyby nastąpić, gdyby włamywacze trafili na niewidzialnypro_

mień. Kobieta zatrzymała się w drzwiach, ciekawa, jak wspólnik oceni sytuację.

- Nie uważasz, że nie mamy szans? - mruknęła. Potrząsnął głową.

- To po prostu trudne zadanie. Idziemy?

- Chyba zwariowałeś! Nie ma dojścia ...

- Mylisz się - odparł szeptem. - Zawsze jest jakaś droga. Tyle powinnaś wiedzieć.

Wahała się przez chwilę.

- Myślisz, że damy radę? Uśmiechnął się.

- Jest tylko jedna droga i my nią pójdziemy. Westchnęła głęboko, po czym przytaknęła

niechętnie. Ostrożnie pokonywali przestrzeń zwinnymi krokami, to przeskakując promienie, to

czołgając się pod nimi, aż w końcu droga do sejfu, ukrytego za bezcennym obrazem Matisse'a w

przeciwległej ścianie, stała się całkowicie bezpieczna. Kobieta patrzyła, jak jej towarzysz przez

chwilę wodzi strumieniem światła po obrazie. Potem oddał jej latarkę, zdjął obraz ze ściany,

odwrócił go i położył na podłodze. Wyciął płótno z ram, zrolował je, a potem podał wspólniczce.

Wsunęła obraz do plecaka. Mężczyzna spojrzał na nią i ruchem głowy wskazał na sejf.

- Czas zabrać się do tego. , Kiedy skierowała światło na sejf, zamiast tradycyjnej tarczy zamka

szyfrowego, ujrzeli rzędy niewielkich przycisków. Mężczyzna sięgnął ponownie do plecaka i

wydobył z niego małe, prostokątne urządzenie z długim przewodem przypominające kieszonkowy

kalkulator. Drugi koniec kabla, zakończony sondą indukcyjną, przymocował miękką substancją tuż

pod tabliczką z przyciskami. Włączył przyrząd. Cyfry migotały dzikim blaskiem, podczas gdy

mikroprocesor błyskawicznie odszukiwał właściwą kombinację. Włamywacz szybko otworzył sejf i

wrzucił jego zawartość do worka przygotowanego przez wspólniczkę. Potem zamknął sejf, odłączył

swój sprzęt i pospiesznie ukrył go w plecaku. Cały bagaż umieścił bezpiecznie na plecach.

- Wynośmy się stąd - rzekł do kobiety i spuścił okulary na nos.

Prześlizgując się między promieniami, dotarli na taras. Podczas przygotowań do ucieczki zerknęła z

lękiem na ciężką linę, przeciągniętą między tarasem a dachem innego, oddalonego o kilkaset stóp,

drapacza chmur dzięki której się tu dostali. Chociaż w ciągu ostatnich kilku miesięcy robiła to wiele

razy i wiedziała dobrze, że sznur jest sprawdzony, wątpiła, czy kiedyś zdoła przywyknąć do tej

roboty. Jak można czuć się dobrze, kiedy życie wisi na przysłowiowym włosku pięćset stóp nad

ziemią? Przechyliła się przez barierkę i spojrzała w dół na migoczące światła centrum Manhattanu.

W innych okolicznościach z pewnością podziwiałaby piękny widok, ale w takiej chwili... ,,Jeden

fałszywy krok może być ostatni". Te słowa wciąż rozbrzmiewały w jej głowie. Jedno niewłaściwe

posunięcie może kosztować życie.

- Ruszajmy - przynaglił mężczyzna. Przerzucił długie nogi przez barierkę tak niedbale, jak gdyby

wstawał z łóżka, i uchwydł się solidnej stalowej pętli, zawieszonej na linie. Ciężarem własnego

ciała rozhuśtał ją i mocno rzucił się naprzód. Bezgłośnie odpłynął w stronę sąsiedniego budynku.

Kobieta dotknęła liny, myśląc o tym, co powiedział, gdy po raz pierwszy miała z niej skorzystać:

"Moje życie wiele dla mnie znaczy... Kiedy mocuję linę, jest tak bezpieczna, że można na niej

przesłać dziecko",

Wzięła głęboki oddech i z wdziękiem baletnicy wspięła się na poręcz. Wiatr rozwiewał jej długie

włosy, gdy szybowała poprzez ciemności niczym nocny ptak. Wątpliwości i pytania na powrót

zaczęły kołatać się w głowie. W jakim momencie wszystko zaczęło się walić? - zapytała w duchu.

Dlaczego świat, który był jej tak drogi, odsunął ją od siebie?

Jak to się stało, że robi takie rzeczy?

Santa Helena, Kalifornia, wrzesień 1975

Oślepiające słońce zalewało Napa Valley. Brązowe ciała pólnagich mężczyzn pracujących w

winnicy lśniły od potu. Jak co roku uczestniczyli w wyczerpującym zbiorze winogron, z których

produkowano jedno z najprzedniejszych win w północnej Kalifornii. Rozpoczęto wyciskanie i w

powietrzu unosiła się upojna woń. Jest to obraz tak charakterystyczny dla tego regionu jak tłumy i

korki uliczne w centrum N owego Jorku. To kraina win. Jak okiem sięgnąć, w krajobrazie dominują

winnice i winiarnie.

Na porośniętym trawą pagórku nad jedną z takich winnic, dumając pod rozłożystym dębem,

siedziała Abby Giannini. Obok niej leżały połamane ołówki i szkicownik. Miała na sobie wyblakłe

dżinsy i luźną, ręcznie tkaną kremową bluzkę z różnokolorowymi kwiatami wyhaftowanymi wokół

delkotu. Długie, ciemne włosy opadały miękkimi falami na ramiona, idealnie podkreślając

delikatny owal twarzy. Ciemne rumieńce, duże piwne oczy, oliwkowa karnacja i regularne rysy

niezbicie świadczyły o włoskim pochodzeniu dziewczyny. Przodkowie Abby przybyli do tego kraju

z Toskanii w dziewiętnastym wieku, przywożąc doświadczenia całych pokoleń producentów

doskonałych win. Mieli nadzieję, że tutaj zaczną wszystko od początku. Wierzyli, że pozakładają

własne winnice i będą kontynuować tradycje rodzinne. Abby zawsze uważała, że to

niesprawiedliwe, by Giannini, mistrzowie przemysłu winnego z Toskanii, w Kąlifornii byli tylko

zwykłymi robotnikami. Od chwili gdy prapradziadek dziewczyny, Roberto, przybył tu przed stu

laty, zawsze pracowali dla kogoś 'innego. Wiedza Gianinich uczyniła niejednego bogaczem, pod-

czas gdy ich własne dochody były marne.

Abby spojrzała na bezchmurne niebo, zachwycając się jego bezkresnym, czystym błękitem.

Przypomniała sobie zasłyszaną gdzieś piosenkę On a Clear Day You Can See Forever.

To prawda - pomyślała, sięgając po szkicownik. Otworzyła go na pierwszej stronie i popatrzyła z

niechęcią na nie dokończony obrazek. Ile jeszcze razy będzie próbowała narysować tamtą scenę -

człowiek w winnicy, blask słońca, głębia nieba - zanim zdoła uchwycić to tak, jak widzą oczy i

serce? Spojrzała na rysunek krytycznie. Wiedziała, że jest dobry. Nie była próżna, stwierdziła tylko

fakt. Sama najlepiej znała wszystkie słabe i mocne strony swego talentu. Doskonale zdawała sobie

sprawę, na ile ją stać. I właśnie ta świadomość najbardziej smuciła Abby Giannini. Dziewczyna

wiedziała, że potrafi oddać głębię i bogactwo tego krajobrazu, a jednak ilekroć próbowała

przenieść je na papier, rezultaty nie odpowiadały wymaganiom.

W odróżnieniu od przodków i w przeciwieństwie do rodziców nie miała zamiaru dochowywać

wierności tradycji i poświęcać się produkcji win. We wczesnym dzieciństwie odkryła w sobie

talent i postanowiła, że jej przyszłość nie będzie w niczym przypominała clchego życia rodziców.

Abby miała zamiar zostać malarką. Pragnęła wieść bogate, ekscytujące życie w San Francisco.

Później, kiedy zdobędzie już powszechne uznanie i sławę, przeniesie się do Nowego Jorku albo

Londynu, a może nawet do Paryża. Będzie podróżować, wystawiać swoje obrazy na całym

świecie. W każdym razie przyrzekła sobie, że nie zostanie w Napa Valley.

Abby wstała i otrzepała źdźbła trawy ze spodni. Pozbierała swoje rzeczy i ruszyła w dół po

stromym zboczu w kierunku małego domku stojącego na terenie winnicy, gdzie mieszkała z

rodzicami. Tony i Lucia Giannini żyli tu i pracowali od czasu ślubu. Tutaj przyszły na świat ich

dzieci, Roberto i Abigail. Tutaj również pięcioletni Roberto zmarł na białaczkę. W tej winnicy

Abby stawiała pierwsze niepewne kroczki, a pierwsze słowa wymówiła w obrośniętej winem

kamiennej chatce. Chodziła do szkoły oddalonej o dwie mile od Santa Helena. Pierwsze poważne

prace Abby to szkice imponującej winiarni, zbudowanej w stylu gotyckim, rysunki przed-

stawiające mężczyzn pracujących w winnicach, wizerunki żon i córek ich właścicieli,

eleganckich dam w stylowych kapeluszach. Dla większości dzieci, które przychodziły na świat w

rodzinach robotniczych, było oczywiste, że pójdą w ślady rodziców i zostaną albo robotnikami,

albo żonami robotników. Z Abby było inaczej. Wiedziała od dawna, że nie zmarnuje życia, nie

poślubi żadnego z chłopców, wśród których się wychowała. Choć żywiła gorącą miłość do tej

doliny, czuła, że ciche, leniwe życie, jakie toczy się tu w czasie wolnym od pracy, nie jest dla niej

odpowiednie. Z całego serca pragnęła czegoś więcej.

Miała zamiar podążyć za głosem, który nakazywał walkę o lepsze jutro.

- Po maturze wyjeżdżam do San Francisco - oznajmiła pewnego wieczoru podczas kolacji.

Pani Giannini spojrzała na córkę znad talerza. Była niską, przysadzistą kobietą koło pięćdziesiątki.

Silnie pomarszczona twarz świadczyła o latach ciężkiej Pracy, a znaczna otyłość - o zamiłowaniu

do obfitych dań typowych dla kuchni włoskiej.

- Dlaczego? - zapytała ze szczerym zdumieniem.

- Do pracy, mamo - odpowiedziała Abby. - Mówiłam już. wcześniej ... Chcę być artystką. Malarką .

(BRAK 4 LINIJEK TEKSTU)

cierpliwie Abby. - Mogę tutaj malować, Owszem, może mogłabym nawet sprzędać kilka prac w

mieście, ale siedząc w dolinie, nigdy nie nauczę się tego wszystkiego, na czym mi najbardziej

zależy - mówiła z rosnącym zapałem. - Nie odniosę tu prawdziwego sukcesu!

- Sukces! - rzucił z pogardą Tony Giannini i wyprostował się na krześle. Był wysokim, tęgim

mężczyzną o siwych, przerzedzonych włosach. Miał sumiaste wąsiska i rumianą, ogorzałą twarz. -

Przeżyjesz wiele rozczarowań, dziewczyno - pomrukiwał, kręcąc głową. _ Świat, do którego ci tak

spieszno, jest stworzony dla bogaczy, do których należą te winnice, a nie dla robotników. Nie

pasujesz do tych ludzi. SkrzyWdzą cię.

- Dojdę do wszystkiego jako artystka, tato _ dowodziła Abby uparcie, starając się nie stracić

panowania nad sobą. - Mam talent!

- Piękne marzenia, figlia mia - odrzekł szorstko. _ I dobrze, jeśli na marzeniach się skończy.

Ludzie z naszego środowiska nie mają w zwyczaju jeździć do San Francisco po sławę i bogactwo.

My nie bratamy się z wyższymi sferami. Jesteśmy prostymi ludźmi i lepiej się nam wiedzie, jeżeli

obracamy się między swoimi. Dziewczęta takie ja ty są, wierz mi, o wiele szczęśliwsze, 'kiedy

poślubią chłopców pracujących w winnicach jak ich ojcowie. Są szczęśliwsze, gdy osiedlą się tu

w dolinie, mają dzieci i...

- Nie mam zamiaru wychodzić za mąż za jednego z "chłopców", mieć z nim dzieci i zostać tutaj

do końca życia! - wybuchnęła Abby, zrywając się na nogi tak gwałtownie, że przewróciła dzban z

mlekiem. Lucia Popędziła, żeby posprzątać, a córka nie ruszyła się nawet, by pomóc matce czy

chociaż przeprosić za swoje zachowanie. Z gniewem odwróciła się do ojca. _ Jadę do San

Francisco, tato. Zostanę artystką, przekonasz się. Obróciła się na pięcie i dumnym krokiem

wyszła z domu.

Dygocząc z wściekłości

(BRAK 2 LINIJEK TEKSTU)

sił zapanować nad emocjami. Szczerze kocha ojca, ale on jest taki ograniczony! Czy nie może

pojąć, że nie wolno nikomu narzucać wyboru drogi życiowej tylko dlatego, że wcześniej podążali

nią dziadkowie i pradziadowie? A przecież, na litość boską, ich przodkowie nie byli zwykłymi

robotnikami! .W Toskanii zaliczali się do mistrzów hodowli winogron, a tam liczy się tylko to. Czy

ojciec zupełnie o tym zapomniał? Czy nie dostrzega szansy, która pozwala się wznieść ponad stan

narzucony przez obcych? Czy nie wie, że nie musi być przez całe życie biedny, chociaż urodził się

w nędzy? Dlaczego nie chce zrozumieć, że córka oczekuje od życia więcej, niż świat może jej

zaoferować? Czemu bliski człowiek ma tak niewiele szacunku dla jej ambicji?

- Abby, obiad stygnie, diletta mia.

Matka stała w drzwiach z zatroskaną miną.

- Nie jestem głodna, mamo - odrzekła dziewczyna zmęczonym głosem i potrząsnęła głową.

Lucia podeszła bliżej.

- Ojciec martwi się o ciebie, podobnie jak i ja - powiedziała łagodnie, kładąc dłoń na ramieniu

córki. - Ma dobre serce, chociaż może jego metody nie są najlepsze. Nie chce, żeby ktoś cię zranił.

- Czy on uważa, że dam się skrzywdzić? - Oczy Abby i matki spotkały się. - Myśli, że nie jestem

dość dobra, by zostać artystką?

- Oczywiście, że nie - zaprzeczyła Lucia. - Obawia się, że być może inni nie docenią twojego

talentu. Nie chce, żebyś się rozczarowała.

- Co jeszcze? - Abby odniosła wrażenie, że matka chce coś dodać, ale zabrakło jej słów.

Lucia wstrzymała oddech.

- Tony jest człowiekiem starej daty - odezwała się w końcu. - Wierzy w silne, liczne rodziny,

trzymające się razem i pielęgnujące dawne tradycje. Nie myśli wiele o świecie bogaczy.

Abby spojrzała na matkę pytająco.

- Bogaci ludzie, którzy odwiedzają galerie i patronują ulubionym artystom, mogą szybko odwrócić

się do ciebie plecami. Ojciec nie ufa bogaczom. - Lucia Giannini przerwała na moment. - Uważa, że

nasz świat jest bezpieczny i dobry. Nie powinniśmy o tym zapominać.

- Ale ja nie mogę tak żyć, mamo! - zawołała Abby z pasją. - Mam to, czego ludzie ode mnie

oczekują!

- Na pewno masz rację,jiglia mia - tłumaczyła matka - ale spróbuj zrozumieć rodziców. Znajdziesz

się tak daleko, sama w obcym mieście, gdzie nie będziemy mogli cię chronić. Jesteś wszystkim, co

mamy. Kiedy twój brat umarł... - Bezradnie wzruszyła ramionami.

Abby objęła ją łagodnie, połykając łzy.

- Tak mi przykro, mamo - powiedziała miękko. _ Nie zdawałam sobie sprawy ... - Była tak

zaabsorbowana własnymi pragnieniami, że nie pomyślała o tym, jak trudno rodzicom rozstać się z

jedynym dzieckiem. Mimo to nie chciała zrezygnować z marzeń. Co mam zrobić, żeby zrozumieli,

żeby dostrzegli, że mam prawo tak postąpić?

- Martwię się o Abby - rzekł Tony Giannini do iony. Lucia uśmiechnęła się wyrozumiale,

zgarniając resztki z obiadu do wielkiego żelaznego gara.

- Dlaczego? - zapytała. - Obawiasz się, że w wielkim mieście spotka ją jakaś krzywda, czy po

prostu boisz się, że mała zrani cię, opuszczając dolinę na zawsze?

Przyglądał się żonie przez chwilę.

- Znasz mnie zbyt dobrze, cara. - Potrząsnął ze smutkiem głową. - Pewnie myślisz, że jestem

egoistą, bo nie chcę widzieć, jak nasza Abby opuszcza nas, i zależy mi na tym, by doczekać

czasów, gdy jako szczęśliwa mężatka osiedli się tutaj, gdzie będę mógł obserwować nasze wnuki.

- Wcale tak nie uważam - powiedziała łagodnie Lucia, spoglądając na męża z miłością. - Myślę,

że po prostu za bardzo kochasz naszą dziewczynę, a to przecież nie przestępstwo. - Zdjęła ze stołu

obrus poplamiony sosem pomidorowym i wrzuciła go do pojemnego kosza stojącego tuż przy

drzwiach. - Podobnie jak ty nie chcę, by odjeżdżała, ale Abby jest już dorosła. Skończyła

dwadzieścia lat. Ma prawo zacząć własne życie, z daleka od nas, jeśli tego chce.

- Ma za dużo wielkich planów - odrzekł Tony zirytowany. - Za dużo marzeń. Ona chce zbyt wiele.

Wpakuje się w jakieś kłopoty.

Lucia przerwała robotę i usiadła przy stole naprzeciwkomęża.

- Wiem, co czujesz, Tony, bo przeżywam to tak jak ty. Nie chcę, żeby dziecku coś się stało. - Nie

będziemy jednak mogli przez całe życie chronić córki przed przeciwnościami losu. Musi nauczyć

się radzić sobie sama.

- Ale ją ciągnie do życia, które jest zupełnie inne niż nasze - oponował Tony z niepokojem. - Chce

się znaleźć w świecie, który ją zniszczy.

- Jeżeli masz rację, to Abby będzie musiała walczyć - odparła Lucia z prostotą. - Ona jest silna,

Tony. Może bogacze odtrącą ją, ale to nie znaczy, że podda się od razu.

Giannini uśmiechnął się.

- Pewnie masz rację - powiedział w końcu. Ostatecznie jest córką swojej matki. - Przerwał, sięgnął

po cyg<;łro i zapalił je. - Gdyby tylko nauczyła się pano- . wać nad swoim dzikim temperamentem

...

Lucia wyciągnęła rękę nad stołem i z czułością uścisnęła dłoń męża.

- To nie przyjdzie jej łatwo, caro, gdyż jest także córką swego ojca. - Westchnęła ciężko.

Abby oczarowana buszowała w sklepiku artystycznym w Santa Helena. Gdy jako mała

dziewczynka przyglądała się malarzom odwiedzającym Napa Valley, obserwowała z uwagą, jak

usiłują uchwycić na swych płótnach naturalne piękno krajobrazu. Zdumiewał ją zawsze sposób, w

jaki, wycisnąwszy z tubek farbę na palety, mieszali odrobinę jednej i drugiej, by stworzyć zupełnie

inny kolor. Nawet teraz zdziwiła się własną umiejętnością tworzenia tuzina różnych odcieni

zieleni, dzięki którym powstawał pejzaż tak urozmaicony, jakby stworzyła go natura. Abby

wydawało się, że jest coś magicznego w tym, jak różnie odbija się słońce w poszczególnych

źdźbłach trawy na tej samej łące, w tym, że . inaczej zieleni się winorośl niż same winogrona czy

wysokie trawy na p.obliskim polu. Przyglądając się teraz wystawionemu na sprzedaż płótnu, była

zaintrygowana mistrzostwem, z jakim artysta uchwycił światło po jednej stronie jabłka, które w

niektórych miejscach lśniło czerwienią, a w innych było bladożółte.

Dimitri Sarnoff, nauczyciel plastyki w Napa College, pierwszy rozpalił w Abby ambicje

malarskie. Opowiadał o swoich własnych marzeniach, o tym, jak dorastając w powojennej

Europie, pragnął stać się uznanym artystą. OpIsywał wspaniałe obrazy, które jego rodzice

Beishir Norma - Aniołowie Północy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: