TECHNIKI PRZESZUKIWANIA POMIESZCZEÑ.pdf

SZKOLENIE

TECHNIKI PRZESZUKIWANIA POMIESZCZEÑ

Wnioski z przebiegu konfliktów zbrojnych ostatnich lat oraz do-

œwiadczenia z wykonywania zadañ w ramach misji pokojowych

i stabilizacyjnych wskazuj¹ na wzrost znaczenia terenów zurba-

nizowanych w prowadzeniu dzia³añ bojowych. Przyk³adem jest

chocia¿by drugi konflikt nad Zatok¹ Persk¹, podczas którego

wojska Saddama Husajna skupi³y dzia³ania na obronie miast i g³ównych wêz³ów komunika-

cyjnych. Pododdzia³om rozpoznawczym prowadz¹cym dzia³ania w terenie zurbanizowanym

stawia siê szczególnie trudne zadanie. Specyfika tych dzia³añ wymusza zachowanie skrytoœci

podczas realizowania przedsiêwziêæ zwi¹zanych ze zdobywaniem informacji o przeciwniku.

Ppor. in¿.

PRZEMYS³AW

GAJOS

25 B RYGADA K AWALERII

P OWIETRZNEJ

wania osób cywilnych w strefie zainteresowania ele-

mentu rozpoznawczego. Sk³ania to do po³o¿enia wiêkszego

nacisku na szkolenie z zakresu przeszukiwania pomieszczeñ

i budynków.

Cennym Ÿród³em informacji s¹ instrukcje obowi¹zuj¹ce

w Armii USA, takie jak „Ranger handbook” czy „Field manu-

al”, które w bardzo prosty i czytelny sposób opisuj¹ techniki

przeszukiwania pomieszczeñ i budynków. Mog¹ one stano-

wiæ Ÿród³o wiedzy dla dowódców plutonów i szwadronów.

Wed³ug wymienionych podrêczników przeszukiwanie po-

mieszczeñ i budynków mo¿na podzieliæ na: 1

S prowadzone w warunkach o du¿ym natê¿eniu dzia³añ

(High-Intensity Conditions of Urban Combat) przez podod-

dzia³y zmechanizowane;

S precyzyjne czyszczenie (Precision Conditions of Urban

Combat), gdy si³y przeciwnika przemieszaj¹ siê z ludnoœci¹

cywiln¹;

S chirurgiczne czyszczenie (Surgical Conditions of Urban

Combat) podczas wykonywania rajdów i precyzyjnych ude-

rzeñ na ty³ach przeciwnika (wypad) oraz prowadzenia opera-

cji ratunkowych (np. odbicie zak³adników); jest to zazwyczaj

zadanie jednostek specjalnych.

Specyfika dzia³añ rozpoznawczych sk³ania, by w szkole-

niu zwiadowców wykorzystywaæ sposób precyzyjnego i chi-

rurgicznego przeszukiwania pomieszczeñ.

Szkolenie na temat przeszukiwania budynków mo¿na po-

dzieliæ na nastêpuj¹ce etapy-zagadnienia:

Y podejœcie do budynku,

Y sposoby wejœcia do pomieszczeñ,

Y dzia³anie w pomieszczeniach,

Y poruszanie siê po korytarzu,

Y poruszanie siê po klatce schodowej.

czenia z³o¿on¹ z celowniczych karabinów maszynowych

i strzelców wyborowych oraz jedn¹ lub dwie grupy prze-

szukuj¹ce (rys. 1). Liczba zwiadowców w grupie, przeszu-

kuj¹cej powinna byæ dostosowana do struktury elementu

rozpoznawczego oraz rodzaju posiadanego uzbrojenia.

Rys. 1. Technika podejœcia do budynku (wariant)

ród³o: opracowanie w³asne.

Grupa przeszukuj¹ca zajmuje wczeœniej rozpoznane

stanowiska ogniowe i na sygna³ dowódcy (5) do budyn-

ku zaczyna podchodziæ pierwszy ¿o³nierz (1). Trzyma on

broñ z kolb¹ przy³o¿on¹ do ramienia, gotow¹ do strza³u.

Podchodz¹c, prowadzi obserwacjê drzwi wejœciowych,

okien parterowych i innych potencjalnych stanowisk

ogniowych przeciwnika. Pozostali zwiadowcy ubezpie-

czaj¹ go, obserwuj¹c dach i piêtra. Po podejœciu do bu-

dynku przylega do œciany, kieruje wzrok i broñ w stronê

wejœcia, którym grupa ma wejœæ do œrodka. Kolejny ¿o³-

nierz (2) w ten sam sposób podchodzi do œciany, zajmu-

je stanowisko w odleg³oœci oko³o 1,5-2 m od pierwszego,

ustawiony do niego plecami. Nastêpny zwiadowca (3)

po podejœciu do budynku zajmuje stanowisko za pierw-

szym ¿o³nierzem (1), prowadz¹c obserwacjê w tym sa-

mym co on kierunku, lecz wy¿szych kondygnacji. Kolej-

Podejœcie do budynku

który bêdzie przeszukiwany, powinno odbyæ siê skrycie.

Element rozpoznawczy nale¿y podzieliæ na grupê ubezpie-

1 Na podstawie: Ranger handbook. Fort Benning, Georgia, styczeñ 2000,

s. 14-1.

PRZEGL¥D WOJSK L¥DOWYCH

D odatkowym utrudnieniem jest mo¿liwoœæ wystêpo-

SZKOLENIE

ny ¿o³nierz zajmuje stanowisko miêdzy trójk¹ (3) a dwój-

k¹ (2), obserwuj¹c okna kolejnej kondygnacji. Ostatni

zwiadowca (4) zajmuje miejsce miêdzy dwójk¹ (2) i trój-

k¹ (3) i prowadzi obserwacjê na zewn¹trz. 2

Gdy ca³a sekcja znajduje siê pod œcian¹, ostatni (2)

daje znak gotowoœci (mo¿e to byæ klepniêcie lub uœcisk

d³oni¹) nastêpnemu (4), a ten przekazuje znak dalej.

Na sygna³ dowódcy podchodz¹ wzd³u¿ œciany do wejœcia,

nie przerywaj¹c obserwowania swoich sektorów. Jeœli

rozmiary budynku wymuszaj¹ u¿ycie wiêkszej liczby

grup, to po zakoñczeniu podejœcia pierwszej grupy mo¿e

podejœæ nastêpna. Podchodz¹c, nie nale¿y siê spieszyæ,

gdy¿ zwiêksza to ryzyko zdemaskowania siê (ha³as) oraz

utrudnia prowadzenie obserwacji i celnego ognia. Zajmu-

j¹c stanowisko pod œcian¹, nie mo¿na doprowadziæ

do sytuacji, by czêœæ cia³a by³a widoczna w oknie. Pod-

chodziæ nale¿y od rogu budynku, a nie prostopadle

do œciany. Zmniejsza siê w ten sposób mo¿liwoœæ wykry-

cia przygotowañ grupy do wejœcia do budynku.

rza otwieraj¹cego drzwi i jego ubezpieczenie od strony

zawiasów.

Dzia³anie w pomieszczeniu

Sposobów przeszukiwania pomieszczeñ jest wiele, jed-

nak najbardziej charakterystyczne s¹ dwa – ³atwe do opano-

wania przez ¿o³nierzy, pododdzia³ów rozpoznawczych. Zali-

czamy do nich dzia³anie w pomieszczeniu, w którym nie ma

nikogo i gdy znajduje siê w nim jedna osoba.

Dzia³anie gdy w pomieszczeniu nie ma nikogo

Grupa przeszukuj¹ca ustawia siê przy wejœciu do po-

mieszczenia w zale¿noœci od sposobu otwierania drzwi.

Na sygna³ dowódcy wyznaczony ¿o³nierz otwiera drzwi i gru-

pa wchodzi do pomieszczenia. ¯o³nierz numer 1 kieruje siê

w róg pomieszczenia, kontroluj¹c wzrokiem jego wiêksz¹

czêœæ, jednoczeœnie sprawdzaj¹c przestrzeñ za drzwiami. ¯o³-

nierz oznaczony numerem 2 kieruje siê w stronê przeciwle-

g³ego rogu i sprawdza pozosta³¹ czêœæ pomieszczenia. ¯o³-

nierz numer 3 kieruje siê na wprost, tak by zejœæ ze œwiat³a

drzwi. Jeœli istnieje koniecznoœæ wejœcia do œrodka pozosta-

³ych ¿o³nierzy (4 i 5), to staj¹ oni miêdzy trójk¹ i jedynk¹. ¯o³-

nierz numer 4 i 5 ubezpieczaj¹ korytarz (rys. 2).

Sposoby wejœcia do pomieszczeñ

Mo¿na wyró¿niæ trzy sposoby:

R wejœcie przez otwór drzwiowy,

R drzwiami otwieranymi do wewn¹trz,

R drzwiami otwieranymi na zewn¹trz.

Wejœcie przez otwór drzwiowy (brak drzwi)

Jeœli wejœcie do budynku (pomieszczenia) nie ma

drzwi, grupa przemieszcza siê w kierunku otworu drzwio-

wego i wszyscy jej ¿o³nierze odwracaj¹ siê w kierunku tego

otworu. ¯o³nierz oznaczony numerem 2 (na rys. 1) ubez-

piecza tylny sektor grupy. Gdy wszyscy s¹ gotowi do wej-

œcia (przekazanie sygna³u gotowoœci), ¿o³nierze energicz-

nie jeden za drugim wchodz¹ do budynku.

Wejœcie drzwiami otwieranymi do wewn¹trz

Podchodz¹c do drzwi otwieranych do wewn¹trz, nale¿y

d¹¿yæ do tego, by grupa przeszukuj¹ca sta³a od strony za-

wiasów (o ile jest to mo¿liwe), a nie od strony klamki (zam-

ka) gdy¿ u³atwia to wejœcie do œrodka. Po dojœciu grupy

do drzwi ¿o³nierz oznaczony numerem 1 (zgodnie z rys. 1)

kieruje broñ w stronê wejœcia, kolejny (3) przechodzi

na druga stronê drzwi, a nastêpny (5) staje za nim, ubez-

pieczaj¹c go. Zadaniem ¿o³nierza oznaczonego numerem 3

jest otwarcie drzwi na sygna³ dowódcy grupy. Mo¿na to

zrobiæ z u¿yciem materia³ów wybuchowych albo odstrzeliæ

zamek lub otworzyæ drzwi, jeœli nie s¹ zamkniête na klucz.

Na sygna³ ¿o³nierz numer 3 otwiera drzwi i grupa wchodzi

do budynku w kolejnoœci: 1, 4, 2, 3 i 5.

Wejœcie drzwiami otwieranymi na zewn¹trz

Do budynku wchodzi siê wówczas tak jak w poprzed-

nim wariancie, z t¹ jednak ró¿nic¹, ¿e powinno siê d¹¿yæ

do ustawienia grupy od strony klamki (zamka), a ¿o³nie-

Rys. 2. Przeszukiwanie pomieszczenia (wariant)

ród³o: opracowanie w³asne.

Istota tej techniki polega na jak najszybszym sprawdzeniu

rogów pomieszczenia po lewej i prawej stronie od drzwi oraz

na energicznym wejœciu grupy do pomieszczenia. ¯o³nierz

numer 1 nie mo¿e wejœæ do pomieszczenia za szybko, ponie-

wa¿ przez chwilê bêdzie w nim sam. Dlatego wchodzi on

energicznie, drugi (2) nieco szybciej, a trzeci (3) wbiega.

Zwiadowca wchodz¹cy jako pierwszy nie sprawdza ca³ego

pomieszczenia, tylko ten jego wycinek, który widzi, kieruj¹c

siê w stronê rogu (w tej sytuacji prawego).

Dzia³anie gdy w pomieszczeniu znajduje siê osoba

W przedstawionym wariancie (rys. 3) grupa stoi od stro-

ny zamka. Dwóch ¿o³nierzy przechodzi na drug¹ stronê.

2 Na podstawie szkolenia przygotowuj¹cego do udzia³u w æwiczeniach

„Cambrian Patrol 2002”, prowadzonego od 29 sierpnia do 21 wrzeœnia

2002 r. przez kpt. mgr. Andrzeja Demkowicza (WSOWL¹d we Wroc³awiu).

MAJ 2006

SZKOLENIE

Rys. 3. Przeszukiwanie pomieszczenia po wykryciu jednego przeciw-

nika (wariant)

ród³o: opracowanie w³asne.

na pomieszczenie po jednej stronie, grupa przeszukuj¹ca

ustawia siê przy tej œcianie, na której znajduje siê wej-

œcie. Przemieszcza siê wzd³u¿ œciany do wejœcia. Jeœli

istnieje taka koniecznoœæ, dwóch ¿o³nierzy przechodzi

na drug¹ stronê drzwi. Na sygna³ grupa wchodzi do œrod-

ka. ¯o³nierze zabezpieczaj¹cy korytarz przemieszczaj¹ siê

jak najbli¿ej wejœcia do przeszukiwanego pomieszczenia.

Jeœli grupa przeszukuj¹ca chce wyjœæ z pomieszczenia,

dowódca podaje komendê: „Wychodzimy” i pokazuje

umówiony znak rêk¹. Wtedy grupa zabezpieczaj¹ca kory-

tarz ustawia siê tak, by zabezpieczyæ wyjœcie grupy prze-

szukuj¹cej z pomieszczenia, a jej dowódca podaje ko-

mendê: „WychodŸcie”.

W sytuacji gdy s¹ dwa pomieszczenia bez drzwi na-

przeciwko siebie, trzeba je przeszukaæ równoczeœnie

(rys. 5). Jeœli w budynku nie ma trzech grup przeszuku-

j¹cych, do drugiego pomieszczenia musi wejœæ grupa za-

bezpieczaj¹ca korytarz, a jej funkcjê przejmuj¹ ostatni

¿o³nierze z poszczególnych grup (5).

Na sygna³ dowódcy wyznaczony ¿o³nierz otwiera drzwi

i grupa wchodzi do pomieszczenia. Zadaniem ¿o³nierza nu-

mer 1 jest sprawdzenie rogu (w tym przypadku lewego).

Id¹c do niego, zauwa¿a cel. G³oœno podaje komendê:

„Cel!!!” i w zale¿noœci od postawionego zadania prowadzi

do niego ogieñ lub wydaje polecenia i wymusza ich wyko-

nanie. Po us³yszeniu komendy ¿o³nierz numer 2 kontynuuje

zadanie pierwszego (1), sprawdzaj¹c róg i przejmuj¹c jego

sektor. Nastêpny ¿o³nierz (3) kieruje siê w stronê przeciw-

leg³ego rogu, sprawdzaj¹c pozosta³¹ czêœæ pomieszczenia.

¯o³nierz numer 4 kieruje siê miêdzy pierwszym i trzecim.

¯o³nierz numer 5 ubezpiecza korytarz.

Przeszukiwanie korytarzy

¯o³nierze oznaczeni numerami 1 i 4 id¹ jako pierwsi,

obserwuj¹c przeciwleg³e œciany korytarza. Zapewnia im

to najwiêksze pole widzenia. Zwiadowcy poruszaj¹cy siê

w œrodku, bardziej z ty³u (2 i 3), prowadz¹ obserwacjê

na wprost, a dwóch ¿o³nierzy (ewentualnie jeden – 5)

ubezpiecza tylny sektor grupy (rys. 4). W momencie za-

trzymania siê grupy œrodkowi (2 i 3) przyjmuj¹ postawê

klêcz¹c¹. W ciasnych korytarzach mo¿na zrezygnowaæ

z jednego z nich.

Rys. 5. Przeszukiwanie dwóch pomieszczeñ jednoczeœnie przez dwie

grupy (wariant)

ród³o: opracowanie w³asne.

Jeœli pomieszczenie jest za ma³e dla piêciu ¿o³nierzy,

dowódca grupy podaje komendê: „Stój!!!” i nikt z nich ju¿

nie wchodzi do pomieszczenia. Jeœli grupa przeszukuj¹ca

potrzebuje wsparcia, dowódca grupy podaje komendê: „Je-

den (dwóch, trzech) do mnie!!!” i wyznaczeni ¿o³nierze

z grupy zabezpieczaj¹cej korytarz wchodz¹ do pomieszcze-

nia. W celu zwiêkszenia skrytoœci dzia³ania wszystkie ko-

mendy powinny byæ podawane z u¿yciem technicznych

œrodków ³¹cznoœci (np. radiostacja R-3501).

Rys. 4. Ustawienie ¿o³nierzy podczas przeszukiwania korytarza (wa-

riant)

ród³o: opracowanie w³asne.

Przeszukiwanie klatki schodowej

Ubezpieczone poruszanie siê po klatce schodowej

jest doœæ skomplikowane ze wzglêdu na koniecznoœæ

prowadzenia obserwacji na ró¿nych wysokoœciach

i w ró¿nych kierunkach jednoczeœnie. Istnieje wiele spo-

sobów przeszukiwania klatek schodowych, tak jak jest

wiele typów klatek schodowych (rys. 6).

Najlepiej jeœli przeszukania pomieszczeñ dokonuje

jedna grupa, a kolejna ca³y czas ubezpiecza korytarz. Je-

œli zespó³ grup, poruszaj¹c siê korytarzem, napotyka

PRZEGL¥D WOJSK L¥DOWYCH

SZKOLENIE

Rys. 6. Przeszukiwanie klatki schodowej (wariant)

ród³o: opracowanie w³asne.

¯o³nierz poruszaj¹cy siê jako pierwszy (1) powoli

przemieszcza siê do góry, obserwuj¹c przedni sektor.

Równoczeœnie obok niego porusza siê bokiem drugi (2),

ubezpieczaj¹cy praw¹ stronê schodów i górê. Tu¿ za ¿o³-

nierzem numer 1 porusza siê ¿o³nierz numer 3, który

przemieszcza siê ty³em i ubezpiecza górny sektor. Po doj-

œciu na pó³piêtro i zabezpieczeniu schodów do trójki

zwiadowców do³¹cza reszta grupy (lub grup) i kontynu-

uje przeszukiwanie budynku.

Artyku³ ten nie zawiera opisu wszystkich sytuacji, ja-

kie mo¿na pozorowaæ szkolonym zwiadowcom, jednak

mo¿e stanowiæ bazê wyjœciow¹ do opracowania innych

sposobów dzia³ania podczas przeszukiwania budynków.

Przedstawione rozwi¹zania nie s¹ ostateczne, jednak

mo¿na je stosowaæ podczas szkolenia taktycznego.

DZIA£ALNOŒÆ ODDZIA£U

ROZPOZNANIA W CZASIE TRWANIA

IV ZMIANY PKW W IRAKU

Ukoronowaniem przygotowañ Dowództwa i Sztabu 11 DKPanc

do udzia³u w IV zmianie PKW by³y æwiczenia sprawdzaj¹ce

pk. „Grey Heaven 04”, w których uwzglêdniono specyfikê

prowadzenia dzia³añ stabilizacyjnych w Iraku. W trakcie æwi-

czeñ Wydzia³ Rozpoznania sprawdzi³ mo¿liwoœci realizowa-

nia zadañ w ramach cyklu rozpoznawczego, który obejmowa³ przygotowanie i kierowanie

dzia³alnoœci¹ rozpoznawcz¹ oraz zbieranie, przetwarzanie i rozpowszechnianie informacji.

Kpt. mgr in¿.

ADAM

KOCEL

11 D YWIZJA K AWALERII

P ANCERNEJ

nast¹pi³o w styczniu i na pocz¹tku lutego 2005 r.,

a przejêcie dowodzenia i obowi¹zków zakoñczono w po³owie

tego miesi¹ca.

Oddzia³ Rozpoznania G-2 by³ struktur¹ wielonarodow¹, li-

cz¹c¹ oko³o 43 ¿o³nierzy i pracowników wojska (rys.). W jego

sk³ad wchodzi³y Wydzia³y: Planowania, Koordynacji oraz Ana-

liz i Prognoz. Ponadto funkcjonowa³y Grupy: Wsparcia Geogra-

ficznego, Rozpoznania Radiowego (SIGINT) i Rozpoznania

Osobowego (HUMIT).

Z Oddzia³em G-2 wspó³pracowa³y tak¿e: dywizyjny element

wsparcia psychologicznego (PSYOPS), rumuñska grupa ³¹cz-

nikowa koordynuj¹ca wykorzystanie BSP miêdzy G-2 a cen-

trum dowodzenia lotami w Al Kut oraz sekcja rumuñskiego wy-

wiadu (ROUING).

Sk³ad Oddzia³u Rozpoznania zmienia³ siê w zale¿noœci

od kolejnych faz rotacji narodowych komponentów. Najczê-

œciej by³ nastêpujacy:

27 Polaków (w tym 5 t³umaczy);

5 Amerykanów (w tym 3 oficerów ³¹cznikowych z TOC);

Bu³gar, Litwin i S³owak;

4 Ukraiñców;

4 Rumunów.

Zadania oddzia³u G-2

Podczas IV zmiany PKW oddzia³ prowadzi³ walkê informa-

cyjn¹ polegaj¹c¹ na:

zdobywaniu informacji (rozpoznaniu),

zak³ócaniu informacyjnym,

obronie informacyjnej.

Podstaw¹ dzia³ania by³y sta³e procedury operacyjne (SOP).

Zadania G-2 by³y ukierunkowane na:

S okreœlanie luk informacyjnych oraz priorytetowych potrzeb

rozpoznawczych dowódcy Wielonarodowej Dywizji;

S planowanie u¿ycia elementów rozpoznawczych oraz wspie-

raj¹cych i przydzielonych si³ i œrodków rozpoznania;

S kierowanie dzia³aniem elementów rozpoznawczych realizuj¹-

cych zadania w ramach targetingu oraz dla potrzeb planowania

dzia³añ Dywizji;

S pozyskiwanie informacji i danych rozpoznawczych, ich oce-

na oraz przedstawianie dowódcy wniosków;

MAJ 2006

P rzegrupowanie do obszaru odpowiedzialnoœci Dywizji

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: