2009_labirynt.pdf

Labirynt

Scenariusz Labirynt osadzony jest w świecie systemu Mage: the Awakening . Przeznaczony jest dla

grupy trzech graczy, którzy wcielą się w główne postacie, a takŜe w osobnych scenach

retrospektywnych w postacie drugoplanowe. Projektowana tu przygoda ma charakter

jednostrzałowy, moŜna ja rozegrać podczas jednego dłuŜszego spotkania (przy ostrych cięciach)

bądź dwóchtrzech krótszych. Wyraźnie podzielone części fabuły pomogą Mistrzowi Gry

dostosować rozgrywkę do czasu, jakim dysponują grający.

Tematem historii są poszukiwania – dosłownie, topograficznie oraz przenośnie, duchowo.

Scenariusz traktuje o trojgu Bohaterów, którzy nagle zostają wrzuceni w nową rzeczywistość. Ich

dotychczasowy świat legł w gruzach, zostają wysłani na nieoczekiwaną podróŜ w poszukiwaniu

schronienia i pomocy. Droga ma równieŜ duchowy wymiar, w jej trakcie objawiają się problemy

postaci, z którymi muszą sobie poradzić aby przetrwać. Pod wpływem serii nadprzyrodzonych

zdarzeń, spotkania niezwykłych osób oraz zmierzenia się z tajemniczym wrogiem, przechodzą

gruntowną zmianę swojej egzystencji.

Jest to kolejna inicjacja Bohaterów. Pierwsza to była inicjacja ich jako Śpiących

w Przebudzenie. Teraz nadszedł czas na drugą, podczas której zmierzą się z tym, co utracili stając

się magami. W pewnym sensie jest to powrót do korzeni, wykroczeniu ponad ludzką kondycję,

muszą powrócić do pierwocin, by na nowo zdefiniować siebie jako człowieka.

Przemiana ta moŜe zostać wyraŜona symboliką kart Tarota. Warto, Ŝeby Mistrz Gry

zaopatrzył się w talię, a następnie podczas sesji rozkładał przed graczami karty, dotyczące historii

ich postaci i na ich podstawie wyjaśniał charakter wydarzeń. Jako Ŝe karty tarota jako całość

tworzą zamknięty system, kaŜde z Arkanów wynika z tego, które je poprzedza oraz prowadzi do

następnego w szeregu. Konsekwencja numerologiczna zostanie tu zachowana.

Na miejsce akcji scenariusza wybieram Amsterdam ze względu na bogatą kulturę Holandii

oraz labiryntowy układ ulic w „Wenecji Północy”. Jako Ŝe historia w nieduŜym stopniu

eksploatuje specyfikę miejsca, moŜna ją przenieść na scenę dowolnego innego europejskiego

przyszłościowego metropolis z załoŜeniem, Ŝe znajduje się tam szereg miejsc, prezentowanych

w przygodzie. Miejsca te są przede wszystkim funkcją fabularną, ich estetyka jest negocjowalna.

Jako czas gry liberalnie przyjmuję lato „uniwersalnego roku 2013”, czyli czasy nieco bardziej

zaawansowane technologicznie od naszych, ale w stopniu jaki najbardziej będzie odpowiadał wizji

Świata Mroku Mistrza Gry.

Do kaŜdej sceny warto przygotować odpowiedni podkład muzyczny. PoniewaŜ miejsca

i wydarzenia są charakterystyczne, bez trudu moŜna dobrać do nich odpowiedni utwór. KaŜdy

Mistrz, prowadzący gry ze Świata Mroku ma swoją wizję tej rzeczywistości i czuje, jakiego rodzaju

muzyka najlepiej ją oddaje: od rocka poprzez metal gotycki, ambient a na muzyce filmowej (sceny

akcji oraz klimaty miejskie) kończąc. Ze względu na zderzenia się świata zwykłych ludzi oraz

magicznego, warto dobrać takŜe takie kawałki, które będą pasowały do atmosfery cudowności

i niesamowitości. Będą tu pasować melodie zarówno nowoczesne, np. w stylu Dead Can Dance,

jak i utwory nawiązujące do dawnych tradycji muzycznych. Atmosfera „niezwykłości” jest tu

równie dobrze pasująca, jak „archaiczności”. Zejście Bohatera do Zaświatów przez peron metra

będzie zupełnie wyjątkowym doświadczeniem, jeŜeli postindustrialnym dekoracjom będzie

towarzyszyć utwór rodem ze staroŜytnych Dionizjów.

Synopsis

Troje Bohaterów to magowie, pochodzący z Utrechtu. Ich dotychczasowe Sanctum zostaje

zaatakowane i zniszczone przez grupę tajemniczych zabójców. Sami Bohaterowie muszą ratować

się ucieczką i to właśnie w tym momencie zaczyna się gra; wydarzenia z przedakcji zostaną

zaprezentowane w retrospekcjach. Po dotarciu do miasta szukają pomocy i w tym celu szukają

wejścia do mistycznego Labiryntu. Podczas poszukiwań postaci mierzą się ze swoimi słabościami,

odbywają mistyczną wędrówkę, z której wracają odmienione. Odkrywają, Ŝe przez cały czas

chodzą po Labiryncie, którego szukali, dzięki czemu znajdują jego centrum – samych siebie.

W tym momencie odkrywają zmianę, jaką wspólnie przeszli i odnajdują w sobie moc, aby stawić

czoła wrogowi.

Tło

Jako tło dla wydarzeń moŜna wyodrębnić dwie sprawy. Po pierwsze – sam Labirynt. Zakon

StraŜników Zasłony ( Guardians of the Veil ) stworzył sieć przepływu danych, tajnych informatorów,

komórek strzegących Śpiących przez niebezpieczną wiedzą i vice versa . Bohaterowie poszukując

Labiryntu będą go rozumieli takŜe w ten sposób. Wraz ze zniszczeniem magicznej społeczności

w Utrechcie, będą pragnęli sprawdzić – szczególnie naleŜąca do StraŜników Dedalee – jak sprawa

wygląda w Amsterdamie.

Labirynt ma teŜ inne oblicze, gdyŜ jest mistyczną strukturą, w którą wkraczają Bohaterowie.

To, jak będą błądzić po mieście, poszukiwać odpowiedzi, próbować odnaleźć przeciwnika, naleŜy

traktować – a takŜe prezentować w toku narracji – jako korytarze, rozwidlające się drogi, ślepe

zaułki. KaŜda z postaci zawędruje takŜe w taką część Labiryntu, która jest przeznaczona tylko dla

niej. Salome odbędzie podróŜ przez czas i sploty przeznaczenia do korzeni swojego istnienia,

Jozef niczym Orfeusz zejdzie do Podziemia w poszukiwaniu ukochanej, zaś Dedalee odkryje, Ŝe

centrum świata jest w niej samej.

Drugim elementem tła jest sytuacja magicznopolityczna w Holandii oraz Europie. Głównym

problemem, który napędza cały konflikt jest pojawianie się przedstawicieli szczególnego

Dziedzictwa, zwanego Katedrą Światła. Magowie Ci, podający się często za StraŜników Zasłony

bądź Subtelnych ( The Subtle Ones ), hołdują mistycznym ideom nazistowskim oraz wyznają

ideologię Ordnung. I to dosłownie, gdyŜ za jeden ze swoich celów mają „naprostowanie”

zawiłości Labiryntu (we wszystkich jego przejawach) i ułoŜenie świata podług ich własnego

porządku, gdzie wszystko będzie oczywiste i bezdyskusyjne.

Katedra rozpoczęła nowy program naprawy świata w Niderlandach od zniszczenia

pomniejszych komórek StraŜników Zasłony (w tym tę z Utrechtu) oraz przeniknięcia do

środowiska magów z Amsterdamu. Reakcją na skrytobójcze mordy i osłabienie Labiryntu jest

pomoc StraŜnikom, jaką spontanicznie oferują pozostałe Zakony w imię zachowania równowagi.

Najbardziej niebezpiecznym planem organizacji jest stworzenie materialnych fundamentów do

zakotwiczenia w amsterdamskim Gobelinie ich pozawymiarowego Sanctum. Pozwoliłoby to na

prowadzenie sprawniejszych operacji a takŜe wywieranie wpływu na Hagę (która jest stolicą

administracyjną Holandii, podczas gdy Amsterdam to stolica konstytucyjna) i znajdujący się tam

Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości.

Katedra Światła

W 1934 roku podczas zjazdu NSDAP w Norymberdze nadworny architekt Adolfa Hitlera,

Albert Speer, stworzył gigantyczną instalację świetlną. Sto trzydzieści snopów światła,

puszczonych w niebo z reflektorów przeciwlotniczych, utworzyło Katedrę Światła, wirtualny

monument wyraŜający idee nazistowskie oraz triumf ducha nad materią. Konstrukcja była

metaforyczną świątynią, która nie została przeznaczona dla człowieka z tamtych czasów, była

zapowiedzią nadejścia odtworzonej rasy Ariów, którzy mieli zostać architektami nowego jutra.

Katedra nie była jedynie gargantuicznym dziełem oszalałej sztuki dla Śpiących. Tej nocy grupa

Przebudzonych – stanowiąca najwyŜszą rangą grupę członków NSDAP, WaffenSS oraz

sekretnych stowarzyszeń jak Thule – stworzyła magiczną domenę, demesne znajdujące się

w WyŜszym Świecie. Kiedy słupy światła wystrzeliły w niebo, dokonało się połączenie

projektowanej przestrzeni ze Światem Upadłym. Ci magowie, którzy zostali dopuszczeni do

współtworzenia projektu, zaadaptowali tytuł masoński i nazwali się Budowniczymi Katedr.

Katedra mogła powstać dzięki patronatowi Egzarchy, objawiającego się jako ogień Agniego,

głównego bóstwa Ariów. Budowniczowie Katedrą są zatem w mniej lub bardziej świadomy

sposób jednymi z Proroków Tronu. Jednym z ich priorytetów jest uzyskanie władzy nad Śpiącymi

– i pogłębienie ich uśpienia – poprzez idealne ułoŜenie i uproszczenie wszystkiego. Wszystko

powinno zostać zbanalizowane, pozbawione głębszego sensu. A tam, gdzie Śmiertelnicy za

bardzo mogliby się zbliŜyć do spraw Przebudzonych, nagle pojawia się totalny chaos: biurokracja,

szklany sufit.

Koniec II Wojny Światowej i przegrana Rzeszy przerwały pracę Budowniczych nad

stworzeniem nowej, przebudzonej rasy. Magowie z Katedry byli chronieni przez golemy, które

stworzyli jako swoich słuŜących. Kiedy klęska Niemiec stała się faktem, dwunastu Budowniczych,

którzy doŜyli tego dnia i pozostali wierni ideologii, uzbroiło swoje konstrukty w specjalne Roty,

a następnie pogrąŜyło się we śnie. Pozostali padli ofiarą ofensywy ze strony Przebudzonych albo

rozpierzchli się po świecie, skrzętnie ukrywając Ŝyciorys. Jedynym, który pozostał wierny

Dwunastu Braciom Śpiącym – jak ich nazwali pozostali – i pilnuje Katedry, jest Theodoor (imię

postaci oznacza Dar Boga, ale równieŜ gra z językiem angielskim: Drzwi Boga).

Theodoor planuje wykorzystać dobry moment, aby ponownie zakotwiczyć Katedrę w świecie

Śpiących. Potrzebuje dwóch okoliczności: dobrej sytuacji politycznospołecznej oraz potęŜnego

efektu magicznego. Pierwszą z nich jest nadchodząca w Hadze seria procesów, w wyniku których

moŜe nadejść amnestia dla grupy dawnych pracowników Rzeszy, akceptowana równieŜ przez

Przebudzonych. Gdyby dało się zsynchronizować przywołanie Katedry oraz obudzenie Braci,

w rzeczywistości moŜe zaistnieć prawo, wzmocnione mocą Egzarchy, które będzie ich chronić.

Pozostaje zatem kwestia skomplikowanego rytuału. Aby go wykonać Theodoor potrzebuje

duŜo mana oraz współpracy innych magów. Dlatego teŜ korzystając z pozycji w ich społeczności

– członka amsterdamskiego Konsylium – wmanipulowuje innych w pomoc przy tworzeniu

magicznych „filarów”. Jednocześnie wykorzystuje golemy do pozyskiwania mana. Konstrukty

wyposaŜone są w potęŜne roty, wysysające dusze z magów. AŜeby upiec dwie pieczenie na

jednym ogniu, Theodoor uŜywa urządzenia przeciwko członkom Zakonu StraŜników Zasłony,

którzy bardzo łatwo mogą przejrzeć spisek, w który uwikłana jest Katedra.

Dramatis Personae

PoniŜsze szkice przedstawiają główne cechy Bohaterów, czyli te ich funkcje, które będą istotne

dla przygody. Pomijam konkretne statystyki rozpisane w punktach, w zaleŜności od stylu gry oraz

wpływu na kreowanie świata przez graczy Mistrz Gry sam ustali jaką pulę im wyznaczyć –

zgodnie z podręcznikowymi zasadami tworzenia postaci na róŜnych poziomach wtajemniczenia.

Wartości Arkanów nie powinny jednak przekraczać trzech punktów. Wynikającą z tego kwestią

jest to, Ŝe warto aby gracze po otrzymaniu częściowo wypełnionych kart postaci – zgodnie

z poniŜszymi wskazówkami – sami uzupełnili je o konkretne wartości cech. PomoŜe im to

dostosować przygotowany wcześniej pomysł do własnej jego interpretacji.

Relację postaci opisują dwa zestawy symboli. Pierwszy z nich jest „wyjściowy”, opisuje

charakter ich relacji, który Bohaterowie muszą rozpoznać i wykorzystać, drugi zaś to układ do

którego dąŜą, czyli idealny związek czterech Atlantydzkich artefaktów (mających odpowiedniki

w Małych Arkanach Tarota; pomijam tu piąty rodzaj artefaktu, jakim są lustra).

Droga Bohaterów przez fabułę prowadzi ku odkryciu, jaką funkcję spełniają w jej strukturze.

Są nimi Labirynt (Dedalee), Ariadna (Salome) oraz Minotaur (Jozef). W tym przewrotnym

rozpoznaniu przeciwnik jawi się jako Tezeusz, uwikłany w reguły gry, jakie narzucą mu sami

Bohaterowie. Jasne i proste ścieŜki Katedry Światła zostaną poskręcane w labiryntowych splotach

a Budowniczowie spotkają swój najgorszy koszmar.

Podane poniŜej informacje dzielą się na dwie grupy: te, które gracze mają wiedzieć od samego

początku gry (ŚcieŜka, Zakon, Arcana, Rekwizyt, Sposób czynienia magii, Co Bohater wie

o sobie) oraz te, które pozostają tajemnicą i mają być ujawniane podczas przygody (Tajemnice,

Tarot). Mistrz Gry powinien przygotować graczom karty ich postaci z tak naniesionymi

informacjami, Ŝeby mogli szybko wyczytać waŜne informacje. Odkrywanie fabuły oparte jest na

tym, Ŝe gracz wie mniej niŜ jego postać , dlatego prowadzący powinien mieć świadomość całości

wiedzy na temat Bohatera i świadomie kontrolować, co w danym momencie przekazuje graczom.

Zapobiegnie to przedwczesnemu wyjawieniu sekretów fabuły oraz wprowadzeniu innych w błąd,

który potem niezręcznie będzie naprawiać.

Informacje na temat rozkładu kart Tarota dla danej postaci ustawione są w konsekwentnej

kolejności: przeszłość (ujawniana w retrospekcjach), teraźniejszość (punkt wyjścia dla postaci),

droga, osiągnięcie celu. Szczegóły na temat uŜywania kart podczas sesji opisane są w rozdziale

Rozkład Tarota .

w WaŜne: Kiedy MG daje graczom karty postaci, powinien poprosić ich o napisanie na

kartkach po jednej informacji, które potem będą potrzebne podczas przygody.

Dedalee musi określić, w jakim miejscu ma tatuaŜ; Salome– jaki ma nietypowy kolor

oczu; Jozef – w jaki pieszczotliwy sposób zwracała się do niego kobieta, którą

najbardziej kochał. gracze powinni tez opracować zestaw ciekawych Rot na podstawie

opisu Sposobu czynienia magii.

Dedalee

ŚcieŜka: Mastigos

Zakon: StraŜnicy Zasłony

Arcana: Umysł, Przestrzeń

Rekwizyt: Laska węgla do rysowania

Sposób czynienia magii: Węgiel słuŜy Dedalee do robienia szkiców architektoniczno

urbanistycznych oraz portretów. Dzięki nim na zasadzie magii sympatycznej potrafi w sposób

bardziej lub mniej finezyjny wpływać na rzeczywistość – wersja wulgarna to np. stworzenie

przejścia w ścianie poprzez narysowanie na niej drzwi.

Co Bohaterka wie o sobie: Dedalee jest najmłodszą członkinią Kabały. Przeszła swoje

Przebudzenie niedawno, ale szybko zwróciła na siebie uwagę Zakonu StraŜników Zasłony,

aktualnie jest w trakcie przygotowań do inicjacji.

Dedalee jest studentką Akademii Sztuk Pięknych w Utrechcie ( Hogeschool voor de Kunsten Utrecht )

na wydziale malarstwa i rysunku, uczy się równieŜ architektury. Interesuje ją sztuka miasta.

Rysując portrety przechodniów za niewielką opłatą poznała artystów spoza Akademii:

grafficiarzy, performerów. Wśród nich był młody chłopak, na którego wszyscy mówili Kal. Był

bardzo utalentowanym tatuaŜystą, który wykonał pierwszy tatuaŜ na ciele Dedalee. Przedstawia

on drzewo z korona wśród gwiazd, obrysowane zamkniętym okręgiem.

Wykonanie tatuaŜu zbiegło się z momentem, gdy Dedalee została wezwana na koszmarną

Wędrówkę do WieŜy śelaznej Rękawicy ( Watchtower of the Iron Gauntlet ). JednakŜe kiedy dusza

dziewczyny wróciła, chłopaka juŜ nie było

Zakon StraŜników Zasłony zainteresował się dziewczyną. Jej inicjacja do Zakonu polegała na

tym, Ŝe Dedalee miała wejść do Labiryntu jako siatki informatorów zorganizowanej przez Zakon.

Pierwszym krokiem miało być odnalezienie „wejścia”, czyli pierwszego łącznika. Zadanie to

zostało przerwane przez ostatnie wydarzenia.

Tajemnice: To wokół Dedalee zacieśniają się wszystkie wątki scenariusza, przyciąga je jako

symboliczny Labirynt. Sama nie jest tego świadoma i poszukuje ścieŜki, chce rozpocząć inicjację,

choć ta cały czas trwa. Przez cały czas poszukiwań będzie się przewijał motyw kielicha, MG

powinien to co jakiś czas sugerować. Jest to symbol na tatuaŜu Kalixta, który potem jest

wykorzystywany przez wroga. Pojawia się takŜe w Akcie I jako element rzeźby, jego znaczenie

będzie się wyjaśniać w kolejnych częściach przygody. Kiedy Dedalee dowie się, Ŝe jest w ciąŜy,

Kielich – jako czwarty z atlantydzkich artefaktów – będzie przynaleŜał jej dziecku.

Tarot: Kochankowie, Rydwan, Sprawiedliwość, Eremita

w Kochankowie: miłość Dedalee i Kalixta, którzy zostali kochankami – i to właśnie

miłość, a nie rytualne tatuowanie stało się początkiem Przebudzenia. Dedalee nie

pamięta tego momentu, gdyŜ rozpłynął się w ekstazie inicjacji.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: