Szukanie boga.pdf

2009

Szukanie Boga

Edward Guziakiewicz

dramat ● scena młodych ● slang

Jest to dramat o tematyce religijnej, w którym brzmią echa

tekstu o Abrahamie (z Księgi Rodzaju, rozdz. 18), komemoro-

wanego we wspólnotach neokatechumenalnych. Bohaterami tego

utworu są współczesne nastolatki.

Dramat ukazał się drukiem w 1998 roku. W Internecie jest

prezentowana jego nowa wersja, odwołująca się do slangu mło-

dzieżowego. Bohaterowie posługują się językiem dosadnym i so-

czystym — a skrupulatny i rzetelny polonista z pewnością za-

kwestionowałby prawie wszystkie wypowiadane kwestie i dialo-

gi, uznając, że zostały zbudowane w oparciu o niedopuszczalne

wulgaryzmy.

Zabiegi warsztatowe sprawiły, że problemy głównych boha-

terów wyostrzyły się i nabrały wyrazu. Jednak religijna wymowa

dramatu — jak się wydaje — na tym nie straciła, a wręcz prze-

ciwnie.

ISBN 978-83-925439-3-0

2009

O SOBY

ROMA

MATKA Romy

OJCIEC Romy

TOMASZ

WIKTORIA, siostra Tomka

SYLWESTER, kolega Tomka

GRZEGORZ, kolega Tomka

DZIECI

STARZEC I

STARZEC II

O DSŁONA P IERWSZA

Podwórko, trzepak, piaskownica, na środku ławka, w głębi wejście do ka-

mienicy, na parterze widać uchylone okno .

TOMASZ

Marzyły mi się dawniej loty w kosmos, wyobraź sobie. Obcykałem sobie

mapę nieba, Mars ― tu, Wenus ― tam, Saturn, Uran, Neptun i Pluton. Najbliżej

Słońca ― Merkury. Z zapartym tchem gapiłem się w gwiazdy. Teraz wieczory

mnie dołują. (pokazuje do góry) . Zapytasz, dlaczego? Bez obciachu, niczego nad

nami nie ma. Oprócz szczerzącej kły mroźnej próżni i zagubionych okruchów

materii. Wszechświat straszy nas pustką. Niewiele nam może zaoferować.

ROMA

Tak to, biedaku, widzisz? Nigdy nie stawiałam pod znakiem zapytania two-

jej inteligencji, tym niemniej czasami odnosiłam wrażenie, że wprost uwielbiasz

przegraną. To mnie zawsze bolało. Leziesz na samo dno. Czy tej pustki nie ma

przypadkiem w tobie? (podnosi się z ławki i wykonuje taneczne pas) Popatrz!

Dookoła tętni życie, w dzień świeci słońce, nocą wschodzi księżyc, mijają pory

roku, wiosną przyroda eksploduje zielenią. Nie wpada ci to w oczy?

TOMASZ

Nie jestem porąbany i mam ślepia. Nie mogę powiedzieć, żebym tego nie

widział. Przyroda żyje, ty też, lecz to za mało, pyszczku, żeby być szczęśliwym.

Można się tym cieszyć po pijaku, chociaż chlanie to generalnie zgubna rzecz.

Wytrzeźwiejesz i czujesz, że nie tego szukałeś. (wstaje i podchodzi do trzepaka)

ROMA

A co mi tam, zaryzykuję, chociaż może cię wkurzę. Muszę ci to powie-

dzieć. Wydaje mi się, iż nie wierzysz w Boga. Tego ci brakuje!..

TOMASZ

Mała, coś ty? (próbuje podciągnąć się na trzepaku) Wierzę. To znaczy:

wierzę i nie wierzę. Tak sobie myślę, że gdyby On naprawdę istniał ― nie pa-

pierkowym istnieniem w katechizmach czy w rozprawach filozofów ― to prze-

cież urządziłby ten świat inaczej, z głową. Gdyż czegoś ważnego w nim zabra-

kło. To świat na maksa przegrany, Romo, bezsilny, w agonii, skazujący cię na

prymitywną wegetację. Każdy dzień życia to kolejny gwóźdź do trumny. A two-

je pragnienia w nim się nie liczą. Czy tego chciał dla ludzi Ten, w którego mocno

wierzysz? (na stronie z oczywistą ironią) Doskonały Bóg stwarza niedoskonały

świat. Jakby dla kontrastu, psiamać. Żeby lepiej przy nim wypaść...

ROMA

Ech, te twoje ciemne okulary! Niby to studiowałeś filozofię, liznąłeś tego i

owego, ale... Sterczą ci na nosie i nie widzisz barw. (podchodzi do trzepaka) To

utkwiło gdzieś w tobie. Tu coś ci się przekręciło. (dotyka jego piersi) Tak tam

mroczno, że nawet z noktowizorem nie ma po co się pchać. I dlatego świat jest

dla ciebie przegrany, a Bóg zakłamany i fałszywy. Nie umiesz się cieszyć, nie

potrafisz wskrzesić w sobie odrobiny fantazji. Ja wszędzie czuję bliskość Boga,

nie tylko w kościele ― w budzie, na rolkach, na stadionie, na dyskotece, na kon-

cercie...

TOMASZ

Tanie bajery. Bez obrazy, jesteś niepoprawną romantyczką i zachwycałabyś

się nawet tym śmierdzącym wysypiskiem śmieci za miastem, siedliskiem koma-

rów, much i robali. (wraca na ławkę i siada na niej okrakiem) Ale czemu się

dziwić? Starzy chuchają na ciebie jak na saską porcelanę. Mają takiego słodkiego

bobasa. Sądzę wszakże, że gdyby życie, jak księżyc, odsłoniło przed tobą drugą

stronę, gdybyś pojęła, że świat jest dżunglą, wypełnioną dzikimi bestiami, łakną-

cymi szmalu, władzy i rozkoszy, gdybyś dojrzała, że górą są w nim najwięksi

zwyrodnialcy, zmieniłabyś punkt widzenia. Czy musisz się o cokolwiek martwić:

o kasę, o żarcie, o ciuchy, o manele, o metę na noc?

ROMA

No, wiesz? Jesteś uszczypliwy, Tomku, i powinnam się na ciebie obrazić. I

ja mam zmartwienia, a któż ich nie ma. Nie wyolbrzymiam ich jednak tak jak ty i

z byle powodu nie podnoszę krzyku. Nie kryję, czasami coś mi dolega, ale czy to

ma oznaczać, że tym samym cały świat jest chory i cierpiący? Bez przesady z tą

ponurą miną. Dlaczego miałabym patrzeć na wszystko przez pryzmat moich

zmartwień? (siada na ławce)

TOMASZ

Dobra, nie zamierzam się z tobą kłócić, wycofuję się, a ty nie rób z siebie

przemądrzałej suki. Podzielimy racje na pół i będziemy kwita. A jeśli widzisz na

moim nosie ciemne okulary, to doradź mi, jak je zdjąć. Co mam zrobić, by nie

przysłaniały mi świata? (przysuwa się do niej)

ROMA

Suka? Ależ ty wstawiasz teksty. Nie przeginaj, Tomku, bo będziesz miał

przekichane. Jak je zdjąć? To proste. Gdybyś zaczął się modlić, odsłoniłby się

przed tobą świat ducha, przesycony dobrocią i miłością...

TOMASZ

Ja, modlić się? Z różańcem w ręku, klepiący pacierze? Zawodzący gorzkie

żale? Idź się dygaj z pingwinami. Do kogo i po co? Może jak w osławionej grze

Pascala powinienem się zaasekurować ― tak, na wszelki wypadek, bo a nuż po

śmierci wpadnę w łapy surowego Sędziego?

Wolę raczej własne założenie i uważam, że jest ono bardziej na miejscu.

Otóż, uważam, że jeśli Bóg istnieje, to lepiej niż ja sam wie, czego mi potrzeba, a

jeśli Go nie ma, to i najgorliwsze prośby nie pomogą. Zafajdany wszechświat,

który ich wysłucha przecież mi nie odpowie.

ROMA

Ależ ty motasz! Modlić się, to wychodzić na spotkanie Boga, który cierpli-

wie czeka, to szukać Go, tak jak się szuka prawdziwego przyjaciela ― nie z myś-

lą o doraźnym zysku lub stracie. Jeśli odkryjesz Go tak jak ja, zaznasz spokoju i

szczęścia... (wstaje i podchodzi do piaskownicy, podnosi porzucone wiaderko i

stawia je na obrzeżu)

TOMASZ

He, he, he. Robisz mi niezły pasztet w głowie. Jak mogę spotkać się z kimś,

kogo w ogóle nie znam? I nie mam pojęcia, jak wygląda? A nawet nie wiem, czy

istnieje? To tak, jakbym stale szlajał się w pobliżu dworca kolejowego, jak idiota

wyczekując kogoś, kto nigdy się do mnie nie wybierze. W pale się nie mieści!

Wzięliby mnie za bezdomnego, lumpa lub ćpuna.

ROMA

Tomku, nie chcesz mnie zrozumieć! Przekręcasz złośliwie prawie wszyst-

ko, co mówię. Przecież Bóg czeka; nie jest przypadkowym przyjezdnym; a poza

tym zostawił wyraźne znaki, drogowskazy życia duchowego, które do Niego

prowadzą. I przypuszczam, że je dobrze znasz. (siada na obrzeżu piaskownicy)

Chodzi mi przede wszystkim o Pismo święte, zwane księgą życia, prawdziwego

życia... Ono jest utrwaloną na piśmie mową Boga.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: