Ołówek.pdf

Ołówek

Przyrząd do pisania, zwykle pręcik grafitowy w oprawce drewnianej. Malarze od połowy

XIV wieku przy szkicowaniu posługiwali się pałeczkami ze stopu ołowiu z cyną,

oprawionymi niekiedy w futeralik ze skóry (najlepsze pałeczki były z Włoch). Takich

właśnie używał Albrecht Durer na początku XVI wieku. Ślady rysunku wycierano chlebem.

W 1554 roku odkryto złoża grafitu w Borrowdale w Anglii (jak głosi legenda, pomógł

przypadek - burza przewróciła olbrzymi dąb z korzeniami), wkrótce zauważono, że grafit

lepiej nadaje się do prac artystycznych niż ołów. W 1565 roku K. Gesner oprawił rdzeń

grafitowy w drewnianej oprawce.

Nazwa ołówek wzięła się stąd, że grafit nazywano początkowo " czarnym ołowiem ". W

1683 roku ołówek wyrabiano już jako rdzeń wklejony w drewnianą oprawkę. Spotykano

też inne formy ołówka: pałeczki " obandażowane " taśmą, którą odwijano w miarę

rysowania, pręciki w metalowych szczękach (praforma ołówka mechanicznego).

Stopniowo grafitu zaczynało brakować. Szczególnie drastycznie odczuwano to za

Napoleona we Francji, pozbawionej dostaw angielskich. Na życzenie cesarza J. N. Conte

(1795 rok) opracował udaną mieszankę grafitu z gliną i wodą. Wyrabiał z niej pręciki,

które wypalał w piecu. W zbliżonym czasie podobną mieszankę wymyślił także J.

Hardtmuth w Wiedniu. Znana stała się fabryka J. Fabera w Norymberdzie (1839 rok),

bazująca przez wiele lat na graficie syberyjskim.

Ołówek kopiowy - " atramentowy " wynalazł w 1857 K. Puscher. Rdzeń jego jest

wyrabiany z glinki barwnika rozpuszczanego w wodzie; nie podlega on wypalaniu.

Ołówek mechaniczny o konstrukcji podobnej do współczesnych - z pręcikiem

umocowanym w szczękach naciskanych przez sprężynę opatentowano w 1877 roku.

Nie wolno zapomnieć w tym miejscu o gumce do mazania .