Donald Robyn - Upal w Waitapu.pdf - romans - STOPROCENT1000

Robyn Donald

Upał w Waitapu

A Forbidden Desire

Tłumaczyła Anna Michalska

PROLOG

Odwrócił wzrok od tłumu tańczącego pod ciemnym niebem Fidżi i nachmurzył

się tak, że ledwo było widać twarde spojrzenie błękitnych oczu. Odrzucał tę

świadomość, to dziwne wyzwanie przede wszystkim dlatego, że dotąd uważał

siebie za człowieka powściągliwego, umiejącego zapanować nad emocjami.

Z jakiegoś powodu wysoka, szczupła Jacinta Lyttelton zburzyła jego

dotychczasowe zasady. I bez znaczenia było, że nie uświadamiała sobie, jak na

niego działa, ani że on nie rozumiał, dlaczego tak się dzieje.

Ignorując kobietę, która od czterech dni usiłowała przyciągnąć jego uwagę,

wodził wzrokiem między filarami na końcu sali balowej.

Nagle poczuł falę gorąca. Tak, była tu, ubrana w schludną, niezbyt modną

sukienkę wieczorową. Stała sama, obserwując tańczących z zainteresowaniem

raczej niż żalem.

Dzień wcześniej, gdy rozmawiał z jej matką w cieniu palm kokosowych, ta

sama uporczywa reakcja zmysłów odciągnęła jego wzrok od szczupłej,

pomarszczonej twarzy starszej pani i powiodła do rozgrzanego biało-koralowego

piasku.

– Och, jest już Jacinta – powiedziała pani Lyttelton i jej twarz natychmiast

rozjaśni! uśmiech.

W jego oczach Jacinta jawiła się jako ucieleśnienie ekstrawagancji tropików,

wspaniała istota, której włosy wchłaniały i rozjaśniały promienie słońca, kobieta

migocząca w delikatnym, wilgotnym powietrzu niczym duch ognia i pożądania.

Próbował zdobyć się na swój typowy ironiczny dystans, ale gwałtowna reakcja

fizyczna stłamsiła siłę woli.

Światło muskało bladą skórę Jacinty i prześlizgiwało się po włosach.

Poprzedniego dnia gęste, zmierzwione loki ściągnięte były w koński ogon, ale dziś

rozpuściła je i połyskując, kusiły go teraz.

Z trudem oderwał od niej wzrok i skupił się na własnej dłoni na stole.

Zdumiony wpatrywał się w sztywno złożone palce i usilnie próbował się

opanować. Tuż obok leżały rozrzucone w artystycznym nieładzie kwiaty – żywe,

purpurowe hibiskusy o płatkach przypominających falbanki i chłodne, gładkie

gwiazdki uroczymi, rozsiewające słodki zapach. Pragnął zgnieść je w rękach i

rozrzucić na jej łóżku, a potem zagarnąć ją na długie namiętne godziny, aż

całkowicie podda się jego woli.

Jacinta kusiła jakimś tajemniczym powabem. Gdyby żyli kilkaset lat wcześniej,

pomyślałby, że rzuciła na niego urok.

Ale jej zapewne nie w głowie były amory. Wystarczyło jedno spojrzenie, by

zrozumiał, że matka Jacinty, przykuta do wózka inwalidzkiego, umierała. Nie

rozumiał, dlaczego matka i córka zatrzymały się w tym drogim hotelu

uzdrowiskowym na Fidżi w najgorętszej porze roku, ale pani Lyttelton wyraźnie

sprawiało to przyjemność.

Wreszcie odważy! się i podszedł do Jacinty bezszelestnie, a gdy wzdrygnęła się

zaskoczona, poczuł nieuzasadnioną dziką radość.

– Zatańczysz ze mną? – spytał, maskując emocje uśmiechem, bo zdawał sobie

sprawę, że to jeden z jego największych atutów.

– Chętnie – odpowiedziała po chwili wahania.

Chciał, żeby potykała się, żeby plątały jej się nogi i myliły kroki. Tymczasem

ona tańczyła w jego ramionach niczym uwodzicielski wiatr niosący boski zapach

kwiatów tropikalnych.

Zauważył, że jej oczy są zielone, a piwny odcień pochodzi od złotych plamek

na tęczówkach...

Brwi nieco ciemniejsze od włosów i ciemne rzęsy rzucające tajemnicze cienie...

Maleńkie zmarszczki w kącikach ust, unoszące je do góry...

Delikatny zapach jej skóry – istota oczarowania, pomyślał coraz bardziej

podniecony.

Złość – silna, niepohamowana – jeszcze bardziej potęgowała jego reakcję.

Gardził sobą za to, że jest na łasce własnych emocji. Po raz pierwszy od pięciu lat

poczuł taki głód, ale nawet wtedy nie czuł się tak udręczony wewnętrznym

przymusem.

Jak to dobrze, że jutro wyjeżdża. Gdy wróci do Nowej Zelandii, ta obsesja

zniknie i Paul McAlpine znów będzie sobą.

Rozdział 1

– Mój kuzyn Paul – odezwał się Gerard – to jedyny znany mi facet, który

twierdzi, że skoro nie może mieć kobiety, którą kocha, to woli nie mieć żadnej.

Chcąc ukryć zdumienie, Jacinta Lyttelton rozglądała się po obszernym holu

lotniska Auckland.

– Aura była wspaniała, absolutnie urocza – westchnął Gerard. – Byli doskonałą

parą, ale tuż przed planowanym ślubem ona uciekła z jego najbliższym

przyjacielem.

– To znaczy, że wcale nie byli doskonalą parą – stwierdziła Jacinta.

– Nie wiem, co ona widzi we Flincie Jansenie – powiedział Gerard, zaskakując

ją coraz bardziej, bo nie miał zwyczaju plotkować. Może sądził, że dodatkowe

informacje ułatwią jej zrozumienie kuzyna? – Flint był... chyba nadal jest...

twardym i bezwzględnym facetem. Nie wiem, dlaczego się przyjaźnili, bo przecież

Paul to dobrze wychowany, obyty w świecie prawnik.

Jacinta uprzejmie skinęła głową. Być może Aura, kimkolwiek ona była. lubiła

takich twardzieli.

– Przyjaźń może być tak samo nieodgadniona jak miłość. Twój kuzyn i Flint

musieli mieć ze sobą coś wspólnego, skoro to trwało tak długo.

– Nigdy nie mogłem tego zrozumieć – powiedział Gerard, po raz czwarty

odwracając nalepkę na torbie, by sprawdzić, czy wpisał na niej adres. – Ona i Paul

wyglądali razem wspaniale i on ją ubóstwiał, natomiast Flint... Cóż, teraz to nie ma

już znaczenia, ale cały ten paskudny epizod był bardzo przykry dla Paula.

Każdy porzucony cierpi, Jacinta skinęła głową ze współczuciem.

Gerard nachmurzył się.

– Musiał się jednak jakoś pozbierać. Sprzedał dom, w którym miał zamieszkać

z Aurą, i kupił Waitapu jako swoisty azyl. Przypuszczam, że chciał znaleźć spokój

w miejscu, do którego jedzie się ponad pół godziny z Auckland, tymczasem Flint i

Aura zamieszkali zaledwie o dwadzieścia minut jazdy samochodem dalej!

– Kiedy to wszystko się stało? – zainteresowała się Jacinta.

– Prawie sześć lat temu.

– Sześć lat! – zdziwiła się. – A ta piękna kobieta, którą pokazałeś mi w

Ponsonby kilka miesięcy temu? Nie powiedziałeś tego wprost, ale dałeś do

zrozumienia, że ona i Paul są bardzo dobrymi przyjaciółmi.

– W końcu Paul to normalny facet. – Gerard wzruszył ramionami. – Ale wątpię,

by chciał się z nią ożenić.

Nagle usłyszeli głos nawołujący pasażerów lotu z Auckland do Los Angeles, by

udali się do hali odlotów. Gerard pochylił się, by wziąć torbę.

– Więc nie zakochuj się w nim – doradził. – Wiele kobiet popełnia ten błąd i

chociaż on nie chce ich ranić, złamał wiele serc w ciągu ostatnich pięciu lat.

– Nie martw się – sucho powiedziała Jacinta. – Nic takiego mi nie grozi.

– Przynajmniej dopóki nie skończysz studiów – stwierdził i ku jej zaskoczeniu

pocałował ją w policzek. – Pójdę już.

Miała nadzieję, że udało jej się ukryć zaskoczenie.

– Przyjemnej podróży i sukcesów w pracy.

– Dziękuję. Tobie życzę miłego lata – zrewanżował się – i postępów w pisaniu

pracy magisterskiej.

Patrząc, jak przeciska się przez tłum, Jacinta pomyślała, że zawsze sprawiał

wrażenie, jakby nie pasował do otoczenia, z wyjątkiem sytuacji, gdy wygłaszał

wykłady. Ktokolwiek na niego spojrzał, od razu wiedział, że to naukowiec. Jeśli

kolejna jego książka odniesie sukces, może się okazać, że należy do najmłodszych

profesorów historii w kraju.

Przy wejściu odwrócił się i pomachał jej ręką na pożegnanie.

Półtorej godziny później otworzyła drzwi samochodu zaledwie sto metrów od

wspaniałej plaży.

Rozgrzana słońcem, czuła smak soli, gdy powietrze napełniło jej płuca łagodne

jak wino i tak samo uderzające do głowy. Duży, szary dach domu wyłaniał się

ponad ciemną barierą wysokiego, przyciętego żywopłotu z wiciokrzewu. Jacinta

przyglądała się pomarańczowym kwiatom i wsłuchiwała w pisk mewy szybującej

po spokojnym niebie.

Nowa Zelandia latem. Po raz pierwszy od lat Jacinta wyczekująco spoglądała w

przyszłość. Po nużącej, mokrej zimie nie mogła się doczekać słońca.

Dom byt ogromny – biała willa wiktoriańska stojąca pośród trawników

okolonych rzędami kwiatów, osłonięta drzewami przed wiejącą od morza bryzą –

Zapachy kwiatów i świeżo skoszonej trawy mieszały się ze sobą, napełniając

powietrze nęcącą wonią.

Miała nadzieję, że właściciel tych cudów potrafi je docenić.

– Mój kuzyn Paul – powiedział Gerard, gdy zaproponował, by spędziła lato w

Waitapu – odziedziczył niezły kapitał, a ponieważ jest bardzo inteligentny, udało

mu się znacznie powiększyć ojcowską spuściznę.

Jacinta weszła po schodkach na szeroką, drewnianą werandę i zapukała do

Donald Robyn - Upal w Waitapu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: