Brown Luis - Losy azjatckich kobiet.pdf - B - kiciaa84

Brown Luis

Sprzedane: Tragiczne losy azjatyckich kobiet

Przedmowa.

Niniejsza ksiąŜka nie powstałaby bez pomocy wielu osób i organizacji zajmujących się problemami prostytucji i

handlu kobietami w Azji. Chodzi o organizacje pozarządowe i gremia rządowe, międzynarodowe biura i

stowarzyszenia obrońców praw człowieka, jak równieŜ o działaczy politycznych, dziennikarzy, prawników i

przedstawicieli zawodów medycznych. Zbyt wiele osób poświęciło mi czas, słuŜyło doświadczeniem i kontaktami,

bym mogła wymienić ich wszystkich. Byłabym nie w porządku, wspominając tylko nielicznych. Poza tym z przyczyn

politycznych i zawodowych, a takŜe w trosce o bezpieczeństwo osobiste, wiele osób pragnęło zachować anonimowość.

Korzystając ze sposobności, chciałabym podziękować wszystkim, gdyŜ ksiąŜka nigdy nie jest dziełem jednostki, o

czym wie kaŜdy autor. Do podjętych przeze mnie badań wniosło istotny wkład tyle osób, Ŝe moja ksiąŜka

odzwierciedla ich doświadczenia i wysiłki w takim samym stopniu jak moje.

Prostytucja nie jest tematem, z którym łatwo moŜna się uporać, stosując tradycyjne metody badawcze. Okazały się one

bezuŜyteczne szczególnie w wypadku handlu kobietami i niewolnictwa seksualnego, gdyŜ właściciele niewolnic

seksualnych są ze zrozumiałych względów wyczuleni na osoby z zewnątrz, starające się przeprowadzić wywiad z ich

podopiecznymi. Wykluczona była teŜ obserwacja kobiet i dziewcząt podczas spotkań z klientami, a próba nawiązania

bezpośredniego kontaktu z tymi ostatnimi naraŜała na niebezpieczeństwo.

Jedno z głównych źródeł informacji stanowiły dla mnie prostytutki. Z wieloma mogłam przeprowadzić tylko krótkie

wywiady. Czasami bowiem musiały szybko wracać do pracy, a kiedy indziej pilnował ich sutener lub kierowniczka

(czy kierownik) domu publicznego. Wiele

prostytutek, które zdobyły jakiś stopień niezaleŜności, zaprosiło mnie do domu, poświęcając mi czas i mile przyjmując.

Nie były do tego zobowiązane i dlatego jestem im szczególnie wdzięczna za Ŝyczliwą pomoc, jaką mi okazały, gdy

próbowałam zrozumieć ich Ŝycie i powody, dla których zostały prostytutkami. Wiele z najbardziej owocnych chwil

spędziłam w ich towarzystwie. Nigdy nie zdołam im za to podziękować.

Najbardziej szczegółowe i wstrząsające informacje zawdzięczam dziewczętom i młodym kobietom, które przetrwały

traumatyczne doświadczenie seksualnego niewolnictwa. Były to głównie te, które uciekły z domów publicznych i

zamieszkały w schroniskach. Opowiedziały mi dokładnie o swoich bolesnych przeŜyciach. Jestem im wdzięczna za

odwagę i chęć podzielenia się ze mną doznaniami, które pozostawiają głębokie urazy psychiczne. Ta ksiąŜka mogła

powstać dzięki ich śmiałości.

Kontakt z tymi dzielnymi kobietami wiele mi wyjaśnił w kwestii przypisywanych Azjatkom słabości i

podporządkowania. Stwierdziłam, Ŝe mamy do czynienia ze stereotypem i mitem, a nie z faktami. Ubogie Azjatki

moŜna łatwo zranić, a wiele z nich bywa maltretowanych, lecz nie są słabe. Istnieje znaczna róŜnica między jednym a

drugim. Nieraz mogłam się przekonać, Ŝe młode kobiety, nad którymi okrutnie znęcano się fizycznie i psychicznie,

nadal miały dość siły, by zacząć wszystko od nowa. śywię najgłębszy podziw i szacunek dla tych, które zdołały

odbudować swoje Ŝycie, mimo Ŝe wcześniej były traktowane jako podludzie i sprzedawane jak Ŝywy inwentarz. To one

wniosły największy wkład do mojej relacji o handlu kobietami i seksualnym niewolnictwie. Przyrzekłam, Ŝe opiszę je

pod zmienionymi imionami, aby mogły zachować anonimowość, a ich prywatność pozostała nienaruszona. Gdzie tylko

to jest moŜliwe, opowiadam historię słowami tych kobiet. Mam nadzieję, iŜ nie zawiodłam ich oczekiwań, i wierzę, Ŝe

dzięki tej ksiąŜce oddałam im sprawiedliwość.

Chciałabym wyrazić wdzięczność Fundacji Nuffield, która sfinansowała moje badania w Azji Wschodniej. Dziękuję

władzom Uniwersytetu Birmingham za udzielenie mi urlopu na dodatkowy wyjazd do Azji. Na szczególne

wyróŜnienie wśród osób, którym jestem winna podziękowania, zasługują moi rodzice, Julie i Peter Brownowie, którzy

z oddaniem zajmowali się trojgiem małych wnuków w czasie mojej długiej nieobecności w domu. Dziękuję Rosie,

Lornie i Josephowi za to, Ŝe tak dzielnie pomagali zapracowanej matce, gdy pisała na niezrozumiały dla nich temat.

Z pewnością część osób, którym w największym stopniu zawdzięczam przedstawione w ksiąŜce dane i interpretacje,

nie zgodzi się z moim punktem widzenia. Poglądy, jakie wypowiadam, nie reprezentują Ŝadnej z organizacji, z którymi

jestem związana zawodowo. Wyłącznie ja ponoszę odpowiedzialność za sformułowane w ksiąŜce wnioski i za jej

słabości.

Birmingham, Anglia, Styczeń 2000

Rozdział 1.

Rynek.

r oznałam Sahanę, gdy miała dziewiętnaście lat. Ta niepiśmienna Nepalka odznaczała się dwiema cenionymi cechami:

była młoda i urodziwa. W wieku dwunastu lat została sprzedana do zamkniętego domu publicznego w Indiach.

Rodzina otrzymała za nią ówczesną równowartość pięćdziesięciu funtów, gdyŜ Sahana miała piękną twarz. Z tego

samego powodu przyjmowała dziesięciu klientów dziennie i zaraziła się wirusem HIV. Nie trudni się juŜ prostytucją,

ale nie dlatego, Ŝe ktoś ją od tego uwolnił czy teŜ zdobyła inne środki utrzymania, lecz poniewaŜ jest bliska śmierci.

Właściciel domu publicznego w Bombaju wyrzucił ją na bruk, gdyŜ zbyt schudła i nie przyciągała juŜ klientów,

stanowiąc złą reklamę dla seksbiznesu.

Takie historie stały się juŜ banalne. Ale wciąŜ się zdarzają, bo nadal na całym świecie kobiety zostają prostytutkami,

uwięzionymi w domach publicznych na skutek sprzedaŜy, oszustwa, zastosowania przymusu czy zwabienia. Nieletnie

dziewczęta zmusza się do świadczenia usług seksualnych rzeszom klientów. Prostytutki nie mogą odmówić spełniania

roli, którą im wyznaczono w domach pubhcznych, ani uciec z tych przybytków będących faktycznie więzieniami.

Opowieści o losach takich kobiet nie są mitami czy wytworami wyobraźni dziennikarzy poszukujących nowych,

stronniczych interpretacji starych historii. W rzeczywistości nie tylko istnieją stare, ale i powstają coraz to nowe, pełne

grozy historie z niezliczonymi bohaterkami.

Głównymi postaciami są w tych nowych opowieściach współczesne niewolnice seksualne, których jest mnóstwo

zwłaszcza w Azji, w czym moŜe nie ma nic dziwnego. Bo czy powinno zaskakiwać, Ŝe kobiety sprzedaje się jako

niewolnice seksualne w krajach, gdzie praktykowane jest dzieciobójstwo dziewczynek, gdzie w „umieralniach",

znajdujących się w sierocińcach, pozbawia się Ŝycia niechciane córki, a ponadto

dopuszcza do „zaginięcia" milionów kobiet i systematycznie dyskryminuje Ŝeńską połowę społeczeństwa? Znacznie

bardziej zaskakujące są odpowiedzi na pytanie: kto w tych krajach kupuje kobiety?

Badania nad handlem kobietami i niewolnictwem seksualnym w Azji przynoszą waŜne odkrycia, gdyŜ dają wgląd w

mechanizmy funkcjonowania społeczeństwa. Widok z okratowanego okna zamkniętego domu publicznego jest

radykalnie odmienny od radosnego wizerunku uszczęśliwiającej swobody seksualnej, propagowanego przez

rzeczników takich tendencji w Azji.

Na początku lat dziewięćdziesiątych mieszkałam z rodziną w Nepalu. W ciągu dwóch lat spędzonych w pięknej dolinie

Katmandu w niewielkim stopniu zdawałam sobie sprawę z migracji i eksportu nepalskich dziewcząt do domów

publicznych w północnych Indiach. Był to jeden z wielu powaŜnych problemów społecznych Nepalu, uwaŜany za

skutek skrajnego ubóstwa kraju, ale podobnie jak większość osób z mojego otoczenia sądziłam, Ŝe jest stosunkowo

nieduŜy. Z obecnej perspektywy stwierdzam, Ŝe tak jak inni nie doceniłam jego wagi, gdyŜ chodzi o dziewczęta i

kobiety pochodzące ze wsi, biedne, bezsilne i milczące. LekcewaŜy się je, poniewaŜ nie mają Ŝadnego znaczenia dla

elit politycznych Katmandu. Po upływie ośmiu lat i przeprowadzeniu dziesiątków wywiadów z Nepalkami ujrzałam ten

problem w zupełnie nowym świetle.

Kiedy wróciłam do Anglii i rozpoczęłam na Uniwersytecie w Birmingham wykłady poświęcone historii i polityce

Japonii, stopniowo zdałam sobie sprawę, Ŝe pomimo olbrzymiej róŜnicy poziomu rozwoju gospodarczego Nepal i

Japonię łączą pewne subtelne wzory zachowań. Znany jest w szczególności wizerunek Japończyków jako

zdyscyplinowanego społeczeństwa o nienagannych manierach. Jak zatem wytłumaczyć przemycane do prasy relacje

Tajlandek i Filipinek na temat wielkich krzywd, jakich doznały, pracując w przemyśle seksualnym w Japonii? I

dlaczego tak uderzające podobieństwa łączą ich historie z historiami Nepalek zatrudnionych w domach publicznych w

Indiach? Ostateczne wyjaśnienie znalazłam w fakcie, Ŝe handel kobietami i prostytucja są sektorami globalnego

przemysłu seksualnego. W Azji ten zakonspirowany przemysł - w takim stopniu, w jakim udaje się go poznać - rozwija

się bardzo pręŜnie.

Komercjalizacja seksu jest tam szeroko rozpowszechniona. Prawdopodobnie stała się bardziej pospolita niŜ na

Zachodzie. RóŜnica polega na tym, Ŝe w Azji seksbiznes rozwija się w sposób nader dyskretny. Na Zachodzie

natomiast, jak wiemy, łatwo rzuca się w oczy. śeńską seksualność wyko-

rzystuje się tu do sprzedaŜy wszelkich moŜliwych produktów, a usługi seksualne kupuje na ulicy, w domach

publicznych, salonach masaŜu, klubach i za pośrednictwem reklam. W Azji istnieje podobny rynek, ale mają do niego

dostęp tylko Azjaci, toteŜ niełatwo jest pisać o tamtejszym handlu usługami seksualnymi. Tym bardziej więc świat

powinien się dowiedzieć o doświadczeniach Ŝyciowych tamtejszych kobiet, sprzedających usługi seksualne i

sprzedawanych w celu dostarczania ich męŜczyznom. Jest to szczególnie istotne w sytuacji, gdy klientami młodych

kobiet i dziewcząt są męŜczyźni uchodzący za zbyt rygorystycznych pod względem moralnym, by kupować tego typu

usługi.

Osoby skazane na znoszenie najbardziej drastycznych seksualnych naduŜyć, popełnianych w celach komercyjnych,

znajdują się na dole złoŜonych hierarchii społecznych. Chodzi o kobiety z ubogich rodzin, z biednych społeczności,

które przynaleŜą do pogardzanych mniejszości rasowych i etnicznych. Wykorzystuje sieje, a pewien ich odsetek

skazuje na seksualne niewolnictwo. Udaje się to bez trudu, gdyŜ właśnie one są najbardziej bezbronnymi osobami w

społeczeństwie. W Azji istnieją liczne moŜliwości tworzenia i utrwalania systemu takiego niewolnictwa ze względu na

ogromne róŜnice dzielące bogatych i biednych, a takŜe z powodu tamtejszej dyskryminacji kobiet, która naleŜy do

najsilniejszych na świecie.

Handel kobietami w celu zmuszania ich do prostytucji jest zjawiskiem globalnym. Dlatego moŜe wydać się niesłuszne

poddawanie szczególnej krytyce sytuacji występującej w Azji. Badania nad prostytucją w byłym Związku Radzieckim,

Europie Wschodniej i Ameryce Łacińskiej prawdopodobnie przyniosłyby w szerokim zakresie podobne rezultaty.

Seksualne niewolnictwo kobiet moŜna napotkać wszędzie. Jednak Azja zasługuje na szczególną uwagę, gdyŜ tam

przemysł seksualny i sieci handlu kobietami są najbardziej skomplikowane i rozwinięte. Paradoksalny i zdumiewający

jest fakt, iŜ na ogół nie uwaŜa się Azjatów za amatorów komercyjnego seksu.

Ponadto w Azji, podobnie jak w Ameryce Południowej i Środkowej, szczególnie nabrzmiały jest skandaliczny problem

prostytucji dziecięcej. Nie moŜna go tłumaczyć wyłącznie zapotrzebowaniem zachodnich pedofili i ich wyjazdami do

krajów azjatyckich w celu kupowania tego rodzaju usług. W Azji zjawisko prostytucji dziecięcej jest tak powaŜne, Ŝe

popyt na jej usługi musi mieć takŜe inne, znacznie powaŜniejsze źródło.

Dowody zebrane przez organizacje zajmujące się prostytutkami ujawniają, Ŝe w ostatnim dziesięcioleciu na

kontynencie azjatyckim obniŜył się przeciętny wiek tych kobiet. Na rozległych obszarach Azji prostytutki zaczynają

sprzedawać usługi seksualne w dzieciństwie. Przemysł seksualny preferuje osoby tanie i uległe, a sami klienci

wybierają nastolatki wolne od chorób przenoszonych drogą płciową. Najbardziej niepokojący i najtrudniejszy do

zaakceptowania jest fakt, Ŝe Azjaci wolą nieletnie prostytutki od dojrzałych kobiet. Szczególnie poszukiwane są

dziewczęta w wieku od trzynastu do szesnastu lat, a najbardziej poŜądane dziewice, za których usługi klienci płacą

bardzo wygórowane ceny. Byłe dziecięce prostytutki z Azji Południowej, z którymi przeprowadziłam wywiady,

rozpoczęły pracę w okresie pokwitania lub tuŜ przed nim.

W ostatnich trzech, czterech latach nagonka na Azję stała się na Zachodzie rodzajem sportu. Tamtejszy kryzys

gospodarczy w 1997 roku stanowił dla jej zachodnich krytyków rodzaj antidotum na niepokojące sukcesy ekonomiczne

krajów azjatyckich. Wielu zachodnich obserwatorów z zadowoleniem przyjęło do wiadomości, Ŝe wyŜszość i

bezkonku-rencyjność azjatyckich modeli okazała się mitem. Proces uzdrawiania tamtejszych gospodarek przebiega

pomyślnie, ale istnieją jeszcze inne, nawet większe mity na temat Azji, które naleŜy zdemaskować.

Zwykle Azja jest przedstawiana jako kontynent, na którym kultywuje się zdrowe wartości rodzinne, a w Ŝyciu

seksualnym przestrzega konserwatywnej moralności. Mogłyby one wydać się śmieszne, gdyby ich wpływ na kobiety, a

zwłaszcza na prostytutki, nie był tak niszczący. Przed kilku laty toczyła się modna debata na temat znaczenia „wartości

azjatyckich" dla sukcesów gospodarek wschodniej i południowo--wschodniej Azji. Nie mogła być w pełni

przekonująca, zwłaszcza ze względu na znaczne wewnętrzne zróŜnicowanie Azji, ale ustaliła podstawowy zespół

wartości określonych jako azjatyckie. Są to: przywiązanie do rodziny, respekt wobec władzy, waga wykształcenia i

oszczędności, szacunek dla utrwalonych struktur społecznych i wierność konserwatywnym kodeksom w stosunkach

społecznych i Ŝyciu seksualnym. W trakcie badań nad azjatyckim przemysłem seksualnym uświadomiłam sobie, Ŝe

brak na tej liście pewnych innych waŜnych „wartości azjatyckich", takich jak hipokryzja i pogarda męŜczyzn dla

kobiet.

Oczywiście moim celem nie jest ukazanie kultury zachodniej jako wspaniałego wzoru moralności w Ŝyciu społecznym

i seksualnym. Przedstawiona w ksiąŜce analiza stosunku Azjatów do prostytutek nie słuŜy

gloryfikacji etyki regulującej relacje męŜczyzn z tymi kobietami na Zachodzie. Wszystkie społeczeństwa borykają się z

rozmaitymi problemami, i Europa oraz Ameryka Pomocna mają ich tyle samo co inne kontynenty, jeśli nie więcej.

Lecz w społeczeństwach zachodnich uczula się opinię publiczną na występowanie takich negatywnych zjawisk, jak

przemoc, rozpad więzi społecznych i komercyjny seks, od którego nie ma ucieczki. Krytykuje się je i potępia.

Azjatyckie społeczeństwa natomiast ukrywają swoje trudności, a pewnych negatywnych zjawisk nie rozpoznają nawet

jako problemów. Uczestniczyłam w wielu spotkaniach na interesujący mnie temat i zetknęłam się z nader licznymi

sytuacjami, w których wykształceni Azjaci stanowczo zaprzeczali występowaniu w ich społeczeństwach prostytucji.

Powinni być bardziej uczciwi. Mówią nam, Ŝe rozpasanie seksualne jest cechą dekadenckiego Zachodu, podczas gdy w

Azji przestrzega się nadrzędnych kodeksów moralnych równieŜ w Ŝyciu seksualnym. Pogląd ten naleŜałoby poddać

pod ocenę niewolnic seksualnych przetrzymywanych w azjatyckich domach publicznych. Niestety, nie pozwolono by

im opuścić tych miejsc. I to stanowi istotę problemu.

Wszystkie społeczeństwa moralizują. Wiadomo, Ŝe to, co w dyskursie publicznym przedstawia się jako normalne

zachowanie seksualne, często bardzo róŜni się od tego, co ludzie robią na osobności. Z zachodniej perspektywy widać

olbrzymią przepaść między eksponowaną w społeczeństwach azjatyckich rolą rodziny a faktycznymi seksualnymi

preferencjami Azjatów. Częściowe wyjaśnienie występowania tej przepaści pomiędzy teorią a praktyką sprowadza się

do faktu, Ŝe nie porównujemy tego samego, gdyŜ mglista kategoria „wartości rodzinnych" nieuchronnie nasyca się

innymi treściami w róŜnych kontekstach kulturowych. W społeczeństwach zachodnich za jeden z wymogów

małŜeństwa uznaje się wierność, podczas gdy większość klas w większości społeczeństw Azji go odrzuca,

przynajmniej w praktyce. W tej kwestii w systemie wartości rodzinnych w Azji nie ma hipokryzji. MęŜczyźni

kultywują je szczerze, ale sprowadzają się one do podtrzymywania stabilności rodziny. Oznaczają bliską więź jej

członków i niechętny stosunek do rozwodów. Zarazem wielkość przemysłu seksualnego w Azji sugeruje, Ŝe wartości te

raczej nie wymagają, by mąŜ dochowywał Ŝonie wierności. Hipokryzja tkwi w absurdalnym twierdzeniu, Ŝe Azjaci

stosują się do konserwatywnego kodeksu zachowań seksualnych, w którym kładzie się nacisk na wierność i cnotę.

W większości społeczeństw Azji Ŝycie seksualne i Ŝycie rodzinne męŜczyzny stanowią dwie niemal całkowicie

odrębne sfery. MałŜeństwo,

płodzenie potomstwa i rodzina funkcjonują jako realizacja zawartego kontraktu ekonomicznego i społecznego.

Zobowiązuje on parę do świadczenia sobie usług seksualnych, ale nie uwaŜa się ich za szczególnie waŜne, przyjemne

czy wymagające ciągłego zaspokajania. śycie seksualne traktuje się jak rozrywkę i zabawę, którym męŜczyźni -

wyłącznie oni - mogą oddawać się w sposób legalny poza małŜeństwem. W tym wzorcu kulturowym jest miejsce na

stosunki pozamałŜeńskie męŜczyzny z kochankami i na częste korzystanie z usług prostytutek, przede wszystkim

dlatego, Ŝe romanse i flirty męŜów nie stanowią dla Ŝon rzeczywistego zagroŜenia małŜeństwa. Jego podstawą nie jest

w Azji seks. Poza tym jeśli nawet Ŝona ma zastrzeŜenia wobec postępowania męŜa, to i tak nie moŜe nic zrobić. Innymi

słowy, męŜczyźni kupują usługi seksualne, bo nie ponoszą z tego tytułu Ŝadnych konsekwencji. Jest grupa kobiet, które

spełniają ich seksualne zachcianki. Część tych kobiet robi to z własnej woli. Gdyby nie było ich wystarczająco duŜo,

by zaspokoić popyt, to przemysł seksualny z pewnością postarałby się o prostytutki sprzedające usługi seksualne pod

przymusem. Większość klientów nie dostrzega tej róŜnicy, a czasami nawet jej nie rozumie. Kobieta naleŜąca do

drugiej z wymienionych kategorii działa na niektórych pobudzająco.

W Azji, a zwłaszcza w Azji Południowej, prostytutki są kobietami napiętnowanymi. Często mówią o sobie,«Ŝe

znajdują się „poza społeczeństwem". Nie mylą się w samoocenie, gdyŜ rzeczywiście są pogardzanymi wyrzutkami

społecznymi. Paradoksalnie jednak nie znajdują się poza społeczeństwem, lecz w jego centrum; nie są usytuowane na

obrzeŜach systemu społecznego, gdyŜ mają istotne znaczenie dla jego funkcjonowania. Na podstawie analizy

prostytucji wiele moŜna się dowiedzieć na temat struktury społecznej. W wypadku Azji występują istotne przesłanki,

by uwaŜać, Ŝe wartości rodzinne i prostytucja to dwie strony tego samego medalu.

Azjatycki przemysł seksualny został stworzony na solidnych podstawach. Tradycyjnie kobiety traktowano tam jako

towar podlegający wymianie handlowej. W XIX wieku, w okresie szybkiej komercjalizacji gospodarek Azji, ów towar

zyskał wartość rynkową. Pierwsza przeprowadzona na wielką skalę sprzedaŜ kobiet objęła Chinki eksportowane do

domów publicznych w Malajach, Singapurze i obecnej Tajlandii w celu zapewnienia usług seksualnych migrującym

tam chińskim robotnikom, nieŜonatym lub wyjeŜdŜającym bez Ŝon. Z tego samego powodu Azjatki wysyłano aŜ do

Stanów Zjednoczonych. W latach osiemdziesiątych XIX wieku eksportowano do południowo-wschodniej Azji ubogie

japońskie dziewczęta, zwane

karayuki-san, by świadczyły tam usługi seksualne. Obecnie Japonia jest drugą potęgą gospodarczą świata i nie

potrzebuje eksportować swoich kobiet. Zamiast tego importuje ubogie kobiety z innych krajów.

Najlepiej opisanym wydarzeniem poprzedzającym współczesne niewolnictwo seksualne w Azji jest wymuszony przez

Japończyków w czasie drugiej wojny światowej nabór do prostytucji ponad stu tysięcy dziewcząt i młodych kobiet,

głównie Koreanek. Nazywane eufemistycz-nie „kobietami pocieszenia", były prostytutkami w domach publicznych dla

japońskich Ŝołnierzy. Wiele z nich nie doŜyło pełnoletności, gdyŜ obsługiwały dziennie do siedemdziesięciu Ŝołnierzy,

ustawiających się w kolejkach przed drzwiami ich pokoi. Niektóre nie miały nawet szansy wstać z łóŜka. Nie zaskakuje

informacja, Ŝe wiele z nich umarło lub popełniło samobójstwo, a część zabili Ŝołnierze, gdy stało się jasne, Ŝe Japonia

przegra wojnę. Te, które przeŜyły, nosiły w sobie wielki uraz i bardzo się wstydziły tego, co je spotkało. Nie potrafiły

mówić o tej zbrodni wojennej. Dopiero po czterdziestu latach garstka starszych juŜ uczestniczek tamtych wydarzeń

zdobyła się na odwagę i o wszystkim opowiedziała. MoŜe najbardziej znaczący jest fakt, Ŝe ten haniebny proceder

zaakceptowała, a nawet zaaranŜowała, japońska armia.

Po wojnie przemysł seksualny w Azji rósł w potęgę. Kluczowe znaczenie dla jego rozwoju miały trzy czynniki.

Pierwszym i najwaŜniejszym był rozwój gospodarczy. W dawnej - feudalnej, wiejskiej i biednej - Azji nie istniała

masowa prostytucja. Kobiety traktowano jako towar i wykorzystywano seksualnie, ale zwykle odbywało się to w

ramach konkubinatu lub współŜycia właściciela ziemskiego z chłopskimi dziewczętami. Początek zmian przypada na

okres kolonialny, a ich przyspieszenie na lata po drugiej wojnie światowej, kiedy w niektórych częściach kontynentu, a

zwłaszcza we wschodniej i południowo-wschodniej Azji, nastąpił wzrost zamoŜności. Zwiększyło się wówczas tempo

urbanizacji i industrializacji, dzięki czemu rzesze ludzi przeniosły się ze wsi do miast. W wyniku rozwoju przemysłu

niewiele kobiet zaczęło zarabiać, lecz wzrosła liczba męŜczyzn zarabiających znacznie więcej niŜ dotychczas. DuŜy

odsetek tych stosunkowo zamoŜnych Azjatów przeznaczał pieniądze na zakup usług seksualnych. Swobodne

współŜycie płciowe z kobietami, wcześniej zastrzeŜone dla najpotęŜniejszych, stało się w Azji dostępne dla bardzo

wielu męŜczyzn, którzy z tego korzystali w maksymalnym stopniu.

Drugim czynnikiem rozwoju przemysłu seksualnego okazała się ekspansja prostytucji na uŜytek Ŝołnierzy. Prostytutki

były dostępne dla woj-

ska zawsze i wszędzie. Towarzyszyły armiom wyruszającym na wojnę, a w dawnej Azji za ogrodzeniem kaŜdego

większego garnizonu i fortu wojskowego powstawały dzielnice domów publicznych, w licznych przypadkach

zachowane do dziś. Po drugiej wojnie światowej najsilniejszym bodźcem rozwoju prostytucji na potrzeby wojska

okazało się przybycie do Korei, a później do Wietnamu, Ŝołnierzy amerykańskich, którzy wydawali duŜo pieniędzy na

seks. W latach sześćdziesiątych i na początku siedemdziesiątych, stacjonując w Wietnamie, odbywali wypady do

Tajlandii po R&R, czyli Rest and Recreation (odpoczynek i rozrywkę), a mówiąc ściślej - po I&I, czyli Intercourse and

Brown Luis - Losy azjatckich kobiet.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: