Pjankowa Karina - Prawa i powinności.pdf - P - kiciaa84

przełożyła

Ewa Skórska

Lublin 1009

tytuł oryginału П pa в a и o6 яз a нн oc ти

WYDANIE I

isbn 978-83-7574-065-3

Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana

ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana

mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie

lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach

publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy.

redakcja serii Eryk Górski, Robert Łakuta

projekt okładki Paweł Zaręba

ilustracja na okładce Dominik Broniek

redakcja Rafał Dębski

korekta Ewa Hartman, Barbara Caban

skład Dariusz Haponiuk

ZAMÓWIENIA HURTOWE Firma Księgarska Jacek Olesiejuk sp. z 0.0. 05-850 Ożarów Mazowiecki, ul. Poznańska 91 tel./fax: (22) 721-30-00

www.olesiejuk.pl , e-mail: hurt@olesiejuk.pl

wydawca Fabryka Słów sp. z 0.0. 20-607 Lublin, ul. Wallenroda 4c www.fabryka.pl e -mail: biuro@fabryka.pl

druk i oprawa OPOLgraf S.A. www.opolgraf.com.pl

Rozdział 1

Smoki to straszliwe jaszczury,

podstępne i złośliwe, zabijanie ich

jest świętym obowiązkiem i wielką chwalą.

Nauki Ealiya Pogromcy Smoków

Srebrne gwiazdy na ciemnogranatowym aksamicie nocnego nieba błyszczały drwiąco i wyniośle, ale

nie psuło mi to humoru. Wręcz przeciwnie. Zbyt dobrze wiedziałem, że wyniosłość to jedynie przejaw

bezradnej zawiści, którą z całych sił ukrywa się nawet przed sobą samym. A to znaczy, że ja mam coś

takiego, czego nie mają one, takie odległe i piękne. Więc niech one, tam w górze, nadal mi zazdroszczą!

Ta niezwykła myśl sprawiła, że omal się nie roześmiałem. A może moja wesołość brała się z

pachnącego korzeniami wiatru, który z dalekiego morza przyniósł gorzkawy posmak soli i natrętnie

uderzał mnie w plecy, przypominając, że zbyt długo nie zwracam na niego uwagi?

Tak, to rzeczywiście było poważne zaniedbanie z mojej strony.

Stałem na kamiennym balkonie, a przede mną przyzywająco czerniały ligi gęstej ciemności. Bardzo

kuszące... jeden krok i całkowita wolność od wszystkich i wszystkiego przynajmniej na najbliższe pół

godziny.

— Władco! — niespodziewanie rozległ się za mną dźwięczny, chłopięcy głos, którego chyba jeszcze

nie słyszałem.

A tośmy czasów dożyli! Zamyśliłem się do tego stopnia, że nie zauważyłem jego nadejścia. Czyżbym

zaczął się starzeć? Niby nie powinienem, w końcu zostałem ulepiony z innej gliny.

Już po moich marzeniach o wolności... Kiedy pozwolą mi pobyć sam na sam ze sobą, nieskończenie

ulubionym i jedynym w swoim rodzaju? Kiedy tylko się zanurzę w przejrzystej rzece własnych myśli, od

razu okazuje się, że jestem komuś bardzo potrzebny. Chociaż nie, raczej jest tak, że ciągle jestem komuś

potrzebny. Co by zrobił ten hałaśliwy tłum bez swojego Władcy? Myślę, że nic.

Nieważne, że przypominają sobie o moim istnieniu dopiero wtedy, gdy mają nóż na gardle. Grunt, że

sobie przypominają. Przynajmniej czasami...

Spokojnie policzyłem do pięciu i powoli, majestatycznie odwróciłem się do przybysza z miną, która

zgodnie z powszechną opinią znamionuje mądrego Władcę, nieustannie troszczącego się o pomyślność

poddanych.

Bo, powiedzmy sobie szczerze, tak właśnie jest. Czasem zaczynam surowo przestrzegać etykiety

(wtedy moi poddani stają się czujni, spodziewając się po mnie jakiegoś wybryku; a ja, rzecz jasna, nie

pozwalam im długo czekać — kto szuka, ten znajdzie!). I tylko moje oczy przybrały granatową barwę, ale

to już drobiazg, niewiele osób potrafi odczytać mój nastrój z koloru oczu. Mój młodszy brat jest w tym

bardzo dobry, ale — chwała Stwórcy — Ariena tu nie było. Brata kocham oczywiście z całej duszy (choć

niektórzy wątpią w jej istnienie), ale czasem ten chłopiec bywa po prostu nieznośny. Rzecz jasna, ja nie

jestem lepszy — w końcu łączą nas więzy krwi i tak dalej.

Chłopak, który zjawił się w mojej komnacie, emanował czcią i uwielbieniem, niczym magiczny

świetlik, przy którym zwykłem pracować w warsztacie. Od razu odechciało mi się zaglądać w myśli

chłopaka: nie znoszę takiej czołobitności. Najwyraźniej chłopiec był tutaj krócej niż rok i rzadko spotykał

się ze mną oko w oko — nie znałem nawet jego imienia. Ci, którzy przebywali pod moim kierownictwem

dłużej, widzieli we mnie już nie wielkiego Władcę, lecz ojca, który, oczywiście, może nakłaść po głowie

za jakieś przewinienia, ale z drugiej strony przebacza wszystkim swoim urwipołciom i z całych sił

troszczy się o ich dobro. Utrzymywanie w miarę liberalnych stosunków z poddanymi nie było sprawą

łatwą, ale sprawiało mi satysfakcję. Zawsze wolałem, żeby mnie kochano, niż by się mnie bano. To moje

osobiste zdanie, ale jeszcze nie spotkałem nikogo, kto byłby w stanie z nim skutecznie polemizować.

Choć niejeden próbował.

Chłopak wyglądał sympatycznie, choć, z drugiej strony, trudno znaleźć w naszym narodzie kogoś nie-

ładnego. Jasne, nieco rozczochrane włosy, szare, duże i odrobinę przestraszone oczy (w końcu jestem

Władcą!), przy tym płonące nienormalnym zachwytem, przystojna twarz... Ładny chłopiec. Nawet zbyt

ładny. Trzeba będzie zwrócić na niego uwagę — Aelle znowu snuje wielkie matrymonialne plany, a tu taki

miły młodzieniec, w dodatku nieświadomy jej specyficznej rozrywki: stałego dążenia do zamążpójścia —

zazwyczaj bez zgody swojej ewentualnej drugiej połowy. Ci, którzy znają ją dłużej, już dawno przywykli

do tych okresowych ataków i świetnie wiedzą, kiedy trzeba zabarykadować drzwi sypialni na noc i

chować się pod stół na widok naszej agresywnej piękności. Muszą bardzo uważać, żeby nie znaleźć się

przed ołtarzem z bólem głowy i pytaniami, na które nie ma odpowiedzi. Kiedyś nawet do mnie

wystartowała, bezczelna! Uratowało mnie to, że szybko poprosiłem brata o tymczasowy azyl polityczny i

przez miesiąc nie pokazywałem się w domu. Arien płakał ze śmiechu, ale szybko się uspokoił, gdy

zaproponowałem mu, żeby pomieszkał w Pałacach w charakterze tarczy, póki Aelle się nie uspokoi.

— Jak masz na imię? — zapytałem. — Nigdy przedtem cię nie widziałem.

— Nazywam się Erilien, Władco — odparł chłopiec z szacunkiem i niskim pokłonem (do grobu mnie

wpędzą tą etykietą!). — Służę w Pałacach już trzy tygodnie.

Ileż szczenięcego zachwytu w oczach... a w myślach jeszcze więcej! No nie, jeszcze chwila i zacznę

wyć.

Erilien... Gwiezdny... W swojej prawdziwej postaci musi wyglądać wprost niesamowicie. Rodzice dali

mu takie imię nieprzypadkowo.

— I dopiero teraz dopuszczono cię do moich komnat? — szczerze się zdumiałem. Znów Terien

wprowadził koszarowy dryl! A tyle razy prosiłem, żeby traktował nowicjuszy normalnie! Trzeba będzie

poważnie porozmawiać z tym parszywcem. Nie pozwala dzieciakom popatrzeć na mnie (i zawsze

znajdzie jakiś ważny pretekst!), a przecież nowi na pewno chcieliby z bliska obejrzeć Władcę, dla którego

opuścili rodziny, porzucili wszystko, co przedtem było całym ich życiem.

— Tak, Władco — odpowiedział z pokłonem Erilien.

Wyjątkowo małomówny młodzieniec, nie odzywał się nie pytany... Niedobrze. Trzeba szybko coś tym

zrobić.

— Tak więc... — powiedziałem z ciężkim westchnieniem i zacząłem wyjaśniać chłopcu jego prawa i

powinności: — Zacznijmy od tego, że skłonić należy się tylko raz, przy wejściu, i wcale nie tak nisko.

Jeśli chcesz uprawiać gimnastykę, wybierz sobie coś bardziej efektownego i oryginalnego. Ostatecznie

poproś Reliena, żeby opracował ci indywidualny program treningów. Przede mną nie musisz tak

błaznować, nie jesteś moim sługą, żeby za każdym razem wyginać się w chińskie osiem. Mówić

możesz, co chcesz i ile chcesz. Najlepiej nie wchodź do komnaty

bez pukania, ale jestem do dyspozycji okrągłą dobę, to znaczy, że jeśli bardzo będziesz chciał się z czegoś

zwierzyć, możesz przyjść nawet w nocy, nic ci nie zrobię, najwyżej rozespany cisnę w ciebie poduszką.

Jeśli ktoś ze starszych spróbuje obciążyć cię pracą ponad normę, poślij go tam, gdzie chcesz — nie mają

prawa tego robić. Czy wszystko jasne?

— Tak. — Oszołomiony chłopak skinął głową, ale potem mimo wszystko dodał: — Jednakże,

Władco...

— Chłopcze, gdybyś wiedział, od ilu już lat jestem Władcą... — westchnąłem głośno, ze zmęczeniem

przymykając oczy. — Przy okazji, jeśli zobaczysz ciemnowłosą dziewczynę, tak piękną, że z nikim nie da

się jej pomylić, i ona będzie... hmm... zwracać na ciebie uwagę, uciekaj ile sił w nogach.

— Dlaczego? — zapytał Erilien, jeszcze bardziej wstrząśnięty. Miał taką minę, jakby zaczął się

zastanawiać, czy po drodze do komnat Władcy nie pomylił się czasem o jeden zakręt.

— Ona chce wyjść za mąż.

— Oo... — powiedział.

— Dobrze biegasz? Weź pod uwagę, że jeśli nie uciekniesz od razu, ona cię złapie i ożeni ze sobą!

— Dobrze biegam, Władco — odparł z wysiłkiem chłopak.

Uśmiechnąłem się.

— Dobrze, instruktaż skończony. Komu zatem jestem potrzebny tym razem? — spytałem rzeczowym

tonem.

— Krasnoludzcy posłowie, Władco, miłościwie proszą, żebyście zechcieli udzielić im okruchu waszej

drogocennej uwagi.

Ale zasunął! Kto był autorem tego kwiecistego sformułowania: krasnoludy czy Erilien? Żeby tak

pompatycznie nazwać zwykłą audiencję!

— Dobra, pójdę pogadać z brodatymi — mruknąłem pod nosem, ale chłopiec chyba jednak usłyszał.

Sądząc z jego wstrząśniętej i stropionej miny, właśnie rozwaliłem w drobny mak jego porządek świata.

Widocznie wyobrażał sobie Władcę nieco inaczej, więc teraz, gdy stanął oko w oko z oryginałem, przeżył

największy szok w swoim życiu — podobnie jak tysiące innych przed nim. To nic, za to teraz nic mu już

nie będzie straszne!

To chyba moje hobby — nie odpowiadać żadnemu wyobrażeniu o sobie. Nie znoszę etykiety, sieję

wokół siebie zamęt, jestem za pan brat ze swoimi poddanymi i wyglądam tysiąc razy młodziej niż liczę

sobie lat — których sam już nie wiem, ile właściwie mam i, szczerze mówiąc, wcale nie zamierzam sobie

przypominać — jeszcze zacznę się czuć niczym wykopalisko... Zupełnie nie pasuję do swojego

stanowiska oraz pozycji i jestem z tego dumny. Mojemu narodowi chyba również — w każdym razie za

czasów moich rządów nie było prób przewrotu państwowego. A może nie było ich tylko dlatego, że ja sam

z radością porzuciłbym swoje stanowisko, ale nie ma drugiego takiego idioty, który dzień i noc trząsłby

się nad swoim narodem.

Chyba należałoby się przebrać z okazji przybycia posłów? A, do dharra z nimi! Właśnie że przyjdę w

czarnej koszuli i wytartych czarnych, skórzanych spodniach, w których niedawno pracowałem w kuźni.

Jeśli przybyli ci, o których myślę, to nie będzie to dla nich nic nowego, a jeśli nie, mam przecież niezłych

uzdrowicieli (sam ich uczyłem, to wiem), szybko ich ocucą. Odsunąłem z twarzy natrętny czarny kosmyk,

który uparcie pchał się do oczu. Nie cierpię się strzyc, dlatego zawsze do ostatniej chwili odkładam

skrócenie swojej drogocennej czarnej grzywy — w niektórych klanach wierzą podobno, że moja siła

zależy od długich włosów, ale nie było jeszcze prób ostrzyżenia mnie na łyso. Lirene nawet mi zagroziła,

że kiedyś mnie dopadnie i zaplecie warkocze, które ozdobi różowymi wstążkami. Jednak szacunek dla

Władcy nie pozwolił jej na tak daleko posunięte szyderstwo z mojego i tak nie najlepszego wyglądu. A

przecież Taelene wspominała chyba, że ładnie mi w długich włosach... Ale przy tym tak strzelała oczami,

że wolałem nie kupować tego komplementu i haniebnie zbiegłem z placu boju, wykręcając się pilnymi

sprawami. Dziewczyna oczywiście nie uwierzyła i strasznie się obraziła, ale mnie było już wszystko

jedno.

Do Wielkiej Sali Tronowej, gdzie czekała na mnie cała delegacja krasnoludów, poszedłem tajnym

korytarzem, który kończy się tuż za Czarnym Tronem. Po pierwsze tą drogą znacznie szybciej mogłem

dotrzeć na miejsce, a po drugie uwielbiam doprowadzać poddanych do tików nerwowych i histerii

zjawianiem się w

najbardziej niespodziewanych miejscach o najbardziej niespodziewanej porze. A wszystko dzięki

systemowi tajnych przejść! Ci, którzy mieszkają w mojej siedzibie, naiwnie sądzą, że znają wszystkie

tajne przejścia, co zabezpiecza ich przed moimi żartami, lecz zapominają o jednej rzeczy: to ja

budowałem Pałace i tylko ja wiem o nich wszystko.

Korytarz był zakurzony i zasiedlony przez najrozmaitsze pająki — dobrze chociaż, że karaluchy nie

ryzykują zakładania kolonii w tym ciemnym miejscu, pewnie dlatego, że umarłyby z głodu. Będę musiał

w końcu tu posprzątać, bo jeszcze przyczepi się do mnie jakieś draństwo i jak się potem pokażę w Sali

Tronowej? Wprawdzie dezynsekcja nie przystoi Władcy, ale wolę zrobić to sam, niż zdradzać poddanym

swoje małe tajemnice. Pewnie, że to szczeniackie, ale przecież wcale nie chcę się starzeć... Na nos spadł

mi jakieś bezczelny stawonóg, czym prędzej go strzepnąłem. Koniecznie trzeba doprowadzić to miejsce

do porządku!

Ku mojemu ogromnemu zadowoleniu w Sali Tronowej zjawiłem się tak niespodziewanie, że

śmiertelnie wystraszyłem obecnych: dawno nie korzystałem z tego przejścia i gdy nacisnąłem dźwignię,

drzwiczki otworzyły się z okropnym skrzypieniem i hurgotem. Ech, nieładnie wyszło... Ale to nic, w

końcu jestem Władcą, mnie wolno wszystko! To znaczy, wolno mi to, na co sam sobie pozwolę... Na

przykład na odrobinę przekory.

Gdy wszyscy już zrozumieli, że to nie natychmiastowy koniec świata, lecz mój kolejny żart, w sali

zawisło pełne wyrzutu, a nawet groźby milczenie, które nie przerodziło się w gniewny pomruk tylko

dlatego, że — mimo wszystko — to ja tu jestem szefem.

Kichnąłem ogłuszająco, po czym nieestetycznie klapnąłem na Tronie. Tron to dla innych wspaniały

mebel, ale dla mnie stanowi po prostu narzędzie tortur, które wyrzuciłbym od razu, gdybym tylko mógł.

Niestety, nie wolno! I ta ciągła presja: przecież to relikwia, stoi tu od paru tysięcy lat i tak dalej... A ja już

dawno chciałem postawić sobie coś wygodniejszego, nie tak twardego, na przykład głęboki fotel

wyłożony aksamitem, z poręczami... Siedzę na tym draństwie nieraz całymi godzinami, słucham

kompletnych idiotyzmów i ciężko zapracowuję na hemoroidy. Taak... Ale czy ja w ogóle mógłbym

zachorować na hemoroidy? Kwestia sporna, acz bardzo interesująca.

Odruchowo przybrałem majestatyczną pozę: Władca zasiadł na tronie, co było sygnałem, że znów

należy przestrzegać choćby iluzji etykiety. Moi wychowankowie od razu skłonili się jak na komendę,

przykładając rękę do serca (Terien jednak dobrze ich wytresował, a tak jęczał, że nie zdoła; zawsze

mówiłem, że chłopak ma prawdziwy talent!), jeden z krasnoludów zrobił dokładnie to samo, a cała reszta

długobrodych musiała z niezadowolonym sapaniem klękać na jedno kolano, z zawiścią zerkając na

towarzysza, którego to ominęło (a przecież jeszcze nie zaczęli wstawać!). A co ja na to poradzę? Tegor

jest moim uczniem, dlatego ma te same przywileje, co moi poddani. Krasnoludy powinny się cieszyć, że

nie muszą klękać na oba kolana jak pozostałe rasy! Chociaż... i tak nie pojawia się tu nikt oprócz

krasnoludów.

— Witaj, Nauczycielu — powiedział Tegor z szacunkiem. Teraz został już Mistrzem, cieszy się

powszechnym szacunkiem

swojego narodu, klany swatają mu najlepsze dziewczęta, a ten łobuz jeszcze kręci nosem... O, napuszczę

na niego Aelle, wtedy zrozumie, jaki był szczęśliwy! A przecież pamiętam, jak był małym chłopaczkiem i

na dziecięcej twarzy nie było nawet najmniejszej zapowiedzi tej wielkiej, czarnej brody.

Skinąłem krasnoludowi głową, uśmiechając się ciepło. Właściwie powinienem był wygłosić jakąś

kwiecistą mowę powitalną z okazji spotkania ze sławnymi synami podgórskiego plemienia, ale ja i Tegor

znamy się zbyt dawno i zbyt dobrze, żeby psuć audiencję idiotycznymi formalnościami. Tak się złożyło,

że gdy był dzieckiem, uratowałem go przed lawiną, a kilka lat później rozpaczliwie trzymający fason

chłopiec stawił się w Pałacach, chcąc zostać uczniem któregoś z moich obwiesi. Koniec końców to ja

zostałem jego nauczycielem i mogę uczciwie powiedzieć, że krasnolud wchłonął wszystko, czego tylko

mogłem go nauczyć. Z brodatymi zawsze przyjemnie mieć do czynienia.

Tegor uznał, że ma prawo kontynuować.

— Przybyło do nas poselstwo, Nauczycielu: elfy, ludzie, dwupostaciowi, a nawet demony leśne i gór-

skie.

Uniosłem pytająco brwi, choć tak właściwie miałem ochotę wulgarnie gwizdnąć. Hm, żeby takie

towarzystwo zebrało się dobrowolnie w jednym miejscu i nie po to, żeby się od razu tłuc — faktycznie

musiało wydarzyć się coś ekstraordynaryjnego.

Serce ścisnęło mi się boleśnie. Przecież już raz tak było...

— Mówią, że za Złotym Pasmem pojawiło się coś dziwnego. Dziwnego i złego — dodał po krótkiej

przerwie.

Aż tak? Niedobrze... Szkoda, że mimo wszystko nie jestem wszechwiedzący. Jeśli w jednym miejscu

zeszła się ta pstrokata zbieranina, która planuje wciągnąć w całą tę sprawę krasnoludy, to znaczy, że nie

jest dobrze. Cóż takiego umknęło mojemu sokolemu, ale, niestety, nie wszystkowidzącemu oku? Ech,

przecież świetnie wiem, do czego to wszystko zmierza...

— I co odpowiedzieliście? — zapytałem absolutnie spokojnie. Spokojnie, akurat... Tylko pewnie moje

tęczówki przybrały barwę zielonobrązową, a to znaczy, że co najmniej trzy osoby w sali rozumiały, jak

bardzo wziąłem sobie tę sprawę do serca. Te moje oczy to jednak nieprzyjemna cecha...

— Odpowiedzieliśmy, że udzielimy im wszelkiej możliwej pomocy, ale poprosiliśmy o dzień zwłoki,

żeby poradzić się was, Nauczycielu.

No, no, poradzić... Nawet nie muszę czytać myśli tego długobrodego zuchwalca. Od razu widać, że

przyszedł mnie uniżenie prosić, abym wysłał z nimi któregoś z moich licznych poddanych! I jeszcze ma

czelność łgać prosto w oczy! Ale trzeba przyznać, że robi to z wdziękiem i talentem.

To się nazywa przeznaczenie: ze wszystkich sił próbujesz odsunąć od siebie problem, a on podpełza na

twój próg, żeby z psim oddaniem spojrzeć ci w oczy.

— To, co się dzieje, może mieć wpływ na losy całego świata, a to znaczy, że mój naród nie może

biernie stać z boku... —powiedziałem powoli i znacząco, przymykając powieki jakby w zadumie.

Uradowane krasnoludy omal nie zaklaskały w dłonie, za to Terien zaczął się denerwować, rozumiejąc,

że coś' zamyślam. Zbyt długo przebywa obok mnie i świetnie wie, z jakich powodów mrużę oczy w czasie

rozmowy.

— Nauczycielu, czy wyślecie z nami waszych wojowników? — odważył się uściślić krasnolud.

— Nie. — Pokręciłem głową. — Nie mam prawa aż tak hojnie szafować życiem moich poddanych.

Mam takie prawo, mam! Tylko nie chcę go wykorzystywać.

Z pół minuty rozkoszowałem się ciszą, która zapadła po moich słowach, a potem z mocą dodałem:

— Wyruszę własną osobą.

Szok. Przerażenie. Zbiorowa utrata przytomności.

Pjankowa Karina - Prawa i powinności.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: