Kociołek.pdf

Bajarka opowiada

KOCIOŁEK

Na przyzbie małej chatki, na skraju wsi, siedziało dwoje

staruszków.

— Cóżeś się tak zafrasował? — spytała żona.

— Bo myślę o tym, że trzeba będzie sprzedać krowę, a żal

mi jej.

— Co, naszą Krasulę chcesz sprzedać? Chyba cię coś

zamroczyło! Karmiła nas własnym mlekiem tyle lat, a teraz

na starość, jak już straciła mleko, chcesz jej się tak

odwdzięczyć?

— A czym ją wyżywimy przez zimę? Myśmy przecież nie

gospodarze, tylko wyrobnicy, własnego gruntu nie mamy ani

zagonka. A nasz gospodarz nie da paszy dla Krasuli.

Staruszka westchnęła.

— Oj, nie da, nie da, to prawda. Odprawił nas, jakeśmy

się zestarzeli i nic go nie obchodzi, że możemy umrzeć z

głodu. Jeszcze tak pokręcił rachunki na pożegnanie, że nie

wypłacił nam ani gotówki, ani zboża, które nam był winien.

„Nic wam się nie należy", powiedział, ,,a więcej was nie

potrzebuję, bo nie macie już sił do pracy". Nasz gospodarz,

chociaż sam ma tyle krów i owiec, i pola, i łąki, nie dałby dla

Krasuli nawet garści sieczki.

— Nie wyrzekaj, żono — uspokajał ją mąż — ale sama

widzisz, że musimy sprzedać krowę, inaczej padnie nam z

głodu. Wiele się za nią nie dostanie, ale kupimy sobie choć

trochę jedzenia na zimę.

Żona jeszcze biadała, nawet trochę łez uroniła, wreszcie

skończyło się na tym, że mąż wziął krowę na postronek i

poszedł, żeby Krasulę sprzedać na jarmarku.

Idzie, idzie, aż tu spotyka wędrownego handlarza z

workiem na plecach.

— Dokąd prowadzicie to bydlątko, dziadziusiu?

— Na sprzedaż.

— Może ja bym kupił waszą krowę?

— Czemu nie, potargujmy.

— Mam tu w worku coś dobrego, dam wam to za krowę —

powiedział handlarz.

Zsunął worek na ziemię, rozwiązał go, wydobył kociołek

na trzech nóżkach z pazurkami i podał go staruszkowi. Ten

obejrzał go, opukał i mówi:

— Jakby był srebrny, to bym go może wziął, bo mógłbym

za niego coś kupić. Ale to zwyczajny, żelazny kociołek, w

dodatku już zardzewiały ze starości. Nie mogę dać krowy za

taki grat.

— Jak nie, to nie — powiedział handlarz i chciał wrzucić

kociołek z powrotem do worka.

Wtem staruszek usłyszał, że kociołek mówi do niego

cichutko, ale wyraźnie:

— Weź mnie, weź mnie, weź mnie...

„Dziwy jakieś", pomyślał. ,,To nie jest zwyczajny kociołek,

trzeba go wziąć". Oddał handlarzowi postronek od krowy,

chwycił kociołek i zawrócił w stronę domu.

Im bliżej był chaty, tym wolniej szedł, bo się bał, co też

żona powie na taką zamianę.

Zdziwiła się, że wrócił tak prędko. ,

— Sprzedałem krowę po drodze, więc nie miałem po co

iść na jarmark — powiedział staruszek.

— Dużoś za nią wziął?

— Ten kociołek.

— Ale co w kociołku?

— Powiedziałem ci, że wziąłem kociołek, ale nie mówiłem,

że pełny.

Skoro żona pomiarkowała, jaka to była zamiana, wpadła

w rozpacz i gniew.

— Czyś ty rozum zgubił po drodze? — zawołała. —

Oddałeś krowę za jakiś stary kociołek, w którym nie

będziemy mieli co gotować!

Siadła na ławie i zaczęła płakać.

Wtem kociołek, który stał przed nią na stole, poprosił

cichutko :

— Wyczyść mnie, wyczyść mnie, wyczyść mnie...

Przestała płakać, ze zdziwienia szeroko otworzyła oczy,

potem skoczyła po szmatkę, nagarnęła na nią popiołu spod

blachy i zaczęła czyścić kociołek. Tarła go, tarła, aż błysnął

jak srebrny. Wtedy powiedział:

— Skoczę, skoczę, skoczę...

— Dokąd skoczysz, kochany kociołku?

— Skoczę do bogatego gospodarza i przyniosę to, czego

wam potrzeba.

Zeskoczył ze stołu, przesadził próg — i hop! hop! hop!

pobiegł bokiem gościńca, wzdłuż rowu.

Bogata gospodyni właśnie zamiesiła słodkie, tłuste ciasto

na kołacze, a ono tak urosło, że chciało wykipieć z dzieży.

Rozglądała się więc po kuchni za jakimś naczyniem, do

którego mogłaby część ciasta przełożyć.

Tymczasem kociołek wskoczył cichutko do kuchni i stanął

obok dzieży. Gospodyni popatrzyła na niego i zastanowiła

się. „Czyj to taki zgrabny, błyszczący kociołek? Nie mój, to

pewne. Ktoś go tu widać postawił i zapomniał zabrać. Ale to

nic, wezmę go sobie, bo mi się przyda. Nikt tego przecież nie

widzi".

Nałożyła pełno ciasta do kociołka i odwróciła się, żeby

wymieść żar z pieca. Kociołek zamruczał cichutko:

— Skoczę, skoczę, skoczę... — i wyskoczył z kuchni na

podwórze, z podwórza na gościniec, a gościńcem hop! hop!

hop! przycwałował do chatki biedaków.

Przeskoczył próg i stanął.

— Patrz, mężu, co kociołek nam przyniósł — zawołała

staruszka i klasnęła w ręce. — Skąd on to wziął? Chyba

gospodyni przypomniała sobie o nas i przysłała nam część

swojego ciasta, ona zawsze piekła wyborne kołacze.

Staruszek zabrał się zaraz do rozpalania w piecu, żeby

żona mogła ciasto upiec. Dawno nie jedli takich pyszności.

Bogata gospodyni bała się gniewu męża, więc nie

powiedziała mu, że zjawił się tajemniczy kociołek i uciekł z

ciastem.

Nazajutrz rano, skoro świt, kociołek zeskoczył z półki,

stanął obok łóżka i poprosił staruszkę:

— Wyczyść mnie, wyczyść mnie, wyczyść mnie!

Staruszka tak go wypucowała szmatkami, że błyszczał

jeszcze piękniej niż za poprzednim razem. Kociołek zawołał:

— Skoczę! Skoczę! Skoczę!

— Dokąd skoczysz, kochany kociołku?

— Skoczę do bogatego gospodarza i przyniosę, czego

wam potrzeba.

Przesadził próg i hop! hop! hop! pobiegł skrajem gościńca.

U gospodarza po całym podwórzu rozlegały się miarowe

uderzenia cepów, to parobcy młócili pszenicę na klepisku.

Sam gospodarz wysypiał się jeszcze pod pierzyną, ale oni

zdążyli już namłócić tyle zboża, że nie mieli gdzie go

zsypywać.

Kociołek wskoczył cichutko i stanął pod ścianą stodoły.

Wydął się, napęczniał i zrobił się wielki jak piec.

— Patrzaj no — zawołał jeden z parobków — ślepi

byliśmy, czy co, żeśmy tego kotła nie widzieli? Martwimy się,

gdzie sypać, a tu stoi kocioł wielki jak byk i czeka.

Nasypali do kotła pszenicy po brzegi i zabrali się z

powrotem do młocki. Kocioł mruknął sam do siebie:

— Skoczę, skoczę, skoczę...

Wyskoczył ze stodoły za plecami młocarzy i pobiegł do

chaty biedaków.

Staruszkowie czekali na powrót kociołka i spodziewali się

czegoś dobrego. Ale kiedy wtoczyło się na ich podwórko

olbrzymie kotlisko, aż im dech zaparło z wrażenia. Staruszek

wspiął się na palce, zajrzał do środka i zawołał:

— Pełen pszenicy, najdorodniejszej pszenicy! To chyba

nasz gospodarz przypomniał sobie, że nam nie wypłacił

ordynarii i przysyła ją teraz.

Jego żona śmiała się z radości. Wiedziała, że przez całą

zimę nie zaznają głodu.

Kiedy go opróżnili, kociołek zrobił się znowu mały i

grzecznie wskoczył na półkę.

Parobcy bali się gospodarza, więc mu się nie przyznali, że

tajemniczy kocioł wyniósł część pszenicy.

Na trzeci dzień rano staruszka już nie czekała, aż kociołek

poprosi, żeby go wyczyściła. Zaledwie wstała, tarła go

szmatkami poty, aż zabłysnął jak księżyc w pełni.

Kociołek zawołał wesoło:

— Skoczę! Skoczę! Skoczę!

— Dokąd skoczysz, kochany kociołku?

— Skoczę do bogatego gospodarza i przyniosę, czego

wam potrzeba.

Przesadził próg i pobiegł tak prędko, że zakurzyło się za

nim na gościńcu.

Gospodarz był sam w swojej izbie. Zamknął drzwi na

zasuwę, ale zapomniał zamknąć dokładnie okno i zostawił je

uchylone. Siedział na ławie i liczył swoje pieniądze.

„Tylu złodziei kręci się po świecie, lepiej złoto zakopać

nocą nic nikomu nie mówiąc, nawet żonie, bo rozgada. Ale w

czym zakopać? Póki było pod łóżkiem, mogłem je trzymać w

skrzynce zamkniętej na kłódkę, ale w ziemi skrzynka zgnije".

Tymczasem kociołek uchylił okno szerzej, wskoczył cicho

do izby i stanął na ławie obok gospodarza. Kiedy ten go

spostrzegł, zdziwił się bardzo. ,,Skąd on się tu wziął?",

zastanawiał się. „Ja takiego kociołka nie miałem. Ale to nic,

że nie mój. Wezmę go sobie, bo mi się przyda".

Podczas gdy gospodarz sypał do niego złote monety,

kociołek ani drgnął. Ale kiedy poczuł, że jest pełny po brzegi,

brzęknął pieniędzmi i zawołał:

— Skoczę! Skoczę! Skoczę!

W mig wyskoczył przez okno i uciekł.

Zanim grubas zdążył wybiec za nim przez drzwi dookoła

domu, po kociołku z pieniędzmi nie zostało ani śladu.

Kociołek wysypał złoto staruszce do fartucha, aż ugięła się

pod ciężarem, a sam zawrócił co prędzej na podwórze

gospodarza. Ukrył się za studnią i czekał, co będzie.

Tymczasem bogacz czerwony i wściekły biegał po

podwórzu i krzyczał:

— Gdzie kociołek? Gdzie uciekł ten przeklęty kociołek?

Żona bogacza myślała, że jej mąż dowiedział się od kogoś

o cieście, więc podeszła do niego cała drżąca.

— Proszę cię, mój mężu, nie gniewaj się na mnie. Ja

przecież nienaumyślnie pozwoliłam kociołkowi zabrać ciasto.

— Jakie ciasto? — wrzasnął skąpiec. — Kiedy to się stało i

jak?

Dopiero teraz dowiedział się, jak to było z ciastem dwa

dni temu. Rozzłościł się jeszcze więcej i szukając kociołka

pobiegł pod stodołę.

— Gdzie jest kociołek? Gdzie uciekł ten nicpoń? — wołał

rozwścieczony.

Robotnicy myśleli, że gospodarz dowiedział się od kogoś o

pszenicy. Zaczęli prosić:

— Nie gniewajcie się, panie! Przecieżeśmy nienaumyślnie

pozwolili mu wziąć waszą pszenicę.

— Jaką znów pszenicę? — wrzasnął gospodarz. — To on

pszenicę zabrał?

Dopiero teraz dowiedział się, co się stało na gumnie

poprzedniego dnia. Wtem zobaczył kociołek, który wyskoczył

zza studni na gospodarskie obejście, zaczął tańczyć i

podrygiwać na trzech nóżkach. Twarz gospodarza pośmiała z

gniewu. Biegał za kociołkiem, wymachiwał rękami i krzyczał:

— To on! To on zabrał mi ciasto i pszenicę, i pieniądze!

Łapać go! Dajcie mi siekierę, to go roztrzaskam!

Wtem kociołek przyskoczył do gospodarza, capnął go za

łokieć pazurkami i nuż ciągnąć ku wrotom.

— Puszczaj! Puszczaj! — krzyczał bogacz przerażony.

Ale łapki kociołka wczepiły się w jego rękaw żelaznymi

pazurkami i ciągnęły go, ciągnęły, aż wyciągnęły na

gościniec. Powlokły go przez wieś.

Staruszkowie stali oboje na progu swojej chatki

odświętnie ubrani, bo wybierali się właśnie do swego

dawnego chlebodawcy z podziękowaniem za to, co im

przyniósł kociołek. Wtem zobaczyli, co się dzieje i zawołali

zdumieni i przestraszeni:

— Kociołku, co robisz? Dokąd ciągniesz naszego

gospodarza?

— Skoczę z nim, skoczę, skoczę aż na koniec świata! —

zakrzyknął kociołek.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: