Wdzięczne krasnoludki.pdf

Bajarka opowiada

WDZIĘCZNE KRASNOLUDKI

Wilki tak się rozmnożyły w lasach otaczających pewną

wieś, że wszyscy ich się bali. Nikt nie śmiał pójść do lasu po

grzyby i po jagody. Wilki stały się takie bezczelne, że

napadały na ludzi nie tylko w lesie; zakradały się do wsi i

trzeba było pilnować dzieci przed nimi, a także owce i

prosięta.

Chłopi paśli dawniej krowy gromadnie i najmowali

wspólnie pasterza, żeby pilnował stada. Teraz z powodu

wilków nikt nie chciał ich paść, bo można było i samemu

oberwać, i krowę utracić, gdyby się choć trochę oddaliła od

stada.

Więc bydło ryczało po oborach i ludziom brakowało mleka.

Źle karmione krowy miały puste wymiona, a czym tu krowy

żywić, kiedy wygnać je na paszę — strach, a trawy dla nich

narżnąć po rowach — też strach.

Pewnego dnia przyszedł do sołtysa jakiś mizerny

człeczyna z innej okolicy. Powiedział, że nazywa się Gustaw i

że służył w jednym majątku za parobka, ale stracił pracę

wskutek choroby.

Co prawda nie było to sprawiedliwie, bo Gustaw chorował

całą zimę dlatego, ponieważ na jesieni przy zwózce ciężka

fura 74ze snopami wywróciła się na niego i przygniotła go,

Gustaw nie był temu winien.

Kiedy usunięto go z pracy i wyrzucono z mieszkania,

Gustaw poszedł szukać lżejszego zajęcia.

— Pasienie krów to lekka robota, w sam raz dla mnie —

tłumaczył sołtysowi.

Sołtys popatrzył na niego i powiedział:

— Gdzie indziej może lekka, ale u nas chyba nie

dalibyście rady. Tu nawet chłopy jak dęby nie poradzą, co

dopiero mizerak po chorobie. Bo to, widzicie, wilki u nas

straszne.

— Ja się tam wilków nie boję — odpowiedział Gustaw. —

Pozwólcie mi spróbować, to się przekonacie, czy dam radę,

czy nie.

Były w lasach dookoła tej wsi małe jeziorka pośród

porośniętych pagórków. W tych pagórkach widać było wyryte

jamy, czarne i głębokie, jakby norki. Starzy ludzie mówili, że

to krasnoludki porobiły sobie takie mieszkanka w dawnych

czasach, ale później wyniosły się stamtąd i teraz już ich nie

ma.

A szkoda, bo były one dobre dla ludzi. Niejedno dziecko,

co poszło do lasu na jagody, ustrzegły przed żmiją, niejednej

starowinie dorzuciły grzybów do koszyka, kiedy zdrzemnęła

się na, mchu.

Ale cóż — ludzie stracili dla nich serce, nikt już o

krasnoludkach nie pamiętał. Mówiono, że ich w ogóle nie ma

na świecie,. no to wyprowadziły się z tej niewdzięcznej

okolicy.

Tylko dzieci wierzyły jeszcze w krasnoludki — dzieci i

nowy pastuch gminny, Gustaw. Jakie on piękne bajki

opowiadał dzieciom o krasnoludkach!

Malcy patrzyli na niego jak na bohatera: wszyscy boją się

wilków, nikt nosa z chaty nie wyściubi, a Gustaw idzie z

krowami do lasu jakby nigdy nic.

Chodzi już tak od paru tygodni i nie tylko on sam wraca

wieczorami żywy do domu, ale i żadna krowa dotąd nie

ucierpiała od wilków.

Któregoś dnia wezwał go do siebie sołtys i zapytał:

— No i jak się wam żyje u nas, Gustawie?

— Nieźle mi się żyje, nie krzywduję sobie — odpowiedział

Gustaw.

— Ile wilków widzieliście w lesie?

— Ani jednego.

— Nie może być! A coście widzieli?

— A no, jeśli mam prawdę rzec, to każdego dnia widzę

jedną rzecz taką, że jej się z początku nie mogłem nadziwić.

— Cóż to takiego?

— Jak wygnam krowy ze wsi, to się pod lasem przyłącza

do stada jeszcze jedna krowa, obca. Piękna biała krowa, jeno

koniec ogona i racice to ma czarne, a rogi złote. Jeszczem

takiej pięknej krowy w życiu moim nie widział.

— I pasie się razem z innymi?

— Tak, skubie trawę i powoli obchodzi stado dookoluśka.

Jak na wieczór pognam krowy z powrotem do wsi, to tamta

biała odłącza się od stada i znika, jakby ją wiatr zdmuchnął.

— A wilków, powiadacie, nie widzieliście?

— Anim ich nie widział, anim nawet ich wycia nie słyszał.

To ta biała krowa ze złotymi rogami strzeże nas od wilków.

— Czyjaż to krowa, nie miarkujecie?

— Miarkować to ja miarkuję, ale nie wiem, czy mi

uwierzycie. To jest krowa krasnoludków, tych znad leśnych

jeziorek. One tam są do dzisiaj, te ludki. Tyle tylko, że się

pochowały i nie chcą się pokazywać ludziom ze wsi, bo

tutejsi nie mają dla nich dobrego słowa ani poważania.

Krasnoludki lubią mleko, wiadomo — a chłopi im go nie dają,

więc postarały się o krowę. "Żaden wilk nie ma prawa tknąć

krasnoludków ani ich dobytku, boby w niego piorun trząsł.

Tutejsze wilki o tym wiedzą. Nie śmią podejść do

krasnoludkowej krowy ani do ich mieszkanek. Więc ja

właśnie w tamtą stronę wyganiam krowy na pastwisko, a

biała krowa ze złotymi rogami strzeże naszego stada.

Opiekuję się nią, oganiam ją gałązką od much, na

najsoczystszą trawę ją prowadzę i tak żyjemy po

przyjacielsku, ja i krasnoludki.

— Tak gadacie, jakby krasnoludki były naprawdę —

dziwował się sołtys. — A przecieżeście ich nie widzieli.

Gustaw uśmiechnął się jakoś dziwnie i nic nie odrzekł.

Jak tam było, nikt się nie dowiedział. Ale wszyscy się

cieszyli, że krowy pasą się spokojnie, że boki im się

zaokrągliły, a zszerszeniała sierść zrobiła się gładka i

błyszcząca. No i co najważniejsze, to że dawały teraz tyle

mleka jak nigdy przedtem.

Wilki nie tylko nie zaczepiały już krów na pastwisku, nie

tylko przestały podkradać się do wsi, ale po jakimś czasie

porzuciły tamte strony i wyniosły się gdzieś daleko.

A Gustaw, kiedy w południe siadał w cieniu, żeby

odpocząć i wydobyć z torby chleb, zastawał zawsze leżący

pod drzewem srebrny grosz, jak gdyby krasnoludki chciały

go wynagrodzić za to, że tak troskliwie pasie ich krowę.

Służyło mu leśne powietrze i powoli odzyskał zdrowie

zupełnie. Srebrne grosze odkładał na stare lata i dobrze mu

się żyła w tej wsi.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: