Barbara Rosiek - Byłam Schizofreniczką.pdf - BARBARA ROSIEK - penn_y

Barbara Rosiek

BYŁAM

SCHIZOFRENICZKĄ

Tarcyzjuszowi Zębnikowi

Jutro...

Być sobą to być mgnieniem

na firmamencie snu,

spojrzeniem w ból.

Być z tobą to być pytaniem,

zagadką i wiarą,

odpowiedzią bez słów.

T.K.

7.06.90

Wstęp

Pewnego dnia przyszła pustka umysłu. Lewitowałam. Ale uczucia kierowały mnie słuszną

drogą.

Wybawieniem będzie śmierć.

Maria rodziła każdej nocy po 30 dzieci i rano była zdumiona, że ich nie ma. Maria tworzyła

afirmacje. Już nie miała dystansu do tego, by rozróżnić prawdę od choroby.

Szatan zapładniał mnie czasami, ale wywoływałam sztuczne poronienie bez żadnego

poczucia winy.

Kto zawinił?

Marysia chciała wszystkich pozabijać. Ile przeciągłego wycia wydobywała z krtani. Czasu

nie odczuwała. Tylko ja potrafiłam skłonić ją do uśmiechu.

Obie byłyśmy wybrane.

Dominował Duch Święty. Dlatego Maria nikogo skrzywdziła.

Przez oddział przewijali się alkoholicy i ćpuny. Nazywali nas czubkami. Myśmy chociaż

miały jakieś szanse na życie, ich topił szatan. Kradzieże, prostytucja, napady, codzienny

„strzał w kanał".

Nie żałowałam ich, wiedziałam, że i tak umrą wcześniej niż każdy z nas.

Mam 40 lat. Nadal nie wiem co jeszcze może się przytrafić w moim życiu, ale już jestem

gotowa na śmierć.

Schizofrenicy to wybrańcy Boga, mogą uczynić wszystko, ale za szybko się wyczerpują.

Tyle dróg przeszłam w życiu, że nie mogę zdecydować się, ku jakiej śmierci dążę.

Pozostało wyczekiwanie. Nie wiem na co. Może to zagadka całego losu człowieka. Mogłam

szukać lub poddać się chorobie i łykać prochy dla odwrócenia stanu rzeczy . Nie chciałam.

Byłam obca dla zwykłych ludzi, dopiero pobyty w szpitalach psychiatrycznych ukazywały

mi drogę.

Milczałam.

Chyba chciałam żyć. Tylko w szpitalu opowiadałam o szatanie i wierzyłam, że mogę go

pokochać.

Po ostatniej próbie samobójczej, pokonałam Ogoniastego. Udręka poza rajem. Marzenia

wyczerpywały się.

Czekałam na miłość.

Tę, która nie niszczy twórczego nieszczęścia. Jedynie mnie akceptuje.

Byłam spragniona miłości.

To nieprawda, że schizo nie potrafią kochać. Byli przerażająco wygłodzeni wszelkich

uczuć, których nie potrafił im ofiarować żaden zwykły człowiek.

Wybrańcy Boga żyją tak krótko.

Tyle razy umierałam, szukając nieba. Ale to były tylko majaki po zagubionej duszy.

Lubiłam tylko pisać. To „coś" tkwiło we mnie od procesu dojrzewania. I pozostało na

dłuższą metę. Cienie przeszłości, cichy lęk, że w końcu odkryją moją drugą naturę.

Nikt nie wierzył w moją chorobę, tylko pacjenci w szpitalu, chociaż i ich zaskakiwałam.

Schizofrenik ma swoistą intuicję.

Bóg go wybrał, by głosił prawdę. Ale oprócz psychiatrów nikt nie chciał tego wysłuchać.

Zapisywałam wszystko. Było to odebrane jako kolejny symptom choroby.

A ja wiedziałam co robię. Przygotowałam się do pisania książki, by świadczyć prawdę daną

od Boga.

Dochodziły do mnie różne głosy, że to ja mam rację, ale to było bezsensowne.

A przecież kochałam, tak mocno, że byłam gotowa umrzeć dla idei.

Nawet psychiatra miał wątpliwości jak potrafiłam ukryć swój obłęd. Opowiadałam mu o

lęku, halucynacjach, próbach samobójczych – ileż to razy wieszałam się u niego w szpitalu.

Kończyło się zawsze śmiercią kliniczną. Odratowywano mnie.

Byłam wybrana.

Nie dało się jedynie zwieść Ogoniastego. Czyhał na każdą okazję i kusił, bym odeszła do

piekła.

Nie byłam winna.

Byłam jedynie posłańcem, pomiędzy wszystkimi schizofrenikami, telepatycznie odczuwałam

myśli.

Nagrywano nas.

Niekiedy to była jedynie pustynia uczuć, innym razem walka z pożądaniem. Nic więcej nie

dało się wyczuć.

Nosiłam w sobie wizję zagłady świata. Tak zostałam obdarowana od Boga. Lecz nie słuchano

mnie i każdy żył w grzechu. Nie udało mi się przekonać żadnego człowieka.

Milczałam.

Mogłam jedynie pisać dla nielicznych braci i sióstr, których spotykałam jak Chrystus na

swojej drodze.

Było nas wielu skazanych na zagładę.

Czekałam na słowo.

Byłam oczarowana wizjami innych Maryi, Jezusa, Boga, szatana. To był nasz czas. Mogli

nas jedynie spacyfikować lekami, ale myśmy i tak wracali z nową duszą wypełnioną całym

Wszechświatem.

Ale nikt nie mógł nam odebrać marzeń, rozmów z głosami, zadzierzgnięcia pętli.

Powstrzymanie świata od zagłady zależało tylko od nas. Czasami uśmiech i przytulenie

przez doktora prowadziło do wiary, że może jeszcze nie wszystko stracone. Czasami była to

modlitwa.

Jednak był czas rozczarowań, żalu, utraty wiary. Przechodziłam przez to wszystko. Wtedy

szatan od razu kusił do samobójstwa albo fizycznego zbliżenia z nim. Miałam orgazm.

Zagłady świata się nie bałam. Kres wszystkiego podniecał mnie. Być ostatnim pokoleniem

na naszym globie. Nie przeczuwałam jedynie obrazu zagłady i śmierci wszystkiego. Ale nie

marnowałam czasu, pisałam wiersze, byłam poetką wyznającą miłość do swego psychiatry.

Ktoś nasrał w umywalce.

Pobyt w szpitalu miał dziwne i zaskakujące stany. Sama często tego doświadczałam, trułam

się prochami, płukano mi żołądek, by bez obaw przespać się pod kroplówkami.

Spotykałam te same twarze, znajomych, powracali niemal wszyscy. Było rodzinnie.

Głód miłości opisywałam w wierszach. Było to jak samowyzwolenie. Chyba już nic nie

umiałam robić. Czekałam na dotyk, uśmiech, troskę, przytulenie.

Chemia była tylko dodatkiem do całości choroby, kiedy inaczej nie dało się uspokoić choroby

i wiekuistego lęku.

Szatana też nie udało się wygonić. Miałam przynajmniej z kimś pogadać.

Chciałam umrzeć.

Jednak Bóg miał inne zamiary wobec mnie. Miałam jakąś misję do spełnienia, tu, na Ziemi,

i czekałam kiedy się odezwie. Przyszedł do mnie i zabronił odchodzić bez Jego woli.

Wszystko miało swoje znaczenie. Nawet cierpienie kiedy inni cierpiący pytali – dlaczego

ja. Nie potrafili odczytać sensu swego cierpienia. Mnie też nie rozumieli, a więc w końcu

zamilkłam.

Była niczyja.

Rozdział I

To zdarzyło się naprawdę. Ból, który porusza swe jądro do granic wytrzymałości, otwiera

się, rozpływa, demaskuje prawdziwe oblicze.

Żyłam w nieświadomości przez 32 lata mego istnienia i dane mi było ponownie narodzić

się, ujrzeć prawdę o sobie i mojej rodzinie. Tak niewiele pamiętam z mego życia, wszystko

było zamazane chorobliwym oglądaniem rzeczywistości, obroną przed ostateczną utratą

siebie, dlatego cały obraz był zafałszowany i taką mnie znali różni ludzie, nie przeczuwając

prawdziwej tragedii, która się we mnie rozgrywała. Na szczęście prowadziłam dziennik, który

dopiero po przebudzeniu potrafiłam odczytać. Nie wiedziałam, co zapisuję, realność zlewała

się z fantazjami, rojeniami, halucynacjami, które były tak namacalne, że stały się w końcu

jedynym rzeczywistym światem, w którym potrafiłam się poruszać. Powoli moja świadomość

otwierała się jak skorupa zbyt twardego orzecha, pękała, ukazywała fragmenty wnętrza, z

początku rozsypane i niepewne, po to, by stać się całością.

Przez cztery miesiące analizy udało mi się dojść do przyczyn i skutków wszelkich zdarzeń.

Udało mi się to dopiero, kiedy ostatecznie uderzyłam w siebie, zaplanowałam podświadomie

misternie swoje odejście stąd, nie wiedząc, co robię i dlaczego tak postępuję.

Nie potrafiłam zwrócić się wtedy o pomoc do kogokolwiek, tak doskonale nie rozumiałam

siebie. Nie mogłam nikomu opowiedzieć o swoich problemach, bo nie wiedziałam, jakimi

one są. Gdzieś tam na poboczach świadomości wyczuwałam, że się topię, ale to nie

wystarczało, by dokonać zmiany. I prawie by mi się udało umrzeć w całkowitej

nieświadomości.

Przeżyłam niemożliwe, wbrew wszelkim prawom medycyny, wbrew logice i siłom zwykłego

człowieka. Dlatego nie mogę pozostawić swej prawdy tylko dla siebie. Jest ona dowodem,

że można wyjść ze spraw nawet prawie beznadziejnych, kiedy inni sądzą, że nie ma

ratunku i są przekonani, że już nic nie da się uczynić.

A wszystko zaczęło się zmieniać, kiedy pokonana przez los i własne życie nie wierzyłam

w nic, jedynie w śmierć. I ona miała być ostatnim wyzwoleniem, wybawieniem z udręki,

której nie byłam już w stanie unieść.

20 października 1990 roku zapisałam w swoim dzienniku:

Miałam wczoraj piękny sen w narkozie. Ostatni moment świadomości to błękit nieba.

Czy jestem po tym wszystkim płodna? Jakie to ma znaczenie? Sądzę, że już minimalne lub

żadne.

Odpływanie w niebyt. Taka chyba jest śmierć, Tadeuszu. Sen, wieczny sen, lecz już bez

snów.

Usiłuję do Ciebie napisać list. I nie mogę się na to zdobyć. Na co jeszcze mogę się zdobyć?

Na śmierć, to pewne, to najłatwiejsze. Straciłam wielu ludzi, którzy byli wokół mnie. Jest

Anka, cudowna dziewczyna, kocham ją bardzo, idzie w rozwój jak burza, dobra, wiosenna i

ożywcza, a u mnie częściej gradobicie, zniszczenie, pustoszenie somy, może nowy duch się

wyzwoli.

Nie boję się. To naprawdę nic strasznego, taki ciepły sen. Najgorsze to, co przedtem,

czasami za dużo bólu, za dużo zgrozy. Wiesz, już nie będę matką, lecz czy teraz tego

pragnę?

Kiedyś byty takie momenty tęsknoty, spychane gdzieś w otchłań, w absurd. Nie starczyłoby

mi sit, tych zwykłych, fizycznych, które na początku są tak decydujące.

Granice ciemności. Osamotnienia, opuszczenia. Prawie na granicy samobójstwa. Czy ciągłe

chorowanie nie jest samobójstwem?

Kilka minut później otrułam się, nie zdając sobie sprawy z tego, co napisałam, nie

przeczuwając, że jest to list pożegnalny. Uczyniłam to będąc pacjentką oddziału

ginekologicznego, gdzie leczyłam się na przewlekłe zapalenie jajników. Kiedy zasłabłam

leżąc w łóżku, podjęto akcję ratowania mnie. Przez 19 dni walczono o przywrócenie mnie

życiu. Nie pamiętam niczego, jedynie z relacji rodziny udało mi się zebrać informacje, co się

wtedy wydarzyło.

I chociaż pozornie momentami odzyskiwałam przytomność, byłam cały czas nieświadoma.

Dzień wcześniej podano mi narkozę, by przeprowadzić punkcję jajnika, podejrzewano ciążę

pozamaciczną. Długo nie mogłam się z niej wybudzić, już nie chciałam powracać.

Następnego dnia wzięłam śmiertelną dawkę barbituranów i leku nasercowego mającego

zatrzymać moje serce. Wierzyłam w to, tak sądzę, i położyłam się do łóżka.

Jednak nikt do końca tak naprawdę nie chce umierać. W ostatnim przebłysku świadomości,

że nadchodzi kres tak oczekiwany i wytęskniony, zawołałam, że mi słabo i zwróciłam na

siebie uwagę. Co mnie zatrzymało na chwilę, by podświadomie zawołać o pomoc, jaka to siła

przeciwstawiła się tej destrukcyjnej?

Rozpoczęła się akcja ratowania mnie, która trwała 19 dni, kiedy nieświadomie walczyłam

z ludźmi, którzy nieśli mi pomoc, by im się to nie udało. Nie chciałam wracać, wybrałam

wtedy inną drogę, nie chciałam być przywrócona życiu, nie miałam po co się obudzić,

zostałam sama jak w pustym teatrze i nie było przed kim odgrywać ról. Wszystko się dla

mnie skończyło.

A jednak moja walka okazała się nieskuteczna. Były we mnie dwie moce, które rozpoczęły

swój wewnętrzny dialog, które niczym dwa żywioły pochłaniały mnie od środka po to, by

wygrać coś, czego nie pojmowałam.

Na drugi dzień pojawiły się napady padaczkowe z powodu zatrucia barbituranami, których

nie można było opanować. Czasami rozmawiałam, czasami popadałam w stan

nieprzytomności.

Lekarze czekali, aż mój stan zacznie się poprawiać, jednak stale następowało pogorszenie.

Byłam leczona na oddziale neurologii, gdzie pracowałam cztery lata jako psycholog. Od

razu na mój temat zaczęły krążyć plotki, przypomniano sobie książkę, którą napisałam,

„Pamiętnik narkomanki”, i zostałam „oskarżona” o branie narkotyków, tak jakby cztery lata

uczciwej pracy w ogóle się nie liczyły, jakbym trafiła tutaj prosto z ulicy. Na szczęście nie

wszyscy byli przeciwko mnie, koleżanka broniła mnie przed moim szefem, nie zgadzała się

na negatywną opinią.

Napady padaczkowe nasilały się, mój stan stale się pogarszał. W trzeciej dobie wypadłam

z łóżka, miałam pęknięte śródstopie i mocno potłuczoną rękę. Opieka na moim oddziale nie

była wzorowa, muszę to przyznać, przyglądałam się temu przez cztery lata i niewiele

mogłam uczynić, nie było to w mojej gestii, tylko ordynatora.

Zrobiła mi się odleżyna na pięcie. Gnijące za życia własne ciało jest przejmującym

przeżyciem.

Po kilku następnych dniach serce nie wytrzymywało obciążenia niedotlenienia

spowodowanego drgawkami, koleżanka zdecydowała się na przewiezienie mnie na oddział

reanimacyjny.

Sądziła, że nie przeżyję nocy. Tam opieką otoczył mnie mój kolega Arek, lekarz, który

robił wszystko, by mnie uratować, szukał pomocy w klinikach na Śląsku, lecz wszędzie

odmawiali

przyjęcia. W końcu na własną rękę, stając przeciwko własnej szefowej, zawiózł mnie

na badanie komputerowe do kliniki w Sosnowcu i tam już czekała moja ciotka, lekarz,

powiadomiona w końcu przez rodziców. Ciotka jest osobą, która prawdziwie mnie kocha,

która zawsze mnie wspierała w trudnych chwilach. Mój stan był bardzo ciężki, byłam już bez

oddechu, kiedy ciotka walczyła o miejsce na OIOM – ie, na początku nie chcieli mnie przyjąć,

lecz pod presją ciotki w ostatniej chwili zostałam podłączona do respiratora.

Zastosowano śpiączkę dla wyciszenia napadów padaczkowych. Zaraz po przyjęciu, z powodu

źle podłączonej kroplówki do kąta żylnego, wytworzyła się odma lewego płuca. Wykryła

to ciotka swym szóstym zmysłem i to ona uratowała mi życie.

Walka trwała cały czas. Szanse miałam niewielkie, właściwie żadne, lecz szef oddziału,

docent, mądrze rozgrywał tę partię i powoli rodziła się nadzieja, że jednak przeżyję.

Kiedy pozornie odzyskiwałam świadomość, halucynowałam, byłam bardzo niespokojna,

pobudzona. Czuwała przy mnie kuzynka Anka, studentka medycyny, córka ciotki. Obie

mocno przeżywały moją agonię. Anka w tym czasie skontaktowała się z Tadeuszem i

wszystko mu opowiedziała, szukała u niego wsparcia psychicznego i wskazówek, co ma

robić, kiedy się wybudzę.

Nastąpiło drugie uśpienie, już krótsze, po którym wybudziłam się szybciej i bez drgawek.

Miałam zaburzenia pamięci, nie wiedziałam, gdzie jestem i co się wydarzyło. I było dla mnie

zupełnie naturalną sprawą, że Anka i ciotka są przy mnie, to mnie nie zaskakiwało, nie

dziwiło.

Było to tak naturalne, że nie pytałam, co tu wszyscy robią, dlaczego jestem na reanimacji.

Pojawiły się pierwsze oznaki świadomości, zaczęło do mnie docierać, gdzie jestem i dlaczego.

Cały czas wszyscy sądzili, że była to pomyłka lekarska, że źle podano mi narkozę.

Wszyscy oprócz Anki i lekarzy mnie leczących. Tadeusz uświadomił jej, że jest to zamach

samobójczy, a lekarze zorientowali się z mego stanu, że musiałam sobie pomóc, by

doprowadzić się do agonii.

Niewiele pamiętałam, lecz podtrzymywałam wersję błędu w sztuce lekarskiej. Wydawało

mi się niemożliwym, że można powiedzieć rodzinie, że było inaczej. Lekarze z kliniki

taktownie milczeli przed rodziną.

l listopada wyjechałam z OIOM – u na salę chorych. Powoli uczyłam się chodzić, jeszcze

nie mogłam czytać i pisać, to przyjdzie z czasem. Nauka chodzenia zajmowała mnie bardzo,

odkrywałam w sobie wciąż nowe możliwości, jak małe dziecko, dla którego pierwsze kroki

oznaczają nową wolność. Chociaż nieporadne i bezbronne, lecz ciekawe, co będzie za

następnym zakrętem.

Mój mózg pracował jak za jakąś kosmiczną mgłą, nie miałam świadomości, że stał się cud,

że istnieję. Przychodzili mnie oglądać różni ludzie ze szpitala, stałam się wielką wygraną

medycyny.

Anka odwiedzała mnie z ciocią codziennie, opowiadała o zainteresowaniu Tadeusza,

który był na mnie wściekły. Wprawiło mnie to w stan depresji, nie rozumiałam, dlaczego się

na mnie złości, dlaczego moja choroba wywołuje u niego złe emocje, kiedy wydawało mi się,

że powinnam wywoływać współczucie i chęć pomocy. Lecz Anka tego nie wyczuwała,

przekazywała mi za dużo informacji, które mogły uczynić wiele złego, nie byłam odporna na

żadną prawdę, przynajmniej teraz, kiedy usiłowałam sobie odpowiedzieć, co się właściwie

wydarzyło.

11 listopada zaczęłam kojarzyć datę, lecz nadal nie potrafiłam policzyć dni pobytu w

szpitalu. Na sali miałam dwie wspaniałe pacjentki, które mi matkowały, przynosiły posiłki,

wspierały w bólu i smutku. Żołądek po dwóch tygodniach niejedzenia skurczył się i każdy

kęs był prawdziwą torturą, ważyłam około 48 kg, z 60 kg. Na szczęście dostawałam dużo

leków i mogłam wszystko przespać. Byłam skrajnie wyczerpana trucizną i podawanymi

lekami.

Naprzeciwko mego łóżka wisiał ogromny krzyż i po każdym przebudzeniu pytałam

Chrystusa, co się stało, dlaczego tak się stało, co ja takiego zrobiłam. Na oddziale pracowała

moja koleżanka ze studiów, która także odwiedzała mnie codziennie i wspierała, dodawała

otuchy.

Moja rozchwiana psychika była głodna każdego gestu czułości, każdego zainteresowania.

Anka próbowała mnie terapeutyzować, coś jednak powstrzymywało mnie przed

powiedzeniem jej prawdy, była to jakaś niesamowita intuicja, czas przyszły pokazał, że się

nie myliłam nie chcąc ofiarować jej wyznania. Na razie pozornie wszystko było w porządku,

wyczekiwałam przyjścia Anki jak zbawiennego leku, przynosiła wiadomości od Tadeusza,

które były dla mnie najważniejsze. Tadeusz zorientował się, że musi mnie wspierać inaczej i

takie informacje przekazywał Ance. Na szczęście nie powiedziała mi do końca wszystkiego w

Barbara Rosiek - Byłam Schizofreniczką.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: