Cornelia Funke - Atramentowy świat 01 - Atramentowe serce.pdf - Atramentowe Serce - Tsilusa

Atramentowe

serce

Cornelia Funke

Dla Anny, która odłoŜyła nawet Władcę Pierścieni,

aby przeczytać tę ksiąŜkę. Czy moŜna wymagać więcej od córki?

I dla Elinor,

która uŜyczyła mi swojego imienia.

Nazwałam nim jedną z postaci, choć nie była to

królowa elfów

Szło, szło.

Szło słowo, szło,

szło przez noc,

chciało świecić, chciało świecić.

Popiół.

Popiół, popiół. Noc.

Paul Celan, "Przez ciasną bramę"

Nocny gość

KsięŜycowy blask odbija! się w oku konika na biegunach i w oku myszki, kiedy

Tolly wyjął ją spod poduszki, aby obejrzeć. Zegar tykał i zdawało mu się, Ŝe

pośród ciszy nocnej słyszy tupot małych bosych stopek po podłodze, potem

chichot i szepty i coś jakby odgłos przewracania kart duŜej księgi.

Lucy M. Boston, Dzieci z Green Knowe

Tamtej nocy padał deszcz - drobny, szemrzący deszcz. Jeszcze wiele lat później

wystarczyło, Ŝe Meggie zamknęła oczy, a znów go słyszała, jakby ktoś stukał w

szybę delikatnymi paluszkami. Gdzieś w ciemności ujadał pies i Meggie

przewracała się z boku na bok, nie mogąc zasnąć.

Twarda okładka uwierała ją w ucho, jakby ukryta pod poduszką ksiąŜka chciała

zwabić Meggie z powrotem pomiędzy zadrukowane kartki.

- Oho, musi ci być bardzo wygodnie z tym kanciastym, twardym przedmiotem

pod głową - śmiał się ojciec, gdy po raz pierwszy znalazł ksiąŜkę pod jej

poduszką. - Przyznaj się, Ŝe w nocy szepcze ci do ucha swoją opowieść.

- Owszem! Ale to działa tylko u dzieci - odcięła się Meggie, a Mo uszczypnął ją

w nos.

Mo. Meggie nigdy nie nazywała ojca inaczej.

Tamtej nocy - nocy, od której wszystko się zaczęło i która tak wiele zmieniła

raz na zawsze - Meggie jak zwykle miała pod poduszką jedną ze swych

ulubionych ksiąŜek. Nie mogąc usnąć, usiadła, przetarła zmęczone oczy i

wyciągnęła ksiąŜkę. Kiedy ją otworzyła, strony zaszeleściły obiecująco. Meggie

uwaŜała, Ŝe ten pierwszy szept kartek jest za kaŜdym razem inny w zaleŜności

od tego, czy juŜ wie, co ksiąŜka jej opowie, czy teŜ jeszcze nie. Ale najpierw

musiała zapalić światło. W szufladzie nocnego stolika miała schowane zapałki.

Mo zabronił jej palić świece w nocy. Mo nie lubił ognia. „Ogień poŜera

ksiąŜki" - powtarzał. Ale w końcu Meggie ma dwanaście lat i chyba potrafi

upilnować parę płomyków. Uwielbiała czytać przy zapalonych świecach.

Na parapecie stały trzy lampki i trzy świeczniki. Właśnie zbliŜyła zapaloną

zapałkę do pierwszego z brzegu knota, gdy usłyszała na zewnątrz kroki.

PrzeraŜona zdmuchnęła zapałkę -jakŜe dokładnie przypominała to sobie po

latach! - i klęcząc na łóŜku, zerknęła przez mokrą od deszczu szybę.

I wtedy go zobaczyła.

Ciemność poszarzała od deszczu, a obcy na jej tle był zaledwie cieniem. W

mroku widziała wyraźnie tylko jego twarz. Do mokrego czoła kleiły się włosy,

deszcz spływał po nim strugami, ale on nie zwracał na to uwagi. Stał

nieruchomo, obejmując piersi skrzyŜowanymi ramionami, jakby w ten sposób

próbował się ogrzać. Stojąc tak, wpatrywał się w ich dom.

„Muszę obudzić Mo!" - pomyślała Meggie.

Jednak nie ruszyła się z miejsca. Serce waliło jej jak młotem. Gapiła się w noc,

jakby obcy zaraził ją swoim bezruchem. Nagle odwrócił głowę i Meggie wydało

się, Ŝe patrzy jej prosto w oczy. Błyskawicznie zsunęła się z łóŜka, zrzucając na

podłogę otwartą ksiąŜkę. Boso wybiegła na ciemny korytarz.

W starym domu panował chłód, choć był juŜ koniec maja.

W pokoju Mo paliło się jeszcze światło. Często czytał do późna w nocy.

Meggie odziedziczyła po nim miłość do ksiąŜek. Kiedy obudzona ze złego snu

szukała u ojca schronienia, nic nie działało na nią tak kojąco jak spokojny

oddech Mo tuŜ obok i cichy szmer przewracanych kartek. Nic nie było w stanie

tak szybko przepłoszyć złych snów jak szelest zadrukowanego papieru.

Postać za oknem nie była jednak snem.

KsiąŜka, którą tamtej nocy czytał Mo, miała bladoniebieską płócienną oprawę.

To takŜe przypominała sobie później Meggie. Pamięć przechowuje nic

nieznaczące drobiazgi!

- Mo, na podwórku ktoś jest!

Ojciec podniósł głowę, patrząc na nią nieprzytomnie, jak zawsze, gdy

przerywała mu czytanie. Potrzebował czasu, by powrócić z innego świata, z

labiryntu liter.

- Ktoś jest? Jesteś pewna?

- Tak. Gapi się na nasz dom. Mo odłoŜył ksiąŜkę.

- Coś ty czytała przed snem, Meggie? CzyŜby Dr. Jekylla i Mr. Hyde-'al

- Proszę cię, Mo, chodź szybko! - zawołała Meggie, marszcząc czoło.

Nie uwierzył jej, ale za nią poszedł. Meggie ciągnęła go za sobą tak

gwałtownie, Ŝe uderzył boleśnie palcami bosych stóp o stertę ksiąŜek. Bo o cóŜ

innego? W całym domu leŜały na podłodze piramidy ksiąŜek. KsiąŜki nie tylko

stały na regałach, jak u innych ludzi, ale walały się pod stołami, krzesłami, w

rogach pomieszczeń. Były w kuchni i w toalecie, na telewizorze i w szafach

ubraniowych - małe sterty, duŜe sterty, ksiąŜki grube, cienkie, stare, nowe...

Czekały na Meggie na stole przy śniadaniu -kusząc otwartymi stronami, w

słotne dni przepędzały nudę, a czasem moŜna się było o nie potknąć.

- On tam stoi - szeptała Meggie, ciągnąc Mo do swojego pokoju.

- Czy ma owłosioną twarz? Jeśli tak, moŜe to być wilkołak.

- Przestań!

Meggie spojrzała na niego surowo, choć Ŝarty Mo umniejszały jej lęk. JuŜ

prawie sama nie wierzyła w tę postać na deszczu... dopóki nie podeszła do

okna.

- Tam! Widzisz go? - szepnęła.

Mo w milczeniu patrzył przez okno ociekające deszczem.

- A przysięgałeś, Ŝe do nas nigdy nie przyjdzie włamywacz, bo tu nie ma co

kraść - szepnęła Meggie.

- To nie jest włamywacz - odparł Mo, ale kiedy odwrócił się od okna, minę miał

tak powaŜną, Ŝe Meggie poczuła jeszcze szybsze bicie serca. - Idź do łóŜka -

powiedział. - Ten pan przyszedł do mnie.

I wyszedł z pokoju, zanim Meggie zdąŜyła zapytać, co to, na miłość boską, za

wizyta w środku nocy. Przejęta do Ŝywego pobiegła za ojcem. Na korytarzu

usłyszała, jak Mo zdejmuje łańcuch przy drzwiach wejściowych, a gdy znalazła

się w sieni, ujrzała ojca stojącego w otwartych drzwiach.

Do środka wdarła się noc - ciemna i wilgotna. Szum deszczu nasilił się

złowieszczo.

- Smolipaluch! - krzyknął Mo w ciemność. - Czy to ty? Smolipaluch? Co to za

nazwisko? Meggie nie przypominała

sobie, by je kiedykolwiek słyszała. Mimo to brzmiało jakoś swojsko jak odległe

wspomnienie, niemogące się przyoblec w realny kształt.

Przez chwilę na dworze panowała cisza. Tylko deszcz bębnił, mruczał i szeptał,

jakby noc przemówiła ludzkim głosem. Ale potem usłyszeli kroki zbliŜające się

do domu i z ciemności wyłonił się męŜczyzna, którego dostrzegli na podwórku.

Długi płaszcz zmoczony deszczem oblepiał mu nogi, a kiedy obcy wszedł w

krąg światła wylewającego się z sieni, Meggie zdawało

się, Ŝe widzi mały, włochaty, węszący pyszczek - na ułamek sekundy wysunął

się z plecaka, który niósł męŜczyzna, i natychmiast znów się schował.

Smolipaluch otarł rękawem mokrą twarz i wyciągnął rękę do Mo.

- Jak się masz, Czarodziejski Języku? - powiedział. - Dawno się nie

widzieliśmy!

- Dawno - powtórzył Mo, z wahaniem ściskając wyciągniętą dłoń Smolipalucha

i patrząc gdzieś obok, jakby się spodziewał, Ŝe z mroku wychynie jeszcze inna

postać. - Wejdź, bo się w końcu przeziębisz. Meggie twierdzi, Ŝe juŜ od kilku

chwil sterczysz tu na deszczu.

- Meggie? No tak, oczywiście.

Pozwolił się wciągnąć do sieni, po czym zaczął tak dokładnie lustrować

dziewczynkę wzrokiem, Ŝe z zakłopotania nic wiedziała, gdzie oczy podziać. W

końcu teŜ zaczęła mu się przyglądać.

- Urosła.

- Pamiętasz ją?

- Jasne.

Meggie uderzyło, Ŝe Mo dwa razy przekręcił klucz w zamku.

- Ile ona ma teraz lat? - spytał Smolipaluch, uśmiechając się do niej.

Był to dziwny uśmiech. Meggie nie umiała powiedzieć, czy wyraŜał drwinę,

protekcjonalność, czy po prostu zakłopotanie. Nie odwzajemniła uśmiechu.

- Dwanaście - odparł Mo.

- Dwanaście? No, proszę.

Smolipaluch odgarnął z czoła ociekające deszczem włosy, które sięgały mu

prawie do ramion. Meggie była ciekawa, jaki mają kolor, kiedy są suche. Zarost

okalający jego wąskie wargi był rudawy jak futro bezpańskiej kotki, której

Meggie czasem stawiała przed drzwiami miseczkę z mlekiem. Na policzkach

sterczały podobnego koloru rzadkie włoski jak pierwszy zarost młodzieńca. Nic

dziwnego, Ŝe nie zakrywały blizn - trzech podłuŜnych bladych szram. Z powodu

tych blizn twarz Smolipa-lucha wyglądała tak, jakby kiedyś popękała i ktoś ją

skleił na nowo.

- Dwanaście - powtórzył. - Oczywiście. Wtedy miała... trzy lata, jeśli się nie

mylę.

Mo skinął głową.

- Chodź, dam ci coś do przebrania - powiedział, ciągnąc gościa z taką

niecierpliwością, jakby nagle zapragnął ukryć go przed Meggie. - A ty - rzucił

jej przez ramię - ty idziesz spać.

I zamknął drzwi do swojej pracowni.

Meggie nadal stała w miejscu, pocierając zmarznięte stopy o łydki. Ty idziesz

spać! Zdarzało się, Ŝe Mo rzucał ją na łóŜko jak worek orzechów, kiedy robiło

się późno. Czasem po kolacji ścigał ją po całym domu, aŜ w końcu, krztusząc

się ze śmiechu, uciekała do swojego pokoju. A czasem był tak zmęczony, Ŝe

wyciągał się na kanapie, a ona parzyła mu kawę, zanim połoŜyła się spać. Ale

nigdy jeszcze nie posłał jej do łóŜka w taki sposób, jak to uczynił przed chwilą.

Jej sercem targnął lęk i owładnęło nią dziwne przeczucie, Ŝe wraz z tym

nieznajomym, którego nazwisko brzmiało tak dziwnie i tak swojsko zarazem, w

jej Ŝyciu pojawiło się zagroŜenie. Nagle poŜałowała - gwałtowność tego uczucia

ją przeraziła - Ŝe zawołała Mo, zamiast zostawić tamtego na dworze i niechby

go deszcz zmył z powierzchni ziemi.

Podskoczyła ze strachu, gdy drzwi do pracowni Mo ponownie się otworzyły.

- Jeszcze tu jesteś? - zapytał Mo. - Idź do łóŜka, Meggie. Zmykaj!

U nasady czoła miał tę charakterystyczną zmarszczkę, która pojawiała się tylko

wtedy, gdy się naprawdę czymś bardzo martwił, i patrzył na nią tak, jakby była

powietrzem, jakby myślami

był zupełnie gdzie indziej. Złe przeczucie w sercu Meggie rosło, rozpościerając

czarne skrzydła lęku.

- KaŜ mu odejść, Mo! - błagała, gdy ojciec popychał ją w kierunku pokoju. -

Proszę! Niech sobie idzie. Nie lubię go.

- Kiedy się obudzisz jutro rano, juŜ go tu nie będzie - powiedział Mo, opierając

się o framugę drzwi. - Słowo honoru.

- Słowo honoru? Bez skrzyŜowanych palców? - Meggie patrzyła mu prosto w

oczy.

Zawsze wiedziała, kiedy Mo kłamał, choćby nie wiadomo jak starał się to przed

nią ukryć.

- Bez skrzyŜowanych palców - odparł, podnosząc na dowód obie dłonie.

Wychodząc, zamknął za sobą drzwi, choć wiedział, Ŝe ona tego nie cierpi.

Meggie przycisnęła ucho do drzwi. Usłyszała brzęk naczyń kuchennych. Aha,

lisia bródka dostaje gorącej herbaty na rozgrzewkę.

„Mam nadzieję, Ŝe się nabawi zapalenia płuc" - pomyślała.

Nie musiałby przecieŜ zaraz umrzeć tak jak matka jej nauczycielki angielskiego.

Rozległ się gwizd czajnika, a po chwili usłyszała, jak Mo wraca do pracowni,

podzwaniając filiŜankami na tacy.

Kiedy zamknął za sobą drzwi, odczekała jeszcze kilka sekund, choć przyszło jej

to z najwyŜszym trudem, po czym wyśliznęła się na korytarz.

Na drzwiach do pracowni Mo wisiała mała blaszana tabliczka. Meggie znała na

pamięć wyryte na niej słowa. Na tych staromodnych spiczastych literach uczyła

się czytać:

Niektórych ksiąŜek wystarczy skosztować,

inne się połyka,

a tylko nieliczne trzeba przeŜuć

i strawić do końca.

Dawno temu, kiedy jeszcze musiała wdrapywać się na skrzynkę, by odcyfrować

ten napis, myślała, Ŝe chodzi o dosłowne przeŜuwanie, i zastanawiała się,

dlaczego Mo powiesił sobie na drzwiach słowa kogoś, kto profanuje ksiąŜki.

Cornelia Funke - Atramentowy świat 01 - Atramentowe serce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: