Okultyzm -Edward Klemp.pdf

EDWARD KLEMP

OKULTYZM

(wyd orygin. 1977)

***UKRYTA STRONA ŻYCIA***

ZYT

AMY ŚW

IAT ODWR

OTNIE I MÓWI

MY ŻE NASZWODZI

SPIS TREŚCI:

Przedmowa Autora

Rozdział I. Pierwiastki żywego człowieka

Rozdział II. Umysłowość

Rozdział III. Aura ludzka – Znaczenie barw aury

Rozdział IV. Analiza – samoanaliza

Rozdział V. Dynamika myśli

Rozdział VI. Przenoszenie myśli – telepatia

Rozdział VII. Jasnowidzenie

Rozdział VIII. Magnetyzm

Rozdział IX. Spirytyzm

Rozdział X. Rozwój sił psychicznych

Rozdział XI. Reinkarnacja

Rozdział XII. Prawo karmy

Rozdział XIII. Droga do poznania tajemnic okultyzmu

Zakończenie

Bibliografia

Przedmowa Autora

W roku 1945 rozpoczęta się nowa epoka – epoka energii atomowej, która stworzyła nie tylko

rewolucję pojęć w fizyce, ale nauczyła ludzkość również nowego pojmowania zjawisk świata.

W świetle tych wielkich odkryć mogłoby niektórym wydawać się, że na drodze badań fizycznych

uda się ludzkości poznać wszystkie prawa i tajemnice natury, rządzące wszechświatem, i dojść w ten

sposób do prawdy i szczęścia, którego przecież każdy pragnie.

Wiemy jednak, że nie zawsze wielkie odkrycia przyczyniają się do szczęścia. Udowodniła to II

Wojna Światowa, w której energia atomowa została użyta w złym celu i przyniosła śmierć wielu

ludziom, i to nawet jeszcze długo po zakończeniu wojny.

Pomijając jednak sprawę stałego potencjalnego niebezpieczeństwa, wynikającego z odkrycia

energii atomowej, warto sobie zadać pytanie, czy ludzkość w ogóle może się spodziewać rozwiązania

wszystkich dręczących ją pytań i problemów na drodze odkryć fizycznych. Na to pytanie odpowiada

nasz znakomity fizyk i matematyk prof. Arkadiusz Piekara w książce pt. „Fizyka stwarza nową epokę",

w której tak to ujmuje:

„Gdyby kiedyś, w odległej przyszłości, nauka w swym rozwoju doszła do takiego doskonałego

stanu, że byłaby w możności odpowiedzieć na wszystkie dręczące pytania, dotyczące istoty

otaczającego nas świata, wówczas zniknęłyby, jako zbyteczne, wszystkie światopoglądy: a więc

materialistyczny i spirytualistyczny, realistyczny i sensualistyczny (odbierany zmysłami) itd. Pozostałby

jeden jedyny „ światopogląd naukowy", będący sumą wyników owej doskonałej wiedzy. Uczeni nie

mieliby co robić i dla zabicia nudy obmyślaliby sobie nowe intelektualne rozrywki. Pozostałaby

prawdopodobnie jedna prawdziwa religia, której dogmaty oczywiście byłyby w zupełnej zgodzie z

nauką. Kto by wyznawał inny światopogląd, inną religię – uchodziłby za człowieka nienormalnego.

Wiemy jednak, że ten doskonały, a może nawet nudny stan nie zaistnieje nigdy na świecie; jest on

bowiem nie tylko niemożliwy, ale i niedorzeczny. Bo gdyby nawet nauka doszła do swego idealnego

stanu, w którym wszystkie możliwe osiągnięcia zostałyby dokonane i w którym na każde, z sensem

postawione pytanie, znalazłaby się zadowalająca odpowiedź – to okazałoby się, że nauka osiągnęła

granice, których przekroczyć nie jest w stanie – granice, które już dzisiaj znamy. Granice te zakreśla

zasada nieoznaczoności za pomocą stałej Plancka „h".

A więc, nauka ma zakreślone granice, których nigdy nie przekroczy – ale wyrazu „nigdy" nie

powinno się jednak nigdy używać, więc powiem ostrożniej: tak długo, jak długo do badania

otaczającego nas świata używać będziemy metody, którą dzisiaj określamy mianem naukowej,

metody opartej na postrzeganiu zmysłami i na stosowani logiki ludzkiej. „No, to chyba zawsze tak

będzie „ – pomyśli Czytelnik. I ja, jako naukowiec, tak myślę, ale zasadniczo nie jest wykluczone, że w

przyszłości powstanie nowa metoda poznawania". Takie inne metody poznawania zjawisk świata już

istnieją, i to od czasów bardzo dawnych, ale opierają się one nie tylko na uznanych pięciu zmysłach i

logice, ale bardziej na intuicji i wyższych pierwiastkach duszy człowieka. O tych metodach będzie

mowa w tej książce, która traktuje 0 okultyzmie, nauce bardzo starej i bardziej znanej w dawnych

czasach aniżeli w czasie obecnym, zadufanym w rozum i wyniki doświadczeń laboratoryjnych.

Co oznacza słowo „okultyzm" – można w przybliżeniu dowiedzieć się nawet z małej polskiej

encyklopedii. Encyklopedia ta określa okultyzm (z łacińskiego occultus – – ukryty, tajemny) jako wiarę

w istnienie zjawisk i właściwości o charakterze nadprzyrodzonym (np. jasnowidzenie, telepatia,

mediumizm), dostępnych tylko nielicznym osobom.

Bardziej prawidłowo ujął to zagadnienie „Lexikon Meyera" z 1899 r. W tym leksykonie okultyzm

został określony jako nauka tajemna o dotychczas tylko częściowo jeszcze zrozumiałych przejawach

życia duszy, takich jak hipnoza, telepatia, jasnowidzenie itp. – dla których wyjaśnienia niektórzy

uważają za wystarczające znane siły natury, podczas gdy inni odwołują się do sił tajemnych.

Okultyzm w tym leksykonie został słusznie ujęty jako nauka, tak jak nauką jest psychologia

(greckie psyche = dusza i logos = słowo), która również traktuje o przejawach i zjawiskach duszy.

Określenie okultyzmu jako „wiary w istnienie zjawisk nadprzyrodzonych" jest co najmniej przesadą,

gdyż nie można takich zjawisk jak np. telepatia czy .magnetyzm ludzki lub zwierzęcy zaliczyć do

zjawisk nadprzyrodzonych, skoro w tych dziedzinach zrobiono już tyle doświadczeń i dalej

przeprowadza się je z dobrymi wynikami -ani tym bardziej nie można ich zaliczyć do zagadnień wiary,

skoro pod pojęciem „wiary" rozumiemy wyłącznie związek duchowy, jaki zachodzi między Bogiem a

człowiekiem, a więc takie zagadnienia, których rzeczywiście naukowo ani laboratoryjnie badać nie

możemy. Dla rozwoju okultyzmu nowoczesna wiedza nie stanowi absolutnie żadnej przeszkody.

Przeciwnie, dużo zagadnień z nauki okultyzmu jesteśmy już w stanie naukowo zbadać i uzasadnić. A

warto tą nauką się zająć, gdyż nie ma chyba takiej dziedziny życia, w której ta olbrzymia wiedza nie

miałaby zastosowania. Jednak podczas gdy do przyswojenia sobie wiadomości z ogólnie uznanych

nauk wystarcza nawet średnie uzdolnienie, dobra pamięć i logiczne myślenie, to w okultyzmie od

samej wiedzy ważniejsze są osobiste zdolności intuicyjne oraz wartości moralne.

Dla Polaków zachętę stanowić może fakt, że nasz naród ma pewne walory w tej dziedzinie w

stosunku do innych narodów. Wynika to z prawa dziedziczenia sił psychicznych.

Wiadomo, że na Zachodzie, np. we Francji, Włoszech, Hiszpanii i w Niemczech w przeciągu pięciu

wieków średnich spalono i stracono pod zarzutem uprawiania magu miliony ludzi o wybitnych nieraz

zdolnościach psychicznych. Polaków natomiast cechowała zawsze duża tolerancja w sprawie

przekonań. Uwzględniając więc mniejsze podówczas zaludnienie, łatwo wywnioskować, że narody

zachodnie znacznie osłabiły swoje zdolności okultystyczne.

Natomiast w krajach wschodnich i azjatyckich władcy absolutni z zasady tłumili samodzielność

myśli, stosując system nacisku wobec poddanych. Polska i Wielkie Księstwo Litewskie wciąż

przygarniały różnych zbiegów politycznych i inne tzw. „niespokojne duchy" z Zachodu i Wschodu,

którzy na skutek swojej działalności zmuszeni byli opuścić swoją ojczyznę. Do takich np. należał

kronikarz Gall Anonim. Później wielu zbiegów politycznych dostarczała inkwizycja, rządy carów i

reformacje.

0 predyspozycji narodu polskiego do wiedzy okultystycznej mogą świadczyć dowody z historii.

Wiadomo nam, że jeszcze za czasów piastowskich w wojnach z Niemcami prawie zawsze mieliśmy

mniejszą ilość żołnierzy, gorsze uzbrojenie i mniej środków pieniężnych, a nawet słabszą znajomość

sztuki wojennej. To samo działo się za Jagiellonów i w późniejszych wojnach.

Jaka więc przyczyna równoważyła te różnice, a nawet przechylała szalę zwycięstwa na korzyść

Polaków? Tą przyczyną była, jest i będzie siła psychiczna . Objawiała się ona w temperamencie, w

brawurowej odwadze, przebiegłości i fortelach, opartych na intuicji i wyczuciu psychologii wroga. W

wojnach moskiewskich stale walczono jeden przeciw kilku, a nawet kilkunastu. W walkach z Tatarami,

Turkami i innymi narodami było podobnie.

Mogą co prawda paść zarzuty, że również w Polsce tracono i palono na stosach ludzi oskarżonych

o uprawianie czarów. Były to jednak wypadki sporadyczne i chociaż od XIV wieku stale docierały do

Polski echa o działalności inkwizycji, to aż do połowy XVI wieku nie zajmowano się u nas zasadniczo

sprawami czarów. Przeciwnie, Akademia Krakowska słynęła w ówczesnych czasach z rozwoju

astrologii i alchemii oraz z literatury magicznej czarnoksiężników. Słynny Faust podobno sam ukończył

wydział magiczny w Krakowie około roku 1506. Kazimierzowi Jagiellończykowi postawiono horoskop

astrologiczny w roku 1427. Na dworach Zygmunta Augusta i Stefana Batorego uprawiano „czary".

Anonimowy autor dziełka „Thesarus magicus domesticus" praktykował jako „czarnoksiężnik" przez 37

lat.

Można jeszcze przytoczyć dużo innych przykładów, potwierdzających predyspozycje Polaków do

wiedzy okultystycznej -między innymi i to, że naród nasz jest mniej materialistyczny niż inne narody.

Tę samą myśl wyraża nasz słynny filozof Hoene-Wroński (Polska Mesjanistyczna), który przypisuje

Polsce nawet specjalną misję w Europie.

Przemawia za tym również szczególnie głęboko zakorzeniona w sercach narodu wiara.

Brak rezultatów w osiąganiu wiedzy okultystycznej polega głównie na nieświadomości, względnie

na błędnie obranym kierunku działania, a nie na braku sił psychicznych. Każda jednostka jest zdolna

do uczucia, a ono jest tą siłą, którą osiąga się rezultaty.

Ważne są również osobiste zdolności nadawcze i odbiorcze. I tu są tacy, którzy twierdzą, że

zdolności nadawcze mogą mieć wszyscy po prostu przez działanie myśli, a tylko niektórzy posiadają

zdolność odbiorczą. Jest to pogląd mylny, bo każdy normalny człowiek, który mówi, potwierdza przez

to, że posiada zdolność odbiorczą. Już dziecko odnajduje znaczenie każdego słowa w myśli

wymawiającego je, a na przykład uczenie się języka obcego polega nie tylko na pamięci, ale na

zdolności kojarzenia myśli ze słowem.

Znane jest przysłowie „O wilku mowa, a wilk tu", bo przecież tak często się zdarza, że osoba, o

której się myśli, sama przychodzi lub w inny sposób daje znać o sobie. Przykłady te wyjaśniają, że

przy świadomej pracy w kierunku tak nadawczym, jak i odbiorczym, i przy poznaniu praw, które rządzą

tymi zjawiskami -można osiągnąć efekty lepsze i bardziej niezawodne niż na przykład drogą

przekazów radiowych. Ale te efekty to przecież tylko jeden dodatkowy zmysł – zmysł telepatyczny, a

do okultyzmu prowadzi poznanie co najmniej dwunastu zmysłów, po opanowaniu których zaczyna się

rozwijać rzeczywisty światopogląd.

Jeżeli na przykład porównamy nasze wrażenia ze świata zewnętrznego z wrażeniami, które

odbiera niewidomy, to łatwo zrozumiały, nad czym warto pracować i co nam może dać poznanie tzw.

wiedzy tajemnej.

W opanowaniu tej wiedzy można wybrać kilka metod i różne drogi. Selekcja nastąpi sama, gdyż

każda metoda, która z początku jest niezbędną dla osiągnięcia chociażby częściowego rezultatu, z

czasem okaże się już zbędną, szczególnie dla uzdolnionych.

W średniowieczu i starożytności dla poznania tajemnic świata i wiedzy ukrytej posługiwano się

często różnymi środkami pomocniczymi, takimi jak zioła lub narkotyki. Tego naśladować nie warto!

Filozofii indyjskiej, chińskiej lub innej starożytnej również nie należy ślepo naśladować! Może i miał

rację Radia Jogi – Ramakriszna, który twierdził, że: „Jak nie wykarmisz lwa sianem, tak nie nauczysz

jogi Europejczyka". A znowu nowoczesna metapsychologia i parapsychologia tak daleko odbiegły od

osiągnięć hinduskich, że są one mało przydatne dla poznania okultyzmu. Moc mamy w nich takich

twierdzeń jak identyfikowanie mózgu i duszy, mózgu i rozumu itp.

Nie można oczywiście twierdzić, że nauki te nie są w stanie osiągnąć postępu, ale twierdzić

można, że w stosunku do starożytności cofnęliśmy się w nich znacznie. Nawet obecna filozofia nie jest

już tą siłą twórczą, jaką była w starożytności, bo wtedy opierała się ona głównie na intuicji i wnioskach

z duchowego rozumowania, podczas gdy obecnie dominuje spekulacja, która nie upraszcza myśli,

lecz raczej je gmatwa. Rzeczywista kultura tam tylko może mieć miejsce, gdzie twórczym jest d u c h!

Podstawą dla tworzenia zasad i wprowadzania ich w czyn powinno być kształcenie uczucia i woli.

Mniej pracy mechanicznej, mniej wyrobienia, a więcej intuicji – to jest to, czego nam najbardziej

potrzeba dla osiągnięcia każdego rezultatu. Praca jest również dźwignią uszlachetniającą człowieka,

ale pod warunkiem, że jako podłoże ma pierwiastek miłości bliźniego.

Nic bez przyczyny się nie dzieje i nic nie powstaje-wszystko ma swoje źródło w myśli... Piękno to

harmonia, to duchowe i mechaniczne udoskonalenie, to geometria doskonałości kształtów, to zarazem

właściwa twórczość. „Dusza człowieka – to mikrokosmos, który razem z ciałem jego sięga swoim

embrionalnym rozwojem głęboko w prakorzenie życia organicznego. I nie regularne funkcjonowanie

rozumu, lecz swoboda i naturalna gra wszystkich zdolności duszy wytwarzają ów daleko naprzód i

wstecz sięgający wzrok, który ześrodkował w sobie najgłębszą wiedzę i który nieustannie patrzy w

głąb zagadki".

Nauka i teorie jogów, chociaż świadomie dążą do celu, nie muszą być dla nas ostatecznym

wzorem, gdyż słabym ich punktem jest pogarda dla materii, poprzez którą również wiodą drogi do

poznania wszechświata. Mistyka natomiast, chociaż wyraża i wytwarza siłę z uczucia, sama jednak

jest niezdolna do czynu i zbyt bierna w swej poezji. Natomiast tzw. nauka ścisła daje co prawda

materialne podstawy i możliwości sprawdzania ich, lecz brak wiary i nieufność do danych

pochodzących ze świata niematerialnego powodują jej zacofanie.

Połączenie obydwu tych dróg powinno stworzyć najlepsze wzajemne uzupełnianie się. Autor unika

wszelkich uprzedzeń i tendencyjności, tak charakterystycznych dla wielu obecnych nauk, z wyjątkiem

tych wypadków, gdzie trzeba przeciwstawić się wyraźnej chęci podkopania autorytetu wiary,

świadomemu przekręcaniu faktów lub lekceważeniu czynników etycznych.

Inaczej zresztą być nie może, gdyż bez wiary i etyki – na kłamstwie i złej woli – nic dobrego

zbudować nie można, a w okultyzmie można najwyżej dojść do bardzo ograniczonych rezultatów, na

przykład hipnotycznych, jak to ma miejsce w czarnej magii – takie jest prawo przyrody!

Uznaną przez niektórych dewizę: „Nie sprzeciwiać się złu", również uważam za niedobrą i za

niemoralną zasadę postępowania, zresztą niezgodną z duchem humanizmu. Nie naszą jest co prawda

sprawą osądzać zło i być sędzią bliźniego, ale powinniśmy przynajmniej okazać mu pomoc w

usunięciu zła.

Celem książki jest przygotowanie Czytelnika do samodzielnej pracy okultystycznej. Książka nie

zawiera recept do uchylania nasion – stwierdza ona raczej, że takowe istnieją. Każdy je w sobie

posiada.

Są ludzie, którzy w wyniku wielu walk wewnętrznych i przeżyć stoją już na tak wysokim poziomie

etycznym, że niewiele im potrzeba, by „przejrzeli" – na przeszkodzie stoi jedynie pesymizm i brak

wiary w siebie. Osiągnięcia są zależne od pracy, ale nie mechanicznej, lecz duchowej. Potrzeba do

tego również ambicji, która (choć czasami jest destrukcyjna) w tym jednak przypadku ma być

bodźcem do wysiłków. Kto nie ma ambicji, ten niech lepiej nie zajmuje się okultyzmem, gdyż i tak

niczego nie osiągnie.

Istnieją dwie drogi postępowania: jedna-czynu i zmierzania do doskonałości, druga – biernej

wegetacji na wzór roślin, zależnych od kaprysów otoczenia. Jedna prowadzi do postępu, druga

powoduje zastój.

Jako przykład braku postępu, na przykład w medycynie, można podać fakt, że dotychczas stosuje

się jeszcze przy operacjach sztuczne środki usypiające, między innymi nawet bardzo szkodliwy

chloroform, podczas gdy od mniej więcej stu lat do operacji stosowano już sen somnambuliczny,

wywołany drogą hipnozy.

Tylko niechęć kastowa i słabość etyczna są przyczyną nie stosowania snu hipnotycznego. O

szkodliwości przesądów mogą przekonać Czytelnika fakty podane nawet przez prasę. Otóż jeden z

dzienników donosił, że bandyci uśpili w pociągu kobietę w celach rabunkowych. Odwieziono

somnambuliczkę do szpitala i tam w przeciągu czterech dni budzono nieszczęśliwą kobietę różnymi

środkami sztucznymi. Znacznie prościej i bez szkody dla zdrowia byłoby zwrócić się do któregoś ze

znanych hipnotyzerów, ale nie pozwalała na to pycha lekarska.

Większość ludzi chce mieć stale na wszystko gotową odpowiedź, bezwzględną i prawdziwą, i nie

zastanawia się nawet, skąd ją może otrzymać. „Filozofia, jeżeli nie może odpowiedzieć na wiele pytań,

posiada przynajmniej tę wartość, że stawia nowe pytania, które czynią świat bardziej ciekawym i

odsłaniają sprawy dziwne i obce, leżące tuż pod powierzchnią najzwyklejszych nawet rzeczy,

spotykanych w życiu codziennym".

Odpowiedź na wiele pytań często łatwiej odnajdujemy w sobie samych, gdyż była ona tam już

przedtem gotowa. Wymaga to jednak pracy nad sobą, dużego skupienia uwagi i wytworzenia myśli

krytycznej. Należy pobudzić podświadomość, która rejestruje każdy szczegół i od czasu do czasu

przejawia już opracowany materiał. Musi tu również dojść do głosu ważny czynnik, którym jest

uczucie.

Rozdział I:

Pierwiastki żywego człowieka

Wiemy, że poszczególne nauki posługują się różnymi dowodami. Najwięcej uznania budzą dowody

z przeprowadzonych doświadczeń oraz dowody matematyczne. W niektórych naukach korzysta się z

analogii lub logicznego rozumowania i wnioskowania, a wreszcie w nauce religii operuje się

dogmatami, które trzeba przyjmować „na wiarę", bez możliwości sprawdzenia.

Okultyzm, który głównie traktuje o zjawiskach świata niematerialnego, musi oczywiście w wielu

wypadkach również odwoływać się do twierdzeń dogmatycznych. Nie powinno to jednak nikogo

odstraszać, gdyż twierdzenia te są dogmatami tylko dla początkujących. W miarę wgłębiania się w

nauki okultyzmu uczeń stopniowo sam będzie mógł się przekonać o słuszności przyjętych twierdzeń –

i to, co przyjął „na wiarę" ,stanie się dla niego jasne i pewne, bez komentarzy. W podobny zresztą

sposób przyjmujemy większość danych z różnych nauk, przy czym nawet nie odczuwamy potrzeby

sprawdzania tych danych. Okultyzm daje więc więcej szans dla potwierdzenia zdobytej wiedzy niż

każda inna nauka, wszystko bowiem, czego naucza okultyzm, może każdy sam zbadać i „zobaczyć" –

pod warunkiem jednak, że wykształci w sobie szlachetne uczucia, odpowiednio wielkie siły psychiczne

i wysoki poziom moralny.

Zanim to jednak osiągnie, uczeń musi wyrobić w sobie następujące cechy: skupienie uwagi oraz

wytrwałość i cierpliwość. Wyrobiwszy w sobie te cechy, również Czytelnik może być pewny rezultatów

swoich zamierzeń, bez względu na wielkość tych zamiarów, bo te proste podwaliny stanowią już

pewną zdobycz, gdyż zapewniają rozwój silnej woli, własnego opanowania i są pomocne we wszelkich

postanowieniach.

Ideałem byłby stan, który w następujący sposób określa Swami Wiwekananda: „Człowiek ten jest

idealny, który wśród największej ciszy i w skupieniu znajduje najintensywniejszą czynność i wśród

intensywnej działalności znajduje ciszę i samotność pustyni. On zdobył tajemnicę samoopanowania,

on ma władzę nad sobą. On kroczy po ulicach miasta, z jego gwarnym zgiełkiem, ale umysł jego jest

spokojny, jak gdyby znajdował się w pieczarze, dokąd żaden dźwięk nie dolata – i pracuje w napięciu".

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: