Cabot Meg - Rawlings 01 - Sukcesja.pdf - Cabot Meg - Nufnuf

PATRICIA CABOT

SUKCESJA

Tytuł oryginału WHERE ROSES GROW WILD

Anglia 1860

Lord Edward Rawlings, młodszy, lecz jedyny pozostały przy życiu syn

niedawno zmarłego księcia Rawlings, był nieszczęśliwy.

Nie chodziło o to, że Yokshire nie jest najmilszym miejscem do spędzania

zimy, aczkolwiek słońca nie widziało się tam całymi tygodniami. Nie chodziło nawet

o to, że lady Arabella Ashbury, do której męża należała sąsiednia posiadłość, była

teraz zbyt pochłonięta swoimi sprawami, by obdarzać Edwarda swymi występnymi

względami.

Nie, Edward był nieszczęśliwy z powodów, których nie umiałby wyłuszczyć,

nawet gdyby chciał, a przecież wcale nie chciał, bo jedyną osobą w pobliżu była

wicehrabina Ashbury. A chociaż znano ją w całej Anglii z licznych walorów, takich

jak piękna jasna cera i smukłe, zgrabne kostki, to z pewnością nie należała do nich

umiejętność słuchania innych ludzi.

- Każę pani Praehurst zamówić gęsich wątróbek dla pięćdziesięciu osób -

powiedziała lady Ashbury i uzupełniła listę przypomnianych sobie w ostatniej chwili

artykułów, którą Edward miał przedstawić swojej gospodyni, zanim goście z

Londynu stawią się w weekend na polowanie. - Zauważyłam, że na wsi nie wszyscy

lubią wątróbki. Zresztą kiedy córki Herberta słyszą „wątróbka”, to rozumieją „woń

trupka”.

Edward, wyciągnięty na szezlongu przed kominkiem w złotym salonie,

ziewnął. Starał się stłumić to ziewnięcie, ale bez powodzenia. Na szczęście dla niego

lady Ashbury nie była przyzwyczajona do tego, że mężczyźni ziewają w jej

obecności, toteż po prostu tego nie zauważyła.

- Nie rozumiem, dlaczego w ogóle zaprosiłeś dziewczęta Herberta - ciągnęła

lady Ashbury. Jej ton nie był kapryśny, lecz również nie żartobliwy. - Nawet jeśli ich

ojciec jest u ciebie zarządcą, to nie wydaje mi się, żebyś miał z niego wielki pożytek

Edwardzie.

Edward uniósł się na szezlongu, by nalać sobie jeszcze kieliszek brandy z

karafki stojącej na stoliku. Był już mocno pijany i zamierzał do wieczora jeszcze

pogłębić ten stan. Jedną z największych zalet wicehrabiny Ashbury było to, że

pozostawała obojętna na takie zachowanie. A jeśli nawet nie, to w każdym razie

nigdy tego nie okazywała.

- Bądź co bądź, Edwardzie - ciągnęła lady Ashbury - gdyby nie tak zwane

gorliwe starania sir Arthura Herberta na rzecz majątku Rawlingsów, to byłbyś teraz

księciem. Ty, a nie bachor twojego brata.

Edward znów usadowił się wygodnie na szelongu i zaczął sączyć brandy,

spoglądając w górę. Sufit w salonie był pomalowany na stonowany żółty kolor,

dopasowany ich aksamitu, i draperii zasłaniających okna. Edward głośno odchrząknął

i powiedział tubalnym głosem, który przerażał wszystkich stajennych w Rawlings

Manor:

- Wszyscy zdają się zapominać, że syn Johna jest legalnym dziedzicem tytułu

i majątku.

Lady Ashbury wydawała się nie zauważać ostrzegawczego tonu.

- Ale nikt nie wiedział o istnieniu tego chłopca, dopóki Arthur nie zaczął

wścibiać nosa...

- Nie wiem, czy pamiętasz, Arabello, że zrobił to na moje wyraźne polecenie.

- Och, Edwardzie, nie mów do mnie takim protekcjonalnym tonem. - Lady

Ashbury z trzaskiem odłożyła pióro i wstała od sekretarzyka inkrustowanego kością

słoniową, głośno szeleszcząc przy tym spódnicą swej bladoniebieskiej, atłasowej

sukni. Podeszła do szezlongu. Dobrze wiedziała, że na tle żółto - brązowych draperii

jej jasna karnacja i bardzo jasne loki prezentują się wyjątkowo korzystnie. Właśnie

dlatego wicehrabina zawsze nalegała, by Edward spędzał z nią czas tutaj, a nie w

wygodniejszym, lecz mniej twarzowym niebieskim pokoju dziennym.

- Nic nie stało na przeszkodzie, abyś powiedział księciu, że również syn Johna

nie żyje, podobnie jak jego rodzice. Wtedy tytuł przeszedłby na ciebie - stwierdziła.

Edward spojrzał na nią kpiąco.

- Czy doprawdy nie, Arabello? Miałbym skłamać przed ojcem leżącym na

łożu śmierci? Przez dziesięć lat ojciec przeklinał Johna za to, że poślubił córkę

szkockiego proboszcza, i za nic nie pozwoliłby wychowywać w Rawlings jego

chłopca, mimo że według prawa właśnie temu sierocie należał się w spadku tytuł. A

kiedy wreszcie zmiękł w ostatniej chwili... Doprawdy, Arabello! Postąpiłbym

niehonorowo, gdybym przynajmniej nie spróbował wypełnić ostatniej woli

umierającego starego człowieka.

- E tam, powieś się z honorem - burknęła lady Arabella. Przecież nawet nie

widziałeś tego chłopca na oczy!

- Nie - przyznał Edward. Dopił czwarty kieliszek brandy i napełnił naczynko

po raz piąty. - Ale zobaczę go jutro, kiedy Herbert z nim przyjedzie. Uśmiechając się

pod nosem, zaczął głośno myśleć: - Jednego nie możesz sobie wbić do tej swojej

uroczej główki, Arabello. Ja po prostu nie chcę być księciem. W odróżnieniu od

ciebie i twojej mamy, która za punkt honoru postawiła sobie znalezienie ci męża z

tytułem, byłbym całkiem zadowolony, będąc najzwyklejszym człowiekiem.

Lady Ashbury parsknęła zniecierpliwiona. - A powiedz mi, lordzie Edwardzie,

jak z dochodów najzwyklejszego człowieka utrzymałbyś te wszystkie konie, które

masz w stajni? Albo dom na Park Lane w Londynie? Nie wspomnę już o tej

monstrualnej budowli, którą nazywasz dworem. Jedyny znany mi człowiek bez tytułu,

którego na to stać, to pan Alistair Carl Wright, a jak dobrze wiesz, jego bogactwo jest

tak samo dziedziczne jak twoje. Nie, Edwardzie. Jesteś synem księcia i jako taki masz

arystokratyczny gust. Spotkało cię tylko to nieszczęsnym, że me urodziłeś się przed

swoim pechowym bratem Johnem. Edward zerknął na nią z ironią. - Do diabła,

Arabello. Czy naprawdę sądzisz, ze jako książę byłbym szczęśliwy? Miałbym

mitrężyć całe dnie na zajmowaniu się majątkiem? Być bez przerwy ścigany przez

ludzi pokroju Herberta, którzy zajmowaliby mi każdą wolną chwilę przedstawianiem

ksiąg rachunkowych? Przejmować się losem dzierżawców i pilnować, żeby mieli co

roku świeżą strzechę na chatach wyedukowane dzieci i szczęśliwe żony? - Wzruszył

ramionami bardzo zdegustowany tym wyobrażeniem. - Przez takie życie ojciec

przedwcześnie się postarzał, właśnie to go wbiło, choć mógł żyć jeszcze długo. Nie

zamierzam skończyć tak samo. No a ten szczeniak po moim bracie, wieczny

odpoczynek racz mu panie, ma swój przeklęty tytuł. Herbert dopilnuje żeby Rawhm

przedwcześnie nie spłonęło do szczętu, a za dziesięć lat, chłopak skończy Oksford,

może tu wrócić i zająć należne mu miejsce w uświęconych murach książęcego

dworu..

- A co z tobą, Edwardzie? - spytała Arabella ze słabo ukrywanym

zniecierpliwieniem. - Polować możesz tylko od listopada do marca a Londyn w lecie

trudno znieść. Potrzebujesz pracy, mój drogi.

- Co ty sobie myślisz, że jestem Amerykaninem? - I roześmiał się dość

nieprzyjemnie i wypił zawartość kolejnego kieliszka. - Uwielbiam, Arabello, kiedy

czujesz się w obowiązku udzielać mi rad. Zawsze przypominam sobie wtedy o

różnicy wieku, jaka nas dzieli. Powiedz mi, czy twojemu mężowi nie przeszkadza, że

ciągle gnasz przez wrzosowiska do mężczyzny dwa razy młodszego od niego i w

dodatku dziesięć lat młodszego od ciebie?

- Czy musisz tyle pić? - odparła kwaśno wicehrabina Ashbury. Edward

westchnął i skreślił w myślach jeden z punktów na liście jej walorów. - Aż przykro

patrzeć, jak całkiem młodemu człowiekowi tu i ówdzie przybywa.

Edward spojrzał na swój biały, przykładnie zawiązany halsztuk zdobiący

muskularną klatkę piersiową i smukły tors okryty kamizelką.

- Przybywa mi? - zdziwił się. - Gdzie?

- Masz wory pod oczami. - Arabella podeszła do niego i wyjęła mu z ręki

kieliszek. - Poza tym wyraźnie widać u ciebie zaczątki obwisłej skóry na policzkach,

takiej samej, jaką miał twój ojciec.

Edward zaklął i zerwał się z szezlongu, aczkolwiek dosyć chwiejnie, ponieważ

wypił niemało brandy. Jego postura zawsze wydawała się imponująca, miał wszak

sporo ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, ale w złotym salonie Rawlings Manor

wrażenie to było jeszcze spotęgowane. Delikatne, złocone, wybite zielonym

aksamitem meble wydawały się przeznaczone dla krasnoludków, a miękkie,

pieczołowicie wyczesywane perskie dywany uginały się pod ciężkimi, lśniącymi,

czarnymi butami do konnej jazdy.

Tymczasem Edward stanął przed lustrem ściennym i zaczął wypatrywać u

siebie objawów starzenia.

- Doprawdy, Arabello - powiedział do odbicia wicehrabiny w lustrze - nie

wiem, co miałaś na myśli. Jaka obwisła skóra?

Ufał, że to nie próżność czyni go ślepym na oznaki starzenia się. Gdyby

istotnie jakieś były, to bez wątpienia by je zauważył. Zresztą nie przywiązywał aż tak

wielkiej wagi do swego wyglądu, choć naturalnie niejedna kobieta mówiła mu, że nie

ma się czego wstydzić. Sam jednak doskonale wiedział, że mimo elegancko

skrojonego odzienia będzie wydawał się nie na miejscu w każdym salonie - złotym

czy nie złotym. Miał śniadą, posępną twarz pirata, a może zbójcy, i przydługie,

smoliste włosy kręcące się przy kołnierzu fraka. W odróżnieniu od lady Ashbury,

której cera była prawie tak jasna jak runo jagnięcia, Edward miał w twarzy tylko

jeden jasny szczegół - szare oczy, które kojarzyły się z mgłą wciąż nadciągającą znad

wrzosowisk otaczających Rawlings Manot i spowijającą dwór.

- Wcale nie chciałam powiedzieć, że już masz obwisłe policzki - zastrzegła się

wicehrabina Ashbury, nagle bardzo zajęta jakimś przedmiotem na blacie

sekretarzyka. Ale jeżeli nie będziesz uważał...

Przedtem ujęłaś to inaczej. Edward nie wiedział, co bardziej go

skonsternowało: czy to, że Arabella sprowokowała go do wstania z szezlongu. czy to,

że gdy już wstał, właściwie nic go tu nie zatrzymywało. Wszak łatwiej byłoby mu

rozpamiętywać swoje nieszczęście w bibliotece albo w sali bilardowej, gdzie mógłby

palić i pić do woli, a żadna sekutnica nie zwracałaby mu uwagi na wory pod oczami.

Zanim jednak zdążył wymyślić pretekst pozwalający mu stosunkowo

bezboleśnie opuścić nadzwyczaj drażliwą wicehrabinę, z która wcześniej spędził

kilka bardzo miłych godzin w pokoju gościnnym na drugim piętrze, do salonu wszedł

Evers i głośno odkaszlnął - Sir Arthur Herbert, milordzie. - Kamerdynerowi, który

służył w rodzinie Edwarda od bez mała pięćdziesięciu lat i niewątpliwie miał służyć

jeszcze nowemu księciu Rawhaa przez najbliższe dwadzieścia, nawet nie drgnęła

powieka na widok chlebodawcy zdradzającego objawy upicia o tak wczesnej porze. -

Herbert? - powtórzył zdumiony Edward. Dlaczego tak szybko wrócił? Spodziewałem

się go w najlepszym razie jutro. Evers, czy szczeniak... to znaczy, czy jego wysokość

książę jest z sir Arthurem. Evers ani na chwilę nie odwrócił wzroku od punk

znajdującego się nieco powyżej gzymsu kominka z zielonego marmuru. - Sir Arthur

jest sam, milordzie, i pozwolę sobie dodać wydaje się bardzo wzburzony.

- Do diabła! - Edward potarł podbródek, na którym, mimo iż dopiero co

minęło południe, już było widać ślady świeżego zarostu. Skoro Herbert był sam, to

Cabot Meg - Rawlings 01 - Sukcesja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: