ROZDZIAŁ 1 i 2.pdf

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Marzec 1896

Akademia Spence dla Młodych Dam

Istnieje pewien szczególny krąg piekła niewspomniany w słynnym dziele Dantego.

Można weń wstąpić w szkołach dla panien w całym Imperium, a nazywa się lekcja

manier. Nie wiem, jak się czuje istota wrzucona do jeziora ognia. Zapewne nie jest jej

przyjemnie. Ale z pełnym przekonaniem mogę stwierdzić, że przejście całej sali

balowej z książką na głowie i deską przywiązaną do pleców w stroju złożonym

między innymi z gorsetu, kilku warstw halek oraz za ciasnych bucików stanowi

torturę, którą nawet pan Alighieri uznałby za zbyt paskudną dla swojego Piekła.

– Kierujcie wzrok ku niebiosom, dziewczęta – sugeruje nasza dyrektorka, pani

Nightwing, gdy ruszamy wolnym krokiem z wysoko uniesionymi głowami i rękami

wyciągniętymi jak baletnice.

Pętle, którymi przymocowano deskę, wrzynają mi się w ramiona. Kawałek drewna

jest nieugięty i muszę trzymać się sztywno jak strażnik pod pałacem Buckingham.

Kark boli mnie od wysiłku. Mój debiut odbędzie się w maju, czyli o cały rok wcześniej

niż powinien, ponieważ wszystkie zainteresowane strony uznały, że w wieku lat

siedemnastu jestem już gotowa i dobrze mi zrobi, jeśli teraz wejdę do towarzystwa.

Będę nosiła piękne suknie, brała udział w wystawnych przyjęciach i tańczyła z

przystojnymi dżentelmenami – jeżeli przeżyję szkołę. W tej chwili poważnie w to

wątpię.

Pani Nightwing przechadza się wzdłuż sali balowej. Jej sztywne spódnice muskają

podłogę z szelestem, jakby ganiły ją za to, że tam leży. Dyrektorka bez chwili przerwy

wyszczekuje rozkazy niczym sam admirał Nelson.

– Głowy wysoko! Nie uśmiechać się, panno Hawthorne! Spokojny, poważny wyraz

twarzy! Nie myśleć o niczym!

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Staram się, by moje oblicze przypominało niezamalowane płótno. Kręgosłup zaraz mi

pęknie, a lewe ramię, które trzymam wyciągnięte chyba już od wielu godzin, drży z

wyczerpania.

– I dygnięcie…

Niczym opadające suflety dygamy nisko, rozpaczliwie próbując nie stracić

równowagi. Pani Nightwing nie wydaje rozkazu, żeby się wyprostować. Nogi mi się

trzęsą z wysiłku. Nie dam już dłużej rady. Wywracam się na twarz. Książka spada mi

z głowy i z głośnym łupnięciem ląduje na podłodze. Robiłyśmy to już czterokrotnie i

za każdym razem coś mi nie wychodziło. Widzę, jak buty pani Nightwing zatrzymują

się kilka centymetrów od mojej twarzy oblanej rumieńcem wstydu.

– Panno Doyle, pozwolę sobie przypomnieć, że znajduje się pani na królewskim

dworze i kłania się swojej władczyni, a nie występuje w Folies Bergèr.

– Tak, proszę pani – odpowiadam potulnie.

Sprawa jest beznadziejna. Nigdy nie uda mi się dygnąć i nie upaść. Wyłożę się jak

długa na lśniącej posadzce pałacu Buckingham, niczym symbol najgorszej

kompromitacji, nosem dźgając but królowej. Przez cały sezon za osłoną wachlarzy

będzie się plotkować tylko o mnie, a wszyscy panowie będą mnie omijać niczym

zarażoną tyfusem.

– Panno Temple, może zademonstruje pani prawidłowy ukłon?

Bez zbędnych ceregieli Cecily Temple, Ta Która Wszystko Robi Bezbłędnie, kłania

się, wyginając ciało w długim, powolnym, pełnym wdzięku łuku, który zdaje się

przeczyć prawu ciążenia. Robi to przepięknie, a ja jestem obrzydliwie zazdrosna.

– Dziękuję, panno Temple.

Tak, dziękuję, ty paskudna gnido. Obyś poślubiła mężczyznę, który każdą potrawę je

z czosnkiem.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

– A teraz… – Donośne stukanie zagłusza panią Nightwing. Dyrektorka mocno

zaciska powieki, przeczekując hałas.

– Proszę pani – skamle Elizabeth. – Jak mamy się skupić na właściwej postawie, gdy

ze Wschodniego Skrzydła dochodzą te wszystkie okropne dźwięki?

Pani Nightwing nie ma nastroju na wysłuchiwanie narzekań. Bierze głęboki wdech i

opiera dłonie w talii, wysoko unosząc głowę.

– Nie poddamy się, tak jak Anglia. Skoro ona mogła przetrwać Cromwella, Wojnę

Róż oraz Francuzów, wy z pewnością możecie nie zwracać uwagi na stuk młotka.

Pomyślcie, jak ślicznie będzie wyglądało Wschodnie Skrzydło, gdy zostanie

ukończone. Spróbujemy jeszcze raz! Gotowe? Wszystkie oczy są zwrócone na was!

Nie możecie czmychać przed Jej Wysokością jak wystraszone kościelne myszy.

Często zastanawiam się, jaką pozycję mogłaby zajmować pani Nightwing, gdyby nie

torturowała nas w roli dyrektorki Akademii Spence dla Młodych Dam. „Szanowni

Państwo – mógłby zaczynać się jej list. – Piszę w sprawie ogłoszenia o pracę dla

osoby przekłuwającej balony. Posiadam szpilkę do kapelusza, która może przynieść

doskonałe efekty i wywołać powszechny płacz dziatek. Moje podopieczne

poświadczą fakt, że rzadko się uśmiecham, nigdy nie jestem wesoła i potrafię zabić

radość w każdym towarzystwie, po prostu się w nim pojawiając i emanując

wyjątkową beznadzieją i ponuractwem. Moje referencje w tym względzie są bez

zarzutu. Jeżeli czytając mój list, nie popadli Państwo w stan głębokiej melancholii, to

proszę przesłać odpowiedź na ręce pani Nightwing (posiadam imię, ale nikt nie ma

pozwolenia, by go używać) prowadzącej Akademię Spence dla Młodych Dam. Jeśli

nie umiecie sami znaleźć adresu, to znaczy, że się za mało staracie. Z poważaniem,

pani Nightwing”.

– Panno Doyle! Cóż ma znaczyć ten bezsensowny uśmiech? Czy powiedziałam coś,

co panią rozbawiło? – Reprymenda wywołuje rumieniec na moich policzkach, a

koleżanki chichoczą.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Posuwistym krokiem przemierzamy salę, usilnie starając się ignorować stukot młotka

i krzyki. Jednak to nie hałas nas rozprasza. To świadomość, że w pobliżu, zaledwie

piętro wyżej, znajdują się mężczyźni, sprawia, iż robimy się płochliwe i roztrzepane.

– Może mogłybyśmy zobaczyć, jak posuwają się prace, proszę pani? To musi być

niezwykły widok – sugeruje Felicity Worthington głosem słodkim jak ulepek. Tylko

ona może się odważyć na coś podobnego. Ma zdecydowanie zbyt wielki tupet. I jest

jedną z moich nielicznych sojuszniczek w Spence.

– Robotnicy nie potrzebują, żeby ktoś kręcił im się pod nogami, bo i tak już

przekroczyli termin – odpowiada pani Nightwing. – Głowy wysoko, jeśli można! I…

Z góry rozlega się głośne łupnięcie. Nagły hałas sprawia, że wszystkie

podskakujemy. Nawet pani Nightwing wymyka się okrzyk: „Dobry Boże!”. Elizabeth,

która właściwie jest jedną wielką nerwicą przebraną za debiutantkę, skowyczy i

chwyta się Cecily.

– Och, proszę pani! – histeryzuje.

Spoglądamy na dyrektorkę z nadzieją.

Pani Nightwing z grymasem dezaprobaty powoli wypuszcza powietrze przez usta.

– W porządku. Przełożymy naukę na inny termin. Teraz zaczerpniemy świeżego

powietrza, by nasze policzki nabrały koloru.

– Możemy wziąć papier i naszkicować postępy prac we Wschodnim Skrzydle? –

pytam. – To by była ciekawa dokumentacja.

Pani Nightwing nagradza mnie rzadko u niej widywanym uśmiechem.

– Doskonała sugestia, panno Doyle. Oczywiście, proszę wziąć papier i ołówki. Poślę

z paniami Brigid. Przywdziejcie płaszcze. I proszę iść spokojnie, jeśli łaska.

Porzucamy deski wraz z dobrymi manierami, po czym galopujemy w kierunku

schodów i obietnicy wolności, choćby tylko tymczasowej.

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

– Iść spokojnie! – krzyczy pani Nightwing. Kiedy okazuje się, że nie potrafimy

zastosować się do tej rady, woła za nami, że jesteśmy dzikuskami niezdatnymi do

małżeństwa. Dodaje też, że przynosimy wstyd jej szkole i jeszcze coś tam, ale my już

pokonałyśmy pierwszy bieg schodów w dół i jej słowa nie mogą nas dogonić.

ROZDZIAŁ DRUGI

Wielka bryła Wschodniego Skrzydła leży przed nami niczym szkielet ogromnego

drewnianego ptaka. Konstrukcja jest nienaruszona, a budowniczowie starają się

przede wszystkim odnowić zrujnowaną basztę łączącą Wschodnie Skrzydło z resztą

szkoły. Od czasów pożaru, który zniszczył ją dwadzieścia pięć lat temu, była jedynie

malowniczą ruiną. Zostanie jednak wskrzeszona za pomocą kamieni, cegieł oraz

zaprawy i zapowiada się na wspaniałą wieżę – wysoką, przestronną i imponującą.

Od stycznia z sąsiednich wiosek przybywają hurmy mężczyzn, którzy w zimnie i

deszczu, codziennie prócz niedziel, pracują nad odnawianiem naszej szkoły.

Podczas remontu nam, dziewczętom, nie wolno się zbliżać do Wschodniego

Skrzydła. Oficjalnie jest to dla nas zbyt niebezpieczne: mogłaby nas uderzyć

zbłąkana belka albo przebić zardzewiały gwóźdź. Pani Nightwing tak obrazowo

opisała wszelkie ewentualne zagrożenia, że teraz każde uderzenie młotka sprawia, iż

co bardziej nerwowe z nas podskakują jak worek pełen kotów.

Prawda jednak jest taka, że dyrektorka po prostu nie chce, abyśmy kręciły się w

pobliżu mężczyzn. Jej rozkazy w tej kwestii są jasne: nie wolno nam w ogóle

rozmawiać z robotnikami, a im nie wolno odzywać się do nas. Należy zachować

odpowiedni dystans. Budowniczowie postawili namioty ponad pół kilometra od

szkoły. Są pod baczną obserwacją majstra, pana Millera, a my nigdzie nie

odchodzimy bez przyzwoitki. Zostały podjęte wszelkie środki ostrożności, żebyśmy

nie miały z nimi żadnego kontaktu.

I to właśnie prowokuje nas do szukania ich towarzystwa.

W płaszczach, dokładnie pozapinanych dla ochrony przed nadal nieprzyjemnym

marcowym chłodem, raźnym krokiem idziemy przez las za Spence z naszą

gospodynią Brigid, która sapie i dyszy, próbując za nami nadążyć. Nie zachowujemy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: