Steel Danielle - Album rodzinny.pdf - Danielle Steel - książki (ebook) - maertus

Danielle Steel

Album Rodzinny

Prolog 1983

Thayer, kiedy Ward poczuł kobiecą dłoń wsuwającą się pod jego ramię.

Popatrzył na kobietę i doznał olśnienia. Teraz mógł sobie wszystko przypomnieć.

Przyglądał się córce i odnajdywał w jej rysach szukane przez pamięć szczegóły.

Młoda kobieta przypominała Faye Price Thayer. Tylko przypominała, bo Ward

wiedział najlepiej, że nie ma drugiej takiej kobiety. Druga Faye nie istnieje.

Spoglądał na blond włosy córki i tęsknił za Faye.

Dziewczyna stała w milczeniu. Była ładna, ale bardzo zwyczajna, tym różniła się

od Faye. Jasne włosy miała upięte w ciasny kok. U jej boku stał poważnie

wyglądający mężczyzna, raz po raz dotykający jej ramienia. Ta para mieszkała

daleko. Wszyscy się rozjechali.

C/y ona naprawdę odeszła Ward próbował sobie to uświadomić, kiedy poczuł

spływające po policzkach łzy. Błysnęły flesze. Byłu to nie lada gratka, coś w

sam raz na pierwsze strony gazet „Zboluły wdowiec po Faye Thayer". Ward należał

do żony zawsze, nawet śmierć nie mogła tego zmienić. Wszyscy do niej należeli,

ws/yscy byli z nią związani córki, syn, współpracownicy, przyjaciele. Dzisiaj

zebrali się, aby oddać ostatni hołd kobiecie, która odeszła na zawsze.

Rod/ina stała w pierwszym rzędzie żałobników. Córka Yanessa 7 mp/c/y/ną w

okularach, dalej bliźniacza siostra Yanessy, Yalerie. Kobieta o włosach koloru

płomieni, opalonej twarzy, ubrana w c/iirni|, doskonale skrojoną jedwabną

sukienkę. Wyglądała na osobę, klńrcj się powiodło. Obok niej stał mężczyzna

sprawiający lukic minio wrażenie.

Ws/.yscy pr/yglądali się tej udanej parze. Ward pomyślał, jak bard/.o Val jesl

podobna do Faye. Nigdy wcześniej nie widział tego tak wyra/nie, l.ionel. On

także był podobny do Faye, ale nie aż tak uderzająco. Wysoki, przystojny

blondyn, zmysłowy, elegancki i delikatny, u przy tym mający w sobie tyle

godności. Ward, dostrzegając jego zamyślenie, zastanowił się, czy wspomina tych,

których kochał i którzy odeszli... Gregory i John utracony brat, najdrożs/.y

pr/yjaciel. Myślał, jak dobrze Faye znała Lionela, nawet lepiej, niż on sam znał

siebie. Tak samo było ze stojącą obok niego Annę. Bardzo wyładniała ostatnimi

czasy, nabrała pewności siebie i ciągle młodo wyglądała, w przeciwieństwie do

trzymającego ją za

rękę siwowłosego mężczyzny. Każde z dzieci, jak i wszyscy inni, przybyło, aby

pożegnać się z Faye, postacią niepowtarzalną aktorką, reżyserem, legendą, żoną,

matką, przyjacielem. Byli tu wielbiciele, byli i tacy, którym dała się we znaki.

Faye potrafiła być twarda, ale także potrafiła dużo dawać z siebie. Jej rodzina

wiedziała o tym najlepiej. Dużo wymagała, ale otrzymali od niej znacznie więcej.

Całą drogę powrotną Ward rozpamiętywał swe życie z Faye epizod po epizodzie, aż

do ich pierwszego spotkania w Guadalcanal. Dzisiaj znowu tu byli... Morze

ludzkich twarzy, oświetlonych jasnym słońcem Los Angeles. Całe Hollywood stanęło

przed Faye Price Thayer. Ostatni hołd, pożegnalny uśmiech, łza wzruszenia. Ward

patrzył na dzieci. Były mocne i urodziwe... jak ona. Jakże była z nich dumna,

myślał, czując łzy biegnące po policzkach... jakże oni byli z niej dumni... w

końcu. Zajęło to dużo czasu... a teraz jej już nie ma... Czy to możliwe

Przecież dopiero wczoraj... dopiero wczoraj byli w Paryżu... na południu

Francji... w Nowym Jorku... w Guadalcanal.

Guadalcanal 1943

Rozdział pierwszy

pał w dżungli był tak strasznie dokuczliwy, że nawet stojąc bez ruchu, miało się

wrażenie brodzenia s w brudnej, lepkiej papce. Również emocje osiągnęły

temperaturę wrzenia. Mężczyźni tłoczyli się, wzajem-V II nie przepychali. Każdy

marzył o chwili, kiedy wresz-^zzźźS cię ona się ukaże. Każdy chciał poczuć jej

zapach, dotknąć jej. Wielu żołnierzy siedziało wprost na ziemi. Krzeseł dla

wszystkich pragnących ją zobaczyć i usłyszeć zabrakło już dawno. Mężczyźni

czekali od zachodu słońca. Patrząc na nich, miało się wrażenie, że czekali od

wieków tak spragnieni, że przestali zwracać uwagę na upływający czas. Byli

gotowi czekać nawet pół życia. Była dla nich uosobieniem oddalonych o tysiące

kilometrów stąd, a przecież tak kochanych matek, sióstr, przyjaciółek,

dziewczyn, żon... Setki rozmów zlewały się ze sobą w jednostajny szum. Nad

tłumem unosił się obłok dymu z papierosów. Mundury zwilgotniałe od potu

krępowały młode ciała, mokre włosy opadały na czoła przedwcześnie wydoroślałych

chłopców.

Był rok 1943. Wojna trwała już tak długo, że nawet nie pamiętali, kiedy się

rozpoczęła i trudno im było wyobrazić sobie jej koniec. Dzisiejszego wieczoru

miało nastąpić coś niezwykłego. Tylko mała grupa pechowców, którym akurat

wypadła służba, nie mogła chociaż na chwilę przenieść się w inny świat.

Większość

, ,. , „,,,." T «, P 1*7 \^, •

2 — Album rodzinny -|t.(«, / , ,,.--•* ^ ^

MteaiaDoro^ 64 3t^

z nich zrobiła wszystko, co w ich mocy, żeby zobaczyć Faye Price.

Zespół zaczął grać. Powietrze trochę się rozrzedziło, dokuczliwy upał zamienił

się w zmysłowe ciepło. Po raz pierwszy od długiego czasu żołnierze kołysali się

w rytm muzyki, przeniesieni w prawie już zapomniany świat beztroski i rozrywki.

Czekali na Faye nie tyle w wygłodniałym pożądaniu, co w ogromnej tęsknocie.

Czuli narastanie tego uczucia. Dźwięk klarnetu powodował, że długie oczekiwanie

wydawało się już nie do zniesienia. Muzyka przenikała zmysły, niemalże raniła,

wstrzymywała oddechy, unieruchomiała ciała, twarze zastygały w napięciu. Scenę

spowijały ciemności, niewielki snop światła z reflektora oświetlał kurtynę. Po

chwili zebrani ujrzeli postać wyłaniającą się zza zasłony. Najpierw ich oczom

ukazały się stopy, sukienka ze srebrnej lamy i wreszcie nieskazitelnie piękna

twarz. Tłum zafalował i westchnął głęboko. Stała przed nim kobieta o jasnych,

rozpuszczonych włosach, srebrzysta sukienka ciasno opinała jej ciało. Jej oczy

tańczyły, jej usta się uśmiechały, wyciągała do nich ręce i śpiewała, a jej głos

był mocny i głęboki. Wydawało się, że nikt nigdy nie śpiewał tak pięknie, nikt

nie dorównywał jej urodą. Ruchy Faye, będące odbiciem rytmu muzyki, podkreślały

piękno jej doskonałego ciała.

O Boże — jęknął któryś z żołnierzy. W odpowiedzi stu innych uśmiechnęło się ze

zrozumieniem. Wszyscy oni czuli to samo. Nie wicr/yli, /e występ Faye dojdzie do

skutku, aż do momentu, gdy ją zobae/yli, Faye była znana ze swej aktywności.

Podróżowała po WN/,yslkich ogarniętych wojną kontynentach, występowała we

frontowych kos/urach. Rok wcześniej, tuż po tragedii Pearl Harbour, Faye

postanowiła śpiewać dla żołnierzy. Dręczyło ją poczucie winy, /e nic bier/c

/adnego-udziału w wojnie. Tak rozpoczęło się krążenie między Europą, Stanami i

wyspami Pacyfiku, trasy koncertowe w przerwach pomiędzy jednym a drugim filmem.

Kiedy tylko miała kilka dni wolnych od zajęć na planie, wyjeżdżała w trasę. Tak

samo było teraz.

Żołnierz siedzący blisko sceny zauważył puls bijący na szyi Faye. Dopiero wtedy

uwierzył, że rzeczywiście ją widzi, że była realna, w zasięgu jego ręki.

Wystarczyło tylko sforsować barierkę przy scenie i już mógłby jej dotknąć,

poczuć zapach jej ciała. Ta

świadomość kompletnie go odurzała, dosłownie nie mógł oderwać wzroku od kobiety.

Mając dwadzieścia trzy lata, Faye Price była już gwiazdą Hollywood. Gdy miała

dziewiętnaście lat, nakręciła swój pierwszy film i od tamtej pory kroczyła od

sukcesu do sukcesu. Miała wszelkie atuty gwiazdy filmowej urodę, osobowość,

talent, a także umiejętność zrobienia z nich odpowiedniego użytku. Na dodatek

natura obdarzyła ją wspaniałym głosem, o niespotykanie dużej skali. Ze swymi

długimi blond włosami i zielonymi oczami stanowiła uosobienie kobiecego wdzięku.

Jednak wcale nie krągłe biodra i pełne piersi były jej głównymi atutami, i nie

one uczyniły z niej gwiazdę. Faye nie była tuzinkową ślicznotką, miała klasę i

silną osobowość. Potrafiła oczarować i zjednać sobie wszystkich. Mężczyźni

pragnęli ją przytulać, kobiety naśladować, a dzieciom kojarzyła się z

księżniczką z bajki.

Opuściła rodzinne małe miasteczko w Pensylwanii i przeniosła się do Nowego

Jorku. Została modelką. Po sześciu miesiącach zarabiała więcej niż jakakolwiek

inna dziewczyna w mieście. Jej fotografie znajdowały się na okładkach wszystkich

liczących się magazynów. Fotografowie uwielbiali z nią współpracować, ale Faye w

skrytości ducha była znudzona pozowaniem. Uważała to zajęcie za jałowe.

Próbowała o tym rozmawiać z koleżankami, ale nie znajdowała zrozumienia. Z

całego tłumu otaczających Faye osób tylko dwóch dostrzegło tkwiący w niej

potencjał możliwości i talentu. Jeden z nich został później jej agentem. Drugi,

producent filmowy, Sam Warman, już po pierwszym spotkaniu miał pewność, że Faye

to dosłownie kopalnia złota. Widywał zdjęcia Faye i był pod wrażeniem jej urody,

ale dopiero osobisty kontakt uświadomił mu, że ma do czynienia z nietuzinkową

postacią. Rzadko zdarzało się spotkać osobę, która każdym, nawet najmniejszym

gestem, ruchem, spojrzeniem przykuwała uwagę, a swego rozmówcę nie pozostawiała

obojętnym na żadną wypowiedzianą przez siebie kwestię. Sam Warman i agent Abe

byli zgodni, że Faye pod ich okiem wyrośnie na gwiazdę pierwszej wielkości.

Spekulacje obu panów nie były bezpodstawne, jako że Faye odznaczała się również

siłą charakteru i wytrwałością w dążeniu do celu. Nie kompromisami. Pragnęła

dokonać czegoś istotnego, sprawdzić się w nowych zadaniach. Abe był o Faye tak

doskonałego zdania, że

Sam postanowił zaryzykować i dać jej role w filmie kręconym w Hollywood. Rola

była epizodyczna i nie wymagała szczególnego talentu. Faye potraktowała tę

szansę jak wyzwanie. Postanowiła pokazać, że nawet drugoplanowa rola zagrana z

całym zaangażowaniem potrafi zapaść w serca widzów. Efekt był wspaniały.

Publiczność w salach kinowych siedziała jak zaczarowana, a przed Faye otworzyły

się wrota do kariery. Reżyserzy zachwycali się jej wyrazistą twarzą, ekspresją i

tajemniczym wyrazem wielkich, zielonych oczu. Za rolę w czwartym filmie Faye

dostała Oscara.

W ciągu czterech lat nakręciła siedem filmów, a przy realizacji j piątego

Hollywood odkrył umiejętności wokalne Faye. Kiedy j wybuchła wojna, młoda

aktorka postanowiła śpiewać dla żołnierzy. Robiła to z pasją i poświęceniem.

Przyfrontowa scena stawała się na moment renomowanym teatrem, w którym odbywało

się wielkie show. Bez spektakularnych dekoracji i ogromnej orkiestry Faye dawała

koncert, na jaki było stać tylko największych artystów. Patrzący na nią

mężczyźni mieli wrażenie, że Faye stanowiła kwintesencję wszystkiego, czego

oczekiwał Bóg, stwarzając kobietę. Wprawiała ich w zachwyt i zdumienie, każdy

chciał trzymać ją w ramionach, całować jej usta, zanurzać ręce we włosach, czuć

bicie jej serca w miłosnym uścisku. Nagle jeden z siedzących na widowni mężczyzn

nie wytrzymał i, nie zważając na kpiące uśmieszki innych, kr/yknuł

- Do cholery, czyż ona nie jest fantastyczna

Te słowa podziałały jak magiczne zaklęcie, za sprawą którego /nikło ntipiccie, a

emocje znalazły ujście. Żołnierze krzyczeli, bili bniwo i domagali się bisów. Po

skończonym występie oklaskom nie było końca. Faye znowu wyszła na scenę, aby

zaśpiewać jeszcze kilka piosenek. Gdy z powrotem znalazła się za kulisami, nie

mogła powstrzymać się od łez. Przecież tak niewiele zrobiła dla tych chłopców.

Jakże wszystko było inne w tropikalnej dżungli, tysiące kilometrów od domu. Ileż

radości można wtedy sprawić kilkoma piosenkami, połyskującą suknią, zgrabnymi

nogami, kokieteryjnym zachowaniem. Ilu z tych młodych ludzi zobaczy ponownie

swoje rodziny To był powód, dla którego to wszystko robiła. Mimo że było to

wbrew jej artystycznemu kredo i naturze, dla żołnierzy przeistaczała się w

wampa. W Los Angeles nigdy nie założyłaby zbyt obcisłej sukni, ale zdawała sobie

sprawę, że mężczyźni na

froncie chcieli ją widzieć pełną cielesnego powabu i uwodzicielską. Faye nie

czuła się tym ani speszona, ani znieważona. Widziała, że taki jej wygląd pozwala

żołnierzom poczuć się mężczyznami, zapomnieć o koszmarze tuż za ich plecami.

— Panno Price — Oficer sztabowy usiłował przekrzyczeć tłum po drugiej stronie

kurtyny.

Spoglądał na zroszone potem twarz i szyję Faye. W duchu podziwiał jej urodę i

nie wiadomo, skąd wiedział, że ta kobieta ma o wiele więcej do zaofiarowania,

nie tylko piękne ciało. Czuł, jak narastało w nim uwielbienie o nieznanej dotąd

sile. Oto stała przed nim Faye Price zmysłowa i pociągająca tak bardzo, że

zapragnął wziąć ją w ramiona i pocałować. Instynktownie nawet wyciągnął rękę.

Natychmiast pożałował tego gestu. Uznał się za żałosnego faceta łasego na

blichtr wystudiowanej gwiazdy filmowej. Kim ona właściwie jest , myślał.

Przecież na jej sukces pracowało wiele anonimowych osób. Ten zrobił jej makijaż,

tamten wymyślił fryzurę, inny zaprojektował stroje. Jeszcze jedna ładna

dziewczyna, z której zrobili piękność. Oficera ogarnęły wątpliwości. Zdrowy

rozsądek nakazywał ujrzeć w Faye tylko słodką lalkę, ale intuicja upierała się,

że jest inaczej. Zajrzał jej w oczy i... intuicja zatriumfowała. Jaśniały

wrażliwością i szczerością.

— Dowódca chciałby zjeść z panią kolację — oznajmił donośnie, gdy spojrzała w

jego stronę.

— Będzie mi bardzo miło, ale muszę jeszcze raz wyjść na scenę — odpowiedziała.

Następne pół godziny należało do żołnierzy. Dwie piosenki zaśpiewali z nią

wszyscy, a finałowa ballada, liryczna i tkliwa, sprawiła, że wielu słuchaczy

ukradkiem wycierało łzy. Przed ich oczami pojawiły się znowu matki, żony,

siostry, narzeczone...

— Dobranoc, niech Bóg ma was w swojej opiece — pożegnała się zachrypniętym

głosem.

Tłum nagle zamilkł. Żołnierze wstawali z miejsc, kierowali się do wyjścia z

zaimprowizowanego teatru. Kładli się do łóżek, ciągle o niej myśląc. W uszach

nadal mieli dźwięki jej piosenek. Przypominali sobie najdrobniejsze szczegóły

jej wyglądu twarz, ramiona, nogi, usta otwierające się jakby do pocałunku.

Zapamiętali sposób, w jaki się do nich uśmiechała, jak popadała w zadumę,

pamiętali jej oczy w chwili pożegnania. Wszystkie te wrażenia

przechowywali w swej pamięci przez długie miesiące jak najwięks skarby.

— Ona jest naprawdę niezwykła — nietypowo dla siebie sko mentował przysadzisty

sierżant. , Nikt nie dziwił się nagłej zmianie tonu i słownictwa. Faye wniosła

nadzieję. Na długo zapadła w serca. Tego wieczoru wszyscy rozmawiali i myśleli

tylko o niej. Pechowcy, którym akurat wypadła służba, próbowali udawać, że nie

jest to znowu taka strata. W gruncie rzeczy czuli się jednak skrzywdzeni i tylko

męska durna powstrzymywała ich od wyrzekania na złośliwość losu.

W kilka minut po koncercie Faye zawiadomiła dowódcę, że chciałaby jakoś spotkać

się z tymi, którzy byli na służbie. Prośba była tak serdeczna i niecodzienna, że

dowódca, aczkolwiek zaskoczony, wyraził zgodę. Funkcję opiekuna Faye podczas

objazdu koszar pełnił adiutant dowódcy, ten sam oficer, który przekazywał

zaproszenie na kolację. Około północy nie było w bazie ani jednego

nieszczęśliwego człowieka, a obecni na koncercie nawet zazdrościli. Nie wiadomo,

co było lepsze. Pechowcy ze służby rozmawiali z nią, wymieniali uściski dłoni, a

nade wszystko widzieli z zupełnie bliska.

Oficer towarzyszący Faye przez cały czas uważnie ją obserwował, nabierając coraz

większej sympatii. Zdecydował, że powie jej o tym. ale ciągle nie nadarzała się

sposobność. Początkowo si|d/il. /,e punna Faye Price, wielka gwiazda Hollywood,

bywalczyni siiloiiów, opływająca w dostatki i luksus, nie ma zielonego pojęcia o

piekle Midway czy Morza Koralowego, o krwawych bitwach morskich, juk ta o

Guadalcanal. Młody oficer musiał jednak pr/y/nać, że nawet nie biorąc udziału w

walkach, Faye potrafiła wczuć się w sytuację zwykłego żołnierza, zdać sobie

sprawę, że codzienność (iuadalcanal wygląda inaczej niż wieczór jej koncertu.

Bardzo go tym ujęła. Ward Thayer przysłuchiwał się rozmowom Faye z żołnier/ami.

Widział, jak wielkie robiła na nich wrażenie. Dawała im ciepło, jakiego nie

zaznali od miesięcy współczucie, jakiego nie byli w stanie otrzymać od innych

mężczyzn. Do tego była jes/cze tak piękna i pociągająca... Ward w pewnej chwili

pomyślał, że Faye Price nie istnieje, bo to niemożliwe, żeby

złowiek z krwi i kości miał aż tyle zalet. Kusiło go, aby wyciągnąć kę i

dotknąć jej ramienia. Udowodnić sobie, że to nie iluzja, lecz eczywistość.

Chciał ją przytulić, przynieść ulgę w zmęczeniu, ale tedy przypomniał sobie, że

w ostatnich dwóch latach życia wiele łzy bywał stokroć bardziej wyczerpany.

Minęła już dwunasta trzydzieści, obóz spowijały całkowite |iemności, Ward wracał

z Faye do kwatery.

— Ciekawe, czy dowódca wybaczy mi, że nie zjadłam z nim kolacji — zaczęła

rozmowę Faye. Usiłowała się uśmiechnąć, walcząc ze zmęczeniem.

— Pewnie będzie miał złamane serce, ale jakoś się z tego wykaraska — odrzekł

adiutant, wiedząc, że kolacja i tak nie doszłaby do skutku. Dowódca, już po

zaproszeniu Faye, został wezwany na naradę z generałami. Dotarli oni do

Guadalcanal helikopterami. — Myślę, że dowódca będzie pani bardzo wdzięczny za

wizytę w naszej bazie — dodał po chwili.

— To dla mnie wielki zaszczyt — odpowiedziała Faye, przysia-[lając na białej

skale. Wpatrywała się w Warda.

Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że nigdy wcześniej nie widział równie zielonych,

niesamowitych oczu. Ogarnęła go fala bolesnego rozrzewnienia. Odwrócił się. Gdy

zaciągał się do armii, złożył sobie przyrzeczenie, że wszystkie delikatne

uczucia zostawi w Stanach. Do tej pory mu się udawało. Nie pozwalał sobie na

słabości, nie rozklejał się. To nie był czas ani miejsce na romantyczne

uniesienia. W Guadalcanal codziennie ktoś umierał. W Guadalcanal trward-niały

serca. Kątem oka dostrzegł, że Faye nadal go obserwuje. Istotnie, kobieta

przyglądała się blond czuprynie Warda, jego szerokim ramionom. Stał tyłem do

niej, więc nie była w stanie zobaczyć wyrazu jego niebieskich oczu. Ogarnęło ją

współczucie dla Warda i innych żołnierzy. Rozmyślała o niedawnym koncercie, o

tym, ile radości sprawiła żołnierzom, śpiewając i uśmiechając się. Zastanawiała

się nad potwornością takich miejsc jak Guadalcanal. Ciepłe, ludzkie gesty

pojawiały się tam tylko od święta, a najrzadszym gościem był śmiech. Odwiedzając

żołnierskie bazy, Faye uświadomiła sobie, jak bardzo cieszyło ją, gdy mogła tym

chłopcom podarować chociażby iluzję normalności i beztroski. Miała ochotę

pogłaskać Warda po włosach, gdy ten odwrócił się, ukazując swą dumną, zaciętą

twarz. W głowie adiutanta rozgrywała się praw-

dziwa bitwa. Ścierały się, walcząc o lepsze, chęć poddania się urokowi Faye i

strach przed uleganiem emocjom.

— Spędziliśmy ze sobą cały wieczór — mówiła, uśmiechając się, Faye — a ja nawet

nie znam pana imienia. Wiem tylko, że jest pan adiutantem dowódcy.

— Thayer. Ward Thayer.

Wydało jej się, że już słyszała to nazwisko, nie mogła sobie jednak przypomnieć

ani gdzie, ani kiedy. Wzrok mężczyzny był chłodny i taksujący. Faye przyszło na

myśl, że twarz Warda była naznaczona piętnem. Za dużo przeżył i widział, aby

traktować mnie po partnersku. Rozumiem jego cynizm, usprawiedliwiała go Faye.

— Chyba jest pani bardzo głodna, panno Price — zagadnął Ward, uprzytomniwszy

sobie, że aktorka od kilku godzin nie miała nic w ustach.

Faye przytaknęła nieśmiało.

— Tak, jestem głodna. Myśli pan, że powinniśmy obudzić dowódcę i zapytać, czy

zostało coś z planowanej kolacji — Oboje rozśmieszył ten pomysł.

— Przypuszczam, że będę mógł zorganizować coś w innym miejscu — odrzekł Ward,

spoglądając na zegarek.

To jednak bardzo intrygujący człowiek, pomyślała Faye. Przez cały czas walczyła

z pokusą zadawania mu pytań, dowiedzenia się, kim właściwie był. Chciała zbliżyć

się do niego. Wiedziała, że /aintrygował ją jego chłód i dystans.

C/y byłoby nietaktem, jeżeli zaprosiłbym panią do naszej polowej kuchni —

Uśmiechnął się do Faye. Na moment z jego twarzy /niknęło piętno Guadalcanal, a

pojawił się wyraz zawadiackiej młodości. — Założę się, że ciągle można tam

znaleźć jakieś znakomite kąski — dodał.

Faye złożyła ręce w dziękczynnym geście.

— Byłabym ogromnie wdzięczna za kanapkę.

— Zobac/ymy, co się da zrobić.

Pp dwudziestu minutach znaleźli się w ogromnej żołnierskiej stołówce. Faye

usiadła na długiej ławie, delektując się zapachem stojącego przed nią gulaszu.

Szczerze powiedziawszy, gulasz nie był jej ulubionym daniem, ale po tak długim,

wyczerpującym dniu każda potrawa smakowała znakomicie. Ward jadł to samo.

— Jak w elitarnym klubie, prawda — spojrzał na Faye z kpiącym uśmiechem.

— Mniej więcej, z wyjątkiem tej siekaniny — odcięła się.

— O Boże, niech pani nie mówi tak głośno, bo jeszcze usłyszy kucharz i poczuje

się zobligowany, by panią uszczęśliwić — fwykrzywił twarz w zabawnym

grymasie.

Steel Danielle - Album rodzinny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: